Monday, January 07, 2013

Michael E. Stone: BLACK MOUNTAINS

Here we go round the mulberry bush
So quoth T.S. Eliot
but it's a tree, not a bush,
grand, spreading, broad-leafed.

At the bottom of the garden
the neighbours' mulberry tree
could be climbed from our side
and we did. It had

broad silk-worm leaves,
thick trunk and branches
and small purple berries
that stained us
black as the mountains
of Karabakh.*


*Named “black mountains” for the abundant mulberry trees.

Sunday, January 06, 2013

Գիրք մը Հեղինակ մը՝ Վահէ-Վահեան ու «Յուշարձան Վահրամիս»

Պէյրութ 1977

Վահէ-Վահեան 1908-1998


Vahé-Vahian (Born Sarkis Abdalian)


ա

Սիրտս՝ հրաբո՜ւխ, աչքերս՝ ակո՜ւնք լաւայի…
-- Մի՜ մօտենաք, բարեկամնե՜ր, չվառի՜ք։

Որ չդառնամ ամպ ու անձրեւ, ով մարդի՜կ,
Ձեր նայուածքո՛վն անգամ ինծի չդպչի՛ք։

Արեգակն էր՝ մութիս վերեւ իմ ծագած,
Ինչպէ՛ս այսքան վաղ ու վռազ իջաւ ցած։

Հոգիս՝ բուրվառ, իմ յիշատակն -- ազնիւ խունկ --
Կ՛ըլլայ իմ մէջ կապուտակ ծուխ ու բուրմունք։

Ե՞րբ պիտի, ե՛րբ բացուի ճամբան, որ անկանգ
Հասնիմ իրեն, եւ անբաժան միանա՜նք…

(Գրուած՝ Լոնտոն-Ապու Տապի սաւառնակին մէջ։)

1 Ապրիլ 1976




My heart; a volcano, my eyes; fountains of lava...
Do not approach me, friends, lest you burn.

That I may not turn to clouds and rain, O you people,
Do not touch me, not even with your glances.

He was my son, dawning upon my darkness,
How he went down so early and so soon.

My soul; a censer, his memory – noble incense –
Turns in me blue fumes and perfume.

When shall, when will, the path be clear,
That with no more interruptions,

I may reach him, never to part again, in eternal union.

Translated by Hovhanness I. Pilikian

I may reach him, never to part again, in eternal union,part again, in eternal union,




Saturday, January 05, 2013

Թալին Եօզգալայճը։ Անվերնագիր սկզբունք


Կաթիլ մը սառ եմ ես, ամենամեծ ժայռը ճաթեցնող,
Ափ մը հող եմ ես, արմատներով հզօրացող
Խենթ հով մըն եմ ես, օրէնք ու սահման չճանչցող
Լուսաւոր մտածում եմ ես, կոշկոռ կապած ուղեղները մաշեցնող
Կտոր մը հաց եմ ես, թափուած քրտինքով սրբացող
Անվերնագիր սկզբունքն եմ, ստրկութեան բոլոր լուծերը քանդող։


UNTITLED PRINCIPLE

I am a drop of ice, causing huge rocks to burst,
I am a handful of earth, strengthening from its roots,
I am a crazy wind, not knowing laws or bounds,
I am a brilliant thought, gnawing some callous minds,
I am a piece of bread, blessed by sweat of hard work,
I am the untitled principle, breaking all slavery yokes.

Talin Özkalaycı
Translated by Dora Sakayan

Wednesday, January 02, 2013

Nazim Hikmet: A Spring Piece Left In The Middle


Taut, thick fingers punch
the teeth of my typewriter.
Three words are down on paper
in capitals:
SPRING
SPRING
SPRING...
And me -- poet, proofreader,
the man who's forced to read
two thousand bad lines
every day
for two liras--
why,
since spring
has come, am I
still sitting here
like a ragged
black chair?
My head puts on its cap by itself,
I fly out of the printer's,
I'm on the street.
The lead dirt of the composing room
on my face,
seventy-five cents in my pocket.
SPRING IN THE AIR...
In the barbershops
they're powdering
the sallow cheeks
of the pariah of Publishers Row.
And in the store windows
three-color bookcovers
flash like sunstruck mirrors.
But me,
I don't have even a book of ABC's
that lives on this street
and carries my name on its door!
But what the hell...
I don't look back,
the lead dirt of the composing room
on my face,
seventy-five cents in my pocket,
SPRING IN THE AIR...
*
The piece got left in the middle.
It rained and swamped the lines.
But oh! what I would have written...
The starving writer sitting on his three-thousand-page
three-volume manuscript
wouldn't stare at the window of the kebab joint
but with his shining eyes would take
the Armenian bookseller's dark plump daughter by storm...
The sea would start smelling sweet.
Spring would rear up
like a sweating red mare
and, leaping onto its bare back,
I'd ride it
into the water.
Then
my typewriter would follow me
every step of the way.
I'd say:
"Oh, don't do it!
Leave me alone for an hour..."
then
my head-my hair failing out--
would shout into the distance:
"I AM IN LOVE..."
*
I'm twenty-seven,
she's seventeen.
"Blind Cupid,
lame Cupid,
both blind and lame Cupid
said, Love this girl,"
I was going to write;
I couldn't say it
but still can!
But if
it rained,
if the lines I wrote got swamped,
if I have twenty-five cents left in my pocket,
what the hell...
Hey, spring is here spring is here spring
spring is here!
My blood is budding inside me!

20 and 21 April 1929
_____________________

Գարնանային Ընդմիջում

Հաստ, պրկուած մատներ կը հարուածեն
գրամեքենայիս ատամները։
Երեք բառեր թուղթի վրայ են արդէն,
գլխագի՛ր.-
ԳԱՐՈՒՆ
ԳԱՐՈՒՆ
ԳԱՐՈՒՆ...
եւ ես – քերթող, սրբագրիչ,
անձ մը՝ որ ստիպուած է կարդալ
երկու հազար անպէտք տողեր
ամէն օր
երկու լիրայի համար --
ինչու՞,
գարնան գալուստէն ի վեր
ես հոս դեռ
կը մնամ նստած՝՝
նման խարխլած
սեւ աթոռի մը։
Գլուխս ինքնին գտակը կը դնէ,
կը սլանամ դուրս տպարանէն,
փողոցն եմ արդէն։
Գրաշարատան կապարի փոշին
դէմքիս,
գրպանս՝ եօթանասոնըհինգ փարա։
ԳԱՐՆԱՆ ԲՈՅՐ ԿՈՒԳԱՅ...
Սափրիչները
բրնձափոշի կը սփռեն
Հրատարակչական Տուներու Պողոտային
թափթփուքներուն տժգոյն այտերուն։
Եւ խանութներու ցուցափեղկերէն
գիրքերու բազմերանգ կողքեր կը ցոլան
արեւահար հայելիներու նման։
Բայց ես,
չունիմ նոյն իսկ ԱԲԳ-ի գրքոյկ մը
որպէս բնակիչ այս փողոցին՝
որ իմ անունս ցուցադրէ դրան ճակտին։
Բայց, կրողը տանի...
Ետ չեմ նայիր,
գրաշարատան կապարի փոշին
դէմքիս,
գրպանս՝ եօթանասոնըհինգ փարա։
ԳԱՐՆԱՆ ԲՈՅՐ ԿՈՒԳԱՅ...
*
Կտորը կիսատ մնաց։
Անձրեւահար ողողուեցան տողերը։
Բայց, ա՜խ, ինչե՜ր կարող էի գրել...
Սովահար գրողը, նստած իր երեք հազար էջ,
Երեք հատոր ձեռագրին վրայ
աչքերը պիտի չյառէր խորովածի խանութին
պատուհանին
այլ իր կայծկլտուն աչքերով պիտի դիւթեր
հայ գրատան տիրոջ գիրուկ դուստրը...
Ծովը անուշ պիտի բուրեր։
Գարունը պիտի կանգներ
քրտնած կարմիր մատակի մը նման
եւ, ոստումով մը անոր մերկ մէջքին վրայ
պիտի հեծնէի ու տանէի զայն
դէպի ջուրերը։
Յետոյ,
գրամեքենաս պիտի հետեւեր
ամէն մէկ քայլիս։
Պիտի ըսէի։
«Դադար տու՛ր։
Ժամ մը առանձին ձգէ՛ զիս . . .»
Յետոյ,
գլուխս-վարսերս անոպայ --
պիտի ճչային աշխարհին..-
«ՍԻՐԱՀԱՐՈՒԱԾ ԵՄ...»
*
Քսանըեօթը տարեկան եմ,
աղջիկը տասնըեօթ։
«Կոյ՛ր Երոս,
անճարա՛կ Երոս,
կոյր ե՛ւ անճարակ Երոս--
ըսաւ, Սիրէ՛ այս աղջիկը,»
պիտի գրէի՝
չկարողացայ ըսել
բայց կարող եմ տակաւին։
Իսկ եթէ անձրեւեց,
եթէ գրած տողերս թռչուեցան,
եթէ գրպանս քսանըհինգ փարա է մնացած,
խերն անիծած . . .
Հէյ՛, գարուն է, գարուն է, գարու՛ն,
գարու՛ն է հասեր։
Արիւնս կը ծլի մարմնէս ներս։

……………………Նազիմ Հիքմէթ
20 եւ 21 ապրիլ 1929
Թարգմանեց  Թաթուլ Սոնենց

Tuesday, January 01, 2013

Ibbetson Street #32


In this issue we are glad to be featuring the work of Diana Der-Hovanessian, longtime president of the New England Poetry Club. Not only has Diana directed the Poetry Club for decades, arranging countless readings of world-renowned as well as local poets, she has also won numerous awards for her poetry and poetry collections. Diana has written extensively about the Armenian Holocaust and has been a strong voice in making sure this Holocaust will not fall into the dustbin of history. 

To purchase this issue, please click here: http://www.ibbetsonpress.com/

Philip Levine: The New World


A man roams the streets with a basket
of freestone peaches hollering, "Peaches,
peaches, yellow freestone peaches for sale."
My grandfather in his prime could outshout
the Tigers of Wrath or the factory whistles
along the river. Hamtramck hungered
for yellow freestone peaches, downriver
wakened from a dream of work, Zug Island danced
into the bright day glad to be alive.
Full-figured women in their negligees
streamed into the streets from the dark doorways
to demand in Polish or Armenian
the ripened offerings of this new world.
Josef Prisckulnick out of Dubrovitsa
to Detroit by way of Ellis Island
raised himself regally to his full height
of five feet two and transacted until
the fruit was gone into those eager hands.
Thus would there be a letter sent across
an ocean and a continent, and thus
would Sadie waken to the news of wealth
without limit in the bright and distant land,
and thus bags were packed and she set sail
for America. Some of this is true.
The women were gaunt. All day the kids dug
in the back lots searching for anything.
The place was Russia with another name.
Joe was five feet two. Dubrovitsa burned
to gray ashes the west wind carried off,
then Rovno went, then the Dnieper turned to dust.
We sat around the table telling lies
while the late light filled an empty glass.
Bread, onions, the smell of burning butter,
small white potatoes we shared with no one
because the hour was wrong, the guest was late,
and this was Michigan in 1928.

Monday, December 31, 2012

ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ: ԿԱՂԱՆԴՉԷՔ


Հարիւր Կաղանդ ալ կը սպասեմ
Եթէ գիտնամ
Թէ վերջընթեր Կաղանդին
Պիտի նուէրս ընդունիս
Ժպիտներուն ամէնէն կոյս
Ամէնէն լոյս
Եւ ամէնէն երջանիկովն աղուորցած

Հարիւր Կաղանդ ալ կը սպասեմ սիրելիս
Նուէրներուն ամէնէն կոյս
Ամէնէն լոյս
Եւ ամէնէն իշխանականը զատած
Եթէ գիտնաս թէ կը սպասեմ սիրելիս
Զոյգ ձեռքերըս սրտիս նման քու անունիդ երկարած

Հարիւր Կաղանդ ալ կը մընամ առանց քեզի սիրելիս
Գիտնամ միայն թէ վերջընթեր Կաղանդին
Ժպիտներուն ամէնէն կոյս
Ամէնէն լոյս
Եւ ամէնէն երջանիկովն աղուորցած
Պիտի գաս

Հարիւր Կաղանդ ալ կը սպասեմ – սիրելիս
Գիտնամ միայն
Թէ անպայման
Կաղանդներուն ամէնէն կոյս
Ամէնէն լոյս
Ես ամէնէն երազային հարիւրերորդ Կաղանդին
Մշտադալար եղեւինի մը տակ լուռ
Պիտի հալինք պիտի հատնինք անէանանք միասին
Անվերադարձ Կաղանդներուն պէս կեանքին

Հարիւր Կաղանդ ալ կը սպասեմ
Գիտնամ միայն որ դուն գիտես թէ կը սպասեմ սիրելիս:

Wednesday, December 26, 2012

Esther Heboyan: CONVIVIALITY

As you
Prepared food
Picturesque and good
Poured wine
Purling and fine
The cat pilfered the pâté
The rabbit acted blasé
And snow trickled – unknowingly
To oriental songs claiming eternity
But night perchance
Cast its peremptory silence
Over love's pinnacle
Where lovers meant not to be fickle
Or did they


First published in The Armenian Weekly, Boston, February 9, 2008.


Tuesday, December 25, 2012

Esther Heboyan: If


If
To prolong the receding hour
I must
Sort out your fermented mood
I'd better be unbiddable
Yet how utterable
Your closeness
When somehow cognac and cigarettes
From across the kitchen table
Uncheck yester-years' panic
Toward a disappearance
You call a beginning
Next time
Be a pal
And bring me a thesaurus
Will you



This poem has previously appeared in The Armenian Weekly in 2008. 

Monday, December 24, 2012

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: Կէս գիշեր էր

Դեկտեմբերի վերջին օէրը - կէս գիշերին
Սեղանի մը շուրջ հաւաքուեցանք
Կաղանդը պիտի գայ ըսին
Սպասեցինք
Եւ չեկաւ

Saturday, December 08, 2012

Michael E. Stone: Birds of Paradise


A parchment lampshade,
adorned with a peacock
preening between
two fruit trees
as in the Garden.

Immortality's symbol,
Paradise bird,
tail fanned, with Cherub eyes,
God's eyes over all the earth.

The vine meanders through the mosaic,
tracing medallions, embracing
birds in its grape-heavy branches,
around pomegranates—Eden's fruit.

At the vine's stock a bird in a cage,
wings flutter in body's prison.
Two peacock fans frame the base
eying the blind soul’s struggle.

Will the soul learn it's caged?
Will it break free, soar,
wing up away on high,
through the spheres and
beyond the heavens?

Michael E. Stone

This poem is inspired by the Bird Mosaic in Jerusalem

Thursday, December 06, 2012

ԳԻՐՔ ՄԸ ՀԵՂԻՆԱԿ ՄԸ` Արտեմ Հարությունեան ու «Նամակ Նոյին»


ԵՍ ԴԵՌ ՉԵՄ ՎԵՐԱԴԱՐՁԵԼ ԵՐԿԻՐՍ

Ես դեռ չեմ վերադարձել երկիրս, 
թափառում եմ արյանս բաց երակներով։
Շուշի քաղաք, մրաքարեր,
այսօր թռչունը կբարձրանա ավերակների վրայից,
նա կվերապրի սկիզբը հրդեհի,
նա չի տեսնի ոչինչ
ավերակներից, օշինդրից բացի,
նա կթևածի կորուստների մեջ բարձր երկնքի։
Մի երեխա նայեց հրդեհի խորքից,
ձուլվելով մոր քնքշանքին,
մենակ, պատառոտված քամու մեջ,
ես ազատ էի մեռնելու համար։
Տեսնում եմ հիմա Արցախի խաչված թթենին,
գամված ափերից հոսում է ավիշը
սիրո – եղբայրության
և ձուլվում հազարավոր տերևների խշշոցին։
Աստվածային բարձրախոսը մեր ծիծաղը
փոխում է հեկեկոցի։

Ես դեռ չեմ վերադարձել երկիրս,
թափառում եմ արյանս բաց երակներով,
տեսնում հրդեհը հինավուրց հողի։

Ես դեռ չեմ վերադարձել,
եթե վերադառնամ` չեմ գտնի ինքս ինձ,
կտեսնեմ լռությունը սփռված Երկրի,
դռան ծանր փականքը գրանիտե,
թթենիների մետաքսը կանաչ,
որով հողը գործում է ծիսական իր հագուստը
և չունի փույթը ապրողի։

Շուշի քաղաքի ավերակների միջից
անթարթ նայող եղեռնի ծաղիկ,
սրբիր արցունքդ հույսի,
անմահության փշուրը համտեսելով։
Ես դեռ վերադառնում եմ Արցախ երկիրս,
թափառում արյանս բաց երակներով,
տեսնում հրդեհը հինավուրց հողի,
կտրուկ ճիչը արթնացող քաղաքների,
և թանձր սկիզբը միայնակ բաղեղի,
որ ստվեր է դառնում օրեցօր
և ծածկում սկիզբ ու ավարտ։







Wednesday, December 05, 2012

Սարգիս Ք. Խաչերեան։ Ամէն

Ամէն


տաճար
մեծմօրս մտած ամէն տուն

առասպել
մեծհօրս սպառած ամէն ծխախոտ

երկինք
մօրս քալած ամէն տեղ

գաղտնիք
հօրս տուն վերադարձած ամէն օր

սիրերգ
քրոջս սրբած ամէն փեղկ

յաղթանակ
եղբօրս պրկած ամէն ջիղ

հրաշք
կնոջս պատրաստած ամէն սուրճ

բանաստեղծ
ձախիս հպած ամէն գրիչ

2011

Երգեր Ոսկելար Քնարիս գիրքիս մէջ Անթիլիաս-2011

Monday, December 03, 2012

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ Յետ մահու եւ յաւիտեան մենախօսութիւն Արշիլ Կորքիի

Տունս նման է բլուրի
Բլուրը՝ դիզուած փլատակի։
Երաժիշտ  ծովուն թռչուններ չեն այցելեր
Զանգակը խլուած է եկեղեցիէն։
Մնացի տեղէ մը կախուած
Թեւերս յարատեւ երկարեցան
Գոյներս անցան սահմաններ։
Ե՞րբ կերեր է ցեցը մօրս գոգնոցը
Սրածայր մուճակներս ո՞ւր աքսորուած են
Խաչն ալ հանուած է գմբէթէն։
Ծիծաղկուն գիւղս ծերացած, կոյր ու հլու
Ականջը տուեր է ալիքներուն, ի՞նչ կը սպասէ.
Ճռուողուն օրօրոց, ճօճուող պարան
Ու  բանալիները իր յիշողութեան՝ տարեր է մշուշը։

Այն օրերուն՝  ինք ալ զիս կը յիշէ՞ր արդեօք։



ՎԵՀԱՆՈՅՇ  ԹԵՔԵԱՆ


Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ՀՈՐԻԶՈՆ գրական ամսաթերթին մէջ։


Saturday, December 01, 2012

ՎԱՀԱՆ ԶԱՆՈՅԵԱՆ։ ՁՄՐԱՆ ԳԻՇԵՐ ՄԵՐ ՍԱՐԵՐՈՒՄ

Դու յիշո՞ւմ ես
կախարդական ու կախարդո՜ւած գիշերը մեր
ձիւն էր գալիս մեր սարերում -
չկա՜ր ճնշում, չէինք շտապում
եւ յիշո՞ւմ ես, իմ սիրելի
ձիւն էր գալիս մեր սրտերում
մաքուր, յստակ, թարմ ու անբիծ -
օրհնութի՛ւն էր մեր լեռներում

Մենք, մանկացած`
յանձնուեցինք այդ գիշերուայ կախարդանքին
ու վերացած մենք մեր սիրով
սուզուեցինք խորն այդ օրհնանքին
ու քայլեցինք
զուարթ, անհո՜գ
մեր դաշտերում ձիւնապսակ
Ըմբոշխնեցինք առանձնութիւնն
ու լռութիւնը բացարձակ

Անցանք միջով
խոշոր, դանդաղ ու փայլփլուն փաթիլների
Կարծես միջով մի շղարշեայ
անծայրածիր վարագոյրի
քայլերդ անճի՜գ
քեզ պէս թեթեւ
լի խաղերով ու ծիծաղով
գիշերն ամբողջ արբեցած էր
քո վարակիչ, անհուն խինդով

Բայց, այդ գիշեր
դու չիմացար
ապրումներիս հեւքը ահեղ
դու չիմացար
որ ինձ համար
ոդիսակա՜ն էր աւարտել
ա՛յդ իսկ գիշեր, ա՛յդ սարերում
մարմնով էի հասել այնտեղ
ուր անցեալում եղել էի լոկ իմ հոգով
լոկ մտքերով, երազանքով

Դու չիմացար
ոնց այդ գիշեր
յուզումներով գերբեռնուած`
հոգիս դողո՜ւմ էր անընդհատ -
բայց ո՛չ ցրտից, ո՛չ էլ ձիւնից
այլ վերջապէս
տուն ժամանած
ուղեւորի խնդութիւնից
հասել էի այդ դիւթանքին
ու վերջապէս քո գգուանքի՛ն

Ոչ, չիմացար թէ այդ պահը
ինչ մեծ ու խոր իմաստ ունէր
լոկ յիշում ես
ի՜նչ հրայրքով
սիրեցի քեզ ես այդ գիշեր…

Friday, November 30, 2012

Quote for the month of November

Poête j'étais entré à l'hôpital, philosophe j'en sortis.

Méroujan Barsamian (1883-1944)

Thursday, November 29, 2012

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ Երեք նուռ

* * *

Ծանր ճամպրուկը սրտիդ՝ կայարանին դուրսը
դրիր քալեցիր.
Շոգեկառքը անցաւ փետուրներ թափելով պատուհաններէն
չէի՞ր գիտեր թէ թեթեւ է բեռդ։
Քունի դաշտերու մէջ,  գինով աղբիւրներու մօտ
երկարած էիր։  Յուշիկ ցրուեցան
խնդումերես խնձորներու բոյրը
վարդերու վառվռուն խօսակցութիւնը
հողին կենսաթրթուռ բոյրը
սիրածներուդ մարմրուն խօսակցութիւնը։
Պռաւօ՛, յիշատակներէդ կրցար անխաթար լողալ
հեշտագին է այս պահը, անդորր ու դատարկ։
Գեղանկարներս
կը յանձնեն հովին, ծովին, կրակին,
կարմիր մազերուս փոշին։


* * *

Առանձին բարձրացայ լեռը
Կÿուզէի հասնիլ յաւերժութեան
Յետոյ լեռները գոցուեցան
Միայն մոխրագոյն քարեր մնացին
»Աստուած իմ,  վա՛ր իջնէի
Անմահութեան զաւեշտը՝ Քեզի՛։«

* * *

Անկասկած լուսեղէն օր մը
երբ կասկածի մէջ թաթխուած չեմ,
պիտի գայ հոգէառը
լուսնի դէմքը ձեռքին։
Ուշ  յետմիջօրէին՝ տանս տանիքէն
յորդի պիտի նուռի հիւթը
ու յագեցնէ ծարաւս.
Եկո՜ւր,  կÿըսեմ,  ձեռքդ տո՛ւր։

ՎԵՀԱՆՈՅՇ  ԹԵՔԵԱՆ
Սեպտեմբեր 2012
Նիւ Ճըրզի

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ՀՈՐԻԶՈՆ գրական ամսաթերթին մէջ։

Friday, November 23, 2012

Jirayr Shahrimanyan - Five Songs after Vahan Teryan (2009)

The Armenian Poetry Project is proud to present five poems by Vahan Teryan set to

music by composer Jirayr Shahrimanyan who is a resident of Yerevan. 

Tatevik Movsesyan - soprano
Jirayr Shahrimanyan - piano
English translation by 

1 Խաղաղ գիշերով դու կգաս ինձ մոտ
Click to hear the audio: 

Խաղաղ գիշերով դու կըզաս ինձ մոտ,

Քնքուշ ձեռներըդ ես կրհամբուրեմ ,
Կըցրեմ կյանքի հուշերը ցավոտ
Ու հեքիաթային լույսեր կվառեմ...
Երկար մազերդ կարձակես ազատ,
Հիվանդ գլուխըդ կըդնես կրծքիս
Կըլինես քնքո՜ւշ, մոտի՜կ, հարազատ,—
Անուշ խոսքերով կըդյութես հոգիս...
Պայծառ աշխարհում կըլինենք մենակ,
Ցավ կյանքի մեռնող լույսերից խաբված,
Կերազենք անհուշ, անվերջ ու անհագ,—
Հեքիաթ աշխարհում առհավետ կապված...
1906-1907 
«Մթնշաղի անուրջներ»


2 Անջատման երգ

Click to hear the audio: 


Դու անհոգ նայեցիր իմ վրա 

Ու անցար քո խաղով կանացի.
Ես քեզնից դաոնացած հեռացա,
Ես քեզնից հեռացա ու լացի...
Ւմ հոգին ծովերում անծանոթ —
Մենավոր ու մոլոր մի նավակ,
Մատնեցի փոթորկին աղմկոտ,
Հուսաբեկ, թողած ղեկ ու թիակ...
Ինձ հեռվից լույս փարոս չի կանչում,
Չի ժպտում ինձ խաղաղ հանգրվան.
Միայն հողմն է տխուր շառաչում,
Անթափանց մեգ-մշուշ է միայն...



1905
«Մթնշաղի անուրջներ»



3 Հնչում է անվերջ աշնան թախիծով

Click to hear the audio: 


Հնչում է անվերջ աշնան թախիծով
Դաշնամուրն այնտեղ, պատի հետևում.
Հարազատ է ինձ այդ երգը հեծող —
Իմ անանց ցավով մեկն էլ է ցավում։
Աշնան տխրահեծ անձրևի նըման,
Անձրևի նըման լալիս են անվերջ
Այն հնչյունները մեղմ ու միաձայն՝
Պատի հետևում և իմ հոգու մեջ...

«Գիշեր և հուշեր»
1908-1911



4 Մարդոց ժխորը թողնեմ հեռանամ

Click to hear the audio: 


Մարդոց ժխորը թողնեմ հեռանամ,
Լիք-լցված սրտով նստեմ միայնակ,
Գրկեմ վարդերըս դալուկ, դժգունակ,—
Մեռնող վարդերըս փայփայեմ ու լամ։
Այս ցուրտ հյուսիսի թախծալի աշնան
Անձրևոտ օրվա մութ երկնքի տակ,
Ամայի դաշտում նստեմ միայնակ,—
Մեռնող հուշերըս փայփայեմ ու լամ...
Անծիր աշխարհի դժկամ ու դաժան
Ուղիների մեջ իմ սերը կորած
Էլ չըորոնեմ։ Մթնում մոլորված՝
Դառը խոհերըս գրկեմ, հեկեկամ,
Անվե՛րջ հեկեկամ...

«Գիշեր և հուշեր»
1908-1911


5 Հեռու երկրի լուսե հովտում
Click to hear the audio: 

Հեռու երկրի լուսե հովտում
Օրերն ուրիշ երգ են հյուսում.
Կյանքից հոգնած սիրտս տրտում
Այն երկիրն է միշտ երազում:
Խաղաղությունն այն հեռանիստ,
Ուր մի ուրիշ արևի փայլ
Ծավալում է անանց հանգիստ
Եվ խնդություն մի անայլայլ,
Մի խնդություն մաքուր և խոր,
Ե՛վ անեզերք և՛ անվախճան,
Ուր քո սիրտը որբ ու մոլոր
Գրկում է մի ոսկե շրջան:

1908
 «Մթնշաղի անուրջներ»
1903-1908

Վահան Տէրեան. Vahan Teryan. 

Thursday, November 22, 2012

ԹԱԹՈՒԼ ՍՈՆԵՆՑ: ԱՐԵՒԱՄՈՒՏ

Մայրամուտին
Էդ ծառն անտէր
Տերեւաթափ ու միայնակ
Կանչում է ինձ քամու
Ձայնով...տաղ է ասում
Հին օրերի ջահէլ սիրոյ
Բորբ բառերով...

Յանգող յոյսի
Շիչող լոյսի
Էդ թէժ ժամուն
Շիկանում են ճիւղերը հին
Բոց են դառնում
Տերեւ ու շիւղ
Մինչ ցուրտ քամին
Ձայնը սրած կաղկանձում է
Առանձնութեան
Հին մեղեդին...

Մթնշաղին
Արեգակի յուշով կանգուն
Էդ ծառն անքուն
Վաղուց գունատ տերեւների
Ու ծաղկազուրկ պուրակների
Կորած գարունն է
Որոնում...


Saturday, November 17, 2012

Շէն Մահ։ Նոճի

Վանքի բակին, մեկուսի, նոճի մըն է անիկա,
Երիտասարդ ու տժգոյն, ըսես դեռ նոր աբեղայ.
Մինչ ուրիշներ՝ քիչ անդին, բացուած ծիծա՜ղ՝ գորշ ու լայն,
Պարա՜րտ՝ բոլորքը իրենց, հողի՛ն տըւած միշտ բերան…։


Հպարտ՝ խորն իր մենութեան, արեւին հետ ու ցուրտին
Քիչ-քիչ հասակ ան կու տայ վանքի շուքին մէջ՝ դեղի՜ն…։
Զայն կը դիտեմ ես յաճախ, ու կ՛ըմբըռնեմ ալ կարծես.
--Կապո՜յտ, անձրե՛ւ, քաղցրութի՜ւն, գիշեր, թախիծ, սէ՜ր այնպէս:

Հովին խտղանքը լոյսե՜ր երբոր թափէ վերերէն,
Գիշերին մեջ, մեղմ ու խոր երգեր զայն մերթ կը ցողեն…։
Ցա՞ւ մը թաքուն թէ աղօթք՝ փաթթեր մարմինն են անոր...

Մինչ շուրջն իրեն մո՜ւթ ծառեր գլուխ կը նօճեն դառնօրօր,
Վանքի բակին բակին, մեկուսի, ըսես դեռ նոր աբեղայ,
Յաւերժութիւնը գրկած, լուռ , երազին ան կ'էրթայ…։

The Cypress
by Shen Mah (pen name of Archbishop, later Patriarch of Jerusalem, Torkom Manoogian, 1919-2012)
translated by Diana Der Hovanessian and Marzbed Margossian

In the monastery courtyard it stands aside,
young and pale like a new acolyte
while the other dark trees, arms flying wide,
nourished by earth, embrace the light.

Alone in the cold sun, but erect with pride
It grows slowly, lengthening in yellow shade,
while we watch as if it were a lesson, a guide
in climate, in aloofness, in blueness and jade.

In motions of wind, in degrees of light,
in gentle deep rhythms for the coming of night,
wrapped in the aura of prayers in this yard,

while the other trees darken with thickening boughs
in this monastery courtyard it stands apart
like a young acolyte who has just taken his vows.


Friday, November 09, 2012

The Poetic Research Bureau presents...



PETER JAEGER & ARA SHIRINYAN
Friday, November 9, 2012
Doors open @ 7pm, reading @ 7:30pm

The Poetic Research Bureau @ The Public School
951 Chung King Rd.
Los Angeles, CA

Peter Jaeger is a Canadian poet, literary critic and text-based artist now living in the UK. His published work includes the poetry books Power Lawn (Coach House Books 1999), Prop (Salt 2007), Rapid Eye Movement (Reality Street Editions 2009), and The Persons (information as material 2011). He is currently writing a book on John Cage, which is set to be published by Continuum Press next year. Jaeger teaches poetry and literary theory at Roehampton University in London.

Ara Shirinyan is a poet based in Los Angeles. He is the publisher of Make Now Press and the co-director of the Poetic Research Bureau. His books include Syria Is In the World (Palm Press, 2007), Your Country Is Great (Futurepoem, 2008), and Handsome Fish Offices (Insert Press, 2008).

Monday, November 05, 2012

E.H.R. Altounyan: Ornament of Honour [excerpt]

Ernest Haik Riddall Altounyan (1889-1962) is the author of a book length poem, Ornament of Honour, published in 1937 at Cambridge University Press. It is dedicated to T.E. Lawrence and written within six months of the latter's death. Altounyan, a doctor, had founded a hospital in Aleppo and had met Lawrence there, before moving to England.



PRELUDE

You never saw that crooked moon
Behind Aleppo's citadel:
You never saw it shine again
In Dorsetshire.
For you had died a week ago
And I live on, a man disguised,
Thinking our thoughts and gaieties.

Come, curse me for this solemn dirge,
Haltingly fashioned, word on word,
Protesting "Nought is changed at all
In the Universe."
It is a lie! You know it now,
As you sleep rotting, once a man,
Disjointed from our pleasant plan
Of sweet converse.

You smile at last: let us not talk but see
Each other's faces through the emptiness of loss,
Knowing that all is dross,
Save spirit and the vision self-contained.


FUGUE

1.
The sky no longer holds that crooked moon,
A full-orbed light outshines the enfeebled stars,
Peace of a sort now settles, but too soon
To presage the defeat of this dim Mars.
Still from the vapours of the torrid day
Steals a miasma through the clear spread night,
Enfolding in a shroud the spirit's play
Contemplative, serene in dead moonlight.
From birth to death there is no settlement
For all the wars of passionate desire,
Waged for some timeless live embodiment
To crown our forcèd passage through this mire.
O temporal life! Not Christ, not incarnation,
Can ever atone this life and this frustration.


FINALE

Of what avail, if to the range of man
We add a thousand million years of light?
Of what avail, if in this monstrous span
Our bodies flower passionate and whole?
Now, in this new-born moment of delight
When youthful suns still strut upon a morn,
Tossing aside the flimsy cloak of night,
Now, as I feel the thrusting bud of dawn
And hold the certainty of perfect bloom,
It nought avails, if swirling from the dark
And still imprisoned fount of years unborn
I now can feel the closing púlse of Time:
For pressing backward from the last of man
The tide of doom must filter through our pores
Converting satin sheen to dropsical
Dull pitting mass of one entrangled fear
Of doom to come.

If doom there be no present joy can mask
The secret tremor of the soul at bay;
Therefore uneasily we rise and fall
Upon the surface of our shallow cares...



APP would like to thank Vicken Koundakjian for the information and research of this piece.



Sunday, November 04, 2012

Վահե ԱՐՍԵՆ [Ամենը եղել է մեզ հետ…]

Ամենը եղել է մեզ հետ…


Փարիզը երբեք նոր չի լինում...
(կամ` իմ Փարիզը...)

քամին խաղաթղթերը դուրս հրեց
Էլդորադո հյուրանոցի քնկոտ պատուհանից
ամեն թուղթ, որ թվամարդու խորհրդանիշն էր-
թռչուն դարձավ մինչ ավարտն անկման
եւ վեր սահեց դեպի Արեւ...
կարծես հրվելով նույնանուն փողոցի
դե Դամ բիստրոյի ալ-կարմիր տանիքից,
որի տակից լսվում էր մեր երեկվա անկիրթ քրքիջը...
- դու գրկում ես ինձ հիմա, եւ թիկունքիս
սրբիչիդ խոնավությունն եմ
զգում...

Փարիզը երբեք նոր չի լինում, նա մեր նման է...
այս քաղաքում ամեն ընկնող մարմին– 
դառնում է թռչուն...
հիշում ես թոքաբորբդ վրահաս,
եւ իմ բաճկոնը քո ուսերին,
որ տեղյակ չէր ոչ թոքաբորբից,
ոչ  սիրուց...

Փարիզը նոր չի լինում...
դողէրոցքդ բերել էինք հին քաղաքից,
եւ այստեղ,
անձրեւի տակ թվում էր
պատճառ չկա նույն դողէրոցքն ապրելու համար...
ջուրը չմաքրեց հետքերը մեր
անգամ այստեղ...
մեր Փարիզում, ուր
Հեմինգուեյի մոմե արձանի հետ գարեջրելով`
դու բուժեցիր վերքերը հին, բայց կրկնվող...
եւ մետրոն կրկին քեզ մոտեցավ
որպես մերձավոր անանձնագիր...

Սենայի ափի հնամաշ խճուղին
սովորական էր մեզ թվում,
կարծես ընտրում էինք հարթտակ կոշիկ - 
ոտքին հարմար...
էժան մի բան...
տարակուսանքը հզոր սահման է...
սեւ-սպիտակ ամպերի լույսի ներքո
Էյֆելը չռել էր իր հուժկու ոտքերը,
պատրաստ - տրվելու մեզ
հավերժի մեջ...

Փարիզը երբեք նոր չի լինում...
օդի մեջ ալկոհոլի եւ անհայտ ծաղիկների
հոտերը խառնվել էին իրար,
դիմահար շենքերը սերն էր վարարել,
փաղաքշել ասես տեր որոնող շան...
ես մոռացա վախերն ու ներկան իմ,
այն ամենն, ինչ արյունիցս էր ծնվել
եւ կայուն էր թվում
խոհանոցիս պատի նման...
դե Դամ բիստրոյի թանաքագույն երաժշտության ներքո
քո ջերմությունը բարձրացավ կրկին
մինչեւ երկինք եւ արարում…
եւ մեր լուսավոր համարում պատճառը չգտնելով,
մենք դուրս սահեցինք ինչպես
երկու քամի-հակամարտող
լցվեցինք ցնցելով Տ3 կոչվող մորեխանման գնացքը
եւ սուրացինք դեպի Մոնսուղի պուրակը 
- պատճառներ որոնելու...

մերն է քաղաքն այս արդեն շաա՜ատ վաղուց,
անգամ գիշերն անզոր է հակառակը պնդել...
Փարիզի գիշերային փափկության մեջ
ծղրիդները թմրադեղ են կաթեցնում մեր սրտերի մեջ,
եւ մեր մարմինը թռթռում է նրանց երգի փխրուն ռիթմով...
փողոցային խեղկատակները
հսկիչներն են ծանրացող մթնշաղի,
ոսկեզօծ արձանները թնդանոթներ են ահարկու եւ պրկված,
բզզեզները բոլոր այժմ կպայթեն հրավառությամբ...
միայն մեզ համար...
պայթյունի էպիկենտրոնում ես կկլանեմ
սառնությունն ու վախը շուրթերիդ -
իմ շուրթերով... 

...հինն ու նորը անտեսելով
ծխի քուլան ծածկում էր համայն Եվրոպան,
մեր ինքնաթիռը մինչ ծնկները թաղվել էր
ամենակուլ-արարչագործիք հողի մեջ...
եւ չարախնդում էի ես մտահոգ կնճռախաղիդ ներքո -
նրա մետաղե էությունը...

Փոշամպի մեջ գետաձի էր ուրվագծվում
եւ թեւեր սարքեցինք կողքի քուլաներից`
պատկերն արժանահավատ դարձնելու համար -
փոշին վաղուց աճյուն էր,
կամ աճյունն էր փոշի ձեւանում եւ աղում էր
մեր գլխին կանխորոշումները
ճակատագրի...

անդիմադրելի այս փոշին հնեցնում էր Փարիզը ծիրանի
տակառի նման...
հիշեցի քո ստվերը - մեքենաների կողքին
բազալտե մանրահատակին
ալիքվող...
մտովի թեւիցդ կտրուկ ետ քաշեցի - փրկելով...

սրբիչիդ խոնավությունը մարմին էր դառնում…

Շառլ դը Գոլի օդանավակայանում
հետաձգված էր ամեն ինչ -
բացի սիրուց...
այն հառնեց ինչպես փյունիկ մեզ`
արդեն Պոմպեյի բնակիչներիս համար,
բայց Փարիզը երբեք նոր չի լինում...
նա գրկում է քեզ հին-հարբած ընկերոջ պես,
եւ նրա ախտահանված համբույրն անգամ
հաճելի է դառնում...

պրոտոնների բախումից ոչինչ էլ չեղավ,
ամբողջացանք մենք միայն ցերեկային լույսի երերուն
շարժման մեջ,
մոռանալով էլեկտրական տեսիլքի քաղաքը նոր...
ավտոբուսը կուլ գնաց մեր համբույրի
խեւ անցքին...
մենք նայում էինք հեռացող լույսերի
հյուծվող ջերմությանը,
զարմանում ժամանման ճշգրտության եւ սառնության վրա...
այդ երթուղին մեզ համար չէր...

Նստարանի կողքին ինչ-որ բան շարժվեց, գռմռաց եւ
հասկացա, որ մուրացկանը ազգությունն իր
կորցնում է բնակարանի հետ,
անգամ Փարիզում...
Էլդորադո՜,
իմ Էլդորադո՜,
կարծես ճակատագիրն իմ - Պո եւ հյուրանոց էժանագին...
բոլորին անհայտ…

Փարիզը նոր չի լինում երբեք...
նարնջագույն հեռակապի գովազդի ներքո
(կարծես իմ Երեւանում)
մենք ասես ձուլված էինք երկնաքարից եւ
ստվերները մեր կուլ էին գնում
գրկախառնության այրվող զոդագծին...
եւ որոշեցինք վերջիններից վերջինը լինել...
հանուն սիրո...
դու ինձ համար վերջին պոռնիկն անհույս –
Շանզելիզեի կառամատույցներում,
ես` թագավորական արյունի վերջին,
վերջին արքայազնը հղփակյաց...
բայց սերը այդ ձգվեց դարեր - / - երկաթգծեր եւ անուններ... -
(ախ այս մասին արդեն գրել եմ)

սրբիչիդ խոնավությունը գետինն էր ճանկռոտում…

ամենը եղել էր մեզ հետ...
մեզնից հետո...
չկար ոչինչ մեզ նախորդող,
անգամ Փարիզը...
ցնորքն աճյունածածկ քաղաքների,
հաշվենկատ հեռապտույտը մոլորակների բոլոր,
եւ օդանավակայանը հնադարյան մոխրով ծածկված,
որ երկու օրից կրկին հառնելու էր մեր առաջ…