Monday, March 31, 2008

Christopher Atamian: Washington Heights - 1

Babel

Beirutine roses dot Islamic arches
Peacock curves and serpentine roads
Medieval monastery and orange baked church tops
Smog fuming strong from exhaust pipes escaping
Over mile-long lighted bridge
Named after a President long gone.

Orthodox men with smart doe-eyed women
Weave past garish blue modernist bus depot
Dominican muscles strain under tight cotton mesh
The smell of arroz con pollo, shaved ice mango and street vendor
incense

An Armenian church, parishioners long-gone, stands guard on West
187th Street.
Chinese and Iranian medical students, books in hand
Ghosts that you can barely detect anymore
Whisper secrets nonetheless.

Biblical Babel rose to the skies, punishment from God
But here babble is like a paradise lost
Singing its sweet immigrant songs: a promise.

-Christopher Atamian. Used here by kind permission of the author.

Sunday, March 30, 2008

Լիլիթ։ Եկաւ չտեսանք

Օրը իր մութ
Գիշերազգեստ է հագնում,
Թակարդներ է դնում՝
Լուսաբացը որսալու,
Ծանրաբեռնուած են մայթերը,
Ոտնահետքերից
Չեն շնչում...
Այնտեղ, փողոցի
Անկիւնում կուչ եկած մարդը
Մի ժամանակ
Մեր հայրն էր,
Յետոյ դարձաւ որդին,
Որպէս հոգի
Քայլեց մեր մէջ...
Այժմ հող չկայ
Նրա ոտքերի տակ,
Որպէս աւելորդ բեռ՝
Նրան դուրս են հանել տանից...
Նա վեր կացաւ սառը մայթից,
Վերարկուի օձիգը
Քաշեց ծոծրակին,
Եւ հեռացաւ երկրից՝
Իր եկած ճանապարհով...

Լիլիթ

SPRING

Saturday, March 29, 2008

William Michaelian: I Can Imagine

Click here to listen to the audio clip I can imagine read by the author William Michaelian.


I can imagine waking up one morning
to find I have become older than my mother,
and I can imagine her not noticing.

I can imagine her admiring my cane
without wondering at the need.

I can imagine her looking out the window
at the street and waiting for my return,
even though I stand beside her, waiting for hers.

I can imagine her in a lush green meadow
eating bowls of cereal with butterflies in her hair.

I can imagine her memories waiting at the door,
hoping this day she will let them in.

I can imagine them dying of hunger and neglect
amid a pile of brittle leaves, and a curious cat
sniffing at their pungent remains.

I can imagine an ancient tree where there once
was none, and I can imagine words
of a forgotten language carved into its bark.

I can imagine reading them, and I can imagine
being the only person who knows what they mean.

I can imagine the familiar hand that held the knife
that echoed the spirit that inspired the breath that
warmed the lips that uttered the sound that spoke
the joy that moved the heart to direct the hand
to press harder, harder, harder. . . .


Copyright William Michaelian. Appears here by kind permission of the author.




Je peux imaginer qu’un jour
me réveillant,  je serai
encore plus vieux que ma mère
qui je peux l’imaginer
ne l’aurait pas remarqué

Elle admirerait ma canne
sans la remettre en question,
surveillerait mon retour
dans la rue, par la fenêtre
bien que moi-même à son côté
Je sois à guetter son retour

Je peux l’imaginer mangeant

de pleins bols de céréales
des papillons plein les cheveux
Dans un champ verdoyant et plein

J’arrive à imaginer
ses souvenirs derrière la porte
qui espèrent qu’aujourd’hui
elle va les laisser entrer

J’arrive à imaginer
qu’ils mourront d’avoir eu faim
d’avoir été négligés
sur un amas de feuilles sèches

intrigué un chat viendra
humer leurs restes odorants

j’arrive à imaginer qu’un vieil arbre pousserait
là où d’autres ne poussent pas
et  je peux imaginer
dans l’épaisseur de son écorce
les mots d’un langage oublié

je peux imaginer les lire
et
je peux imaginer
être seul à les comprendre

je peux imaginer la main
connue  - 
et son couteau
qui fut
la voix de l’âme dont
l’haleine
réchauffa les lèvres froides
qui insufflèrent les bruits joyeux
au cœur à ce point remué
que la main a pressé fort
plus fort
plus fort
encore plus fort


Translated from the French by Sylvie M. Miller

Friday, March 28, 2008

Լիլիթ։ Յետգրութիւն

Ժամանակը եւ տարածութիւնը
Մարդու ստուերի ներկայութեան
Ուրուագծերն են...
Գրիչդ մեր ծանօթութեան
Ողջ ընթացքում
Գրում է անհասկանալի
Մի պատմութիւն
Հեռաւորութեան մասին,
Իսկ գլխացաւս
Սպառնում է այրել բնակարանդ՝
Թողնելով երկու տող
Յետգրութիւն.
- Նա կողոպտեց աշխարհը,
Որն իմ տունն էր...

Լիլիթ

Shahé Mankerian reading in LA

The Sweet Troubled Soul,
L.A.'s Premier Monthly Open Mic

Features

SHAHE MANKERIAN
Poet, Playwright, and 2004 Pushcart Nominee

On Tuesday, April 1st

@ 8:30 pm

Downtown/Echo Park TRIBAL CAFE
1651 W. Temple Blvd., Los Angeles CA 90026.


http://www. tribalcafe. com/
http://www. myspace. com/tribalcafelosangeles
http://www. youtube. com/user/tribalcafe

Thursday, March 27, 2008

Շահպան։ Ոտնաձայներ



Ձայներուն մէջ
ձայն լսեցի.
ջուրի, կնոջ, ոսկիի
ձայնն էր.
կարկաչ, ճիչ, հունչ
կը կոչուէր։

Ձայներուն մէջ
ձայն մը եւս լսեցի.
սրտիս
ձայնն էր.
լռութիւն
կը կոչուէր։

Ձայներուն մէջ
վերջին ձայնը լսեցի.
Աստուծոյ
ձայնն էր.
արձագանգ
կը կոչուէր։

Ձայներուն մէջ
ձայն հանեցի.
ոտքիս
ձայնն էր.
քերթուած
կը կոչուէր։


Շահպան


Խորանարդ, Պէյրութ, 2006

Wednesday, March 26, 2008

Պետրոս Հերեան։ Բառը

Վաղուց արդէն բնակուած հմայական ցաւերով,
Կը շրջէի ես անդուլ դիւահարի մը հանգոյն,
Կը փնտռէի փրկարար բառըս բարի,
Սակայն չէի յաջողեր ճշդել անունը անոր։

...

Բառը ցօղ էր նախապէս՝ իջած դողին մատներուս,
Դէմքիս թեքուած ծաղիկներու ժպիտ էր այն վայրկեանի,
Թոթովանքիս շնորհուած գուրգուրանք էր պարզապէս։

Բառը ցո՜լք էր աղջկայ,
Բաժակ էր ան հրաշահիւս կակաչի,
Ապա խաչքար ճաքճքած,
Մագաղաթի ծուէն էր՝ արիւնիս մէջ թաթախուած,
Երակներս լափլիզող կրակ էր ան պատուհաս,
Եւ ջիղերուս ցանցը ցնցող հրապոյր էր էգերու,
Որդան կարմիր է եռուն,
Արեւայորդ հաւատամք էր հեթանոս,
Հնադարեան մեղեդի,
Հողի բոյր էր զգլխիչ,
Յովատակի վրինջ էր ու վարգ էր ան եղնիկի,
Նեմրութ սանի գագաթէն դէպի երկինքն սլացող
Աստուածային թռիչք էր ան ֆետաներու միածին,
Ինձմէ ձգուած - զիս կանչող՝ բառը տանջանք էր գուցէ,
Կոմիտասեան խնկարկում էր խելագար,
Եւ առ Աստուած ճեղճերում էր Նարեկի,
Շարականի խազերուն մէջ հոլովուող
Հոգեվառ բառն այդ մախմուր,
Հոգեհան բա՛ռն իմ անգոյ,
Որուն կարօտ՝ թափառեցայ ամէնուր,
Եւ անձնատուր եսի մթին ծալքերուն՝
Ես դիմեցի աստղերուն եւ փողոցի լամբերուն...

Բայց ի վերջոյ,
Անցնող ամէն վայրկեանին դէմ,
Մեռնող մէն մի բջիջիս հետ,
Հասունացման դառնակսկիծ րոպէին,
Ես զգացի ու հասկցայ վերջապէս,
Համոզուեցայ արդարեւ,
Թէ չգրուած իմ բառն էր ան ահարկու,
Որ թունաւոր նետի պէս
Կ՛երթեւեկէր մարմնիս մէջ...

Պէյրութ 1983

Պետրոս Հերեան (Պետիկ Հերկելեան)


Bedros Hergelian. Writer, poet, and satiristշ was born in Anjar in 1954.

"Badouhanen Tours" (Out of The Window), his first collection of poems, was published in 1972 when he was only 18. Herian was a contributor to "AZTAG" daily in Beirut. He also worked at "AZTAG" as a proof-reader.

Herian's literary works include "Youhoo", "Yev Yergir Bakanem", and "Parrh".

He died in 1987 at the age of 33.



Here's a recent remembrance article by Edgar DAVIDIAN, which appeared in L'Orient-LeJour in Beirut, Lebanon.

Les bateaux ivres de Bedig Herguelian
L'article d'Edgar DAVIDIAN


Il y a vingt ans, Bedig Herguelian se séparait de la vie. Salué par l’intelligentsia libanaise arménienne et William Saroyan comme le poète d’expression arménienne de sa génération, ses mots n’en sont pas moins vivants dans toutes les mémoires. En souvenir de son parcours, un musée ouvre bientôt ses portes à Anjar, sa ville natale et fief de l’arménité.
Le regard vif, l’inspiration romantique, le mot d’une fraîcheur native, l’ironie cinglante, le chant suave, l’éloge de la terre du pays du Cèdre et des monts Ararat vibrants et subtilement conjugués, ainsi va l’impérissable héritage culturel de Bedig Herguelian. Un écrivain d’expression arménienne, visionnaire, fauché par la mort à 33 ans, cet âge mûr où pourtant tous les accomplissements n’ont pas encore tenu les promesses de la
jeunesse…
Sept opus, entre poésie et prose, bâteaux ivres lancés sur les flots des mots de la langue de Sayat Nova, jalonnent sa vie brève et fulgurante.
Miné par la maladie, entre cœur fragile et céphalées incurables, grand consommateur de café, à la mémoire phénoménale (il pouvait lire et visualiser un livre en un clin d’œil), ce fin poète de Anjar (ayant aussi vécu à Beyrouth) redoutait son propre parcours tant il avait le complexe du poète Bedros Tourian, mort lui aussi presque au même âge… Obscur pressentiment d’un destin que nul ne conjure, n’élude et ce n’est pas pour rien qu’on naît «mage»…
Né donc en 1954 à Anjar, entre forêts bruissantes, écrasées de soleil et grandes mares stagnantes aux eaux visitées par les oiseaux migrateurs, Bedig Herguelian a très tôt trouvé l’état de grâce et la consolation dans la douceur de la nature.
Féru de Goethe, Balzac, Tolstoï et Pouchkine, bercé par la musique de Wagner, Bruckner et Mahler, mais aussi de Komitas et Khatchadourian, passionné d’antiquités, curieux de la vie et de ses surprises, Bedig Herguelian a vite compris l’attrait et l’emprise du verbe, et son appartenance au monde du Parnasse.
Après de brillantes études de littérature arménienne, épris de Varoujean et Mezarentz, le jeune poète plonge à corps perdu dans la mêlée des mots et des cercles littéraires arméniens de la diaspora.
À 17 ans («On n’est pas sérieux quand on a 17 ans», dit pourtant le poème de Rimbaud), il balance littéralement par-dessus la fenêtre ce qui l’habite déjà ! Badouhanen tourse, Par la fenêtre est la traduction de ce premier recueil où un adolescent talentueux jette son premier cri. Entre chaleur de l’amitié, premiers émois de l’amour et la révolte contre la société et les «assis» (oui encore Rimbaud), le poète s’exprime. Entre rigueurs d’une prosodie classique de la langue de Siamento et certaines libertés modernes d’une rime affranchie de toute servitude métrique, il affine une voix qui est parfaitement reconnaissable aujourd’hui…

Une imagination débordante
À 20 ans, suit la plaquette Pare (Le mot) où pointe déjà un farouche nationalisme. Nationalisme où se mêlent les plaines verdoyantes de la Békaa et les hauts plateaux battus par le vent du pays de Grégoire l’Illuminateur…
Toujours dans le même sillage de ce fervent amour pour le Liban et l’Arménie, dans ce geste merveilleux et humble de s’agenouiller devant une terre aimée, vient se ranger le troisième recueil intitulé Yev yeguir bakanel.
Quittant la poésie entre beautés parnassiennes et symbolisme coloré, Bedig Herguelian se tourne vers le roman. Sa prose chargée d’humour, enrobée pourtant d’une humeur chagrine et mélancolique, fait étincelle dans Yuhu (L’étranger), un récit à l’imagination débordante, caustique et
mordant.
Un récit allégorique, narrant les déconvenues d’un extraterrestre parachuté en montgolfière sur des rives au sable fin et dont la mission est de mettre en garde le citoyen contre toute intrusion étrangère… Parabole perceptible pour tout pays aux frontières lamentablement ouvertes à tous les vents de la sédition…
Entre une vision défiant l’absurde et le sarcasme, sur un ton tragique, le romancier propose des idées pour la protection d’un pays contre l’anarchie, le chaos et les dérives sociales et politiques.
Cet ouvrage est salué par les gens de lettres comme innovateur et un des plus brillants écrits de la diaspora arménienne. On retient ici le mot d’Abraham Alikian : «On salue bien bas le brio de “Yuhu” où l’âme arménienne et les préoccupations libanaises sont dans toute leur intégrité et honnêteté avec un remarquable sens de l’humour… »
Dès lors, on édite en Arménie, souveraine consécration pour un auteur né en dehors de la patrie mère, son Hadendin, une sorte de best of de son inspiration enrichie de quelques nouveaux poèmes.
Il y a 20 ans mourait Bedig Herguelian. Ses amis et les lecteurs de la langue de Vahan Tékéyan ne l’ont pas oublié. À Anjar, sa ville natale, on prépare déjà son « tankaran », un musée qui sera ouvert à tous, comme l’univers de Gibran à Bécharré est ouvert aux regards du monde.
La littérature arménienne de la diaspora s’est enrichie d’une voix rimbaldienne. Le mot de la fin est celui du metteur en scène Meher Karakachian, installé aujourd’hui outre-Atlantique: «Bedig Herguelian traverse l’espace et le temps avec confiance, car il est de ceux qui sont habités par le feu d’une inspiration dévorante…»

Tuesday, March 25, 2008

Alan Whitehorn: Crossing Yerevan

May 14, 2007–March 19, 2008





The traffic moves so swiftly and unexpectedly.
I wonder when to cross the street.
I fear for my safety at each major intersection.
And so, in cowardly fashion,
I follow the young stylish woman,
or the middle aged mother with child,
or even the elderly metzmama.
In so doing,
I arrive safely,
but somewhat sheepishly.
It may be a man’s world,
but I follow a woman’s lead.



Copyright Alan Whitehorn. Crossing Yerevan, submitted by the author, is to appear in a volume "Selected Poems" scheduled for fall 2008/spring 2009.

Monday, March 24, 2008

Վահէ-Վահեան։ Գարունի ամպ - արեւի երեկոյ

Հանդէս կայ գոյներու կիսաւարտ...
Արեգակն՝ հրեղէն աղջնակ։
Կը դպնի ամպերու քողին տակ.
Հանդէս կայ գոյներու անաւարտ։

Ծառերը յուզումէ կը դողան...
Ձեռք մ՛անտես երակներ կը շոյէ
Անառակ մատներով հոտեւան.
Ծառերը յուզումէ կը դողան։

Տերեւներ մեղեդի մը կու լան...
Ահ ինչո՜ւ նուագն այդ տրտմաձայն...
Լսեցի՞ք դուք հովերն որ անցան...
Տերեւներն մեղեդի մը կու լան։

Երկինքէն դերձաններ կը կախուին,
Քնարի լարերու պէս անթիւ...
Մեղմերանգ մետաքսի պէս նրբին,
Երկինքէն դերձաններ կը կախուին։

Հոգիներ կարօտէ կը մսին...
Ո՞ւր փախաւ աղջնակն հոգոթով,
Աղջնակն արեւշող մարմինով.
Հոգիներ կարօտէ կը մսին...

Վահէ-Վահեան

Wednesday, March 19, 2008

ԺԱՆԵՏԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: Անվերնագիր

Ձուկը՝ ջրում, մարդն իր հողում
/ Ժող.առած/


Շունչս է կտրվում…
Սիրտս հիվանդ է…
Ու ինձ թվում է օդն այստեղ վատ է,
Բայց կան ինձ նման գաղթական հայեր,
Որ լավ են շնչում ու չունեն ցավեր։
Ուրեմն ես եմ,
Որ ծանր եմ շնչում…
Բայց ինչի՞ համար, ինձ ի՞նչն է տանջում,
Որ չեմ կարենում լիաթոք շնչել
Ու ձկան նման ջրից դուրս, ափին
Թփրտում եմ ու չեմ կարող ապրել։



ԺԱՆԵՏԱ ՍՈՒՐԵՆԻ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
ՄՈՆՐԵԱԼ—2007

Tuesday, March 18, 2008

Article about Irina Patkanian in the Armenian Reporter



Փանոս Ճերանեան: Աշնան մասին

Ամբողջ օրը
հովանոցը գլխուս վերեւ պահեցի,
տերեւներու տեղատարափն էր աշնան.
ճանապարհիդ,
ոտնաձայնիս խշրտուքներէն տարուած,
արահետէ արահետ ՝
կը շտապէի,
կարծես ամրան հասնելու...

Փանոս Ճերանեան
Մոնրեալ 2007

Ազդակ Գրական - Արուեստի պարբերաթերթ 2007 թիւ 4

Monday, March 17, 2008

Արամայիս Սահակյան: Անվերնագիր

Իմ փոքրիկ այգում երբեք չես եղել:
բայց ինչու՞, ինչու՞ ծառերը բոլոր
վաղու՜ց քո անուշ անունը գիտեն
եվ քո մասին են խոսում ամեն օր:


Արամայիս Սահակյան (1956)
Ես քո զավակն եմ ՀայաստանԵրեւան (1986)

Sunday, March 16, 2008

Մկրտիչ Պէշիկթաշլեան։ Գարուն

Ո՛հ, ի՜նչ անուշ եւ ինչպէ՛ս զով
Առաւօտուց փչես, հովիկ,
Ծաղկանց վրայ գուրգուրալով
Եւ մազերուն կուսին փափկիկ,
Բայց չես, հովիկ, իմ հայրենեաց,
Գնա՛, անցի՛ր սրտէս ի բաց։

Ո՛հ, ի՜նչ աղու եւ սրտագին
Ծառոց մէջէն երգես, թռչնի՛կ,
Սիրոյ ժամերն ի յանտառին
Զմայլեցան ի քո ձայնիկ.
Բայց չես, թռչնիկ, իմ Հայրենեաց,
Գնա՛, երգէ՛ սրտէս ի բաց։

Ո՛հ, ի՜նչ մրմունջ հանես, վտակ,
Ականակիտ ու հարդարտիկ,
Քու հայելւոյդ մէջ անապակ
Նայինք զիրենք վարդն ու աղջիկ.
Բայց չես, վտակ, իմ հայրենեաց,
Գնա՛, հոսէ՛ սրտէս ի բաց։

Թէպէտ թռչնիկն ու հովն Հայոց
Աւերակաց շրջին վրայ
Թէեւ պղտոր վտակն Հայոց
Նոճիներու մէջ կը սողայ,
Նոքա հառա՛չք են Հայրենեաց,
Նոքա չերթան սրտէս ի բաց։


Մկրտիչ Պէշիկթաշլեան (1828-1868)


Spring

O mild breeze, all through the early morning
You blow so gently, so soft, so cool,
Tenderly over the flowers
Over the maiden's fine-spun hair.
Yet if you're not a breeze from my homeland,
Pass on and away from my heart, be gone.

O bird in the leaf-heavy trees
You sing so sweetly, piercing and true,
Indeed the Love-hours in the forest
Admire your long and ardent trilling.
Yet if you're not a bird from my homeland,
Pass on, fly away from my heart, be gone.

O clear and peaceful little river
Your whispers rising from the banks are soft,
And the rose and the maiden
Are mirrored so well by your tranquil face.
Yet if you're not a brook from my homeland,
Pass on, flow away from my heart, be gone.

Though the mild breeze and the fair bird of Armenia
Hover now only over ruins,
And though the murky brook of Armenia
Winds its way among cypresses,
These are the very sounds of my homeland
May these never pass from my heart.


Armenian poetry, old and new : a bilingual anthology / compiled and translated with an introd. by Aram Tolegian.
Detroit :  Wayne State University Press , 1979. 

Saturday, March 15, 2008

Յարութ Կոստանդեան։ [Ու տուր ինձ մի բաժակ գինի]

Click to hear the audio clip of an untitled poem read by Lola Koundakjian.

...Ու տուր ինձ մի բաժակ գինի,
Ուր թափել է արեւն իր հուր,
Նախ քան օրը գիշեր լինի
Ե՛կ, սիրուհի՛ս, բաժակը տուր։

Նուռ պրիսմակովը բաժակի՝
Գեղեցկութեանդ ցոլքը դիտեմ,
Նըմանի դԷմքդ հրեշտակի,
Սատանայ ես թէեւ, գիտեմ։

Ե՛կ, սիրուհիս, լեցուր բաժակն.
Շրթներիդ վարդն օծէ ցողով,
Ու շրթներիդ համբոյրի ակն
Թող քաղցրանայ նաեւ գինով...

Համբոյրդ լինի թող գինեհամ,
Արժանանաք մենք գեհենին՝
Բայց համբոյրովդ թէ չարբենամ՝
Չըմեղադրես ազնիւ գինին։

Յարութ Կոստանդեան

…And hand me a glass of wine
Where the sun has poured its shine
Before the day turns into night
Come my love, hand me that wine.

Thru the red prism of the glass
Let me watch your beauty’s glow
Your face is that of an Angel
But you’re the Devil I know.

Come my love and fill that glass
Bless your rosy lips with dew
And may your lips kissing sphere
Be also sweetened with its brew.

Let your kiss taste of wine
And make us worthy of Paradise
But if I am not drunk by your kiss
Do not blame the noble wine.

H. Kostandyan, untitled poem published page 20, in his first volume, Paris, 1935.

Translated by Lola Koundakjian

Friday, March 14, 2008

Sdepan Keshishian: fringe diction



Camel-back gallop blistered side view ride rough Toss
Epidermal air, dry rash itch and hair, plus fare4
Reverent; resent. intent-lessness meant not
finger-toil and oil_tobacco searing foil through frozen soil.
irre: poseable, sponsible, proachable valiance,
oh but that smile...



Sdepan Keshishian, Boston, 2008

Thursday, March 13, 2008

ԺԱՆԵՏԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: Անվերնագիր

Ոտքիս տակի հողը սահեց
Ինձ կորցրի մի պահ ես
Բռնվեցի քար ու թփից
Ուժ առա ու ելա ես։

Ամեն թփի ու քարի հետ
Նոր ուժ էի հավաքում
Ու թե մեկ–մեկ պոկվում էի
Հույսս չէի կորցնում։

Հավատն ու հույսը կամքն է մարդուս
Խրատս լավ իմանաս
Ոտքիդ տակի հողն էլ սահի
Կամք ունեցիր դիմանաս։


ԺԱՆԵՏԱ ՍՈՒՐԵՆԻ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
ՄՈՆՐԵԱԼ 2007

Wednesday, March 12, 2008

Sdepan Keshishian: Contortionary



I go there, also. searching through framed seashores Bent,
digging through rubble under bare heels and dust

faints buzz like faints
buzz fuzz light fixtures

I can't recall an instance, displaced six thousand miles-
a six hundred millimeter dash to the closet wall,

where the sun shines more content Bent,
at right angles.

Words leak and falter, alter
like borders. hoards of tight corners.

I felt a woman - made of earth, sword and skirt,
dead and mapped, giving birth. We carved out a piece of the sun

to carry a long
forever






Sdepan Keshishian, Boston, 2008

Tuesday, March 11, 2008

Շահպան։ Պելլա Քաֆեթերիա

Շնորհք ըրէք, սիրուն օրիորդ,
Էսփըրէսսօ սուրճ մը ինծի.
Դեռ մէկ օրուան
նոր յաճախորդ,
Ձեր սուրճը ես շատ սիրեցի։

Ո՛չ խաղ կ՛ընեմ ոչ ալ կատակ,
Սուրճէն առաջ եւ աւելի՝
- Հաւատացէ՛ք,
մի՛ զարմանաք -
Անձամբ ձեզ է որ սիրեցի։


Շնորհք ըրէք, սիրուն օրիորդ,
Էսփըրէսսօ սէր մը ինծի.

Շահպան


Խորանարդ, Պէյրութ, 2006

Sunday, March 09, 2008

Esther Heboyan: GRASP, UNGRASP


tomorrow
– my father pondered
tomorrow
i do not know
whether the lord
up above
shall allot my daily round
therefore
– a father frowned
therefore
nag me no more

and so
each tomorrow
with dreams demurred
wants aslant
happened
– in a freeze-frame
my sister’s fortune-pony
upmeadow
my brother’s rubikcube fame
worldly
my forever quest plundered
poste restante



© Esther Heboyan. Used here by kind permission of the author.

Saturday, March 08, 2008

Յարութ Կոստանդեան: ՀՈՂ

Click to hear the audio clip Land read by Lola Koundakjian.

Հո’ղ`
արգանդ, գերեզման
ու նորից արգանդ:
Ուր ապրել եմ ես
երկար տարիներ`
առաջ քան ծնուելս:
Ուր, երբ որ մեռնիմ,
նորէն պիտ’ ապրիմ
երկար տարիներ`
առաջ քան ծնուելս …
Հո’ղ`
արգանդ, գերեզման
ու նորից արգանդ:
Քեզմով է շինուած
տաճարս աննըման,
ու երբ նա փուլ գայ,
քեզմո’վ պիտ’ ծեփեն
պատերը նըրա.
որ կրկին անգամ
դէպ’ վեր բարձրանայ:
Հո’ղ`
արգանդ, գերեզման
ու նորի’ց արգանդ:
Հո’ղ` … :

Յարութ Կոստանդեան

Land,
Womb, cemetery
and once again womb.
Where I have lived
for many years
before my birth.
Where, upon death
I will live again
long years
before my birth.
Many years
before my birth...
Land,
womb, cemetery
and once again womb.
My unequaled temples are built
thru you,
and when they crumble down
they will rebuild their walls with you,
and rise once more.
Land,
Womb, cemetery
and once again womb.
Land...

Translated by Lola Koundakjian

Յարութ Կոստանդեան
Օրերի Իմաստութիւնը (Wisdom of the Days), published in Paris, 1935.

Friday, March 07, 2008

Շահպան։ Դեղին Սարեակներ

Գարնան, ինշպէս միշտ, ամէն առաւօտ,
Պարտէզին մէջէն դեղին սարեակներ
Սուլելու կու գան պատուհանիս մօտ,
Սուլոցով կ՛ըլլան կարօտիս ընկեր։

Դեղին սարեակներ
Անգիտակ են դեռ
Գարնան պէս գարուն
Սրտիս ցաւերուն։

Աշնան, ինչպէս միշտ, ամէն երեկոյ,
Պարտէզին մէջէն դեղին տերեւներ
Ջոր կը խարշափեն, կը թափին յետոյ,
Խարշափով կ՛ըլլան երգերուս ընկեր։

Դեղին տերեւներ
Անտեղեակ են դեռ
Աշնան պէս աշուն
Սրտիս ցաւերուն։



Շահպան


Խորանարդ, Պէյրութ, 2006

Thursday, March 06, 2008

Sdepan Keshishian: Here again, now: Then



I've gone and come.
An aerial view
of paths intersecting
In fast-paced sequential patterns
of excess dust,
Amidst the rise and fall
of thoughts
that never quite settle.

When I close my eyes,
Sea and Mountain
Sand and Song,
feeling_skin
-kin to its mountains dis-
tant wars and seashores
indivisible truth_fact
-dispersible ash black
Camel pack cigarettes
Inexorable
by the transfiguration
of Virtue.

eyes
re-
treat
to
their
own
sha
dows
on
the
Face
of
Earth.





Sdepan Keshishian, Boston, 2008

Wednesday, March 05, 2008

Տիգրան Գաբոյեան։ Հալէպ

Հալէպ






………սանձուած էշը մօտեցաւ թաղամասին մեր
ու լուացքը չտեսած արթնցուց
մեծ մօրս ծրագիրները




ակումբիս մէջ պրազիլեան պաստառով պատառիկները
կազմեցին եսս
մանկութենէն շիկացած սհովռի մը համար
անչափաս չարապէսքռին դիմաց



մեքենաս անցաւ
(արտաւազդեան նախշով ու մասիսեան sticker-ով)
հետք թողելու տեղ ու տուն
կոչուած
եւ
չկոչուած
փողոցներուն վրայ





իսլամական աշխարհի մայրաքաղաք
կոշտ բարբառով արաբական
ու աւանդ անկործան
քամահրանքի աստիճանը մագլցող
առանց ժամադրութիւններու





կը փթթի հանրային պարտէզի
նետուածութիւն խմբային
կէդդհոռի տարածքային սնապարծութեամբ
ու խանութային թեյով
ուր տանիքը գիշերն է յաւերժապէս
լքուած առտուներու

բայը խնդրի մակդիր

դէպքը անկատար սողուն

տապը անլուայ սեռ

հայեացքը զրնգուն Մեզափօթամիա




եկեղեցիներու ցուցադրուած թատրոնը
կիրակիի տարազներուն գերին է
մզկիթներու ղեկավարելի քննարկումը
ըլլալռչըլլալու թեթեւութեան հոսք



աղջիկներ
J.Lo-ներ առաքինի
կամ մաքէ ըբռով քարացած մագտալենաներ

տղաք
դասակարգումի կերտիչներ
սերնդափոխութեան ախտերը միշտ կեանքի վերածող
իսկ բոլորը միշտ ազնիւ
չարտատպուած էութեան ժամանակով
կամ անկէ փախած ըլլալու տենչով երբեմնի








հայութիւն



եկեղեցիի պատգամին մասունքները
ցեղասպանութիւն կը ծորին
գալիք դարու արմատները համտեսելու վճիռով

Gucci-ին քրիստոսի վարտիքէն մոլորուած
թել է
մեծ հաւատքով ընդօրինակուած




հայութիւն


հայաստանը կար ու չկար
կամ
կայ ու պիտի ըլլայ
դատովռակումբով ու մարտական
ինքնապաշտպան արշաւանքով
(առանց որեւէ կերպ դաշնակցելու հակառահաբեկչական պայքարին)




եւ արեւմտահայաստան
երբեմն տոհմիկ պար
խօսկապի մը ընթացքին
կամ
անմնացորդ նուիրատուութիւն պարահանդէսի մը մէջ



անձս կը բերեմ
որպէս հօլիուտի չորդեգրուած գաճ
համբուրելու սրբազանի մը աջը
զայն սեպելով Գ.Լուսաւորիչ






իտէալը կը քնանայ դուրս եկած բիբերով
մեծաւորի կամ հարուստի մը
հետքէն պարտուած
իսկ տնային սուրճը
կանձրեւէ բանահիւսութիւն
անբիծ բանբասանքի տեսքով



օրը անմաշ կրկնելի առիթ
գործը աննահանջ զբաղում
ու վախը կոճղ կառավարական անարդարութեան սեմին








ոսկերիչներու թաղի զրոյցներուն առընթեր
հոգեբանութեան զենումը կը հեւայ
ու կանգնած եսը
անկրկնելին
որպէս հոյամողէզ թա’անցիկ
հոյամողէզ հաշուետար շարժին համար
կսպասէ



Հալէպ

Օ

Հալէպ






Տ.Գաբոյեան

Tuesday, March 04, 2008

Sdepan Keshishian: Rooted Nonetheless



for Clarksdale
 Stemming from the root of all truth,
The pillars ascend towards the porch ceiling
 alluding to a roof.
And so . . .
grounded in this truth,
I gaze over and beyond your bodies
and Deep into the springy turf
the fertile blanket. I hear
its loose threads
a mile off
playing in the Mississippi.

I state Salvation; a mental assembly,
prolonging Destiny; a solid White
Cloud atop a silent plateau,
where medication works
in negatives,
making its absence known;

the Sartrean non-being in the cafe of my consciousness.



Sdepan Keshishian, Boston, 2008

Monday, March 03, 2008

Վահան Տէրեան: Ի՞նչ մնաց ինձ

Ի՞նչ մնաց ինձ
Ոսկյա մի ցանց,
Ուրիշ ոչինչ:
Մարգարտաշար յուշերի գանձ –
Ուրիշ ոչինչ:

Տրտում գիշեր և մենություն անօգնական,
Սիրտ կեղեքող կարոտ անանց - ուրիշ ոչինչ:

Երազներից իմ հրավառ մնաց փոշի,
Սին անուններ կորած կանանց – ուրիշ ոչինչ:

Ջինջ իմ հոգում մնաց մշուշ ծանր ու մթին,
Եվ իմ հոգում քամու կաղկանձ – ուրիշ ոչինչ:

Պարիր, քամի, այգում այս մերկ ոռնա ու լաց,
Տար, մի թողնի, քամի անսանձ –
Ոչինչ, ոչինչ…

Վահան Տէրեան

Sunday, March 02, 2008

Sdepan Keshishian: Your Self-Assuredness Flaps in the Wind

I lost my shoes among bandits. A gang of ferrets.
I wore them out and back as they waited.
I wore them out as one would a chew-toy
As two would a battle-
land three would a duo.

See my shoes sea salt hues
foggy and brown all over town
Shiny black shoes mourn under church pews.

Shoes hung from a ladder as sun and paint splatter
Suspended in symmetry, the harvest of rubber.
rung-rhyme dung odor

You keep pace with the world
yet spoil my character
As it hops across creeks
and back again to its owner.
My solitude comes in pairs
you Passive, symmetric bastards

Sdepan Keshishian, Boston, 2008

Saturday, March 01, 2008

Վահան Թէքէեան: Ես սիրեցի

Click here for the audio clip I loved by Vahan Tekeyan read by Lola Koundakjian.




Ես սիրեցի բայց ոչ ոք
Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝
Զինքը որք՜ան սիրեցի...
Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ:


Ամենէն մեծ հրճուանքիս,
Ամենէն սուր վիշտերուս
Ներշնչողները, աւա՜ղ,
Զիս չե՛ն ճանչնար այս պահուս։


Սէրս կարծես այն գէտն էր,
Որ իր հոսանքը անբաւ
Առաւ լերան ձիւներէն
Ու լեռը զայն չըտեսաւ։


Սէրըս այն դուռն էր կարծես,
Ուրկէ ոչ ոք մըտաւ ներս․
Ծաղիկներով ծածկըւած՝
Գաղտնի պարտէզ մըն էր սէրս։


Ու եթէ սէրըս ոմանք
Երկիքնին վրայ՝ անսահմա՜ն
Տեսան ծուխի մը նման,
Կրակն անոր չտեսան․․․։
․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․


Ես սիրեցի, բայց ոչ ոք
Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝
Զինքը որքա՜ն սիրեցի,
Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ․․․։




1919
Վահան Թէքէեան




I LOVED


I loved but no one
I loved new
why and how.
Who knows how to read a heart?


Those who gave me
the greatest joy
and sharpest pain
do not even know me now.


Love for me was like a river
taking its uncontainable flow
from the distant mountain snow.
The mountain did not even notice.


snow was gone.
Love for me was an unopened door,
a secret garden filled with blossoms
never rained upon.


And if anyone noticed my love
as smoke rising
to the sky,
its fire was never seen.


For I loved
but none I loved knew
how and why.
Who knows how to read a heart?


1919


Sacred Wrath: The Selected Poems of Vahan Tekayan, translated by Diana Der Hovanessian and Marzbed Margossian. Ashod Press, NY, 1982