Showing posts with label England. Show all posts
Showing posts with label England. Show all posts

Monday, March 23, 2015

Stephen Watts: THE VERB “TO BE”

i.m. Arshile Gorky


Sun, you dervish in the dancing tree
that glints and points and slowly spins
its fulcrum centred on the will to see.
You are lucid like the panels of light
and flow inside this archaic hall that
language is : you break and scatter and
in the rift, you create yourself anew.
You are the sudden sea-song of starlings
that bursts a tree at the shoreline edge.
You are blue spruce on the rim of frost.
You are a field of gauntly pecking swans
and the first November snow that tricks
the hill – cud of flower and cow’s bell.
You are green, green on the inward lips
of hot night and you are the colour opal
in the human eye of the word. You are
the lucid void between blue mountains
and the eye that sees. You are the falcon
that plunges down coiling gusts of need.
You are my language, you are my speech
and you are a million years old and you
are silent, sun you circling spun dancer
in the still centre of the body’s tree : sun,
you definition in the flesh of the child,
of the verb to be.

©Stephen Watts

--

Sunday, March 01, 2015

Translating KRIKOR MOMDJIAN’s Armenian Poetry into English














THIRD ARMENIAN POETRY TRANSLATION WORKSHOP: Translating KRIKOR MOMDJIAN’s Armenian Poetry into English
Pembroke College Mackesy Room
2nd, 4th, 5th, 9th, 11th, & 13th March 7:30pm – 9:30pm 

Krikor Momdjian was born in Lebanon and has been living in the Netherlands since 1979. He is an all-round multimedia artist. Apart from his paintings, etchings, digital prints on canvas, photography, video filming, he is well known for his museum installations and poetry. 

For more information on K. Momdjian’s work, see his website www.krikormomdjian.nl 

For more information on the workshop, contact theo.vanlint@orinst.ox.ac.uk 

Tuesday, November 04, 2014

David Johnson: Covered with sand


Green Sea, pink sand – cheap, hot and jolly
Tourists, indifferent, head off in folly
Hordes of drunks, mindless tours 
Gilded, open minded admirers, bend Islamic laws 

Come dance and sing in a guilty land 
Bring Amnesia and banality hand in hand. 
Pass the flame, burn the history books
Dance and sing amidst rusty, butcher’s hooks.
Be a one with open minded fools 
Who’ve never lived under Ottoman rules 

They flock alike with hedonistic kin 
To a land that still admits no sin 
Gladstone’s shame, Disraeli’s pride 
Sing, dance all night; toast  genocide !
On Armenian graves let’s sing and dine 
 Sword slashed hills bear no guilty shrine

If Belsen’s had  beaches  it would be so cool 
A place to sing and dance and drool
Turkey’s cheap, it’s fun “ the service is good “
Bring your ignorance, we have Armenian blood.

Where next?
Where next ? 
Oh who could forget ?
Our last lovely trip to Han Chinese Tibet. 


David Johnson lives in Cheshire, England.


Monday, November 05, 2012

E.H.R. Altounyan: Ornament of Honour [excerpt]

Ernest Haik Riddall Altounyan (1889-1962) is the author of a book length poem, Ornament of Honour, published in 1937 at Cambridge University Press. It is dedicated to T.E. Lawrence and written within six months of the latter's death. Altounyan, a doctor, had founded a hospital in Aleppo and had met Lawrence there, before moving to England.



PRELUDE

You never saw that crooked moon
Behind Aleppo's citadel:
You never saw it shine again
In Dorsetshire.
For you had died a week ago
And I live on, a man disguised,
Thinking our thoughts and gaieties.

Come, curse me for this solemn dirge,
Haltingly fashioned, word on word,
Protesting "Nought is changed at all
In the Universe."
It is a lie! You know it now,
As you sleep rotting, once a man,
Disjointed from our pleasant plan
Of sweet converse.

You smile at last: let us not talk but see
Each other's faces through the emptiness of loss,
Knowing that all is dross,
Save spirit and the vision self-contained.


FUGUE

1.
The sky no longer holds that crooked moon,
A full-orbed light outshines the enfeebled stars,
Peace of a sort now settles, but too soon
To presage the defeat of this dim Mars.
Still from the vapours of the torrid day
Steals a miasma through the clear spread night,
Enfolding in a shroud the spirit's play
Contemplative, serene in dead moonlight.
From birth to death there is no settlement
For all the wars of passionate desire,
Waged for some timeless live embodiment
To crown our forcèd passage through this mire.
O temporal life! Not Christ, not incarnation,
Can ever atone this life and this frustration.


FINALE

Of what avail, if to the range of man
We add a thousand million years of light?
Of what avail, if in this monstrous span
Our bodies flower passionate and whole?
Now, in this new-born moment of delight
When youthful suns still strut upon a morn,
Tossing aside the flimsy cloak of night,
Now, as I feel the thrusting bud of dawn
And hold the certainty of perfect bloom,
It nought avails, if swirling from the dark
And still imprisoned fount of years unborn
I now can feel the closing púlse of Time:
For pressing backward from the last of man
The tide of doom must filter through our pores
Converting satin sheen to dropsical
Dull pitting mass of one entrangled fear
Of doom to come.

If doom there be no present joy can mask
The secret tremor of the soul at bay;
Therefore uneasily we rise and fall
Upon the surface of our shallow cares...



APP would like to thank Vicken Koundakjian for the information and research of this piece.



Sunday, September 11, 2011

Հայ-Վարդ։ Ground Zero

Այստեղ էր հիմքը զոյգ աշտարակներին,
Այստեղ էր փառքը Միացեալ Նահանգներին
Այստեղ էր Յոյսը Երրորդ Աշխարհին…

Անողոք մի օր, հարուածով մի չար
Փլեց ու հալուեց վերից մինչեւ վար։

Այսօր յատակը զոյգ աշտարակներին,
«Zero» է կոչւում, ինչու չ՛գիտեմ.
Մնացել է այրուած մի կտոր երկաթ նման խաչի,
Փոխան յուշարձան հազար զոհերի։

Բարձրացի՛ր, Ամերիկա, Բարձրացի՛ր,
Մօտեցիր Լուսնին ու մոլորակներին,
Բայց, թէ կ՛ուզես մնալ գագաթը բարձունքիդ,
Քեզ հետ բարձրացո՛ւր անբախտ ազգերին։



Հայ-Վարդ
New York, May 2005

Thursday, July 29, 2010

Ժանոյ Իփճեան։ Քեզմով

Առանց քեզ, սիրելիս,

Կեանքի դարձդարձիկ, մութ փողոցներէն
Կ՛անցնիմ գինովի պէս՝ խարխաբելէն,
Մրթմրթալով երգեր անեղանակ,
Հոս ու հոն կանգ առնելով անճառակ։

Երգերս բոլոր՝ անկապ ու անյանգ,
Ի զուր կը փորձեն սիրոյս տալ նոր կեանք,
Հոգւոյս փոխանցել նոր յոյս ու տենչանք,
Որ ա՛լ քեզ մոռնայ, գտնէ նոր տարփանք։

Հաւատա՛, իմ քաղցրիկ,

Ինչքան կը նմանիս կեանքիս նաւակին
Արագաստը ուռճացնող քամիին,
Որ կը փչէ թարմ ու բարենպաստ
Արեւելքէն բուռըն՝ սակայն զուարթ։

Բայց քեզմով, նազելիս,

Ան կը նմանի բարեբեր դաշտի,
Հասկեր ցորենի ՝ հասուն ու ոսկի,
Պտղատու ծառի՝ ծանր ճիւղերով,
Պէս պէս պտուղով՝ քաղցըր ու համով։

Կþիմաստաւորուի կեանքս անսովոր
Ու կþամբողջանայ շրջանը անոր,
Կ՛առնէ միտք, մարմին, հոգի ու իտէալ.
Քեզմով, աղուորս, ես կ՛ապրիմ դարձեալ։

Լոնտոն - 2010






Wednesday, July 28, 2010

Ժանոյ Իփճեան։ Գիտե՞ս, քեզ կը սիրեմ…

Արդէն սիրահարուած եմ աչքերուդ
խորքերուն մէջ խորհրդաւոր ու մութ
Կայծկլտող արեգակի շողերուն,
Չարաճճի այնքան ու փայլփլուն։

Ալիք-ալիք ջրվէժի պէս հոսուն
Մազերուդ խաղին վայրի ու խնդուն
Որ կը հասնին ուսերուդ հոլանի
Որսալով շողերն պայծառ արեւի։

Կը սիրեմ նաեւ շրթներդ նաշխուն,
Ժպիտդ շէնշող, ձայնդ գլգլուն,
Կուրծքերդ հպարտ ու ցանկագրգիռ,
Մարմինդ բարեմաճոյն ու գիրգ։

Եւ սիրահարուած եմ քեզի հետ ես,
Առանց իսկ ճանչնալու, տեսնելու քեզ,
Համոզումով հաստատ՝ թէ քեզ պիտþ գտնեմ,
Անծանօթ սէր  գիտե՞ս, քեզ կը սիրեմ։

Լոնտոն - 2010

Saturday, November 14, 2009

Ժանոյ Իփճեան։ Գարնանային Երգ

Շուրջս ամէն ինչ լեցուն է գարնան
Բերած զարթօնքով, երգով սրբազան.
Դաշտերը դալար՝ խելառ կը պարեն,
Ծաղիկի բոյրով յարբած զեփիւռէն։

Ծաղիկներ՝ գոյն-գոյն սէրով են փթթուն,
Մեղուներ դեղին կը ժողվեն անհուն
Նեկտարը դեղին՝ գարնան համբոյրին.
Ձմեռը արդէն մղձաւանջ է հին։

Այս բոլորին հետ, ասոնց հանդիման,
Սրտիս մէջ ամպեր դեռ կը յամենան…
Ձմեռն է ներկաս, գարունը՝ երազ,
Իսկ ես կþօրօրուիմ իղձերով անհաս։

Չեն հեռացներ խինդերը գարնան
Տրտում յոյզերը մթին ձմեռուան
Ու կը մնամ ես լուռ ու վշտահար,
Սիրտս ճաքճքած, կարծես ըլլար քար։

Երեւան - 1976

Wednesday, October 21, 2009

Ժանոյ ԻփՃեան։ [Տասը կարճ օր դրախտային]

Տասը կարճ օր դրախտային,
Սէր ու արցունք, կսկիծ ու խինդ,
Տասը կարճ օր ցնորային
Մէկս կիւսին պարգեւեցինք։

Տասը կարճ օր յագեցնելու
Տարիներու քաղցը բարդած,
Տասը կարճ օր նոր կեանք տալու
Մեր հին սէրոյն ա՛լ նորոգուած։

Տասը կարճ օր հրատոչոր,
Գիրկ ու համբոյր, պահեր քնքուշ
Անկրկնելի տասը կարճ օր
Քսանեւութ տարիներ ուշ։

Նիկոսիա -2004

Saturday, October 17, 2009

Ժանոյ Իփճեան: Լապտերներ Թղթեայ

Ես ու դուն,
Յոյսի ու սիրոյ լապտերներ թղթեայ,
Կեանքի սայթաքուն գետակին վրայ,
Կը նաւարկենք մենք մեզմէ ակամայ։

Ես ու դուն,
Գետակին վրայ դեռ մնանք պիտի,
Մինչեւ որ հասնինք ափը դիմացի,
Կամ լապտերներուն թուղթն ամբողջ այռի։

Նիկոսիա - 2004

Wednesday, October 14, 2009

Ժանոյ Իփճեան: Սիրոյ Անէծք

Թող որ անգղերը անապատներուն
Հրեղէն աչքերդ այդ կտցահարեն,
Ինչպէս քամահրանքն այդ քու մութ հոգւոյն
Կը խլէ անոյշ կեանքը իմ սրտէն։

Ես ամէն գիշեր աղօթեմ պիտի,
Որ հոգիդ տանջուի՝ ցերեկ եւ գիշեր,
Սիրոյդ տիրանայ մէկը տմարդի,
Դժբախտանաս դուն, ունենաս ցաւեր…

…Բայց երբ այս բոլորն իրականանան,
Պատկերդ երկա՜ր ես պիտի դիտեմ
Ու հոգիս խեղդեմ արցուքով ու լամ.
Ես ծաղիկներով դամբանդ պիտ կերտեմ։

Նիկոսիա - 1975

Monday, October 12, 2009

Ժանոյ Իփճեան: Երեկոյ

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Թռիչք կ՛առնեմ, մտքով կու գամ
Գերեզմանիդ այցելութեան։

Ու հոտաւետ, բունջ մը ծաղիկ,
Հազար փաթիլ՝ հատիկ-հատիկ,
Հողաթումբիդ գլխուն դրուած
Խաչին շուրջը կը զետեղեմ։
Կը զրուցենք՝ հոսկէ-հոնկէ,
Օրուան մասին որ անցեր է,
Փսփսալով կը զրուցենք
Մեր անցեալէն, ապագայէն։

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Գէթ մի քանի հապճէպ վայրկեան
Ես կը մոռնամ լեղի ներկան։

Կը կատակենք զուարճաբար,
Ինչպէս ամէն անգամ կ՛ըլլար,
Կարծես տակաւ բան չէ փոխուած,
Մեր առօրեան չþայլափոխուած։
Շուտով սակայն հրաժեշտի
Ժամը տխուր մեզ կը հասնի,
Բաժանումի պահը արդէն
Զիս կը խթէ համառօրէն։

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Հոգիս լեցուած՝ սէր անթառամ,
Ես միս-մինակ տուն կը դառնամ։

Լոնտոն - 2009