Tuesday, January 30, 2007

Համո Սահյան: ՄԱՐԴԻԿ


Գնում են-գալիս,
Առնում են-տալիս,
Անում են, դնում,
Թողնում են, գնում։



Համո Սահյան
1914-1993

Սեզամ, բացվիր բանաստեղծությունների ժողովածու, «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1972

Sunday, January 28, 2007

Lola Koundakjian: After an Italian dinner

Vin Santo -- sweet wine
Made of ripe white grapes..

Dip those biscotti --
finish it off with that double espresso macchiato.

Transport yourself to Florence --
or some tiny Tuscan village such as San Giminiano, where the medieval towers
cast the only shadows THIS side of Sienna.

Think of all the people before you who have admired these paintings at the Uffizi;
Of all the people who have prayed at Santa Croce;
Of all those who hoped one day to see underground portraits hidden since WWII.

Then thank the spirits who transported you there, as part of the continuum called Humanity;
thank your art teachers,
your parents,
your lover,
whomever.

Just be thankful.

1/17/07

Copyright Lola Koundakjian

Saturday, January 27, 2007

Nancy Kricorian: The Angel

Click to hear the audio clip of The Angel read by the author, Nancy Kricorian.

My grandmother is in heaven. This heaven has no Turks, no women in skimpy bathing suits, no squirrels in the pear trees. Her mansion is very clean and there are plastic covers on the furniture. In the morning she combs out her long hair and puts on a blue-flowered dress. Jesus stops by for coffee and cheoregs. She claps her hands when she sees the fuchsia he has brought her. Grandma and Jesus sit in the kitchen and talk about plans for the new Armenian Cultural Center. They look at old photo albums and the day passes quickly. When it is suppertime, Jesus goes back to his place next door. Knowing it will soon be dark in Watertown, my grandmother rings the bell for the angel. She gives the angel a Three Musketeers bar for the trip. Just before I fall asleep, I hear the rustle of the candy wrapper behind my headboard.

“The Angel” was originally published in Caliban 2 (1987).
Copyright Nancy Kricorian

Introducing Nancy Kricorian


Nancy Kricorian is a New York City-based writer and activist. Raised in Watertown, Massachusetts, she has won the Ararat Short Story Price (1997), the Daniel Varoujan Prize of the New England Poetry Club (1995), the Educational Press Award, Editorial Category (1991), Yaddo residency (January 1991), Rixer Stix Poetry Prize (1990) and the Academy of the American Poets Prize (1987). She has taught at Yale, Queens College, Rutgers and at Columbia.

Ms. Kricorian is also the author of the popular and acclaimed novel Zabelle (1998), and has recently published her second novel, Dreams of Bread and Fire (2003).

A graduate of Dartmouth College, Ms Kricorian holds a Master in Fine Arts degree from Columbia University. She is a former member of the editorial board of Ararat Quarterly, the advisory board of the Armenia Tree Project, and the New York coordinator of Code Pink Women for Peace.

She worked as a literary scout from 1989 to 1998 and lives in New York City with her husband James Schamus and their two daughters.

Friday, January 26, 2007

Յովհաննէս Յովհաննիսեան: ՀԱՏԻԿ

Լոյսը բացւվում է, շուտ արտը գընամ,
Պատռեմ սուր խոփով ես կուրծքը հողի.
Իմ սիրո´ւն հատիկ, քեղ նորան պահ տամ
Մինչև օրերը ամռան արևի:

Թաղեմ քեզ հատի´կ, և դարդըս քեզ հետ,
Թէ Աստւած ուզեց, դու կանաչեցիր,
Թող դարդըս մեռնի գետնի տակ անհետ,
Դու ինձ մխիթար կրկին տուն դարձի´ր:

Եւ ջերմ աղօթքով տիրամօր առջև
Ես մոմ կը վառեմ, ես խունկ կը ծխեմ,
Որ քեզ պարգևէ մի առատ անձրև,
Որ քեզ միշտ սիրով նայէ խնդադէմ:

Բայց թէ այդ շնորհին մեղքերիս համար
Արժանի չըլինիմ, ծով կը դարձնեմ
Ես տաք քրտինքը ճակտիս արևառ,
Որ քեզ, իմ հատի´կ, ծարաւ չըթողնեմ:

Ծլի´ր, կանաչի´ր, ոսկէ սաւանով
Ծածկի´ր իմ արտը ողջ ալեծածան,
Նոր այն ժամանակ, անուշ շըրշյունով
Տո´ւր ջարդւած սրտիս մի քուն հանգստեան:

Յովհաննէս Յովհաննիսեան
Hovhannes Hovhannisyan, 1864-1929

Thursday, January 25, 2007

Արուսյակ Օհանյան: Թոնրախաղ

Եկա՞ր, բարև', իմ քաղաքի մայրամուտ,
Լուռ ու հեզիկ, հարսնատես,
Փնտրտուքիդ այս վարանոտ,
Ինձ կարգել եմ քեզ լրտես։


Քո առաջին դող ու շնչից,
Հիմա աստղեր կբույլես,
Կապույտ մթի թթխմորից,
Հրաշք գիշեր կհունցես։


Աչքս՝ աստղիդ, թևերս էլ քեզ գրկաբաց,
Տես, ընդառաջ եմ գալիս,
Զեփյուռածով ծոցիքդ բաց
Հուշերս քեզ եմ տալիս։


Եկա՞ր, բարև', իմ քաղաքի լույս գիշեր,
Կնոջ նման հոգսաշաղախ ու հոգնած,
Բաց ձեռք ու ափդ լավաշե,
Արևահամ կարմիր հացով այգաբաց։
Արուսյակ Օհանյան 26.06.2000



Copyright Arusiak Ohanyan

Used here by kind permission of the author.

Արուսյակ Օհանյան: Ձայն Մասիսի այս կողմիցե

Սիրելի Լօլա,
Պետք է ձեզ տեղեկացնեմ, որ Ձեր ինտերնետային կայքն ինձ համար հայտնություն էր, և առիթն օգտագործելով ուզում եմ ասել, որ հունվարի 19–ի չարագույժ լուրն իմանալուց հետո գրել եմ նոր բանաստեղծություն, ցավս ու խորին ափսոսանքս արտահայտելով Հրանտ Դինքի ՝ հայ ազգի արդարության կոչնակի դաժան սպանության տխուր առիթով; Ձեր կայքից վերցնելով ,Ակոսե լրագրի խմբագրության հասցեն, բանաստեղծությունն արդեն ծրարել եմ և փոստով ուղարկել Թուրքիա՝ Ձայն Մասիսի այս կողմիցե վերնագրով։ Պարտավորված եմ զգում այն հանձնել նաև Ձեր դատին։


Ձայն Մասիսի այս կողմիցե կամ ,Իմ մորմոքը

Ամեն հայի հետ ես եմ մահանում,
Ամեն ծնվողով նորացած՝ հառնում,
Ու հայրենիքիս գորշ քարը առնում,
Հենում եմ լեռան սարսուռ լանջերին,
Լեռս լեռ մնա, մանուկս դառնա
Լեռնապահ ազգիս հիմնարար մարտիկ,
Ու հողին խառնած քրտինքը ազգիս,
Անիծում եմ այն արնակում ազգին,
Որն անկեղծ լեզուն փորձում է բանտել,
Եվ խուսափում է կծիկը քանդել
Երկու պատմության խաչմերուկներում,
Քանզի քանդողը մինչև գերեզման էլ չունի ներում…
Ամեն հայի հետ ես եմ մահանում,
Ամեն ծնվողով նորացած՝ հառնում,
Խոնարհվում հողիս հին, բաց վերքերին՝
Քար ու ջրերին, ձոր ու վիհերին,
Որպես մի սերունդ հայ ու հայոգի
Հաշվեհարդարս սրով չեմ լուծի,
Այլ մատենագիր, հզոր պատմությամբ,
Հարատևելու անխեղդ ցանկությամբ,
Ու մշտաբարբառ, հայ մկրտությամբ…
Ամեն հայի հետ ես եմ մահանում,
Ամեն ծնվողով նորացած՝ հառնում։

20. 1. 07թ Արուսյակ Օհանյան

Introducing Arusyak Ohanyan/ Արուսյակ Օհանյան




Ծնվել եմ Երևան քաղաքում, 1975 թ–ին։ Միջնակարգ կրթութոյւնը սռացել եմ Մ. Շահինյանի անվան թիվ 170 միջն դպրոցում։

1992–97 թթ սովորել եմ Երևանի պետական տնտեսագիտական Ինստիտուտում՝ ֆինանսներ և վարկ մասնագիտությամբ։

Բուհն ավարտելուց հետո 1997թ–ից մինչ օրս աշխատում եմ Եվրասիա միջազգային համալսարանում, որպես «Եվրասիա» պարբերականի գլխավոր խմբագիր։

Ստեղծագործել սկսել եմ տաս տարեկանից։ Պատանեկան տարիներից հոդվածներով և բանաստեղծություններով հանդես եմ եկել «Պիոներ կանչ» շաբաթաթերթում, այնուհետև բուհական և հանրապետական թերթերում և ամսագրերում։ Իմ մի շարք բանաստեղծություններ լույս են տեսել «Գարուն», «Տնտեսագետ», «Նոր Ժամանակ» ամսագրերում, «Գրական թերթ» շաբաթաթերթում և այլն։

2005թ–ին մասնակցել եմ մշակույթի նախարարության կողմից նախաձեռնած «Հայաստանն իմ Հայրենիքն է» շարադրության ամենամյա մրցույթին և ստացել պատվոգիր։

Դպրոցական և բուհական բազմաբնույթ միջոցառումների սցենարների հեղինակ եմ։

2003թ–ին «Երազիս Թևերով» ժողովածուի ծնունդն ինձ համար անակնկալ էր։ Տարիներ շարունակ ստեղծագործելով և իմ խոհերը թղթին վստահելով չէի կարծում, որ երբևէ կներկայանամ հանրությանը մի ամփոփ գրքուկով։ «Երազիս թևերով» ժողովածուի շնորհանդեսին ներկա էին հայ մեծանուն բանաստեղծներ, արձակագիրներ և հրապարակախոսներ ՝ Հրաչյա Մաթևոսյան, Հովհաննես Գրգորյան, Իգնատ Մամյան, Ռուզաննա Ասատրյան և այլն, որոնց կարծիքն իմ գրքույկի մասին դրական էր։

Այժմ էլ առանց վերջակետելու շարունակում եմ իմ բնատուր գործունեությունը և աշխատում եմ երկրորդ ժողովածուս ևս մոտ ապագայում հանձնել հայ ազգի դատին։

Ms. Ohanyan's poetry collection is available at
Narek.com

Wednesday, January 24, 2007

Haig Khatchadourian: We Live Alone

we live alone
whether together or apart

whether shuttling about
in the Undergrounds of time
rushing from station
to station with the miming crowd
whether caught
in the silver noose
of each other's laughter
or held captive
in each other's arms

whether together or apart
we are alone
in separate cells
of delinquent desires
scribbling our despair
on the dirty walls
enacting violent dreams
or escape or release
hoarding blunted hopes
like bits of broken saws

we stay apart; we too
o my love; but
in our apartness, i and you,
our fingertips, like
torches of pinewood, touch
a moment (mortals call
it love); we manage
(we do) to speak together
a little word or two.


This poem has appeared in
Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology, ed. and trans. Garig Basmadjian
(Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976). It was been reprinted here by kind permission of the author.

Tuesday, January 23, 2007

Գէորգ Էմին: ՔՈ ՁԵՌՔԵՐԸ

Ես սիրո՜ւմ եմ քո ձեռքերը
Որոնք, արդեն քանի՜ տարի,
Ինձ ամենի'ց ամուր գրկում,
Սակայն երբեք չե'ն... բանտարկում.
Ինձ աշխարհի տե'րը անում,
Սակայն երբեք չեն տիրանում.
Օղակի պես շուրջս պրկվում,
Բայց չե՜ն խեղդում,
այլ` լոկ փրկո՜ւմ,
Ինչպես փրկում են խեղդվողի'ն...
Քո ձեռքե'րը,-
Նո՜ւրբ,
Ասողի՜կ,
ՈՒ երգեցի՜կ,
Որոնց ափում,
Ես` չո՜ր խեցի,
Մարգարի՜տ եմ քիչ-քիչ դառնում...
Ես սիրում եմ քո ձեռքերը...
"Մարգարի'տ եմ քիչ-քիչ դառնում..."-
Իսկ Մարգարիտն այս աշխարհում
Ինչքան էլ թա՜նկ լինի, անգի'ն,
Ինչքան չքնա՜ղ ու եզակի՜,-
Երբեք պիտի չխնայե՜ս
Եվ... միշտ... կրցք'իդ վրա' պահես,-
Թե չէ, քո ջե՜րմ կրծքից հեռու,
(Քո սիրո'ւց ու կրծքից հեռո'ւ),
Իսկույն խամրո՜ւմ է, դալկանո՜ւմ,-
Կրկին դարձած... նույն չոր խեցի՜ն...

Իմ սիրելի՜,
Իմ ասողի՜կ,
Իմ գեղեցի՜կ...


Գէորգ Էմին (1919-1998)
Alternate spelling Kevork Emin

Monday, January 22, 2007

Ռաֆայել Պատկանեան: ԳԻՆԻ ԵՒ ՋՈԻՐ

Երեկ բժիշկ կանչեցի, գլխիս մեկ դեղ խնդրեցի,
Նա ինձ դեղ տալ չուզելով, ասաց մի' խմիր գինի,
Արյունս գլխիս տվեց, բերնումս խոսքս սառեց.
Ասի՝ ի՞նչ է պատճառը, որ ինձ գինին պաս դրվեց.
Բժիշկն ասաց, պատվելի, պատճառն այս է իսկ հայտնի,
Որ միշտ գլուխդ կպտտի, երբ էլ որ խմես գինի.
Ասի՝ բժիշկ, դու սուտ ես, դու լավ մարդ չես, բժիշկ չես,
Գինին ինչպե՞ս է կարող գլուխս շրջել անվի պես.
Այն ջուրն է որ անդադար, շարժման մեջ կա դիվաբար,
Գնա ու տես աղորին, ջո՞ւրն է շարժում, թե գինին։
Եղբայրք, բերեք շուշեքը, լցրեցեք բաժակը,
Խմենք ու առողջանանք, ասենք սուտ է բժիշկը.
Մեզ գինին չի հարբեցնիր, նաև չի հիվանդացնիր,
Խմենք կարմիր նեկտարը, մեզ մարդ հիվանդ չի տեսնիր։

Ռաֆայել Պատկանեան
1878

Sunday, January 21, 2007

Lory Bedikian: Armenian Descendant as American Poet

On any road trip, no coastal fog rolling in
brings me the sea gull or sandpiper shifting

from water to sky, but the common Armenian
crane who has trekked acoss the Atlantic,

breaking through California clouds,
haunting the laurels, the eucalyptus,

a message somewhere in its beak.
Underneath any riff strummed, streaked

across midwestern guitars, I can hear
the duduk hounding me with its drone

of apricot wood, piping a monotone
dirge, driven like the rolling tumbleweed.

In New Mexico, each flute player’s
eye turns into the pomegranate seed,

so I head to New England only to find
the sediment of riverbeds bending

into Gorky’s brush strokes. Strange
to think I can’t get away from them,

the ancestral shapes floating west
from Ellis Island, crosses tattooed

on their forearms, worry beads
pebbled in their grip. Even as I watch

the world series, I see a fly ball
turning back into the crane.

Copyright Lory Bedikian

This poem has appeared in the University of Oregon's Creative Writing Program Summer 2004 issue as is used here by kind permission.

Saturday, January 20, 2007

Sonia Tashjian ՍԵ՞Ր / Love

Click here to hear Love read by the author, Sonia Tashjian.

Չեմ գիտեր,
Հոգեպարար տարփանքն այդ և տարուբերող զգացումները
օվկիանի սե՞ր կկոչվին…
Շունչիդ խաղաղ ելևէջները հագեցած ծովու
Անդորրությունն է.
Կրնա՞ս ըսել ինծի, պտուկներու երգը ի՞նչ գույն ունի,
Կամ ի՞նչ համ ու բույր.
Արդեօ՞ք մանուշակի երանգները
Աչքերու ծիածանին մեջ կարելի է ներարկել.
Ծավի տարածքները խաղաղ ալիքներն են իմ հասունության.
Խաղալ պետք է կամային ցանկություններու հետ,
Այլապես,
Իրերամերժ մղումները ինչո՞վ բացատրել:
Վահաններու ամրության ապաստանած
Հնաոճ սիրախաղի փսփսուքներդ կլսեմ
Զերդ նետերի տարափ ...

(Տրովադացի Հելենի սանդալներու մեղրամոմե կապերը
հալեցան ավազի այրող տաքութենեն.
Հանդիպումը Հելենի և Շամիրամի օրհասական պիտի ըլլա,
Չէ՞ որ պարանի վրա միայն մեկ լարախաղաց կա,
Ինչպես հորիզոնի վրա մեկ արեգակ).
Թեժացած երկաթի բոցը կածխացնե
Սերերս բոլոր.
Սառնամանիքները կփշրվին
Երազներու փափկութենեն.
Մինչ ծաղրածուի արցունքը
Կհոսի փողոցի աղբամաններուն մեջ...


Copyright Sonia Tashjian 1992

Friday, January 19, 2007

Hrant Dink (15.9.1954 - 19.1.2007)





It is with great sadness that I share the news of the political murder of Mr. Dink, editor of Agos Armenian Language weekly in Istanbul.

Two recent events connected me to this great man.

The first was the PEN AMERICA card writing blitz I attended in late November 2006, and where I wrote a Christmas card to Mr. Dink.

The other was the unexpected registered letter I received from him a month later, thanking all his supporters, and hoping for Peace on Earth.

This murder is a great blow to Armenians, and to freedom of expression for all peoples.

I would like to ask everyone to send their support to the paper, and Mr. Dink's family by writing to

AGOS WEEKLY
Halaskargazi Caddesi Sebat Apartmanı 192 kat 1 / 1
Pangaltı / 80220 / İstanbul / Türkiye

PEN AMERICA has released this statement.



Lola

Harout Vartanian/Յարվարդ: ԲԱՑԱՌԱԿԱՆ

Բոլորս անհամբեր
ակամայ կեցած էինք Կարմիր Լոյսին

Շտապ Օգնութեան Օթօն եկաւ
կարմրասփիւռ կանչով
բոլորս քով քովի կամովին
նեղ ըրինք տեղ ընելու

Կեանքն էր անպայման
որ անցաւ արագ
ուա ուիիի՜


Անդին Մեռելաթաղի Օթօն դանդաղ
կ'առաջնորդէր թափօր մը կաղ
- դագա՜ղ -


4
3

Իջի՜ր գահէդ Կարմիր Լոյս
2
1
կամովին իջի՛ր ու դալարի՛ր

Արիւնն էր որ անցաւ


Լոյսը Կանաչ է - երթա՛ք բարի

Յարվարդ Հալէպ

Copyright 2005 Harout Vartanian

This poem has appeared in the March 2005 issue of Բագին/Pakin literary magazine, a monthly published in Beirut, Lebanon

Introducing Harout VARTANIAN


Harout VARTANIAN was born in Aleppo, Syria in 1973, where he still resides. Attended local Armenian schools (preparatory and secondary) and graduated with a syrian bachalaureate certificate. Received a degree in mechanical engineering from the American University of Beirut.

His first poetry book, Երանկիւն Արեւ/Triangular Sun was published in 2001. Active in several literary activities, Mr. Vartanian contributes regularly to literary journals.

Thursday, January 18, 2007

Ara Baliozian: Dreams/Nightmares

When dreams
Come true/They turn
Into nightmares.


Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology, ed. and trans. Garig Basmadjian (Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976).

Wednesday, January 17, 2007

David Kherdian: Last Night

We awoke into the night from out of each
other's arms. Last night, for the first
time, you said you were moved by the
arms that held you in love into the arms
that awaited your sleep. Softened by our
faith, hushed by this trust, we stayed
all day in this single room, and made
our work within the moving noises of
our private lives. By night we knew that
the life that is stroked into existence
by the forms of art is the poem that is
brushed into being by the grace of love.

3.3.71

This poem has appeared in The Nonny Poems, MacMillan Publishing Co Inc, New York, 1971 and was reprinted in Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology, ed. and trans. Garig Basmadjian (Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976).

Sunday, January 14, 2007

Lola Koundakjian: Three cups of Heaven

It was John who mentioned it first:
"I've discovered Saffron Tea", he said.
And was quite determined that it should be "subtle".

"Tea is black", he added, "just as wine is red."
I couldn't agree more.

Patty came in with a care package with IRAN stamped all over it:
bags of prepared Saffron tea, 250 grams of Isfahani Mirzapore exported
directly from EEEERAAAAN, green cardamom barely dried, and a package of Saffron
you can't buy this side of the Atlantic.

Saffron, the other gold.

I poured the water in the pot, added the tea, the pods and the magic powder,
and drank three heavenly cups.


January 6, 2007
Copyright Lola Koundakjian

Saturday, January 13, 2007

Tsovinar Chilingaryan: Untitled

Click the link to hear
Untitled, read by the author, Tsovinar Chilingaryan.

գիշերը`
երազում
կկանգնացնեմ
ավտոբուսը
կես-ճամփին
ու կիջնեմ

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

կհանգցնեմ
ծխախոտը
կողքի պատին
ու ծակից`
կնայեմ էս աշխարհի
անցուդարձին

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

մի ոտք կիջնի
գլխիս վրա
ու կանցնի
ուրախության
իմ սահմանը

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

Copyright Tsovinar Chilingaryan

in the dream
in the night
i shall stop the bus
halfway
and get out

i shall not let you die

i shall put out
the cigarette
on the nearby wall
and through the hole
look out
at what comes -and –goes
in the world

i shall not let you die

a foot will step
over my head
and pass the border of my joy

i shall not let you die.

Copyright Tsovinar Chilingaryan
Translation provided by the author

This poem has previously appeared in Bnagir Literary Journal, published in Armenia.

Friday, January 12, 2007

Grish Davtian: DESIRE

It is green,
It is blue,
Mixture of horizons
In deep sky:
They are your eyes in my sight.

When I catch your glance
It is the ether
Where I get lost,
Serene and peaceful
And inviting as desire.

It is warm... it is hot...
I am breathless:
It is your scent in my gasp.

The moon falls
And scatters gold dust:
It is your hair on my chest.

Your smile ripens sweetly:
It is your lips
I desire to taste.

Glendale, CA

Copyright Grish Davtian, 1999.

Thursday, January 11, 2007

Haig Khatchadourian: Water Color II

evening.
the whispy clouds are crowded round the sun
tinted with prismatic colors:
drifting islands in a waveless ocean,
or feathery canopies built on air.
the light withdraws from earth, air and sea;
the day wanes slowly toward the eclipse of night;
the present moment dissolves to shadows blurred and far away,
touched with the quality of dreams.
a bird rehearses a few last notes.
a few wings flutter.
the pulse of things beats slower
and swift blood is quieted.

Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology, ed. and trans. Garig Basmadjian (Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976).

Monday, January 08, 2007

Lola Koundakjian: Music and Return

Music
Close your eyes and think cha-cha-cha;
close your eyes and think of me
swaying left to right
to the rhythm of the music.
Close your eyes and imagine me.

Dec 7, 2006

This poem has appeared in the Literary Groong on July 21, 2007.

Return

You are back!
As I had hoped.. yet
Who kidnapped your soul
and let your body return?

Dec 10, 2006

Copyright Lola Koundakjian

Saturday, January 06, 2007

ԾԱՂԿԱՆՈՅՇ ԾԱՏՈՒՐԵԱՆ: Օրհնեալ գիշեր

Ցնծա՛ հոգով, զի այս գիշեր
Արքայ ծնւեց քեզ արդա՛ր,
Եղի՛ր ցնծուն ու անվեհեր,
Ծնւեց քեզ մի անմե՛ղ գառ:
Երեք մոգեր աւետաբե՛ր
Աստղը տեսան այս գիշեր
Ու երկնային հրեշտակներ
Փա՛ռք երգեցին այս գիշեր:
Նւիրումի սուրբ սեղանի
Զո՛հը ծնւեց այս գիշեր,
Փրկարարը տիեզերքի
Փառքո՛վ ծնւեց այս գիշեր:
..........................................
Լինենք մե՛նք էլ Յիսուսի պէս
Սրտո՛վ մաքուր, անձնուրաց,
Վշտերն այլոց անենք մենք կէ՛ս,
Լինենք՝ գթո՛տ, սրտաբա՛ց:
Ծնւեց Նա, որ կարօտեալի
Ձե՛ռքը բռնի կարեվէր
Եւ աշխարհում այս մեղսալի
Սէ՛րը իշխի կենսաբեր:

This poem has appeared in Alik daily online. Click here to view the site.

Mariné Petrossian: ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ

Click the link to hear Because read by the author, Mariné Petrossian.

ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ

որովհետեւ
երբեք այլեւս
ու ընդհանրապես երբեք
որովհետեւ
ինչ կա տխրելու
ախր
պարզապես
այս մեկն է
ու ընդամենը
բայց դու
որ տխրեցիր ինչ
ախր

Copyright Marine Petrossian.
From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006

Thursday, January 04, 2007

David Kherdian: Untitled

Our trivial fights over spading
the vegetable patch, painting the
garden fence ochre instead of blue
and my resistance to Armenian food
in preference for everything American
seemed, in my struggle for identity
to be the literal issue.

Why have I waited until your death
to know the earth you were turning
was Armenia, the color of the fence
your homage to Adana, and your other
complaints over my complaints
were addressed to your homesickness
brought on by my English.

My father always carried a different
look and smell into the house when he
returned from the coffee houses in Racine
playing in the streets we would stop,
walk quietly by, and peer in thru the
cracked doors at the hunched back-gammon
players, their Turkish cups at their elbows.

Years later, reading the solemn, and bittersweet
stories of our Armenian writer in California,
who visited as a paper boy, coffee houses in
Fresno, I came to understand that in these
cafes were contained the suffering and
shattered hopes of my orphaned people.


Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology, ed. and trans. Garig Basmadjian (Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976).

Wednesday, January 03, 2007

Beatriz Badikian: Mapmaker

I am Eratosthenes' heir -- the librarian
who measured earth. He took an obelisk,
a well, the sun, and made a triangle:
geometry, simple and accurate.

A cartographer of sorts -- I measure
earth with words. I have drawn roads
and made them impassable. I have laid
railroad tracks to serve as escape
routes. I have surveyed rivers and
seas by touch and taste. And yet,
I ignore my point of departure or
destination: only know the lands
that lie in between.

Growing up under an obelisk's shadow I
heard the story of genocide, of World
War II, read geography, poems,
swallowed them whole and learned -- but

this journey never ceases.
Mapmaking is a life-long task.


Beatriz Badikian Gartler was born in Buenos Aires
and has lived in Chicago since the early 1970s.

Arpine Konyalian Grenier: Maiden of light



sorrow -
what belongs to no one
transplanted then lost
to lamentations

such is the credo of desire
neither who nor what in the throat
possibility of throat still

how one dreams this as one forgets
the horizon disseminates
another trembling

the feeling is mutual she said
time is ripe against the habit

4:30 Where are you?
5:00 Where are you?
6:00 Where are you? I am hungry!
7:00 But where are you??

who are like clouds in what appears
ut mi ut where-to-fore Hildegard
ut deeply in Bingen sound
I retrieve of 13th Century
advent mi colour shine
shaped intrusion

the intelligent shall shine the issue
a women's disease considered secular
intruding chelating lamentations
the data

within a system that does not surface distortion
the finger of infinity points at some
end of location as event
reiterates event
as wish
locating itself

go little one I am coming she said

what couldn't/didn't align
our mothers would
otherwise lament

you tell me I don't have to leave home
how would that make me happy
it's better when you know
that you don't know

who are like clouds
do not have home

of which I scorch the lamenting
you me the data shine out there
instrument holders

I too light too small cannot lift cannot simulate/duplicate what cannot be held at Bingen so like the young man to his mother "perhaps you were too strict with me you know I was so sensitive perhaps I obeyed too much perhaps"
a cause to shine chelates

a second wind to the promise and its terror
then light losing to light to discover
where?? which??
the dream
secret

data losing the dream then lamenting
the cold without the problem
a shining secret

"shine shine the intelligent shall" says the Book of Daniel
my voice returning to me then in fire without
darkness merging an animal's additional en
sof innards neutered with data lament
causing the shine itself
a start as event
terror in parody

located

spark lesioned then whitened

secret

talk to me you ethnic question with such small a fist of terms
do you believe the words given you the desert's
order of hexes coming into tolerate
not understand?

the clerical task the rigour
to float the random
to empty
lamentations

red fire shaping in yellow the lament
fire fire then shine shaped bridge
blackened authority
these clouds

there isn't enough data to empty the desert's gibbet
she dared point at the basics still falling
falling parallel/future/ verb
nouns mattered

matter relates to such mending of death
not light nor dark clicked
botanical function
simulated as if
or

duplicated so there’s no other
disclosed as or shoved into

beware

a finger points at forced flames attracted to light
as her verbing graces the hollow

this is not the end
does that matter??
sorrow

a system of distortions accessorized
when otherwise believing as not caring
mine there for a week on its way to the desert
for years I do not know how will come to pass
me slow roasting and not well
moving through clouds
one way

though that may be neutralized
one overcomes hollow
data choke it forward and backward
to before and after the sorrow
lambed to chickened
left to right losing
the self as i
mother

about to disclose hers to undo the covering
the distorting nevertheless iterates as point
itself rusted in horizon's nest of points
we call global the globe then

a point more so to my liking

like darkness to light so lamented its expansion
which whole which part awr to awir blackened
fire from the white's white and best
sourced

and I really looking for a perfect red yellow
but that is not the rectangle 6 feet under
eroding the rush its sauce
I stall

up with a new combine one cannot invest
because it has no ratio though lots to do
you me the data

a one way watch dog a bug
down an angle streaked couplet
ether without

yet data are needed no more for shine
beyond the veil and its uncovering
a one way sentence intrudes
the heading ecce homo

the rest Delphic

a dialect mourns every so many years
the good life phrase
sorrow

lie in the mud of its repair
stop thought

at mi at mitt beyond
timed and placed by the realms of light
the additional subtracting itself

cloud
there
always there




Copyright Arpine Konyalian Grenier, 2007
This poem has appeared in the August 2007 issue otoliths, published in Australia.


Arpine Konyalian Grenier holds graduate degrees from the American University of Beirut and the Milton Avery Graduate School of the Arts, Bard College, New York. Her work has appeared in numerous journals including anthologies. She has repeatedly been chosen finalist for the National Poetry Series and the Greg Grummer Award, has authored two volumes of poetry, and a chapbook is forthcoming from NeOpp Pepper Press.




Monday, January 01, 2007

Archie Minasian: A Bald Prospect

In our youth
neigbor Sanasar and I
passed for twins.

Now that time has passed,
I wonder if we haven't taken
too long to discover
there's not a hair of truth
between us.



From "Armenian-American Poets: A Bilingual Anthology", ed. and trans. Garig Basmadjian (Detroit, MI: Alex Manoogian Cultural Fund of the Armenian General Benevolent Union, 1976).