Showing posts with label Chouchanik Thamrazian. Show all posts
Showing posts with label Chouchanik Thamrazian. Show all posts

Thursday, February 21, 2013

Orange Book Prize Armenia, 2012 winners announced


Congratulations to Chouchanik Thamrazian, 2012 winner in poetry at the Orange Book Prize, Armenia for her poem, Magus Kings.

Շուշանիկ Թամրազյան

Ծնվել է Երևանում, 1978 թ.: Հաճախել է թիվ 170 դպրոցը: Առաջին բանաստեղծությունները, գրված 4-5 տարեկանում, լույս են տեսել «Ծիծեռնակ» ամսագրում: 1994 թ. ընդունվել է Պետական Համալսարանի Ռոմանագերմանական ֆակուլտետի ֆրանսիական բաժին: 1997 թ. մեկնել է Ֆրանսիա` կրթությունը շարունակելու, գրվել է Ֆրանսիայի Մոնպելյե քաղաքի Պոլ Վալերիի անվան համալսարանի գրականության դասընթացներին: Նույն համալսարանում պաշտպանել է թեկնածուական և դոկտորական ատենախոսությունները՝ նվիրված ֆրանսիական ժամանակակից պոեզիայի մեծագույն հեղինակներից մեկի՝ Իվ Բոնֆուայի ստեղծագործությանը: 2000 թ. նրա թարգմանությամբ լույս են տեսել Իվ Բոնֆուայի «Անկարելին,» 2001-ին՝ «Արտ-Երկիր»-ն ու «Թափառող կյանք»-ը, 2007-ին «Հռոմ, 1630» արվեստաբանական մենագրությունը, և վերջապես 2012-ին լույս տեսան նույն հեղինակի «Գեղեցկությունը առաջին օրից», «Հայելու մի բեկորի մեջ», «Երկու տեսարան և ծանոթագրություններ» երկերը՝ հեղինակի հատուկ առաջաբանով: Ունի մի շարք այլ թարգմանություններ՝ Անրի Միշո. «Պլյում» (2007, Ակտուալ Արտ) , Ժան էշնոզ. «Ռավել» (2010, Ակտուալ Արտ), Անդրե Ժիդ. «Օսկար Ուայլդ» (1997, Աննա և Միքայել): Ունի սեփական 3 ժողովածու՝ «Ոսկեվանդակ» (2001), «Չկախարդվող» (2005), «Կարծրերկիր» (2010): Ունի տպագրության պատրաստ երկու նոր ժողովածու՝ «Ձկների լեզու»-ն և «Լեննական»-ը: 1997 թվականին արժանացել է Ֆրանսիայի Ազգային Ակադեմիայի (AMOPA) սահմանած ճարտասանության մրցույթի գլխավոր մրցանակին: 2005-2008 թթ. աշխատել է «Ոսկե Ծիրան» կինոփառատոնում՝ որպես ֆրանսիական ծրագրերի պատասխանատու: Անմիջապես ֆրանսերեն լեզվով գրված ստեղծագործությունները լույս են տեսել Ֆրանսիայում՝ մի շարք բանաստեղծական ամսագրերում (ARPA, Europe, Encres vives): Ունի նաև գրականագիտական հոդվածներ՝ տպագրված ֆրանսիական պարբերականներում (Les cahiers de l’Herne; Le procès de l’histoire au XX siècle): 2010 թ.-ից դասավանդում է Բրյուսովի անվան Լեզվաբանական համալսարանում՝ ֆրանսիական ժամանակակից գրականություն և ֆրանսերեն լեզու:



Saturday, September 22, 2007

Chouchanik Thamrazian: Ode to Snowdrops

Click to hear the audio clip Ձօն read by the author and recorded live in June 2007, at the International Poetry Festival in Rotterdam, the Netherlands.

Wednesday, August 15, 2007

Chouchanik Thamrazian: Ville-perce-neige

J'ai voulu penser des lunes Des lunes blessées, des lunes percées, des lunes-perce-neige, des lunes de sang Pour tes nuits qui quittent les visages, les mains et les terres, pour tes nuits désertes et ocres. J'ai voulu croire aux soleils d'encre pour couronner tes fuites. J'ai voulu boire les soleils; être froid, en veille. J'ai voulu cracher les lunes: brûler froid. ... Chouchanik Thamrazian: "Dans le jardin des glaces", Encres Vives n° 339


VILLE-PERCE-NEIGE
J’ai voulu
Penser des villes perce-neige,
Des villes percées-de-neige
Pour tes doigts.
J’ai voulu penser
Des villes blanches, des villes de neige,
Pour ces quelques tiges – en givre - sur tes doigts
Au lieu des sourires qui restent clos.

J’ai voulu
Penser des aurores blanches, prisonnières des neiges.
Sans cure.

Et des pluies, des pluies, des pluies,
Lentes, sans prévenance, trempées d’or,
   Pluies de neige
Comme tes rôles, tes visages sans faille, appris par cœur
te quittent, te trahissent, te défont chaque jour dans le silence terrible des salles, sans épilogue.
– J’ai voulu ne rien dire.

J’ai voulu penser des villes prisonnières
    De ces quelques mots brodés de neiges, qui s’égarent.
J’ai voulu me taire,
me tenir ici - être loin,
dans le corps d’étés suspendus,
– pour tes étés qui m’inhabitent. 

J’ai voulu penser des aurores blanches, leur cœur - rouge - de neige,
J’ai voulu penser ta fureur - blanche – sur les sauterelles des ciels qui se déchirent, des ciels qui se quittent, se vident.

Et des pluies, des pluies, des pluies rouges
      de neige
Comme les villes se brodent et se débrodent, s’élèvent s’effondrent,
Les villes blanches, les villes flottantes, les villes profondes, les villes qui n’existent pas
au pied des tours hautes et rouges de tes rages d’orage qui sentent la groseille.
J’ai voulu plonger mes doigts ; ne rien retenir.

J’ai voulu penser des lunes
Des lunes blessées, des lunes percées, des lunes-perce-neige,
des lunes de sang
Pour tes nuits qui quittent les visages, les mains et les terres, pour tes nuits désertes et ocres.
J’ai voulu croire aux soleils d’encre pour couronner tes fuites.
J’ai voulu boire les soleils; être froid, en veille.
J’ai voulu cracher les lunes: brûler froid.

J’ai voulu ensorceler
les jardins aux joies ocres et sans refuge,
les jardins suspendus de tes joies et
accrocher des oiseaux – oiseaux d’argent – et des lunes taillés d’or aux branches des sommeils pourpres.

J’ai voulu penser les salles,
Les salles endormies sur les sauterelles d’or, les salles où tes pas se réveillent,
Etre là; me tenir loin.
Regarder, ne rien voir.
Ecouter; ne rien entendre.
Plonger mes doigts; détremper.
Toucher; ne rien retenir
de tes chants qui chancellent, s’enlisent
dans les tours hautes et rouges d’orage.


Prier aux aubes blanches, aux aubes prisonnières, aux aubes de neige
Pour les oiseaux de ta rage.
J’ai voulu être là; ne rien habiter.
J’ai voulu ne pas t’habiter.
Vider les grappes du froid, les rochers d’astres, dans les corps qui crissent de tes mots
Ecouter, ne rien entendre.
Regarder, ne rien voir
Etre là, être loin.

J’ai voulu penser des villes blanches, des villes profondes, des villes prisonnières,
J’ai voulu penser des villes-perce-neige, des villes-percées-de-neige, des villes de veilles sans refuge, 
J’ai voulu
Etre là ; ne rien habiter
sourire aux sourires qu’on t’offrirait un jour.

© Chouchanik Thamrazian
From: Encres Vives


SNOWDROP CITY
I wanted
To think of snowdrop cities,
Of cities dropping with snow
For your fingers.
I wanted to think
About white cities, about snow cities,
For these few stems – in frost – on your fingers
Instead of smiles that stay closed.
I wanted
To think about white dawns, prisoners of the snows.
Carefree.

And about rains, rains, rains,
Slow, without consideration, drenched with gold,
  Rains of snow
Like your roles, your flawless faces, learned by heart
leave you, betray you, undo you each day in the terrible silence of the rooms without a conclusion.
    ‘I wanted to say nothing.’

I wanted to think about prisoner cities
About those few words embroidered with snow, which
wander from the point.
    I wanted to be quiet,
to be here – to be far,
in a body of suspended summers –
for your summers which live in me.

I wanted to think of white dawns, their heart – red – of snow,
I wanted to think your fury – white – on the grasshoppers of the breaking skies, of the skies that depart, that empty.

And of rains, rains, red rains
   of snow
As the cities are embellished and are unembellished, rise, fall,
The white cities, the floating cities, the deep cities, the cities that don’t exist at the foot of the high red towers of your stormy rages that smell of red currants.
I wanted to plunge my fingers; to hold back nothing.

I wanted to think about moons
Of wounded moons, of dropped moons, of snowdrop moons,
Of moons of blood
For your nights that desert the faces, the hands and the lands, for your ochre and deserted nights.
I wanted to believe in suns of ink to crown your escapes.
I wanted to drink the suns; to be cold, wakeful.
I wanted to spit the moons: to burn cold.

I wanted to bewitch
the gardens of ochre joys and without refuge,
the hanging gardens of your joys and
to attract birds – silver birds – and moons carved of branched gold
of purple sleep.

I wanted to think the rooms,
The rooms asleep on the golden grasshoppers, the rooms where your footsteps awake,
To be there; to be far away.
To look, to see nothing.
To listen; to hear nothing.
To plunge my fingers; to soak.
To touch; to hold back nothing
of your songs that falter, sink.
    in the high, red towers of storm.

To pray to the white dawns, to the prisoner dawns, to the dawns of snow
For the birds of your rage.
I wanted to be there; to dwell nowhere.
I wanted not to live in you.
To empty the clusters of the cold, the rocks of stars, in the bodies that grind your words
  To listen, to hear nothing.
   To look, to see nothing
  To be there, to be far away.

I wanted to think of white cities, of deep cities, of prisoner cities,
I wanted to think of snowdrop cities, of cities dropping with snow, of cities of waking without refuge,
I wanted
To be there, to dwell nowhere
To smile at the smiles that you would be given one day.

 
 
© Translation: 2007, Sarah Lawson
First published on Poetry International, 2014

Saturday, July 28, 2007

Chouchanik Thamrazian participates in the Poetry International Festival in Rotterdam

Chouchanik Thamrazian grew up in Yerevan. Since 1997 she has lived mostly in France, where she studied modern literature at the University of Montpellier. She is now finishing her doctoral thesis, entitled La dynamique du rêve dans l’écriture d’Yves Bonnefoy.

She has published two volumes of prose poems in Armenian, Voskévandak (the golden cage, 2001) and Karmir tzar (the red tree, 2004). She has also translated collections of poems and essays by Bonnefoy, as well as works by Marguerite Duras and André Gide. In the late 1990s she began writing poetry in French.

Chouchanik Thamrazian took part in the Poetry International Festival Rotterdam 2007, a festival created in 1970. The pieces are available online and
may be also accessed here.

Photo courtesy of the Poetry International Festival webpage.

Chouchanik Thamrazian: I have come to tell you

Click to hear the audio clip Ես եկել եմ ձեզ ասելու read by the author and recorded live in June 2007, at the International Poetry Festival in Rotterdam, the Netherlands.