Wednesday, February 09, 2022

World Poetry Day 2022 Triangulation Project to include Armenian poets and musicians

























SCHEDULE OF EVENTS

Mar 5
UK: Ian Griffiths Ivor Murrell Alex Davis; musician TBA
COLOMBIA/SA: Carolina Zamudio Tallulah Flores Prieto Manuel Iris ; musician Medina
NYC: Joe Roarty Robert Gibbons Dorothy Cantwell ; musician Thomas Vincent Santoriello
comperes Ian Griffiths , Maria María Del Castillo Sucerquia
fb livestream by Walt Whitman Birthplace

Mar 6
BULGARIA; Anton Baev Elka Dimitrova ; Ivan Hristo (poet / musician)
GEORGIA: Shota Iatashvili Paata Shamugia; musician Erekle Deisadze
NYC Billy Cancel Patricia Carragon Chatham Grey; musician Ptr Kozlowski
comperes Anton Baev , Shota Iatashvili
fb livestream by Great Weather for Media

Mar 12
LOWER RIO GRANDE VALLEY: Octavio Quintanilla Edward Vidaurreire’ne lara silva; musician Ray Perez
KOREA: Hack Hee Kang Park Dukkyu Hanyong Jeong , musician Young Ok Hwang
NYC: Mike Jurkovic Kofi Kofi Fosu Forson Marc Ellot Marc Eliot Stein ; musician Alan Semerdjian
comperes Octavio Quintanilla , Tanya Ko Hong
fb livestream by Calling All Poets

Mar 13
PIACENZA: Antje Stehn Viviana Fiorentino Mauro Ferrari; musician Betty Gilmore and Il principio attivo (plus Sabrina De Canio , Piccolo Museo della Poesia Chiesa di San Cristoforo, Piacenza)
ARMENIA: Lola Koundakjian Nora Nadjarian Arthur Kayzakian; musician Aram Bajakian
NYC: Don Krieger Karen Neuberg Francine Witte ; musician Tom Gould ( Bossa Nova Beatniks)
comperes: Antje Stehn , Lola Koundakjian
fb livestream by Cultivating Voices Live Poetry

Mar 19
ROME: Lucilla Trapazzo Mara Venuto Alessandra Corbetta; musician Ermanno Dodaro
BUCHAREST: Mircea Dan Duta Shurouk Hammoud (SY) Masud Uzaman (BD); musician TBD
NYC: Matthew Hupert Anthony Policano Ngoma Hill ; musician Rick Eckerle
comperes Lucilla Trapazzo , Mircea Dan Duta
fb livestream by NeuroNautic Institute

Mar 20
BOLTON: Melanie Neads Emily Cook Dr Ben Wilkinson; musician Nat Clare
CHENNAI: Srilata Krishnan Poornima Laxmeshwar Hema Praveen; musician The Coconut Milk Project
NYC: Zev Torres Howie Faerstein Cindy Hochman; musician Didi Champagne
comperes Dave Morgan , Sriram Gokul (Sriramgokul Chinnasamy)
fb livestream by Live from Worktown

Thursday, January 20, 2022

Զահրատ: Հրանդ Տինքին

Աղաւնիները համոզեցին, ըսին որ իրենց վրայ

չեն կրակեր. Հրանդ հաւատաց։ Թէպէտ երկչոտ՝

հաւատաց թէ աղաւնի մըն է։

Բայց կրակեցին։

Նախատեսած էր, մէկ քանի տարի առաջ ըսած էր ինծի.

«Իմ մահը պիտի ըլլայ ոտքի վրայ՝ կանգնած, ոչ թէ պառկած՝

անկողինի մէջ»։




Թող պառկի լոյսերու մէջ։

Եթէ մեզի հարցնէք, ան միշտ յաղթական պիտի կանգնի՝

անաղարտ արձանի մը պէս։




- «Հրանդ Տինքին», Զահրատ


The doves swayed him,
        saying no one fires on them


Hrant believed them.
        Although timid:


He believed
        he was a dove.


But they
        shot him


He had foreseen it,
        he told me a few years ago,


"My death will be on my feet, standing up, not lying down
        in bed. "


May he rest in light.


        If you ask us, he will always stand victorious:


            like an immaculate statue.






Zahrad“To Hrant Dink", translated by Lola Koundakjian


Saturday, January 15, 2022

Hamazkayin Canada presents a reading

HAMAZKAYIN Canada presents

a bilingual reading of Daniel Varoujan's 


SONG OF THE BREAD

with a new translation by Tatul Sonentz-Papazian

SUNDAY, November 21, 2021 at 2:00PM EST


 Click to expand


Sunday, January 09, 2022

Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան։ Ասացուածք ծառ տնկելու մասին

Տէր, օրհնէ՛ ծառն այս մատղաշ։ Ես կը տնկեմ զայն ահա
Փխրուն եւ սեւ հողին մէջ ուր պապերըս կը պառկին.
Ես՝ անոնց թոռը հսկայ, այս հողին տէրն եմ կրկին,
Ու արեւուն տակ կ՚աճիմ՝ անունն իրենց շուրթիս վրայ…։


Պիտի բանայ ծառն այս մեծ իր բազուկներն ու հոգին,
Գրկած իր մէջ պապերուս արեւոտ շունչը անմահ.
Տէ՛ր, միսմինակ, նազելի, այս ծառն աղօթք մը ըլլա՜յ
Ու փաթթըւիլ իր մարմնոյն գան սիրողները գիւղին…։


Էրկաթագիր պատութիւնն այս մըտերիմ հողերուն
Աչքիս արցունք կը բերէ… Փառք ու մեռել շատ ունի
Երկիրն իմ հին, ալեւոր՝ որուն ես թոռն եմ վայրի,
Խոկումներով բեղմնաւոր, երազներով օրօրուն…:


…Մեռելներուս իբրեւ խաչ՝ ես այս ծառը տնկեցի…:



Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան 1905-1995


























Thoughts on Planting a Tree


By Levon Zaven Surmelian

Lord, bless this sapling. Look, I am planting it
In the crumbly and black soil where my ancestors lie;
I, their hulking descendent, possess this land again,
And grow and flourish under the sun, with their names on my lips.

This tree shall stretch open its great arms and soul,
Cradling the undying, sunlit breath of my forebearers;
Lord, let this lone, graceful tree be a prayer,
And let those, who hold their hamlet dear, come and hug its trunk.

The narrative of these cherished grounds, writ in ancient, majuscule script,
Brings a tear to my eye… This ancient, hoary land of mine
Has many dead and glory aplenty, and me as its wild offspring,
With fertile ponderings and swaying dreams.

As a cross for my dead departed, I planted this tree.




With many thanks to the Armenian Institute for providing the original text and translation.

Wednesday, December 15, 2021

ՆԻԿՈՂՈՍ ՍԱՐԱՖԵԱՆ; ԳՆԱՑՔ

Ոչ ուժ է, ոչ ախտ՝
Մարդատեաց հոգիս,
Այլ ճամբորդ մ’աղքատ՝
Քաղաքէ մ’ուրիշ
Քաղաքի միջեւ,
Ձգածիս ընդմիշտ
Եւ դեռ անորոշ
Գալիքին միջեւ։

Ապակիին դէմ,
Ուր կը կռթընիմ,
Հոսող եւ անհիմ
Իրերու վրայ
Գլուխս է դալկադէմ՝
Ծովամայրի պէս,
Երբ շոգեկառքէս
Դէպի հակառակ
Սիրտըս կը սուրայ։

Բազուկը, որ զիս
Սեղմած՝ կը տանի,
Շարժումով մը խիստ
Կը քաշէ արագ
Լաթը սեղանին՝
Հողերու տակէն,
Ուր գըլորելէն
Տուներ կը թափին,
Լապտերներ գոյն-գոյն,
Կայմեր հերարձակ
Հեռաձայններու։

Մեքենան ծառ մ’է,
Որ աստղերուն տակ
Տերեւներն ամէն
Պիտի տայ հովին
Մինչեւ լուսածագ։

Կամուրջներու խոր
Փորերէն՝ մուրճի
Թափօրներ, խռպոտ
Ոգիներ կ’աճին։
Ու սուր մը՝ գետէն
Կը նետէ անդին
Յուշերըս բոլոր։


— Պէտք չէ գանգատիլ,
Պէտք չէ ետ դառնալ, -
Հրեշտակը կ’ըսէ.
-Ձգածիդ դիմաց՝
Եթէ չես ուզեր
Ճամբայիդ կէսէն
Քարանալ յանկարծ
Ղովտի կընոջ պէս։
Նայէ՛ աւելի՝
Կաղանդի ծառին,
Որ սիրտըդ կապես
Անոր ծայերուն,
Ուր լուռ՝ կը վառին
Բազմահայելի
Պարասըրահներ,
Խանութներ փայլուն։

Այս քաղաքը նոր,
Լապտերներն անոր,
Ջրվէժներն անվերջ
Գործատուներուն,
Այս թառը անհուն՝
Տուներու ճերմակ,
Որ կոյր՝ կը սպասեն
Լուսնկային տակ,
Ու դեռ անոր մէջ
Ինչ որ կը տեսնես,
Ինչ որ կ’իմանաս,
Դանիէլի դէմ՝
Ոսկի, անվընաս
Պառկող առիւծն է։

Գետը կ’անհետի։
Վերելակ մ’յանկարծ,
Ու վերելակին
Վիժումէն ծակած
Սիրտըս։ Իր ետին
Դուռ մը, դուռէն դուրս՝
Կիներ, պարոններ,
Մարդ մ’ալեմօրուս։

Բոլորն ալ լըռին,
Բոլորն ալ տարտամ՝
Ծովախոյզներու
Տըկար լոյսին տակ։
Սինեմայի լուռ
Վարագոյրին պէս՝
Նորէն սըրարշաւ
Պատուհան մ’անդին։


Ու անիւները,
Գնդիկներ ուժգին՝
Որ կը սալարկեն,
Կը կազմեն դեռ զիս,
Մոնթէ-Քրիստոյի
Բանտին պատին պէս՝
Որուն ետեւէն
Դառնութեան մը հետ
Գանձ մը կը խօսի։

Քաղաքը, սակայն,
Որ ալ կը լըքես,
Երբ խածած է քու
Քայքայուած սրտիդ
Թնճուկուած ծայրէն,
Կը պարպէ յանկարծ
Եւ անվերջ՝ զքեզ,
Ճախարակի պէս՝
Քանի հեռանաս։

Ոչ ուժ է, ոչ ախտ՝
Մարդատեաց հոգիս,
Այլ ճամբորդ մ’աղքատ՝
Քաղաքէ մ’ուրիշ
Քաղաքի միջեւ,
Ձգածիս ընդմիշտ
Եւ դեռ անորոշ
Գալիքին միջեւ։



«Անջրպետի մը գրաւումը»

Tuesday, December 07, 2021

Lory Bedikian: On the Way to Oshagan featured in "On Being"

Click here to hear an audio clip of this reading by Pádraig Ó Tuama.

“I stop the car, cross the dirt road
to see what the old woman’s selling.
Hoping for a cold drink, an extra
postcard to write this evening, I find
her tucked behind a table, under a tarp,
fly swatters swaying above her head.
Stacks of Marlboro boxes, packs of gum
are the only things I recognize among
the odd Russian, Armenian labels.
She must not hear me, because she keeps
rolling a square of newspaper into a cone,
fills it with roasted sunflower seeds.
I ask for one, saying ‘meg hahd hahjees,’
fumbling to find a dram among my dollars.

Her eyes, the color of two almonds
rise for only a moment before she asks
with a low, coarse, parrot-voice
if I like America, if I’m married and where
exactly is this place called ‘Glendale?’
With an awkward smile I drop indifferent
answers for her, like coins in the palm.
Until this exchange I had convinced myself
that I do not look like a tourist. After all, having
an ancestral name, firm family tree, the language
ironed to my tongue since the day I was born,
how could I be just another Amerigatzi? I say
this to myself, though I’m the one with the walking
shoes, the camera, the plaid-patterned pants.

She interrupts my thoughts with ‘Welcome
to Armenia. Please take these seeds for free.’
When I extend the money, I notice her face
shrinks in the afternoon light. Back in Los Angeles
I would have insisted to pay. But with this unexpected
visit I simply remembered how I was raised,
before the textbooks, the corporate cubicles,
before I learned to get fashion magazine
haircuts, attend culturally sponsored events.
I hear my parents say, ‘Love this seven-member family
all your days and nights, learn to take every offering
with grace, no matter the given size.’
I bow my head, say thank you. She insists
it’s nothing, asks that I come back soon.

Forgetting why it was I stopped at all,
I walk back across the dirt, cracking
one open. Its shell tastes of the same
salted seeds tucked by my grandmother
into coat pockets for evening walks.
Like a small communion, I contemplate
the seed with my tongue and swallow.
I almost turn to wave, but get back
in the car. For miles around, there is nothing
but land I follow on the map.
There is nothing but this old woman
and her convenience stand
made of brick and woodon the edge of a beaten road.”


 

From The Book of Lamenting




Monday, December 06, 2021

Lory Bedikian: PANDEMIC TALLY: AT ODDS WITH MAY

Click here for an audio clip of the poem. 


Apologies, mother, that you had no funeral. It was too close

to call the priest. Shovel of dirt. Flowers. Strangers with masks

in charge of lowering the coffin. Cyber condolences. Incense.


My sons face the screens. My sons face a future without most

of the people I loved. The teacher calls on those who are fast,

fed what they want for lunch. My sons clench their teeth.


All the funding has gone to the birds. Beautiful creatures, gleaming

feathers, whose babies have their feathers combed by aardvarks

and stool pigeons. These fledgelings always get to bed on time.


Postpone the check-up, the procedure, the poetry of mourning,

there’s a pandemonium of voices coming from a white tower

full of more fowl. Where are they all coming from?


Bombs. Children and mothers die together. They didn’t get

a chance to contemplate as they did on school days. The forests

destroyed. Their husbands already buried. Conveyer belt methods.


I don’t want to talk about kin, kinship or cognac. It always ends

with maps, my father’s voice, my ancestors kneeling by graves.

I want everyone to stand up to choir it out. Even the dead.


There is no such thing as writer’s block. There is no such thing

as writer’s block. (Their favorite pencil was left in their usual café,

while the chandelier doesn’t give its typical, shrewd light).


Prison. In prison because they always wrote, even when they were

told that you are pissing off the guy in charge. The guy in charge,

when he was a boy they should have given him ripe apricots, pencils.


A reference to Donna Summer doesn’t seem to fit the tapestry. Don’t

see why not. Donna Summer lived in Los Angeles, she sang, ignited,

died. People still play her songs on the corner of Hollywood and Vine.


Dad, did you find Mom? Before she died she wanted to hear Elvis Presley

sing I Can’t Help Falling in Love With You, but I don’t know if that ever

was taken care of. She never told me if she missed you.


An antimicrobial resistant infection is not an easy thing to take care of

when almost everything is limited, when almost everyone seems

daunting with their masks and no masks and deranged attitudes.


I hear Grant Green’s Sometimes I Feel Like a Motherless Child

while I wash another sink full of greens. Sometimes motherhood

is a well without rope or bucket. Even the blue sky still hunkers down.



Lory Bedikian

Published in Adroit Journal

Sunday, December 05, 2021

LORY BEDIKIAN: BEFORE THE ELEGY, SPEAK TO HER

Click here for an audio clip of the poem. 

Zevart, before you decide to go

anywhere, let me construct a ship of books,

sailable & plenty, free of disease & car rides,

a ship anchored to everything & nothing,

Zevart of my birth, a name I will not

simplify for them. Let them say it.

Zevart. Zevart of rose petal jam & calluses,

your mother, a desert walk, her mother

hovering above sheep’s brain stew,

Zevart. Zevart. All I have left

of my first blurred sight. All that’s

left of my own name, its song —

leave now & I won’t find the impossible

argument of daybreak. Depart if you want,

but the phone will keep ringing.

Voice of Zevart. Body of Zevart.

Bathing Zevart. The weight of your body

on my arm, as if holding a country.

May you never read this, never learn

what I’ve done. A tradition never yours

this scrawled before it should be, your name

a drum, the only part I’ll borrow, and so,

Zevart. The rest can stay in their glass

cases. Remember how our folktales began?

Gar oo chee gar. Once there was and was not

a life we knew full of produce & price

tags, tell me again before you go there,

how you & one brother took James Dean

to be a god. Aleppo tired of you.

Your mother never done in the kitchen.

What is it now that I’m doing?

Did I actually think this would preserve you?

How can I close this, when a train could take you

through a tunnel, a bag of dates & walnuts

on your lap, sudden darkness while you chew,

snickering at what you were never taught.

What did I promise? Oh, yes. This.

Zevart. Zevart. Zevart.


Lory Bedikian
Published in Adroit Journal

Saturday, December 04, 2021

Մարօ Մարգարեան: ԱՌԱՋԻՆ ՁԻՒՆԸ


Լուսաբաց էր մարմար,
Թափւոմ էր թեթեւ առաջին ձիւնը.
Հոգիս ուզեց յանկարծ
Այդ անդորր պահին
Տեսնել քո տունը:

Եւ անցայ ես խաղաղ,
Անցայ ես խաղաղ ձեր փողոցով.
Նիրհում էր աշխարհը պաղած
Լռում էր ճերմակ մի ծով:

Եւ քո տան մուտքի մօտ,
Հեռուից դեռ,
Տեսայ քո համաչափ քայլերը
Խառնուած ուրիշի
Քայլի հետ,
Իսկ շուրջը
Մաքուր ու անդորր էր:
Իսկ յետով աշխարհում այս,
Որ անհուն ու անծիր է,
Երբ տեսնում եմ ձիւնին
Քայլերի հետքեր կան,

Թւում է ամէն տեղ
Նրա հետ անցել ես,
Եւ աշխարհի սրտում
Սրտիս պէս
Վէրքեր կան:


Մարօ Մարգարեան
1952


FIRST SNOW

It was a dawn like marble
The first light snow was falling.
In that quiet moment
My soul suddenly wanted 
to see your home.

And I passed by serenely,
I passed peacefully by your street.
The world was dormant frozen
The white sea was silent.

And near the entrance of your house,
From afar,
I saw your symmetrical steps
Mixed with someone 
else’s steps
And around
It was clean and tranquil.
And after this world,
which is endless and infinite,
When I see human steps 
on snow

It seems that everywhere 
You passed by
in the heart of the world,
Like my heart,
There are wounds.

Maro Markarian
Translated by Lola Koundakjian

Wednesday, December 01, 2021

Shahé Mankerian’s debut poetry collection History of Forgetfulness book launch [postponed]

DUE TO CIRCUMSTANCES BEYOND OUR CONTROL, the event is postponed. WE WILL KEEP YOU POSTED.

Please join us for the Book Release & Poetry Reading of Shahé Mankerian’s debut poetry collection History of Forgetfulness with readings by NY area writers/intellectuals Nancy Agabian, Christopher Atamian, Alina Gregorian, Alan Semerdjian, Alina Gharabegian, & Lola Koundakjian

The Zohrab Center was established through the generous gift of Mrs. Dolores Zohrab Liebmann in memory of her parents, and dedicated on November 8, 1987 in the presence of His Holiness Vasken I (†1994), Supreme Patriarch and Catholicos of All Armenians;  and His Eminence Archbishop Torkom Manoogian (†2012), Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America. Liebmann’s father, Krikor Zohrab 1861-1915), was a renowned author, jurist, humanitarian and community activist in Constantinople, who was among the first Armenian intellectuals killed in the 1915 Genocide.



December 2, 2021  7:00pm ET 

at Zohrab Center

630 Second Avenue

New York, NY 10016-4885




Wednesday, November 10, 2021

Lorne Shirinian: The Rule of Three



For my grandsons Rafael, Ari, 
Joshua and Aaron Shirinian

Un coup de dés n’abolira jamais le hasard
Stéphane Mallarmé

For most, 
memory lasts
but three generations
father 
son 
and grandson
The next will likely never know
her grandfather’s father 

Stories of him will haunt
much will remain unknown
fragments and shadowy descriptions
of a life almost lost but for rumour
For the lucky ones a faded photo
in the end family history built on supposition

I never knew my grandfather
My father hardly knew his father
In 1915 before the massacres
Ottoman soldiers forced him into a labour battalion
never to return
the absence of fathers became the Armenian curse

My father barely knew his mother
yet the persistent memory
a park in Istanbul in 1921
he is eleven the last time he sees her 
she holds him close and feels
his soft wet cheek against hers
she whispers you’re safe here for now
my son 
I can’t give you a future in this country 
I must leave while I can
perhaps after the war… 
he feels her fear and shudders
she hugs and kisses him and says goodbye
turns in pain and leaves him crying 
in the orphanage


Then the killing began again
Armenian orphans were taken
over the Ionian Sea to the safety of Corfu

Many times he had escaped death
wandering from one column to another 
on the forced march east
How often did he cry for his mother 
when he became a father
How often
            she leaves him crying in the orphanage

In 1965 in our living room in Toronto
I asked my father if he remembered his father
his face, his voice, his touch
I wanted something to hang on to
He just shook his head
and looked away

There are no pictures of my grandfather
but my father had a memory of him he shared 
which I turned into a story for safe keeping
Can you hear his voice, I asked
In my dream, he said, he speaks but 
I can’t hear him 

My mother had no memory of her parents
She was a baby when they were exiled and killed
for being Armenian
She had no idea how she survived
who saved her and placed her in different orphanages
Family history erased in two generations

My sons knew my parents
and have good memories of them
My four grandsons know me but it’s likely
their sons and daughters will not
But I will leave stories, books, photographs and films 
for them all

Most of us are victims of the three-generation fate
of human memory
Oh, my grandsons, I want to dance at your weddings with your beautiful grandmother
I want to help lift your chairs high in the air
to celebrate your lives
I might be absent but
I will leave you much to remember

May 1, 2021




Monday, November 08, 2021

Lorne Shirinian: First nights

For my brother George

this is the way my father remembered his boyhood - 
            a series of removals 
                        and first nights

his eyes opening with the rising sun
and the animals stirring
then the odor of bread baking and his mother singing
as she prepared coffee letting it rise three times
before filling the small cup for his father
he watches him sip the rich dark liquid
and wonders when he will be able to taste it 
sitting next to his father
mother places her warm hand on his head
go wash your hands and face
and pours him warm milk
the world seemed a fine place
there was a sense of order and expectation
after he would feed the chickens 
and wait for his father to hitch the horse to the cart
then climb up and sit beside him 
as they went off on their rounds delivering charcoal
to the homes in the village
at noon when they returned
he would wash standing beside his father 
before the basin in front of their house
splashing water all over to get the black dust off
mother put out plates of bread, tomatoes, cucumbers and cheese
and the family ate together
later he would watch his father load the wagon again
for his deliveries
he felt his eyes get heavy
mother smiled sleep now my boy
he would unroll his rug and put his head down 
while his father left for his deliveries
he lay listening to the comforting sounds of the horse’s
hooves on the dirt road and the creaking of the wagon 
a lullaby that closed his eyes 
and sent him off to a peaceful sleep

one morning, days or months later
he heard new noises, strange and angry
his father rushed into the house breathing heavily 
and told him and his mother
to gather as many of their things possible 
roll them in your rugs and come outside
he remembered his mother, her head bent
why are you crying why
he did as his father asked then put the chickens
in the living room and poured bags of grain
on the floor for them
his father put his arm around him
then locked the door
we have to go now 
hurry
they climbed on to the wagon and joined the line
being led away by soldiers with long rifles
and bayonets piercing the sky
he looked around and saw his uncle and aunt up ahead 
where are they taking us, baba
they bounced along the dirt road for days
some said under their breath 
they’re taking us to Sultania
no another insisted further south to Konia 
without food and water many collapsed and were dragged away
             into the tall grass
                        never to be seen again

don’t say anything his father whispered 
just look straight ahead
he leaned tight against his mother and kept silent

when it was too dark to see 
the column stopped
his father fed the horse 
while his mother placed their rugs under the cart
we don’t know where they’re taking us 
don’t eat too much we have to save what food we have
sip the water slowly 
when you’re finished close your eyes and sleep
his confusion troubled him
who will feed the chickens
who will deliver the charcoal tomorrow
he heard his mother sobbing 
as he wrestled with his thoughts 
                                        this first night
                                                    away from home

every night there was yelling and screaming 
followed by a frightful painful silence
he kept his eyes shut tight but imagined what was happening in the dark
several days later when the soldiers forced them to rise
he searched for his aunt and uncle
where are they he wondered
his father brushed away tears 
look straight ahead my son
several days after that he asked his mother 
where his father was
he saw the fear in her eyes
he’s gone to look for uncle and aunty
no noise now look straight ahead
and he spent the first night without his father
a few days later deep into the night there was rustling around their wagon 
and the sound of someone being dragged away
through the sleep in his eyes he looked for his mother
but she wasn’t there 
all his life he would hear her calling for help
in the morning when the sun rose he looked around
but mother the horse and wagon were gone
his world had disappeared 
there was only the starving deportees
being prodded along ahead of him
he called for his mother
an old woman came to him
come with us now my boy
she took him by the hand and started walking with him
following the line that seemed to grow 
like a voracious serpent
as other lines joined other groups on the way
he spent the first night without his family
where could they have gone
why did they leave him all alone
then the old lady who was looking after him
disappeared
he went from grandmother to mother
whoever would look after him
he would gather grass to boil for soup
no one could tell him where his parents were

in the unending heat his throat burned for a drop 
of water
his stomach was knotted in pain
he saw many things that would haunt him forever
he learned the importance of silence but observed everything
he understood what was necessary to survive
only later would he realize the cost
four years later people who spoke a different language 
came and took all of the young children 
who were wandering through the countryside away
you’re safe now we’ll look after you
he didn’t know what they were saying but they smiled
and were kind 
in the camp they shaved his head 
washed him and bandaged his wounds
gave him new clothes bread and soup to eat
there was a large room with many beds where he slept 
along with hundreds of other young boys
who asked every day 
where their fathers and mothers were
but no one could tell them
I want to go home he said but was told
I’m sorry my boy it isn’t possible
he remembers his first night in the orphanage
as he did in all the other orphanages
Changelkeuy near Istanbul
Erenkeuy also near Istanbul
the Lord Mayor’s Fund of London’s orphanage 
in Corfu

and then after the final voyage away from his home
over the Mediterranean and the Atlantic
he arrived at the Georgetown Farm Home 
for Armenian orphans in Ontario Canada
he knew he would never again see his parents 
or his home 
he would become someone else
with the remembrance of all the first nights 
wondering where are my mother and father
where’s home

June 25, 2016





Sunday, November 07, 2021

Lorne Shirinian: Willow Weep for Me

Willow weep for me
Bend your branches down along the ground
And cover me

(A popular song composed in 1932 by Ann Ronell, 
recorded by Billie Holiday in Los Angeles 
on September 3, 1954.)

time enough still
I told myself
a poem a story a book a film
a life accomplished
yet more to do

but time tricked me
woke one day bent low
along the ground
the future tense sucked out
ready for the table

willow, there were times
when the words dropped like honey
on the page 
I couldn’t stem the flow
and I was chided by some to linger longer
you’re publishing too much

how much is too much for a desperate writer
tell me, willow,
I can’t live according to their inadequacies
I have difficulties enough with my own

soon enough, willow,
I will gather all my pages
and let your canopy cover me 
a final caress, a murmur to the night
let the shadows fall
I will take them all with me

Saturday, November 06, 2021

Blue Heron Press releases a new poetry collection by Lorne Shirinian

Rendering the Timeline, poems by Lorne Shirinian, was published by Blue Heron Press on April 24, 2021.






About the Poet

Lorne Shirinian began writing poetry at an early age. Rendering the Timeline is his fifth book of poetry. He has edited two anthologies, Armenian North American Poetry: An Anthology (1974) and The Blue Heron Press Anthology: New Voices from Kingston (2000). His poetry has been translated into French, Armenian and Farsi and has appeared in a number of newspapers, journals and anthologies. He is Professor Emeritus of English and Comparative Literature at the Royal Military College of Canada. He has published thirty books of fiction, drama and literary and cultural studies. He lives in Toronto with his wife Noémi.




Wednesday, November 03, 2021

Գուսան Զաքարեան։ Ճէյրանի Պէս

Ճէյրանի Պէս

 
Նորից գարուն եկաւ գարուն աննման,
Նորից ես քեզ տեսայ ով իմ սիրուն եար,
Կարմիր էիր հագել, վարդի պէս վառնամ,
Ճէյրանի պէս սարերով եկար ու անցար,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
 
Թուխ մազերդ էիր փռել եար քո թիկունքին,
Ալ ժպիտն էր շողում եար քո շուրթերին,
Երբեմն զուր տեղ փչում, սէրը շուրթերին,
Ճէյրանի պէս սարերով եկար ու անցար,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
 
Աշխարհի մէջ դուն սիրուն, ո՞վ է քեզ ժպտում,
Ինձ արել ես դատարկուն, վարմունքով հազար,
Ես լալիս եմ դու խնդում, ու չես նայում եար,
Ճէյրանի պէս սարերով եկար ու անցար,
Մէկ բարեւ էիր տալիս, այն էլ մոռացար։
 
Գուսան Զաքարեան 1923-1995

Tuesday, November 02, 2021

Նորա Պարութճեան։ ՉՀԱՍԿՑՈՒԱԾ ԼԵԶՈՒՆ



… ջնջուած բառեր …

օտարացան անդամներս իրարմէ

անջատուեցան մանկութեան դատաստանէն

զիս առինքնեց ճառագայթը երջանկութեան անմատոյց  

ու շոգիին մէջ շիթերուն 

լոգանք առի անկէ թափուող փոշիներով կայծկլտուն

իր հեթանոս ջերմութեան տակ թաւիշէ 

ձգուեցայ անպատմութեան կոյր յուշերուն մէջ անտաշ 

ու սուզուեցայ … սուզուեցայ

մինչեւ յետին մոռացում

զտում զատում ազատում

ու բռնկում երկնածին


նուաճումը գինիս լեցուց արեւով

հաշտուեցայ վերին հետ

ան զիս շատոնց կը սպասէր 

տարիքիս չափ գզգզուած համբերութեան մութ ծայրով

սրբեց անյուսութիւնն աչքերէն 

ու ծռեցաւ 

փսփսալու ականջիս 

պարարտահող քայքայումի մեղեդին 


անյիշաչար վանկարկումը իր երգին

ներելու գերմարդկային կարողութիւն ներարկեց

ես մեռայ միամտութենէս


դուն դիտեցիր զիս պատկերի պէս շարժական

ու հասկցար մարմնիս լեզուն

բայց իմ միտքս

մնաց խորհուրդ չհասկցուած



Monday, November 01, 2021

Նորա Պարութճեան։ ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ

 բոլորին վրայ  թքած ունիմ

ըսի երէկ

մէկէն ի մէկ նկատեցի

որ թուք ու մուր չէ մնացած բերնիս մէջ

չարացա՞ծ եմ այդքան արդեօք, տէր Աստուած,

ըսի միտքէս 

ու սկսայ մեղմիկ-մեղմիկ մրթմրթալ 

աղօթքիս շիթերը իմ կողմս շպրտելով

ինչո՞ւ քնքոյշ երազային ու մոռացկոտ խօսքերս 

անպէտքութեան զգացումէն տժգունած

կը ծուարին մարմինիս մէկ անկիւնը

մինչ բաց դաշտս անպաշտպան կը յանձնուի նենգութեան

որ բիրտ քամիի նման

հողիս վրայ ուռելով 

ընդյատակս մակերես կը քաշքշէ   

հոն կը գծուին ծուռ ու մուռ այլանդակ պատկերները բառերուս 

հոն կը փռուին ծուռ ու մուռ բզկտուած հանդերձները գիրերուս 

ոչ ոք կ’ուզէ մօտենալ համտեսելու դառնութիւնը 

պարարտութեան մուրացիկ

եւ ականջ տալ գաղտնարանիս այլասերած մրմունջին


մեռելատան հիւրասենեակ է թուղթս

կա՜մ կ’արձակեմ քաղցրաբոյր խունկ 

ու մեղեդի քաղցրալուր

շոյշոյելու հեկեկանքն ու զսպելու սուգը վիշտէն պոռթկալ չկրցողին, 

կա՜մ թոյլ կու տամ հեթանոս լացուկոծին

մաքրելու էջը թուղթիս  

ակնկալուած կեղծիքէն


դրանս վրայ՝

ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ

ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ  








Friday, October 22, 2021

Adrian David: When The Euphrates Ran Red

Click here for an audio clip of the poem.


In a land south of the Black Sea,
we lived together in peace
for over a thousand years.
Then darkness engulfed us,
and life became a ghastly nightmare.

Reduced to second-class subjects,
we fell prey to the ruthless empire.
Brothers who lived alongside us
turned their backs in scorn,
owing to the entrenched bigotry.

Gendarmes stormed into our homes,
and dragged us out like animals,
leading us on death marches
across the desert as the sun blazed.
Countless skulls left scattered along the way.

Our homes were torched by the mobs,
devoured by the flames of hate.
Our women, abducted, raped, and killed,
succumbing to the fangs of supremacy
Our world turned upside down.

Innocent blood saturated the earth
as humanity came to a standstill.
Headless corpses lay in stagnant ditches,
letting the Euphrates run red.
Over one million futures were stolen.

Bidding a tearful goodbye,
we who survived fled our beloved homes,
stricken by distress and fear.
We lost our kin, our land, and our liras.
Yet, the one thing we never lost was our hope.

They strived to wipe us off the map.
But we rose from the ashes and thrived.
The prayers of our forefathers were not in vain.
We Armenians are still here, going strong.
Today, tomorrow, and forevermore.

(In memory of the 1.5 million victims of the Armenian Genocide)


Adrian David writes ads by day and poetry by night. His poems explore themes of conflict, existential crises, society, and everything in between, from the mundane to the sublime.

Saturday, October 02, 2021

Elise Youssoufian: Կամաց, կամաց ("Slowly, Slowly")


Bathe each fresh cut in our rivers of tears.
Remember,
Take care of the root.


Kiss all the pain into shields of stars.
Remember,
Take care of the root.

Plant battered hearts at Mayr Hayasdan's feet,
Breathe truth beyond snag of Grey Wolves' gold teeth.

Be vessel, be witness, be living stone.
Sing us gutted, uprooted, but not alone.

We are.
We are.
We are still here,
Unbearably
Hungering for a taste of justice,
Making bread out of bitter fruit.

Monday, September 27, 2021

IALA’s (International Armenian Literary Alliance) Young Armenian Poets Awards announced

APP wishes to congratulate the three poets who won IALA's Young Armenian Poets Awards, as well as the poet who received an honorable mention. Below are their poems previously published in H-pem online magazine: 

Sarkis Anthony Antonyan: I Meet the Gravedigger Burying a Soldier from Artsakh


Please, let me swallow the rain

               to save this soil.                He needs a good home,

                                                                      a dry cavern to sleep.

I will not

                            be long, I promise.

                                         His exoskeleton,

            soaked in military pattern,

                                                       must take one last

                           breath of the world around it.

Let me see the red on

                                         his chest one more time,

                                                                                   poked into 

the plush           like acupuncture,

                                                        almost deliberate.

                                                                       Do you know

                              who is responsible for                  this act? 

              If not,                                  I will tell you. 

It was like

                              this.      At home, we were glued to

the bottom of a well and                 stuffed with sand.

             And I didn’t know him

                                                          until the

stones around us crumbled.                          Do not drop him

               quick!                I beg for you 

                                                       to take my money 

and give me his gun.       Now the flashing medallions 

              on his chest darken,

                                                        the puckering ribbons

                            washing away without sound.       How is this

              the resolution

                                                          of an incomplete history?

I have removed my voice box

                                           and placed it

               on his heart.                                    Salted,

                                                          immobile.

Now,                  let me say

                                         to him:

                                                                       You are missed.

                                                         You,

               driven to the ground with honor.              Perhaps

this exile wasn’t fated by the stars,

                             but rooted           in the obligation of our clan.

Above us,

               the clouds swirl                gray and

                             inhale to accept the light.              The Sun,

a bead of hope in their curtains

                                          claiming the parting before it.

              I do not think this story                              is over,

will never be.                    I am hesitant but:

                                                                     here is our

farewell.                                         And watch!

                             See how

                                        this cavalier has

become a snowy dove,

                                                       rising through the ashes

                                        and sunlight,

                                                                     away.


 


Sarkis Anthony Antonyan is a student at Holy Martyrs Ferrahian High School Chatsworth, CA. He is  17 years old.

__________________

Sofia Demirdjian-Lara: I See You in the Jacarandas


I look at the Jacaranda tree 

In front of my apartment 

I hear your whispers 

In the wind, 

I feel your goosebumps 

In the cracks of your skin, 

And within them 

I walk into the closet of a dream. 

I can feel you smiling at me 

Through the veins of the leaves 


I see myself pondering 

In the nest above your head 

Feeding my children. 

I am a bird 

In another life 

By your side. 

I am one with the wind 

Blowing kisses 

In your direction 

So that you can feel them 

On your cheeks 

So you can blush with the rosy pink 

That used to hide 

Within the dark forests 

Of your makeup drawer 


Isn’t it lovely, 

How I can see my life 

Now that you stand 

Right before my eyes. 


Isn’t it lovely, 

How I can see myself 

Now that you are gone.


Sofia Demirdjian-Lara attends Heritage School in Glendale, CA. She is 17 years old.

__________________

Lucine Ekizian: Go Light on the Sweetness


Replacing the chamomile in my tea 

With the compact flowers, with purple petals, 

Hugging yellow centers, 

Encompassing millions of 

Beginnings, endings, 

And middles. 

I add the floral palette not to remember, 

But to forget-me-not. 


Does the honey cause a paucity of flavor? 

My moral compass spins as 

I pour in the sweetness. 


I will not drink tea without honey,

I will not consume honey without tea. 


As my soul lives there, and my body here, 

I live in both worlds, 

I live to acculturate.


Lucine Ekizian attends Blair High School in Pasadena, CA and she is 15 years old.

__________________

Natalie Abadjian: o White (Honorable mention)


As I pick up my #2 pencil, I’m left with 5 full moons to choose from. 

None of them represent me, I circle what is most “appropriate.” 


White, compiling myself with genocidal colonizers hiding behind the name of my country’s religion, the first nation to accept Jesus as their savior. 

Dismissing my 1.5 million ancestors, 

ancestral blood, 

lands, 

tears, 

5,000 18/19 year old martyrs. 

Succumbing to the prioritization of oil over human life, propaganda, gaslighting, mocking, injustice, human rights violations, & blood money. 


As idolized politicians camouflage their support through fraudulent systems, our hearts become vegan at the hopes of one day being recognized. 

The history of Noah’s descendants being re-“written” while the silence that prevailed bomb shelters for 45 days lingers, 

waiting for what once was. 


As these words drip from a demoralized diaspora’s lips, 

the juice from our pomegranate veins seep, 

our black bushy unibrow(s) mending the bridges between our ancestors that we never got to do. 


With mustard seed faith 

we thumbtack our “unanswered” prayers to the front of our skulls. 

we mournfully tread with cynicism as omnipotent as Ararat. 


The same way you, unapologetically, fund terrorists who value my head, if beheaded, at $100, while indigenous Armenians come to a point where no word in the English vocabulary describes our emotions. 

I’m unapologetic Amerikkkan school system, 

for the next time you see none of the zeros filled in. 

ամօթ.


Natalie Abadjian attends Pasadena High School in Pasadena, CA. She is 15 years old

Saturday, September 25, 2021

Emerging writers showcase today

 


Saturday, September 18, 2021

A video tribute to Zahrad's "The Woman Cleaning Lentils"

At APP we love the way poetry cross-pollinates the visual arts, film, dance and theatre.

The Woman Cleaning Lentils was selected for dissemination in APP in 2006, just a few months before Zahrad's death after a long and fruitful life as a poet.

Here's a presentation of "The Woman Cleaning Lentils" by the Hamazkayin State Theatre which was established in 1991 by the celebrated Armenian actor, Sos Sargsyan.




Զահրատ- ՈՍՊ ՍՏԿՈՂ ԿԻՆԸ

Ոսպ մը - ոսպ մը - ոսպեր - ոսպ մը - քար մը - ոսպ մը - ոսպ մը - քար մը

Կանաչ մը - սեւ մը - կանաչ մը - սեւ մը - քար մը - կանաչ ոսպ մը

Ոսպ ոսպի քով - քար ոսպի քով - յանկարծ բառ մը - բառ ոսպի քով

Յետոյ բառեր - ոսպ մը - բառ մը - բառ բառի քով - յետոյ խօսք մը

Ու բառ առ բառ խօլ բարբառ մը - հինցած երգ մը - հին երազ մը

Յետոյ կեանք մը - ուրիշ կեանք մը - կեանք կեանքի քով - ոսպ մը - կեանք մը

Դիւրին կեանք մը - դժուար կեանք մը - ինչու դիւրին - ինչու դժուար

Բայց քով քովի կեանքեր - կեանք մը - յետոյ բառ մը - յետոյ ոսպ մը

Կանաչ մը - սեւ մը - կանաչ մը - սեւ մը - ցաւ մը - կանաչ երգ մը

Կանաչ ոսպ մը - սեւ մը - քար մը - ոսպ մը - քար մը - քար մը - ոսպ մը։




Կարդաց՝
Դավիթ Հակոբյանը
Դերերում՝
Դավիթ Հակոբյան
Նարեկ Բաղդասարյան
Հարություն Սարգսյան
Տաթև Ղազարյան
Սերգեյ Թովմասյան
Արմինե Անդրեասյան
Մարիա Սեյրանյան
Միշա Հակոբյան
Սարգիս Շողունց





Wednesday, September 15, 2021

2021 Banned Books week is September 26 – October 2

The Banned Books Week Coalition is an international alliance of diverse organizations joined by a commitment to increase awareness of the annual celebration of the freedom to read. The Coalition seeks to engage various communities and inspire participation in Banned Books Week through education, advocacy, and the creation of programming about the problem of book censorship.

Censorship Silences Voices 

For more details visit Banned Books Week

American Library Association's Office for Intellectual Freedom tracks attempts to ban or restrict access to books. More than 273 titles were challenged or banned in 2020, with increasing demands to remove books that address racism and racial justice or those that shared the stories of Black, Indigenous, or people of color. As with previous years, LGBTQ+ content also dominated the list.

Visit your local bookstore and buy a book. Support your local library. Read a poem to a child. Organize a reading. Begin a lending book library. 

Monday, September 13, 2021

History of Forgetfulness, Shahé Mankerian's debut poetry collection to be released in October 2021

Shahé Mankerian releases his critically-acclaimed debut collection, taking readers back to 1975 Beirut, where an un-civil war is brewing. Mankerian asks, "Who said war didn't love / the children?" setting the tone for a darkly humorous collection in which memories of love, religion and childhood are entangled amongst street snipers and the confusion of misguided bombings.

The collection is published by Fly on the Wall Press and may be pre-ordered now on Amazon.com



Tuesday, August 31, 2021

Փանոս Ճերանեան։ Ընթերցողներս

Միջոց չունէի
հատորով մը
քերթուածներս լոյս ընծայելու,
որոշեցի
մէկիկ-մէկիկ արտատպել զանոնք
ծառերու բունին։

Հորիզոնին
աստղեր կային փայլփլուն,
որոնք անտուն
քերթուածներս կարդալէ ետք,
ամբողջ գիշեր
երկնակամարին վրայ
կը շողային…


Լոյս տեսած է ԹՐԹԻՌՆԵՐ գրքին մէջ (Վահէ Սէթեան Հրատարակչութին, Պէյրութ 2020) եւ Մարմարայի գրական բաժնին մէջ (17 Յուլիս 2021)։

Eric Bogosian quote for the month of August

"We are very creative people. One of the aspects of our heritage is our poetry. We have great Armenian poets going back to the Middle Ages."


Creative Armenia Lecture, "How to Take the Art World by Storm" | Panel discussion with Armenian cultural icons, June 2021




Monday, August 30, 2021

Հենրիկ Էդոյան: ՕԳՈՍՏՈՍ


ԱՐԵՎԸ սրբում է ուսերս հոգնությունից –

ես այստեղ մնալ չեմ կարող, որովհետև


ամառն ասում է – «Հավաքիր իրերդ,

գնանք այստեղից, արդեն ուշանում ենք»:


Սա իմ ժամանակն է,

իսկական ժամանակը –

կատարելու այն, ինչ պետք է կատարվեր,

եվ ասելու այն ինչ պետք է ասվեր:


Խոսքի ժամանակը,

փրկության ժամանակը,

բարձրացումը սիրո հզոր թևերի –

ապրելու ժամանակը,


եւ վերջապես կատարյալ

իմ կյանքի ժամանակը,

պսակի մեջ Կույսի համաստեղության:


AUGUST

The sun wipes away tiredness from my shoulders

I can't stay here, because

summer is saying - “Pack your things,

let's go from here, we're already late.”


This is my time,

the real time -

to do that which must have been done,

and say that which must have been said.


The time of the word,

the time of salvation,

the raising of love's mighty arms-

the time to live,


and finally the perfect time

of my life,

in the nuptials of the Virgo Constellation.


Henrik Edoyan

translated by Hasmig Kurdian

Sunday, August 29, 2021

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ ԹԷՅ

Ամբողջ եղածը քախքէ եւ թէյ էր

Քախքէն կը մկրտուէր տարչին թէյին մէջ,

Ամենայն փութով՝ փափկացած մասին

Կը քսէինք կարագ, վրան՝ մեղրագոյն թուզի անուշ էր.

Աշխարհի ամենէն համով պատառն էր։

Երկար սեղան էր, երկար նստարան,

Խոհանոցը մութ էր, մէկ պատուհան միայն,

Բայց ամեն անկիւն արեւ կար ոսկի

Եւ ոսկի խօսքեր, տաք թէյէն կարօտի

Դեռ ումպ մը չառած մեր նէնէն կ՚ըսէր նայելով մեզի

«Եախըշըընը սէվսիւն նէնէսի»։

Ինչպէ՜ս քաղցրացած սէրը չյորդէր,

Գուրգուրոտ թեւերով նէնէն չգրկէր։

Հինգ-թոռնիկ ունէր,

Իսկ կեանքը համեղ քախքէ եւ թէյ էր։


Անկիւնէն աստիճան մը կ՚ուղղուէր պզտիկ սենեակ

Սենեակէն աստիճան մը տանիք կը հանէր,

Տանիքին վրայ թրթռուն կ՚ապրէին

Փարթամ որթատունկ, թրթուռ ու թռչուն։

Որթատունկէն վեր՝ կաս-կապոյտ երկինք

Որ ամեն գիշեր փաս-փայլուն արծաթ աստղերով կ՚օծուէր։

Պզտիկ սենեակը աշխարհ մր ունէր գունեղ հեքիաթի,

Երբ Պելճիքայէն Տիգրան տայտայը գար

Մեզ գիրկը առած, գիրքերը բացած կը պատմէր ինչե՜ր,

Բարին կը կռուէր Չար ոյժերուն դէմ, բայց ընդմիշտ կ՚ապրէր։

Այն ատեն կեանքը արդար էր, մինչեւ…

Այդ տո՛ւնն ալ փլաւ։ Օրօրոց, ծիծաղ,

Ձուկի աւազան, ծառերու խնճոյք,

Հաւնոց ու վանդակ. պահուըտուք, քէթէ,

Մածունով քէօֆթէ եւ սթիք պուզա։

Օր նոր՝ զեփիւռ նոր, դարաւոր թոնիր,

Գունազարդ գիրքեր, անթառամ ձայներ.

Իսկ ինչո՞ւ հիմա թզենին հսկայ՝       մինակը կու լայ։

Գիտէ՜ք ինչ եղաւ։ Պատերա՛զմ եղաւ.

Հրէշ մը ելաւ, շատերուն եւ մեր շէնշող տուները

Կլլեց մթագնեց,

Ցնծուն Փիւնիկէն մոխիրով պատեց։

Ելանք մեր վայրէն

Ամեն մէկուս հասաւ պատմութիւն տարբեր։


Հիմա նստեր եմ, նորէն քախքէ ու թէյ,

Կարագ անուշը շուկայէն բերուած.

Նստարանը կ՚երեւա՜յ, բայց արեւը չկայ,

Նէնէն բացակայ է, կարօտս՝ ներկայ,

Ծնողքս չկայ, տագնապը միշտ կայ,

Քոյր եղբայր՝ անդին, զաւակներս՝ հեռու.

Յաճախ անհաշտ եմ, երբեմն հլու։

Օր մը պակսեցա՛ւ ամեն բան կեանքէս

Միայն գիրքերս եռանդով շատցան։

Բայց պատանեկան երկար սեղանէն

Մնաց բոյրը ձայնին

Մնաց սէրը լուսածիր

Եւ անմահական համը ընտանիքի։

Եօթանասունը անց՝ պատմելու եմ հարկաւ

Երիտասարդութեան այդ սեղանը փայտէ

Թաքուն, մարմարեայ       յուշարձան դարձաւ։


Նիւ Ճըրզի

Յունիս 2021



Լոյս տեսած է Հորիզոն Գրական թերթին մէջ 

Thursday, August 26, 2021

ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ: ԱՂԱՒՆԻՆԵՐԸ

Դրացիներս փոխադրուեցան.

մէկը, ապա երկրորդը

կամաց-կամաց

հաւաքեց ապրանքները.

մէկ առ մէկ

պարպուեցան տուփերը

ու քաշեցուաւ դուռը։


Հիմա՝ յարկաբաժինը

պարապ է ու

կամաց-կամաց

աղաւնիները կու գան

ուր որ երաժիշտները

կ՚ապրէին։


Իրիկուան դէմ,

քով քովի նստած

ամեն պատուհաններուն սեմին՝

աղաւնիները կարծես մտիկ կ՚ընեն

ներսի ստուերները

ինչպէս ես՝

մեղեդիներուն յիշատակը։


Նիւ Եորք


Լոյս տեսաւ Օգոստոս 2021 Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածին մէջ։

Friday, August 06, 2021

Lola Koundakjian: The Hiroshima Project




Click here for the audio segment only of The Hiroshima Project read by the author, Lola Koundakjian.




Hiroshima

When I returned from Japan, a young acquaintance of mine said, “You went to Hiroshima? So, you’re been exposed to radiation!” That was the meanest thing anyone had ever said to me.

Lola Koundakjian


I went to Hiroshima on December 6th, 2005.
Sixty years after the artificial sun.

I arrived amidst snow showers,
To witness a destroyed city reborn.

When I informed my mother of my plans
She asked if I was depressed.

I told my travel agent I needed
To go to beg for forgiveness.

Not that I pushed the button
You didn’t push it either
[But] our collective unconsciousness did.

*****

In an exhibit in this city*
I had seen the melted glass bottles

The fused coins and the frozen clocks.
There I saw much more,

Hollowed statues of Buddha
Images of people with burns

Their skin branded if
They wore patterned clothing

Wrist watches became microwave ovens
killing people with radiation sickness
*****

Hiroshima’s boulevards today bear witness
To the shadows of humans who left by evaporation.

Statues erected by benevolent associations
For volunteer doctors and nurses

*****

The roads leading to ground zero and the Peace Dome,
The only building still standing after the Atom bomb.

The Memorial cenotaph, the eternal flame and the Peace Bell
The museum filled with teenagers from nearby towns.

This was not an easy visit, nor should it be.
I walked to my hotel in silence.

*****

Lola Koundakjian





Postscript
The only people who should be allowed to govern countries with nuclear weapons are mothers, those who are still breast-feeding their babies.

NY Times, Wed, January 20, 2010 book review of “The Last train to Hiroshima” by Charles Pellegrino, reviewed by Dwight Garner.


*NYC