Showing posts with label Zohagan. Show all posts
Showing posts with label Zohagan. Show all posts

Saturday, February 28, 2015

Literary Quote for February 2015

… Եւ հրամայեց որ վառին
բոլոր աստղերն այն գիշեր


Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956

Thursday, January 29, 2015

Զոհական։ ՕՐ ՄԸ ԵԹԷ . . .

Օր մը եթէ, Տէ՛ր, չկարենամ ա՛լ՝
Թիւերու հանգոյցն այս քակել, բանալ,
Կամի՛ր որ երթամ գետափն աւազուտ՝
Գէթ խիճեր համրել թիւովն աստղերուդ։

Օր մը եթէ, Տէ՛ր, ալ ընդարմանամ՝
Գործելու անկար ես դողդոջ , զառամ,
Թոյլ տուր այցելել դեղձան կալն՝ հեռու՜ն,
Դիտելու աշխատ մշակն ու մրջիւն:

Ու օր մ՚եթէ, Տէ՜ր, դատես զիս անպէտ
Երազի խաղի պատրանքներուս հետ,
Շնո՜րհ՝ որ ըլլամ մութ անդունդէդ վար
Մութ խորշ մը լուսող շողիկն ոգեվար… :


Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956

Wednesday, January 28, 2015

Զոհական։ Եղեւիններ

Երկու կապոյտ՛   ծով եւ երկինք. խարակ մը սեպ, կամրաթոյր. 
Լանջքին՝   երկու եղեւիններ յամառօրէն ամրակուռ. 
Թեւատարած բարկ արեւի գրգանքին տակ, տենդագի՜ն
Իրենց շուքով, իջեր են ծով ըմպելու դողն ալիքին։

Ո՞ր անծանօթ ձեոք, կտուցէն ո՞բ մէկ թոչուն շնչահեղձ
Անհիւրընկալ այս բարձունքին՝   գոյգ մը հունտեր վար ձգեց… 
Ծուէն մը ամպ՝  խլուած սարէն, լուսնի արցունքն անապակ՝ 
Բացին ծիլեր, եւ շէկ շողեր տուին անոնց թեւ, հասակ։

Ո՜չ մէկ ագռաւ կը խիզախէ թառիլ անոնց կատարին
Կը տեղայ հո՛ւր արեգակն հոն ու կատաղի՜ է քամին,
Աղկիոններ յանդուգն հագիւ կը բանան թեւ, մահախռով 
Կեղերջելու թէ օրն հատած՝   կուգայ  գիշերն, անդոհո՜վ։

Անոնք՝ անհաս մարդէն, գիտե՛ն մարդն իր յոյսով խաչակիր
Կ՚անցնին շուքերկ՚անցնին գոյ գե՜ր ցանած  մհրթ վարդմերթ մոխիր 
Շիջումին տակ ասուպներուն կը լսեն ճիչն անձկայրեաց 
Յուսահատին, ճողփիւնովն հուսկ նաւակէն վար թողլքուած։

Բայց անգիտա՜կ մահուան ճախրինգարհուրանքէ ձերբազատ
Կը տրոփեն անոնք անդուլ, կ՛այտնուն հոյզով լիառատ
Կ՚առնեն ճաճանչ, կուտան զմրուխտ, ձի՜գ դէպի վեր կը մղեն 
Կանթեղներ փակ՝  իրենց ծոցին գրկած սաղմեր լուսեղէն…։

Հրդեհե՜ր է, բուստի՛ կարմիր, խարակն համակ, կենսալի՜ր։
Թէ գայ ձմեո, ձիւնամրրի՜կ, աւիշն անոնց չի սառիր. 
Կատաղութիւնն երր մութ ծովուն կաբկառի վեր խութերէն
Հազիւ ցօղուած, բաշերն իրենց հպարտօրէն կը թօթուեն:

Զո՜ւր տարափներ կը յամառին րանալ հերձերամբածոց
Արմատներու կարժերուն դէմ կը խորտակի թափն անոնց,
Ջե՚ն աժգունիր թէ սպառնայ որոտն ահեղմահացու, 
Մշտադալա՜րխոյանքն ունին յաւերժօրէն ապրելու…։

Երանութի՜ւն զմրուխտափաոբարձրագիսակ այս զոյգին
Երանութի՜ւնչըլլա՛յ , մաշա՜ծաւերներու սուգն հագնին
Նման մարդուն գիտակցութեամբ իր մշտապէս տաոապող՝ 

Չըլլա՜յչըլլա՜յ փակեն իրենց Օր ու Երազն ոսկեշող…:




Զոհական, «Աստուած հպարտ», 1956

Sunday, January 25, 2015

Զոհական։ Իմ կամքն եղաւ


Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս մենակեաց 
Որ հովիտի լանջակողին մոխրամած՝ 
Կարկաոելով յամառօրէն  դէպի  վեր
Գծեց կոնն իրձեւեց հասակ եւ ստուեր:

Պահակ անշարժ իր հնաւանդ անդոհին 
Ան սպասեց  եւ կ՚սպասէ անձկագին 
Որ շառայլի՜ շուքն հովիւին բացակայ
Սրինգն որուն սօսափին մէջ դեռ կուլայ…։

Դէպի կապոյտն իր սլացքին՝ թխաթոյր
Գագաթն այրեց միջօրէի արեւն հուր,
Եւ շանթն ահեղ գիշեբ մ՚անամպշողշողուն,
Հարուածեց կողն երբ կը նայէրաստղերուն։

Սեպ վայրէջքի կողերուն՝  ձի՜գ, տենդագին 
Փնտոեց մերթ դող, մերթ գոլն հողի ընդերքին. 
Հերձերէն  սեղմ պահանգներու կիսայրեաց 
Իր  ջլապինդ արմատներովն իջաւ ցած,

Եւ աւիշին, ընձիւղումին ի խնդիր 
Սուզեցաւ  խո՜ր,   մխրնեցա՜ւ  լայնածիր
Մինչեւ յատակն հողին, ու հո՛նքարերուն 
Յեսանափայլ փեռեկտեց Սիրտն անարիւն …։

Իմ կամքն եղաւ նոճիինն այս տենդահար 
Որ ցանկաց յար սլանալ վե՜ր , սուղիլ վա՜ր…։


Զոհական «Ճրագալոյց» Իսթանպուլ 1953