a park in Istanbul in 1921he is eleven the last time he sees hershe holds him close and feelshis soft wet cheek against hersshe whispers you’re safe here for nowmy sonI can’t give you a future in this countryI must leave while I canperhaps after the war…he feels her fear and shuddersshe hugs and kisses him and says goodbyeturns in pain and leaves him cryingin the orphanage
Wednesday, November 10, 2021
Lorne Shirinian: The Rule of Three
Monday, November 08, 2021
Lorne Shirinian: First nights
Sunday, November 07, 2021
Lorne Shirinian: Willow Weep for Me
Saturday, November 06, 2021
Blue Heron Press releases a new poetry collection by Lorne Shirinian
Rendering the Timeline, poems by Lorne Shirinian, was published by Blue Heron Press on April 24, 2021.
About the Poet
Lorne Shirinian began writing poetry at an early age. Rendering the Timeline is his fifth book of poetry. He has edited two anthologies, Armenian North American Poetry: An Anthology (1974) and The Blue Heron Press Anthology: New Voices from Kingston (2000). His poetry has been translated into French, Armenian and Farsi and has appeared in a number of newspapers, journals and anthologies. He is Professor Emeritus of English and Comparative Literature at the Royal Military College of Canada. He has published thirty books of fiction, drama and literary and cultural studies. He lives in Toronto with his wife Noémi.
Wednesday, November 03, 2021
Գուսան Զաքարեան։ Ճէյրանի Պէս
Նորից գարուն եկաւ գարուն աննման,
Նորից ես քեզ տեսայ ով իմ սիրուն եար,
Կարմիր էիր հագել, վարդի պէս վառնամ,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
Թուխ մազերդ էիր փռել եար քո թիկունքին,
Ալ ժպիտն էր շողում եար քո շուրթերին,
Երբեմն զուր տեղ փչում, սէրը շուրթերին,
Ճէյրանի պէս սարերով եկար ու անցար,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
Աշխարհի մէջ դուն սիրուն, ո՞վ է քեզ ժպտում,
Ինձ արել ես դատարկուն, վարմունքով հազար,
Ես լալիս եմ դու խնդում, ու չես նայում եար,
Ճէյրանի պէս սարերով եկար ու անցար,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
Գուսան Զաքարեան 1923-1995
Tuesday, November 02, 2021
Նորա Պարութճեան։ ՉՀԱՍԿՑՈՒԱԾ ԼԵԶՈՒՆ
… ջնջուած բառեր …
օտարացան անդամներս իրարմէ
անջատուեցան մանկութեան դատաստանէն
զիս առինքնեց ճառագայթը երջանկութեան անմատոյց
ու շոգիին մէջ շիթերուն
լոգանք առի անկէ թափուող փոշիներով կայծկլտուն
իր հեթանոս ջերմութեան տակ թաւիշէ
ձգուեցայ անպատմութեան կոյր յուշերուն մէջ անտաշ
ու սուզուեցայ … սուզուեցայ
մինչեւ յետին մոռացում
զտում զատում ազատում
ու բռնկում երկնածին
նուաճումը գինիս լեցուց արեւով
հաշտուեցայ վերին հետ
ան զիս շատոնց կը սպասէր
տարիքիս չափ գզգզուած համբերութեան մութ ծայրով
սրբեց անյուսութիւնն աչքերէն
ու ծռեցաւ
փսփսալու ականջիս
պարարտահող քայքայումի մեղեդին
անյիշաչար վանկարկումը իր երգին
ներելու գերմարդկային կարողութիւն ներարկեց
ես մեռայ միամտութենէս
դուն դիտեցիր զիս պատկերի պէս շարժական
ու հասկցար մարմնիս լեզուն
բայց իմ միտքս
մնաց խորհուրդ չհասկցուած
Monday, November 01, 2021
Նորա Պարութճեան։ ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ
բոլորին վրայ թքած ունիմ
ըսի երէկ
մէկէն ի մէկ նկատեցի
որ թուք ու մուր չէ մնացած բերնիս մէջ
չարացա՞ծ եմ այդքան արդեօք, տէր Աստուած,
ըսի միտքէս
ու սկսայ մեղմիկ-մեղմիկ մրթմրթալ
աղօթքիս շիթերը իմ կողմս շպրտելով
ինչո՞ւ քնքոյշ երազային ու մոռացկոտ խօսքերս
անպէտքութեան զգացումէն տժգունած
կը ծուարին մարմինիս մէկ անկիւնը
մինչ բաց դաշտս անպաշտպան կը յանձնուի նենգութեան
որ բիրտ քամիի նման
հողիս վրայ ուռելով
ընդյատակս մակերես կը քաշքշէ
հոն կը գծուին ծուռ ու մուռ այլանդակ պատկերները բառերուս
հոն կը փռուին ծուռ ու մուռ բզկտուած հանդերձները գիրերուս
ոչ ոք կ’ուզէ մօտենալ համտեսելու դառնութիւնը
պարարտութեան մուրացիկ
եւ ականջ տալ գաղտնարանիս այլասերած մրմունջին
մեռելատան հիւրասենեակ է թուղթս
կա՜մ կ’արձակեմ քաղցրաբոյր խունկ
ու մեղեդի քաղցրալուր
շոյշոյելու հեկեկանքն ու զսպելու սուգը վիշտէն պոռթկալ չկրցողին,
կա՜մ թոյլ կու տամ հեթանոս լացուկոծին
մաքրելու էջը թուղթիս
ակնկալուած կեղծիքէն
դրանս վրայ՝
ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ
ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ