Վաչէ Տէմիրճեան։ Մեր աշունը
աշուն է Փարիզ
աշուն է հոգիս
ոսկեգոյն տերեւներ
հանդարտ կը ծփծփան
հանդարտ կը ծփծփան
կը թափին
ասդին անդին
մայթերը ծածկելով
աշնանային գոյներով
անարեւ երկինքէն
անձրեւը կը մաղի կաթիլ կաթիլ
ուշադիր նետէ քայլերդ
որպէսզի չսահիս
աշուն է Արցախ
աշուն է հոգիս
մետաղեայ տերեւներ
վայրագ կը թրթռան
ու կը տեղան
ամէն կողմէ
մայթերը ծակծկելով
կարմիր վէրքերով
անարեւ երկինքէն
ռումբերը կը տեղան անդադար
ուշադիր նետէ քայլերդ
որպէսզի չի փլուզուիս
աշուն է Արցախ
աշուն է հոգիս
մուս-մութ է
ամէն կողմ
աջ ու ձախ
կրակ ու բոց
շուներ կատղած
հասան սարէն ու ձորէն
ռումբերուն ձայներուն հետ
կը ոռնան մինչեւ ուշ գիշեր
աշուն է հոգիս
գիշերները քուն չունիս
մառանի մէջ պահուըտած
անօթի ծարաւ կը մնաս
սառած բայց ոչ մարած
դուն քեզի կը փսփսաս
մոմի լոյսին տակ կ՛աղօթես
մութին մէջ Աստուած կը փնտռես
աշուն է Արցախ
վա՜խ Աստուած վա՜խ
շուները հաչելով
պոչերն կախ ի վերջոյ կը փախին
վերադառձան ճեհենեմ
փա՜ռք Աստուծոյ
ամէն
վաչէ
2/10/20
սէն-մորիս
չի-մեռնիս
No comments:
Post a Comment