Monday, July 31, 2017

Michael Stone: Halcyon Days

Halcyon days,
purple days,
with blue
days of my woe.

Chalk cliffs
fruit trees,
church on a hill.
Neolithic stone fire circle,
Hrazdan gorge.
           Kotayk.
Cows
yellow grassed hills
villages
stone formations.


Michael E. Stone, Aghveran, Fall 2012






Saturday, July 01, 2017

David Kholamian: Don’t Look///Look ​ ​ ​

Don’t look when it rains from an urn
someone buried in the sky. Don’t dig through
the atmosphere. Bury yourself where it’s most solid.

Don’t look for the crowds on the tourist street
in any major city. They will look for you.
Trace the cracks in the sidewalk, let them lead.
They will take you away from any major city.

Don’t look into the far side of the canyon.
There is growth and there are tumors. The brush
may be both. Spatter yourself in resin, carry on.

Don’t look when I speak with a mouthful of rain,
when I’m the same as the crowd, when I’m walking
through a canyon and the brush is up to my neck.

///

Look at the posters in the room, there are seven.
They are all pictures of rooms. A room with
pictures of rooms. This is the dream. Elsewhere.

Look at the flies by the river, by the fast food wrapper
smeared in cheese globs and grease. Name them, the flies.
Pet them, fail to, viscera on your greasy fingers.
Insects are a sense of madness, like humor at scale.

Look at the guitarist in the subway. He’s terrible.
You’re not listening, you’re looking. He’s okay.
Put your headphones on, play something yellow.

Look at the redundancies. Put your irises in the gutter,
pluck the strings with your eyelashes, forget your lips,
forget your ears, your teeth, your neck your legs your
fingers your feet just look.

David Kholamian lives in Chicago, IL where he is finishing a degree at DePaul University. He has work published in DePaul's magazine, Crook & Folly, and is also a member of the poetry typewriting collective Poems While You Wait. In addition to writing, David works part-time in a law office, plays piano and is raising two house plants. 
This poem first appeared in Milk Journal and is reprinted by permission of the author.

Friday, June 30, 2017

Quote for the month of June 2017

Ձօն 
Անոնց՝ որ ինկան,
բայց չմեռան…


ՈՒԽՏ

Գանակոծուած մեռելներուս քով ծունկի,
Ես՝ վերապրող որբ մը անտէր, ուխտեցի.
Գրել բոլոր չարիքներն այն ահաւոր,
Որ գործուեցան ամէն վայրկեան, ամէն օր։


Ծատուր Պէրպէրեան (1901-1995)

Monday, June 26, 2017

Ծատուր Պէրպէրեան։ Խոստովանանք

Իրիկուն էր , եւ ամէն կողմ լռութիւն,

Խաւար կր տիրէր.
Փողոցն ամբողջ քաղաքին ծոցն անհուն
Հանգիստ, անտարբեր։

Ու ես անվերջ երազներուս հետ այդ օր 
Տրտում, վշտահար, 
Կը քալէի ճամբորդի պէս ուխտաւոր 
Մինակ , մայթէն վար։

Ըստուեր մր յանկարծ խորհրդաւոր, դոդահար,
Այդ ուշ գիշերին'
Դէմըս կեցած սէր ու ադօթք կր կարդայ,
Հոգւոյս տրտմագին։

Հայուհի մ'էր սեւ աչերով, սեւահեր,
Որ այդ իրիկուն,
Անկեղծօրէն իր սէրն ինծի կր յայտնէր 
Սրտով մ'երազուն։

- Եթէ գիտնաս թէ կը սիրեմ որքան քեզ.
Ո՛վ իմ սիրական, 
Կը խորհիմ թէ դուն ալ պիտի զիս սիրես 
Մինչեւ յաւիտեան։

(Մարսիլիա, 1927)

Առաջին անդամ հրատարակուած «Հայ Գիր» ամսապիրին մէջ,
1927ին, Մարսիլիա:

Tuesday, June 20, 2017

Յովհաննէս Ասպետ։ ՁԵՌՔԵՐԸ

1968 Lamorlaye Fr. 


Ձնուած Ժօաննային

Տակաւին իր ձեռքերուն հետքերը,
Իրենց գողտրիկ կերպերուն մէջ հանգիստ,
Հիացիկ ակնարկներուս դէմ լուռ կը նային.
Վերջալոյսին մռայլ լոյսերուն տակ,
Իր սիրոյն ոգիացած պարփակումին մէջ,
Ես նորէն իմ սիրով,
Միայնութեան վիհին մէջ միս մինակ մնացի:

Լճացած առուակին մօտ կայնած,
Ինքնին կ՛երկարէր մտքիս մէջ,
Պահերն երջանիկ յիշատակին.
Անտառապատ բնութեան ծոցին մէջ,
Կու գար յուշիկ ձայն մը յստակ,
Ա՜խ, ինձ կը կանչեր իրե՜ն, իրե՜ն:

Վերջալոյսին ընկրկումին հետ,
Ահաւասիկ նորէն իմ լուռ սենեակիս մէջ,
Իր նկարը՝ ձեռքիս,
Իր թողած անհուն երազը՝ սրտիս,
Թեթեւ իր յուշքին հենած,
Ծնրադիր իմ սիրոյ աղօթքով աղաչագին:

Սիրուած անունը շրթունքներուս վրայ,
Անյապաղ կ՛ուզէի միանալ իրեն,
Ինձ կանչող այդ անյաղթահարելի՜ ձայնին.
Բայց, աւա՜ղ նա լուռ էր ամէնուրեք.
Ո՜հ, իր ձեռքերուն խնամքով տեղաւորուած,
Ամէն մի իր ու թաղար,
Հի՛մա նորէն երազկոտ ակնարկներով ինձ կը նային,
Յապա՜ղ իրենց ոգեցող սքանչելիքներով,
Ընդ միշտ ինձ մղելով իրե՜ն, իրե՜ն,
Ա՜հ, իմ անգին, ո՞ւր ես դուն,
Դուն որ ինձ ձօնեցիր
Քու առաջին համբոյրը սիրոյ:



Յովհաննէս Ասպետ

Tuesday, May 30, 2017

Announcing the winner of the 7th “Arthur Halvajian Memorial” Armenian Poetry Competition - Adult category

 The winner is Michael Minassian of Charlotte, NC. Congratulations!


TWELVE VIEWS OF MT. ARARAT

I

From my exile
across the border,
I see Ararat
through the parting clouds
above Yerevan:

the blue sky splits –
window panes shatter –
         shards fly
across the horizon.

Rain, then sunlight
falls upon the piano
         dappled
black & white keys:

dual cones –
arpeggio of mountains.


II


I fall asleep
in the laundromat
& dream of a hand
         emerging
from the firmament,
kneading the mountains,
seeding the clouds;

whose whistling do I hear
as I awaken?

whose sins are being washed?

III

“My eyes are on fire,”
my grandmother always said.

(an Armenian idiom
that defies translation).

My eyes are on fire,
         Ararat;
I have glimpsed
your flaming vulva
the magma of your crowning birth.


IV

I see Ararat
captured in Ani’s eyes:

she parts her crimson lips,
opens her mouth to sing –

light as air,
she slides from beneath me

and brushes her hair
front and back
in a mirror turned towards
         the sky

like cicadas trapped
far from mountain or tree
amid the sunken ruins
of an ancient
         abandoned city.


V

Ararat:

         I found you sleeping
         inside an ancient white shell –

at Easter time    
my mother

would save one egg
for each year,
placing it in a bowl

in the curio cabinet
near the front door –

dried seed
of blood’s dawn.

VI

Ararat:

if I laid your body
flat on the earth,

your groin and head
would stretch across
the plains and rivers

stabbing Asia
like an archaic word:

caravan, oasis, tapestry,
spun silk sword.


VII

Ararat:

         I see your architecture
older than Athens
or Rome;

older than Babylon’s
towers and spires;
older than words
this tongue could form –

your cuneiform crown.


VIII

Ararat:

         I dream of you:
I am obsessed
w/ your stones, your snow
your volcanic voluptuousness.

I am possessed by your
nouns and verbs,
your personal pronouns.

I am in love with
your catechisms, your catalogues
your indescribable and infinite
solidity and structure.


IX

Ararat:

Will you press
your mouth to my ear?

will you press your ear
to my chest?

will you be silent
for the beating of my heart
and the roaring of the clouds

as they stray beneath
your summits –  
your sharp-tipped
         forked tongue.


X

Ararat:

         what were you called
before man named you?

Before words existed
for stone & fire
or mountain & ocean.

         What name did you call
your creator?
what name did she call you?

XI

Ararat:

the human body
has 206 bones:

how many bones
lie beneath your rubble, rock, and ice?

how many centuries
will you hold your secrets?

The human heart
has no bones;

love has no skeleton;
forgiveness not made of flesh.
  

XII

Ararat:
        
         I find a postcard
with your photograph
taken over a hundred years ago –

you have not changed.

On the back,
in black ink
a message is scrawled
in Armenian letters
I cannot read;
                                                                
now slightly smeared
by tears or rain

they lie curled
like ancient fruit
in a paper coffin:
        
this confluence of time
and science
sadness or weather –
         your unmarked grave.