Friday, August 31, 2007

Մարո Մարգարյան: [Առուն երգի, քնեմ ես]

Առուն երգի, քնեմ ես,
Գարուն երգի, քնեմ ես,
Մանկան անեղծ ու արդար
Շոյող ձեռքին քնեմ ես:

Առուն երգի, քնեմ ես,
Հովի հեւքին քնեմ ես,
Այգի շինեմ սար ու քար,
Թիկնած բերքին քնեմ ես:

Մարո Մարգարյան 1938
«Լիրիկա» գրքէն, (Խոսք սիրո մասին բաժինէն)

Thursday, August 30, 2007

Shmavon Azatyan: HER POEM

In the backyard of her house,
recumbent in the hammock beneath
an apricot tree,
he scribbled vehemently
on a sheet.
Inside, she waited
to read the issue, wishing that
the blossoms hung
for stanzas on his paper.
In an hour, she fetched him
water, catching through the pink
curtains the sign for the break
that he smiled. Later,
his hand moved slowly,
stopping, as he raised his eyes
at the tree, nurtured by her for years.
Tired, he lay on his side and
watched her sitting, legs folded,
on the portico; her sensual profile
towards him she drank tea,
and he wrote on.

His work was published;
standing in the bookstore
he signed his poetry fans’ copies.
In presenting his poem,
he made public the apricot tree
and his long day’s labour “beneath
its empowering growth.”
As he said,
My poem partakes of someone who
wrote in the making of it,
he walked up to her ceremoniously.

Copyright Shmavon Azatyan
May 5-10 2006

Wednesday, August 29, 2007

Հրաչյա Հովհաննիսյան: Ողջույն

Ողջու՜յն կածանի վայրի հմայքին,
Ողջու՜յն լեռների բուրգերին պայծառ,
նրանց՝ երգ ու շող, խնդություն անգին,
նրանց՝ լավ խոսքեր ու սեր բաղձայնք:

Զեփյուռին քնքուշ, սեզին դողդոջուն,
Զվարթ խոհերին՝ ցնծագի՜ն ողջոյն:

Հրաչյա Հովհաննիսյան 1935

Tuesday, August 28, 2007

Յարութ Կոստանդեան: ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻ ԳԵՐԵԶՄԱՆԻՆ ԱՌՋԵՒ

Անձրեւն իջնում է հեղուկ երգի պէս,
Դուռը դամբանիդ բախելով ի զուր,
Սակայն յուսալով գուցէ ինձ լըսես`
Ահա` եկել ոմ, երկիւղած ու լուռ:

* * *
Վարպե~տ, այս ես եմ, անանուն մի ես,
Հոգիս վաճառած գրքիդ մէկ էջին,
Դու որ նիրհում ես, բա’ց աչքերդ ու տես,
Քանզի մարմնացած քո երգն եմ վերջին …

* * *
Իջնում է անձրեւն այտերիս վըրայ. _
Արցու՞նք է արդեօք, թէ` միայն անձրեւ.
Անձրեւ կամ արցունք նոյնըն է հիմա`
Հանգչում է մահը այս քարի ներքեւ …

* * *
Վարպե’տ, այս ես եմ, անանուն մի ես,
Եկած սեւ կաւովդ արձան կերտելու …
Ա~հ, ես անքուն եմ, իսկ դու ննջում ես,
Վարպե~տ, եկել եմ վիճակ փոխելու … :

Յարութ Կոստանդեան
Harout Kosdantyan, page 16, in his first volume, Paris, 1935.
Օրերի Իմաստութիւնը (Wisdom of the Days)

Monday, August 27, 2007

ԽԱՉԻԿ ՄՈՒՐԱՏԵԱՆ: ԳՈՂՈՒԹԻՒՆ

Պատուհանին տակ յաւերժի
Երջանկութեան կուսութիւնը գողցայ այսօր,
Եւ արեանս հոսանքին մէջ
Տռփանքը դեռ կը մխայ:
Բերէ՛ք բաժակները լոյսի, մինչ հրճուանքս
երեխայ՝
Կը խմէ յաղթանակի բորբ ստինքէն
կաթնածոր:

Պատուհանին տակ յաւերժի
Երջանկութեան կուսութիւնը գողցայ այսօր,
Վկա՛յ նախանձով կքած երդիքները
հարեւան...
Ու կը ծխեմ չիբուխն հիմա
Անվերադարձ վայրկեաններուն այդ բոսոր:

19 Ապրիլ 2000

Creeping up the window of Eternity
I just stole Joy's virginity.

Pour its Light into your glasses,
And while the smoke of desire
Is still rushing through my veins,
Let my ecstasy, like a newborn,
Drink right from the breasts of Victory...
And behold! The neighboring roofs
Hunched with envy
Bear witness to my glory:
Creeping up the window of Eternity
I just stole Joy's virginity...

Copyright 2002 Khatchig Mouradian
--
Khatchig Mouradian is a journalist, writer and translator. He was an editor of the Lebanese-Armenian Aztag Daily from 2000 to 2007, when he moved to Boston and became the editor of the Armenian Weekly. His articles, interviews and poems have appeared in a large number of publications in both Armenia and the Diaspora. Many of his writings have been translated into more than 10 languages. He also contributes to a number of U.S. and European publications. He has lectured extensively and participated in conferences in Armenia, Turkey, Cyprus, Lebanon, Syria, Austria and the U.S.
His translations include Paulo Coelho's "The Alchemist" published by Hamazkayin in 2004. The book was launched in Yerevan, Armenia in the presence of Coelho and Mouradian.

Sunday, August 26, 2007

Համո Սահյան: Լցված Աշխարհով

Lցված աշխարհի լայնություններով,
ես վերադարձել ու եկել եմ տուն,
Դարձել այնպես ներհուն ու ներող,
Դարձել այնպես ծանր ու իմաստուն։

Աշխարհն իմ մեջ է, եւ ես՝ աշխարհի,
Զրույց ենք անում աշխարհը եւ ես, -
Եվ ոչ ոք չկա, որ մեզ խանգարի,
Եվ ոչինչ չկա, որ խանգարի մեզ։


Համո Սահյան

Saturday, August 25, 2007

Armenian Mirror-Spectator publishes article about APP



Many thanks!

Helene Pilibosian from "With the Bait of Bread"

Click the link to hear With the Bait of Bread read by Lola Koundakjian.

Child, you were and
you learned to be.
For a while, Armenian was
a wish you could not fathom.
It is still a sea
and we fish in it for food
with the bait of forgotten bread.
The moon will be less specific
with the sun and the tides
if you wish it, Child.

You are yeast scattered upon
the ground and the rising dough
will grow into tomorrow.
You are the yeast of
your friends in one language
or another.
If not already, Armenian will
ring in one of your ears someday.


Copyright Helene Pilibosian

This poem was also published in Ararat Quarterly and in the Anthology of Magazine Verse & Yearbook of American Poetry, 1981. Reprinted here by kind permission of the author.

Friday, August 24, 2007

Alan Whitehorn: Struggling With Memories of a Genocide

My grandmother
an orphan child of the Armenian genocide
lost
her entire family,
Genocide Denial
and never knew her real name
or her true age.
She endured
five years in refugee camps
Genocide Denial
Genocide Denial
before traveling to Egypt
to be adopted by an Armenian family.
Now part of the scattered diaspora,
a marriage was arranged with an older man.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Metzmama’s first child
was a daughter -
my mother.
It was the beginning of a family.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Soon, a second child was expected,
but my grandfather
could not cope,
with the awful memories of genocide.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Grandfather committed suicide.
He became another victim
choosing to end his suffering.
Grandmother was now an orphan
turned widow.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Somehow,
Metzmama endured.
A child prematurely aged,
but still a survivor
with memories and responsibilities.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
With the help of a new husband,
she raised three children
who, in turn, had four grandchildren,
and still more great grandchildren.
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
Genocide Denial
We live
We remember
We are even willing to forgive.
But first,
we demand one thing:
Stop genocide denial.



Alan Whitehorn



Unpublished poem, drafted while attending the Zoryan summer workshop on comparative genocide and human rights, Toronto, August, 2007.

Thursday, August 23, 2007

Տիգրան Գաբոյեան։ Սեղանէս չեմ կրնար հեռանալ

Սեղանէս չեմ կրնար հեռանալ,
Տունէս չեմ կրնար հեռանալ,
Թաղամասէս,
Տեղէս,
Քաղաքէս,
Երկրէս,
Ետքը ինչպէս
Այդպէս արագ,
Ջինջ շուքի պէս,
Պիտ հեռանամ աշխարհէն։


Wednesday, August 22, 2007

Kosrof Chantikian: Home of the Poet

in the afternoon of a day
when a child speaks

& her voice paints sleep
with the alphabet of laughter

I come to where you are
to the sky's house

to a place where there are no bells to ring
or doors to shut

this is where poetry lives
where eyes are as good as words

where birds never sleep
where clumps of dust ignite themselves into stars

I enter your home
& see you

when I reach your hands
I know I can stay
as long as the sun will burn

Copyright Kosrof Chantikian. This poem appeared in Ararat, Winter 2005

Tuesday, August 21, 2007

ԽԱՉԻԿ ՄՈՒՐԱՏԵԱՆ: ՁՕՆ

Մինչ նաւակը լռութեան
Ափ կը հանեմ այս գիշեր
Ուռկանիս մէջ անթիւ խօսքեր հին ու նոր
Տեւաբար կը թպրտան:
Վաղը առտուն, պիտի բերեմ քու սեղանիդ
Ընթերցո՛ղ
Կարօտներուս հրայրքներով բոցակէզ՝
Աւարն յուշի գանձերուն:

15 Հոկտեմբեր 2000

Copyright Khatchig Mouradian. Used here by kind permission of the author.

Monday, August 20, 2007

Gregory Djanikian: My Name Brings Me to a Notion of Splendor

No one could pronounce it
without mutilating spindling tearing
even my best friends would shrug halfway giving up
and always the long pause on the first day of class
after Dillon or Dinsemore or Dix
every face turning to me even though
my name was not yet called and mangled
in every probable way oh why wasn't I
Jenkins or Jennings something safer
and mannerly anything but this minefield
of letters set against each other sticking
in the mouth as if the fault were mine
as if no other name were as impenetrable
not Knoebbels or Steinbacher not Stoltzfus
or Schmidt how did they come to be
so inconspicuous who were they
playing kickball tracing maps of America
doing long division on the blackboard
as easily as if they were walking
across the street in their sleep no worries
no boundaries to trip them up no Mr. Bielfield
telling my mother I'll straighten him out
what was so crooked? even my past life
seemed now a dark labyrinth of passages
my grandfather standing on the wharf in Alexandria
waving goodbye and me on the great ship
waving back not knowing where the prow
would finally lodge on what rock what piece
of exquisitely verdant beach who knew
I would have to unravel the tangle
of circumstances that put me in a small
landlocked lumber town in Pennsylvania
face to face now with Joe Schunk and having
to explain the D was silent easy enough
to say once you got the hang of it but Joe didn't
and it was five or six fast blocks of losing him
down Hawthorne and across to Pine my heart
thumping and beads of sweat glistening
on my arms before I heard Louisa Richards
suddenly call out DeeJay to me from her porch
in a way that stopped me in my tracks
because nothing had ever sounded so good
and nothing came easier than to walk
up the stairs and sit down by her
and begin telling her who I was.


Copyright Gregory Djanikian. This poem is from the collection entitled So I Will Till the Ground and has appeared in Poems.com on March 3, 2007.

Sunday, August 19, 2007

Յարվարդ : Դարձի՛ր ջրանիւ դարձի՛ր

Դարձի՛ր ջրանիւ դարձի՛ր
Ի զուր չէ որ կը դառնաս
Ամպ կը տանիս հանդին արտին
Որ պայթին ծաղիկներ ծիածան
Օ՛ն ջրանիւ մի հանդարտի՛ր
Ի դերեւ չէ լացդ մեղմիւ

Դարձի՛ր Նիւթընի սկաւառակ
Ծիածանդ ի զուր չի ծածանիր
Շերտ շերտ երազ հիւսէ՛ ճերմակ
Զոր պրիսմակը տուաւ ցրիւ
Ստուգիւ պարզէ՛ իսկն սպիտակ
Ի զուր չես պահանջեր հաշիւ

Դարձի՛ր տէրվիշ դարձի՛ր միշտ
Ի դերեւ չէ դառնալն արագ
Սպիտակ փեշդ հրեշտակի թեւ
Փակ աչքդ բա՛ց ծիածան Դէմքին
Սուֆիզմդ ամպէն անդին ճրագ
Ի զուր դուրս չես գար դուն քեզմէ

Լուացքի մեքենա՞յ օ՛ն դարձի՛ր
Չես խառներ դեղն ամպին ի զուր
Ծիածան թէ սաւան դուն անխտիր
Թել-հանդէսին տա՛ր լաթերդ մաքուր
Թէեւ չհիւսենք գովքդ ընտիր
Ի դերեւ չի դառնար սիրտդ թափուր

Դարձի՛ր ջրանիւ դարձի՛ր
Ի զուր չէ որ կը դառնաս
Ամպ կը տանիս հանդին արտին
Որ պայթին ծաղիկներ ծիածան
Օ՛ն ջրանիւ մի հանդարտի՛ր
Ի դերեւ չէ լացդ մեղմիւ


Յարվարդ

Copyright Harout Vartanian. Used here by kind permission of the author.

Saturday, August 18, 2007

Michael Minassian: THE HILLS OF MEMORY

Click to hear
THE HILLS OF MEMORY read by the author, Michael Minassian.


“They say the owl was a baker’s daughter.
Lord! We know what we are,
but not what we may be.”

- Ophelia


In the evening with the sun gone
I could see the stars appear
one by one, then in pairs,
trees deep dark green
stark against the disappearing gray,
silhouetted like the hills of memory.

There, near a row of pines
feet cushioned by the dewing grass,
I thought of the owl
that was the baker’s daughter;
was she chaste as a bird,
the heat of hunger in her breast
chasing prey at night, the push
and rush of wings as currents
of wind stroked back feathers,
talons out, sweeping low to the ground,
striking and feeling the last frantic
beats of some creature’s heart,
beak parted, eyes so wide
she could almost fly backwards
through her sight;
at that moment, did she remember
all the way back to her other life,
the smell of bread, the taste of sweet cake.

Copyright Michael Minassian

THIS POEM FIRST APPEARED IN CONNECTICUT WRITER MAGAZINE SUMMER-1988 AND WAS AN HONORABLE MENTION FOR BEST POEM. It is used here by kind permission of the author.

Friday, August 17, 2007

ԶԱՀՐԱՏ: ՇԱԳԱՆԱԿԱՒՈՐ ՔԵՐԹՈՒԱԾ

Դուն դէմս չելար -
Մինչդեռ գրպաններուս մեջ տաք տաք շագանակ
էի լեցուցեր
որ տեղ մը նստինք ուտենք միասին
Շագանակ մը դուն - շագանակ մը ես
Դուն դէմս չելար -
Ուսիս ունէի մինչդեռ զոյգ հրացան
- փամփուշտ բաւարար -
Որ ելլենք նապաստակ որսանք միասին
Նապաստակ մը դուն - նապաստակ մը ես
Դուն դէմս չելար -
Մինչդեռ մտքիս մէջ ինչեր չունէի
քեզի պատմելիք
որ ըսեմ - ըսես - խնդանք միասին
Խեղկատակ մը դուն – եղկատակ մը ես
Դուն դէմս չելար -
Շագանագները պաղեցան արդէն
ու նապաստակները արձակ համարձակ
կը տապլտկին մարգագետնին մէջ -
Իսկ թէ պատմելիք ինչեր ունէինք
Գաղթեր են երկչոտ թռչուններու պէս
Ծիծեռնակ մը հոս - ծիծեռնակ մը հոն

ԶԱՀՐԱՏ (1924-2007)


CHESTNUT POEM
You didn’t meet me
Though I had filled my pockets
With hot-hot chestnuts
So we could sit somewhere
And eat them together
A chestnut for me–a chestnut for you
You didn’t meet me
Though I carried on my shoulder
A pair of rifles and enough cartridges
To go hunting together for rabbits
A rabbit for me–a rabbit for you
You didn’t meet me
Though I had such things in my head
To tell you
I could tell you this–you could tell me that
We could laugh together
Me, a clown–you, a clown
You didn’t meet me
The chestnuts have chilled
And the rabbits free and fearless
Gambol in the meadow
And all that we had to tell each other
Fled like shy birds
A swallow here–a swallow there

Zahrad

Translation by Berge Turabian

Thursday, August 16, 2007

Armine Iknadossian: Love Poem

A black comb of words
to hold in your hand,
a semantic romance, a roman à clef,
a myth to deconstruct.

This poem you want
needs a bit of irony, needs to bleed
from the ears. There are many stones
to haul from the quarry, to lay before your feet.
Unless you want something spoon fed.

No, you want lines that swoon
in front of your lashes
like a thousand oars dipping into the sea.
This poem must remove all your splinters

while standing on its head,
must guide your eyes,
bluer than the grottos of Capri,
down its narrow alleys.
Trust that it won’t cut you open. Yes,

this is like gross anatomy.
I am naming all my inhibitions
while you peer over my shoulder,
one by one I am handing you my bones.



Copyright Armine Iknadossian.
Used here by kind permission of the author.

Wednesday, August 15, 2007

Chouchanik Thamrazian: Ville-perce-neige

J'ai voulu penser des lunes Des lunes blessées, des lunes percées, des lunes-perce-neige, des lunes de sang Pour tes nuits qui quittent les visages, les mains et les terres, pour tes nuits désertes et ocres. J'ai voulu croire aux soleils d'encre pour couronner tes fuites. J'ai voulu boire les soleils; être froid, en veille. J'ai voulu cracher les lunes: brûler froid. ... Chouchanik Thamrazian: "Dans le jardin des glaces", Encres Vives n° 339


VILLE-PERCE-NEIGE
J’ai voulu
Penser des villes perce-neige,
Des villes percées-de-neige
Pour tes doigts.
J’ai voulu penser
Des villes blanches, des villes de neige,
Pour ces quelques tiges – en givre - sur tes doigts
Au lieu des sourires qui restent clos.

J’ai voulu
Penser des aurores blanches, prisonnières des neiges.
Sans cure.

Et des pluies, des pluies, des pluies,
Lentes, sans prévenance, trempées d’or,
   Pluies de neige
Comme tes rôles, tes visages sans faille, appris par cœur
te quittent, te trahissent, te défont chaque jour dans le silence terrible des salles, sans épilogue.
– J’ai voulu ne rien dire.

J’ai voulu penser des villes prisonnières
    De ces quelques mots brodés de neiges, qui s’égarent.
J’ai voulu me taire,
me tenir ici - être loin,
dans le corps d’étés suspendus,
– pour tes étés qui m’inhabitent. 

J’ai voulu penser des aurores blanches, leur cœur - rouge - de neige,
J’ai voulu penser ta fureur - blanche – sur les sauterelles des ciels qui se déchirent, des ciels qui se quittent, se vident.

Et des pluies, des pluies, des pluies rouges
      de neige
Comme les villes se brodent et se débrodent, s’élèvent s’effondrent,
Les villes blanches, les villes flottantes, les villes profondes, les villes qui n’existent pas
au pied des tours hautes et rouges de tes rages d’orage qui sentent la groseille.
J’ai voulu plonger mes doigts ; ne rien retenir.

J’ai voulu penser des lunes
Des lunes blessées, des lunes percées, des lunes-perce-neige,
des lunes de sang
Pour tes nuits qui quittent les visages, les mains et les terres, pour tes nuits désertes et ocres.
J’ai voulu croire aux soleils d’encre pour couronner tes fuites.
J’ai voulu boire les soleils; être froid, en veille.
J’ai voulu cracher les lunes: brûler froid.

J’ai voulu ensorceler
les jardins aux joies ocres et sans refuge,
les jardins suspendus de tes joies et
accrocher des oiseaux – oiseaux d’argent – et des lunes taillés d’or aux branches des sommeils pourpres.

J’ai voulu penser les salles,
Les salles endormies sur les sauterelles d’or, les salles où tes pas se réveillent,
Etre là; me tenir loin.
Regarder, ne rien voir.
Ecouter; ne rien entendre.
Plonger mes doigts; détremper.
Toucher; ne rien retenir
de tes chants qui chancellent, s’enlisent
dans les tours hautes et rouges d’orage.


Prier aux aubes blanches, aux aubes prisonnières, aux aubes de neige
Pour les oiseaux de ta rage.
J’ai voulu être là; ne rien habiter.
J’ai voulu ne pas t’habiter.
Vider les grappes du froid, les rochers d’astres, dans les corps qui crissent de tes mots
Ecouter, ne rien entendre.
Regarder, ne rien voir
Etre là, être loin.

J’ai voulu penser des villes blanches, des villes profondes, des villes prisonnières,
J’ai voulu penser des villes-perce-neige, des villes-percées-de-neige, des villes de veilles sans refuge, 
J’ai voulu
Etre là ; ne rien habiter
sourire aux sourires qu’on t’offrirait un jour.

© Chouchanik Thamrazian
From: Encres Vives


SNOWDROP CITY
I wanted
To think of snowdrop cities,
Of cities dropping with snow
For your fingers.
I wanted to think
About white cities, about snow cities,
For these few stems – in frost – on your fingers
Instead of smiles that stay closed.
I wanted
To think about white dawns, prisoners of the snows.
Carefree.

And about rains, rains, rains,
Slow, without consideration, drenched with gold,
  Rains of snow
Like your roles, your flawless faces, learned by heart
leave you, betray you, undo you each day in the terrible silence of the rooms without a conclusion.
    ‘I wanted to say nothing.’

I wanted to think about prisoner cities
About those few words embroidered with snow, which
wander from the point.
    I wanted to be quiet,
to be here – to be far,
in a body of suspended summers –
for your summers which live in me.

I wanted to think of white dawns, their heart – red – of snow,
I wanted to think your fury – white – on the grasshoppers of the breaking skies, of the skies that depart, that empty.

And of rains, rains, red rains
   of snow
As the cities are embellished and are unembellished, rise, fall,
The white cities, the floating cities, the deep cities, the cities that don’t exist at the foot of the high red towers of your stormy rages that smell of red currants.
I wanted to plunge my fingers; to hold back nothing.

I wanted to think about moons
Of wounded moons, of dropped moons, of snowdrop moons,
Of moons of blood
For your nights that desert the faces, the hands and the lands, for your ochre and deserted nights.
I wanted to believe in suns of ink to crown your escapes.
I wanted to drink the suns; to be cold, wakeful.
I wanted to spit the moons: to burn cold.

I wanted to bewitch
the gardens of ochre joys and without refuge,
the hanging gardens of your joys and
to attract birds – silver birds – and moons carved of branched gold
of purple sleep.

I wanted to think the rooms,
The rooms asleep on the golden grasshoppers, the rooms where your footsteps awake,
To be there; to be far away.
To look, to see nothing.
To listen; to hear nothing.
To plunge my fingers; to soak.
To touch; to hold back nothing
of your songs that falter, sink.
    in the high, red towers of storm.

To pray to the white dawns, to the prisoner dawns, to the dawns of snow
For the birds of your rage.
I wanted to be there; to dwell nowhere.
I wanted not to live in you.
To empty the clusters of the cold, the rocks of stars, in the bodies that grind your words
  To listen, to hear nothing.
   To look, to see nothing
  To be there, to be far away.

I wanted to think of white cities, of deep cities, of prisoner cities,
I wanted to think of snowdrop cities, of cities dropping with snow, of cities of waking without refuge,
I wanted
To be there, to dwell nowhere
To smile at the smiles that you would be given one day.

 
 
© Translation: 2007, Sarah Lawson
First published on Poetry International, 2014

Tuesday, August 14, 2007

Անի Մխիթարյան: Միացյալ Նահանգներ

Օրը կիրակի,
Գարուն է, արև...
Բայց ու՞ր է սպասված
Բա՛ռն այն, Բարև...
Հելլո. Հայ. Սալիուտ,
Ուղեղդ՝ պտույտ...
Անհամեմատ պաղ,
Երկինքն է ցոլքով
Զարմացնում անհապաղ,
Ծառ չկա, ծաղիկն՝ արհեստական..
Մարդն անհոտ է, հոտը՝ անմարդ....
Հետ եկանք օրվան, պայծառ-տմարդ...
Մուսուլման, քրիստոնյա, բուդդիստ ու աթեիստ,
Նստած են կողք կողք, ժողով է, նիստ...
Ազգայի՞ն.........չէ՛, չէ՛....
Սադոյանը չէ.......
Այս ամենը ես չեի....
Օր չէր սա..
Ո՛չ արփի...ո՛չ գինի...
Հայաստանի ոչ մի հայելի...
Քննարկում են մարդիկ վշտալի,
Աշխարհն ամայի,
Կյանքը՝ ջրալի,
Հոգին՝ ավազի ու պղտոր ջրի...
Հզոր մարդու՝ Աստվածն արդարի...
Սա մուլտֆիլմ էր ...Նու Պագադի...

Մարտ 19, 2007

Copyright Ani Mkhitaryan. Used here by kind permission of the author

Monday, August 13, 2007

William Michaelian: Cooking String Beans

Like a haunted wind blown across a map
of three mad centuries, the smell of rehan and onions
still reminds me of my grandmother — half Moush,
half Bitlis, half batz hatz, half Highway 99,

as if she were a poem written
in four old languages,
each of them
mine.

Even dead,
she is more alive
than many people I know,
whose anger is trite and canned
and tasteless to themselves.

But it's not their fault. They need only ripen
like tomatoes to their full extent,
until they fall and begin
to live.

Not everyone is lucky enough
to be ravaged by history.

The real curse is a prolonged death,
with the taste of candy
on your lips.

More salt. Tender lamb.
I am crucified again, and again, and again . . .


Copyright William Michaelian. Used here by kind permission of the author.

Sunday, August 12, 2007

Armen Lubin: Le passager clandestin

L’hôpital accueille les éclopés de la foire,
Ceux qui avaient misé dans les jeux à miroir.

Il les accueille comme on abat à bout portant,
Le mal physique a soumis même les dissidents.

Même l’enfance oubliée qui soudain se montre,
Même l’enfance qui soupèse le pour et le contre

Afin de savoir si les ténèbres seront comblées
Vus d’en bas, ils semblent immenses nos démêlés.

Immense le plafond, immense la noire veilleuse
Drossée, engloutie par la marée houleuse,

Mais en bon matelot sachant lover une corde
La douleur touche son homme pour qu’il se torde.

Elle le met en boule, les genoux dans le menton,
Elle le met en boule, en boule sur le ponton,

Jusqu’à ce qui soit lové selon l’art du capitaine
Avec trou dans le milieu pour un passager clandestin.


Armen Lubin, Le passager clandestin, Sainte patience, Les hautes terrasses, Poésie/Gallimard n° 404, 2005, p. 45

Saturday, August 11, 2007

SONIA TASHJIAN: ԲԱՌԵՐԸ/The words

Click here to hear The words read by the author, Sonia Tashjian.

ԲԱՌԵՐԸ

Բառերը փախչում են սպիտակ թղթից ,
Բառերը չեն ենթարկվում գրչին ,
Որովհետև հոգնել են սպասելուց …:

Սին սպասում …

Մինչ այդ եթե սպասման հևքին մեջ նրանք ոլորապտույտ
խաղում էին և իրենց հղության վերջին օրերն էին հաշվում ,
Այժմ ան-իրականալի-ի հուսահատությունից
Մոռացել են սովորական թվացող ճանապարհը
և որոշել են ապստամբել …

Նույնիսկ չօգնեց խրախույսի վերջին ճիգը գրիչի ,
Ոչ էլ պոռնիկի հրավերի նման մերկությունը սպիտակ թղթի :

Բառերը անկարող են արդեն ,
Բառերը հոգնել են պարզապես …:


Copyright Sonia Tashjian 2003

Friday, August 10, 2007

Armenian-American poets featured in Poetryvlog.com

Alan Semerdjian and Amy Ouzoonian are featured in the Poetryvlog.com website.

To hear and view Alan reading his poems, click here.


To hear and view Amy reading her poems, click here.


Here are the instructions to sending your own poetry videos:


We welcome videos from published poets. Acceptance will be determined by the poetry editor and technical staff.

Presently, all videos sent to us should be made on a “Mini DV Digital Video Cassette”, the reading should not exceed five minutes, the sound and focus must be of good quality; we will return the cassette if requested. The video will only be edited for sound level and time.

Links to the poet's books, publications, other poems, website, etc. are helpful to viewers who want to read more.

Videos can be sent to Poetryvlog.com, P.O. Box 634, Port Jefferson, NY 11777. As time allows the frequency of poets appearing on the site will increase from once to twice a week, and then maybe even five days a week. All the appearances are archived so once a poet is on the site that video remains, to be seen at will.

Thursday, August 09, 2007

Mona Ghoneim: This Breeze

There is always this breeze from the sea
that picks up frequencies
while I buy bread
of life and love and hate and despair.
On a train
you told me Prague was nice
in the spring.
But I was cold and unshaven
below where the wind touched me
and the salt air from the Adriatic came in like
a radio station from a communist country
indoctrinating body parts.
I try on a sweater at Barney’s
and feel like I am suffocating
from freedom.
A wall went down that day
on you
I fell to my knees
seeing your greedy desire expand
for all things bright and beautiful
through salted eyes
I cried for a year looking out the window.
At dusk
I found you again
channeling the voices of Ceausescu supporters
when our youth and blood-red hearts converged.
A metrocard swipe and I
am at a desk
as if you never were
and I never
came over and over again
on those rocks.
I had never seen a bathtub
so large
in Hungary
or anywhere else.
But I knew you didn’t really believe
we could be true socialists.
You tasted success on your
tongue
in me
And I
I
had a premonition
that capitalism would ruin our sex life.
All creatures great and small
somewhere
Die
why not with this breeze from the sea
that carries me back to deep waters.

Copyright Mona Ghoneim, 2005. Used here by kind permission of its author.

Introducing Mona Ghoneim



Mona Ghuneim was born in Beirut, Lebanon to a Palestinian father and an Armenian mother – two oppressed people for the price of one, she jokes. But all kidding aside, she knows full well the struggles and hardships her parents and ancestors faced and she appreciates the rich cultures and vibrant worlds passed down to her. She takes it all very seriously in her writing, by turns comic and heart-breaking, quirky and endearing, and always working to find compassion and understanding.

Wednesday, August 08, 2007

Սոնիա Սանան: ԿԱՏՈՒՆԵՐՈՒՆ ՎԵՐՋԻՆ ԸՆԹՐԻՔԸ

Ս. Արեանին


Պուրճ համուտը լռած է։
Ժամը մէկ է։ Կէս գիշեր։
Թաղին ծայրը կատուները միս մինակ
տիեզերքի մութին դէմ փամփուշտի պէս մլաւիւններ կ՛արձակեն
աղբակոյտի մնացորդին մէջ ինկած։
Պուրճ Համուտը լռած է։
Կոյր սրճեփի ծեր կառքէն
սուրճի հոտը թաղը ամբողջ բռներ է,
այրած սեւցած սուրճի հոտը
առաւօտեան սուղ-սուղ ծախուող փլասթիքէ գաւաթներով
սուրճի հոտը կոյր սրճեփին
որ դիմացի պատշգամէն ապօրինի ձեւով ճարուած ու լուացքի թելէն կախուած
դրօշակի գունատ լաթը
մէկ աջ մէկ ձախ կը թօթուէ
որուն հոգը
թէ դրօշակն այդ գողցուած
նշան է լոկ վարչապետին զօրակցութեան
եւ պիտի
փրթի իյնայ օր մը
անցորդներուն գլխուն անմեղ
ճօճանակուող չարչարանքէն իր խեղդուած։

Պուրճ Համուտը լռած է։
Բայց միշտ լուռ է թմրութեան դէմ իր սպաննող
աղմուկին դէմ յոգնեցնող
փողոցին մէջտեղը թաւլի կը խաղան ու դուն կը լռես
քէպապի ծուխով ննջարանդ կը մտնեն ու դուն կը լռես
ամբողջ տունդ կեղտաջուրով կը խեղդեն դուն կը լռես
միակ յստակ ու պերճախօս
պատասխանը թաղամասի խաղաղութեան
լռութիւնն է
այս օրերուն
եկուր գնայ դիմացիր լռութեան ու մի ճչար
թաղին ծայրը
փերեզակի մուճակ հագած կատուներու ցեխոտ փտտած
պահուըտուքին մաս կազմելով։
Պուրճ Համուտը լռած է։
Թաղին ծայրը աղբակոյտը փոքրիկ բլուր կազմած է
մահաթոյնէ դրոշմաթուղթ փակցնելով
խաւարին մէջ բազմապատկուող կատուներու երազներուն։
Ծեր շէնքերուն անթէնները երկնքին մէջ վիժած են
պաստառներուն խաբկանքը
երկնքի առեւտուրին ձրիաբար յանձնելով։
Քանի հոգի դուրսը մոռցած
կը գիջանայ այս պահուն
բազկաթոռին մէջ ընկղմած
սուտերուն իր հաւատալով։
Քանի հոգի հիմա պառկած
հոլիվուտեան կեղծ աստղերուն
շորթիկները կամաց կամաց կը վերցնէ
ու կը սառի իր հաճոյքէն թլփատուելով։
Ժամը մէկ է։ Կէս Գիշեր։
հէտֆոններս ականջներուս պատշգամէն կախուեր եմ
կատուներու սեռ մուրացող մլաւիւնին ականջ տալով
Վէվ Օշականն ու Դուրեանը
սրտիս խորը
լճակի մը թրաժէտին կը գրեն
Քանի հոգի լուռ սիրեցին
մեծ քաղաքի մեծ սէրերով
յետոյ ինկան
ոստրէներու չորցած-հինցած
կափարիչներ հաւաքելով
քանի հոգի
ահազանգի խելառ-մելար ոռնոցի մը ականջ տալով
կոշտուկ կապած բոպիկ ոտքով
բեմ բարձրացան
բարձախօսով ճառ կարդալու
քանի հոգի կիրակնօրեայ բիժամայով
քարոզ լսեց ու հայհոյեց
եւ քանիներ ամէն տարի
խոր հաւատքով եւ լրջութեամբ
տարեդարձի մոմեր բռնած
հին Վրէժ-ին յիշատակը դեռ կը յարգեն։
Պուրճ Համուտը լռած է։
Բայց միշտ լուռ է աղէտին դէմ
որ հարսի պէս ուրախ զուարթ կը պտտի իր թաղերէն
ճիւերուն ալ հոգը չեղող
քէֆի թմբուկ խաղցնելով։
Ժամը մէկ է։
Աղբատարը ահագնացող սպառնալիք կը կարդայ կատուներու
գլուխներուն մուրացկան
ու կը խլէ անոնց ճանկէն
խաղաքարտի պէս բախտաբեր
պատառիկներն աւելցուքի։
Ով պիտ՛ փրկէ
կատուներուն վերջին ընթրիքն առատաձեռն
ով պիտ փրկէ
ականջներս հէտֆոններու լռութենէն
կատուններու փամփուշտներէն
սիրտս ծակող լճակին լուռ արտասուքէն։

Copyright Sonia Sanan.

This poem has previously appeared in ETTEB.com, the online version of the periodical etteb/Ի Դէպ and is reproduced here by kind permission.

Tuesday, August 07, 2007

Shmavon Azatyan: WE DON’T KNOW IF WE ARE TO PART

You talk of the strange light
on the water and point to a
boat that puts in at the pier.
The sea is warm and lilac colour.
But listen,
the cicadas twang,
and the city
hums in the twilight.
Look,
the silhouettes of kissing trees!
We don’t know if we are to part:
you are moored
to sway your son to sleep;
I’m off to chase
new lights in the sky.
But we are held up:
you say you feel the tide,
I sense palpitations
from waves making it ashore.
Then,
in one wink
we are spellbound
by the advance of sea upon earth.
And we are no more …

Shmavon Azatyan

Copywright is International Library of Poetry. This poem has previously appeared in the "Anthology of Best Poets of 2004", edited by Howard Ely. It appears here by kind permission of the author.

ԱՆԳԻՏԱՆՈՒՄ ԵՆՔ ԹԵ ՊԵՏՔ Է ԲԱԺԱՆՎԵՆՔ
ՇՄԱՎՈՆ ԱԶԱՏՅԱՆ
Անգլերենից թարգմանեց` ԳՐԻՇ ԴԱՎԹԵԱՆ

Խոսում ես մի անսովոր լույսի մասին
Ջրի վրա, և մատնանշում ես
Մի նավակ, որ մտնում է մատույցը։
Ծովը ջերմին է ու լիլակա?ույն։
Բայց լսիր,
Ծղրիդները ճըզճըզում են,
Եվ քաղաքը
Նվում է մթնշաղում։
Նայիր,
Համբուրվող ծառերի ուրվագծե~րը...
Անգիտանում ենք, թե պետք է բաժանվենք.
Դու մխրճված ես
Որդուդ օրորելով քնցնելու.
Ես էլ պիտի գնամ հետապնդելու
Նոր լույսեր երկնքում։
Բայց երկուսս էլ համենում ենք.
Ասում ես` զգում ես ալիքը,
Ես բաբախումներ եմ զգում
Ալիքների, որ ափ են հասնում։
Հետո մի ակնթարթում
Հմայվում ենք
Ծովի առաջացումով երկրի վրա։
Եվ էլ չկանք...

Գլենդել, Կալիֆորնիա, 2007-08-11

Monday, August 06, 2007

Արուսյակ Օհանյան: Հարյուր ու մեկ

Իմ անցյալի կապկպուկից
Այսօր մի խուրձ հետս վերցրի,
Որ ուղարկեմ «Մոռացություն»։
Այն քաղաք չէ, կամ էլ ավան,
Մոլորակ է, հասցե չունի,
Մտացածին անհայտություն
Եվ տարածք է՝ անկշռելի,
Անչափելի, հասանելի, նաև մոտիկ
Տարածություն լոկ ինձ համար։
Այլ կերպ ասեմ.
Հոգուս համար շոր եմ կարել,
Եվ անհարմար ձև ու չափեր,
Հոգեկոշիկ, հոգեկալեր,
Հոգիս սեղմող հազար բաներ
Մեկ կապոցում լուռ լցրեցի
Ու գնացի «Մոռացություն»։
Հոգուս համար կարած շորը
Դեռ չհագած՝ հետս վերցրի,
Որ հարցնեմ.
«Մոռացությո՜ւն», տես սազո՞ւմ են
Հոգուս նորը,
Վառ գույներն ու լուսավորը»։
«Մոռացություն» մոլորակում
Լուռ գիշեր էր։
Քուն էր մտել իմ պես հարյուր
Մարդու հանած հոգիների
Փեշն ու շորը։
Դե, ի՞նչ արած, որտեղ հարյուր,
Այժմ դարձավ հարյուր ու մեկ,
Հասցե ստացավ «Մոռացություն» մոլորակը,
Ես էլ խաղաղ վերադարձա
Իմ ներկայի դուռն ու բակը։

Օգոստոսի 29, 2005թ.

Copyright Arusyak Ohanyan. Used here by kind permission of the author.

Saturday, August 04, 2007

Artsvi Bakhchinyan: Yerevan Ladies/ԵՐԵՎԱՆԻ ԱՂՋԻԿՆԵՐԸ

Click on the link to hear ԵՐԵՎԱՆԻ ԱՂՋԻԿՆԵՐԸ/Yerevan Ladies read by the author, Artsvi Bakhchinyan.

Երևանի աղջիկները
անհամեմատ լավն են Երևանի տղաներից՝
գույնով, բույրով, լեզվով, ուղեղածալքերով,
առաջադիմությամբ ու հետադիմությամբ:
Երևանի աղջիկները
տարածաշրջանում առաջինը շալվար հագան
խորհրդային կարմրաշեկ ժամանակներում՝
մոտ հարևանների աչքին գցելով,
իսկ հեռուների աչքին՝ բարձրացնելով
քաղաքի պատիվը:
Երևանի աղջիկների պաչիկները
անուշիկ են նույնքան, որքան աշխարհի բոլոր աղջիկներինը,
բայց երևանցի երգիչը բնականաբար
սուբյեկտիվորեն նրանց սիրունիկ աչիկների գովքն է անում:
Երևանի աղջիկների մեծ մասը
պատկանում է "ծիտ" և "թիթեռ" կատեգորիային,
սակայն նրանց մեջ քիչ չեն
կաղամբաթիթեռներն ու ցեցաթիթեռները,
որոնց ցերեկային արդուզարդը չի տարբերվում գիշերայինից:
Երևանի աղջիկները
արևածաղկի սերմ, դդմի կորիզ և օտար լեզուներ են չրթում
և հրեղեն ինքնաթիռով ժամանած
գեղագանգուր, խարտիշագեղ ու թիկնավետ
արտասահմանցի փեսացու են երազում:
Երևանի աղջիկները մասնակցում են զանազան
"Միսս ֆլան" և "Միսս ֆստան" բազմառանգ մրցույթների,
աշխատում են օֆիսներում և ծխելով ավտո են քշում,
երդվում են բջջային հեռախոսի արևով,
դեռ պատվից ցածր չեն համարում տորթ թխելը,
մարտինի են խմում, տժժում-ցքցքում դիսկոներում,
թռչում են անդրօվկիանոսյան հովերով,
բայց ամուսնանալիս շատերը դեռ շահում-պահում են
կարմիր խնձորի սուրբ ադաթը
և հանդուրժում ընտրյալի դավաճանությունները,
և պաշտպանվելու տարրական գիտելիքներից զուրկ՝
երբեմն ընկնում են ետաբորտյան թախծի մեջ
(տես Վիոլետ Գրիգորյան, համապատասխան քերթված):
Երևանի աղջիկները
հայ աղջիկ հասկացության ամենացցուն նմուշներն են
և սեռակից շառավիղները
(ուզեն թե չուզեն, գիտակցեն թե չգիտակցեն)
Էրատո, Փառանձեմ, Զապել թագուհիների,
Սանդուխտ կույսի և Մամախաթունի,
Սահակդուխտի ու Խոսրովիդուխտի,
Սրբուհի Տյուսաբի, Մարիամ Թումանյանի, Սիրանույշի,
Շահանե-օ-դու-իմ-Շահանեի…
և միաժամանակ հեռավոր քույրերը
Իրինա Ալլեգրովայի, Շերի
և պոռնոաստղ Քրիսթի Քենյոնի:
Երևանի աղջիկները
քաղաքի դեմքն են՝
տաք, մի քիչ պրտված, հպարտ և միշտ կանչող:


Copyright Artsvi Bakhchinyan 2005. Used here by kind permission of the author.

Friday, August 03, 2007

Սիլվա Կապուտիկյան: ԵՐԳ ՄԵՐ ՔԱՐԵՐԻ ՄԱՍԻՆ

Սև են եղել ու մութ մեր շենքերը դարեր:
Մեր վանքերը խոհուն, տաճարները համակ,
Օ՜, սևագո՜ւյն քարեր, օ՜ սևավո՜ր քարեր.
Սուգերով լի քարեր ու սևաքանդակ:
Ավերների միջին, արյունների միջին,
Երբ կերտել ենք համառ ու փնտրել ձեզ,
Դուք եք եղել թարգման մեր սևակնած սրտին.
Դուք եք եղել հարմար բախտին մեր սև:
Օ, խաչքարեր տխուր՝ շիրիմներին քաշված
Դուք ծնկաչոք հայի աղոթքներից մաշված,
Դուք մումերի մրից սև՜ կրկնակի:
Մինչ խորքերում հողի քարեր կային վառման,
Քարեր կային զվարթ, հազարագույն,
Մոզիրներում թաղված անթեղների նման,
Սրտերի մեջ փակված հույսի հանգույն...
Օ՜, ծիրանի՜ քարեր, է՛, վարդագո՜ւյն քարեր,
Յասքամանի՜ քարեր, ծաղիկների,
Դուք՝ խնդություն, պահված հողերի տակ դարեր,
Դուք՝ գետնի տակ սանձած կար՜տ կյանքի,
Դուրս եք հորդել հիմա մեր դարավոր սրտից,
ճեղքած մռայլը հին՝ եղել եք վեր,
Սյուն- սյուն շատրվանել հողի խորունկ շերտից.
Կամար- կամար շուքով ծիածանվել
Ծաղիկների՜ գույնի, ծաղիկների՜ նման,
Բարի ժպտում եք դուք լույսի՛ն, մարդո՛ւն,
Ո՞ր հողի տակ ուրիշ կյանք ու գույն կա այսքան
Դարերը հուն չգտած ուրախություն:
Հավատում եմ հոգով բախտին ժողովրդիս,
Նրա աստղը պիտի պայծառ փայլի այսպես,
Այնքան խորո՜ւնկ նա նրա խինդը հորդի,
Որ դուք իսպառ ելնեք արևերես:
Որ դուք ձեր քարակոփ հայերենով անմեռ,
Լլիվր ձայնո՛վ հաստեք հավերժը մեր կյանքի.
Օ՜, ցիրանի՜ քարեր, է՛, վարդագո՜ւյն քարեր,
Յասամանի քարեր, ձնծաղիկի...

Սիլվա Կապուտիկյան (1919-2006)

LA LAMENTATION DES PIERRES

Noires et sombres nos maisons pendant des siècles,
Tristes et pensives nos églises.
O pierres noires, O pierres noires
Pierres rongées par le deuil,
Vous étiez notre compagnie
Dans le désastre et dans le sang.
Et vous disiez tout bas ce que nos cœurs taisaient.
Seules amies au long d'un destin noir,
O croix de pierre sur les tombes,
Pierres des chapelles, pierres des temples,
Usées par les prières et les genoux des Arméniens
Pierres des cierges, noires, plus que noircies.
Dans la terre se cachaient des pierres de couleur
Pierres de joie, pierres de rire
Comme une braise de vermeil parmi la cendre
Comme l'espoir au creux des cœurs.
Pierre de pourpre et d'incarnat,
Pierres, O fleurs épanouies,
Apothéose ensevelie pendant des siècles,
O prisonnières de la terre,
Vous avez jailli du fond des cœurs anciens
Et vous resurgissez, déchirant l'ombre noire
Vous dressez nos colonnes
Vous vous changez en voûtes d'arc-en-ciel
Vous souriez, fleurs éternelles
Aux hommes et à la lumière.
Sur quelle terre existe-t-il autant de vie
Tant de couleurs et tant de joie
Enfouies dans la vieille prison des millénaires ?
J'ai foi dans l'avenir de mon peuple.

Sylva Kapoutikian, dans Poésie arménienne, Anthologie des origines à nos jours, réalisée sous la direction de Rouben Melik, Paris, Les Editeurs Français Réunis, 1973 (édition épuisée *).

Thursday, August 02, 2007

Alan P Akmakjian: Oud from Beyond the Blue

George
Mgrdichian
fingers
play

as
if
an
angel
is

petting
his
beating
heart


Copyright Alan Akmakjian. This poem has appeared in Ararat, Spring 1995.

Wednesday, August 01, 2007

Անի Մխիթարյան: Սպասում . . .

Սառույց դարձած մարմառ ձյան պես,
Սպասում եմ պայծառ արևի գալուն,
Ձնծաղիկի պես հողով ծածկված ՝
Սպասում եմ ես նուրբ սպասումով,
Ինչպես թաքուն աշխատավոր,
Որ սպասում է հրամանի,
Արև ՝ հոգնած լույս տալով,
Հերթ եմ տալիս ես լուսնին,
Բայց լուսնի հետ միևնույնն է ,
Մութն է ընկեր ու աստղեր,
Չունեմ աստղեր ես, գիտե՞ս .
Քանզի աստղ եմ ես որպես,
Թեկուզ դժգոհ դեմքով լի,
Մարդիկ նայեն իրարու,
Ունեմ լույս , ու առանց որի ՝
Կյանքն է տխուր ու վշտալի:
Սպասում եմ ես, թեև գիտեմ. . .
Ժամ է անցնում, իզուր ժամանակ . . .
Ընկնում գիշեր նողկալի,
Սպասում չկա, լուսինն եկա՜վ,
Մութ է շուրջս , շող չեկա՜վ :

Յուլիս 4, 2006

Copyright Ani Mkhitaryan. Used here by kind permission of the author