1908 Group picture of Armenian authors, translators, musician and painter

Clockwise from upper left: Kevork Pashinchaghian (painter), Ghazaros Aghayan, Archag Tchobanian, Hovhannes Tumanyan, Komitas (composer and ethnomusicologist), Avetik Isahakyan, Vrtanes Papazian.

Յովհաննէս Թումանեան։ Մարտը

Այս խենթ ամսուն Մարտ կ'ըսեն,
Հանգիստ չունինք երեսէն,
Օր մը ուրախ մեղմ օրիկ,
Միւս օր անձրեւ փոթորիկ.
Առաւօտուն պայծառ օդ,
Կէսօրին մութ է անձրեւոտ:
Մէկը հագած է սպիտակ,
Մէկն ալ հագած է կանանչ,
Հոս կը խնդան հոն կու լան,
Ասանկ ալ խենթ բան կ'ըլլայ։

Դանիէլ Վարուժան։ Կարօտի Նամակ

Կը գրէ մայրըս.- «Ո՜վ իմ որդեակս պանդուխտ,
Դեռ մինչեւ ե՞րբ պիտ՛ անծանօթ լուսնի տակ
Օրերդ անցնին դեռ մինչեւ ե՞րբ հէգ գլուխդ
Ես չսեղմեմ լանջքիս տակ:

Հերի՛ք օտար սանդուղներէ ելլեն վեր
Ոտքերդ՝ որ օր մ՛ափերուս մէջ տաքցուցի,
Հերի՛ք ալ սիրտդ՝ ուր իմ ծիծերս եմ պարպեր,
Դատարկ սըրտէս դուրս հիւծի:

Ջահրակին տակ թերեւս աշխատ յոգներ են.
Կ՛հիւսեմ պատանքս ա՛լ ծամերովս ըսպիտակ.
Ա՜խ, քեզ տեսնեն անգամ մ՛աչքերս ու փակեն
Թող հոգիս ա՛լ իրենց տակ:

Դըրանս առջեւ կը նստիմ միշտ տխրալիր,
Լուր կ՛ուզեմ վրադ ամէն կռունկէ՝ որ կ՛անցնի,
Այն ճիւղըն ուռի՝ զոր քու ձեռքով տընկեցիր,
Վըրաս կ՛ընէ հովանի:

Իրիկուննե՛րը զո՛ւր դարձիդ կը սպասեմ.
Կու գան կ՛անցնին գիւղին քաջե՛րը համակ.
Մշակը կ՛անցնի, կ՛անցնի կովարծը վըսեմ.-
Կը մնամ լուսնին մինա՜կ:

Աւերակ տան մէջ անտերունչ եմ թողուած.
Մեր շիրիմիս, միշտ օճախիս ծարաւի.-
Կրիայի մը պէս՝ որուն աղիքն իր կոտրած
Պատեանին դեռ կը կըցուի:

Եկո՛ւր, որդեա՛կ, հայրենի տունըդ շէնցո՛ւր:-
Դուռն են կոտրեր, մառաններն ո՛ղջ դատարկեր:
Կը մտնեն ներս լուսամուտէն ջարդուփշուր
Գարնան ամբողջ ծիծառներ:

Այն բազմաթիւ հօտէն, գոմին մէջ, եղո՜ւկ,
Մընացեր է խոյ մը միայն քաջարի՝
Որուն մայրն օր մ՛ - յիշէ՛, որդեա՜կ - դեռ գառնուկ,
Կերաւ ափիդ մէջ գարի:

Թեփով բրընձի եւ առուոյտով պատուական
Սընունդ կու տամ արդ անոր պերճ դըմակին.
Տօսախ սանտրով կը սանտրեմ բուրդն աղուական.-
Ան զոհ մըն է թանկագին:

Դարձիդ՝ պճնած վարդերով գլուխն իր համակ՝
Պիտի մորթեմ կեանքիդ համար ծաղկատի.
Իր արեան մէջ պիտի լուամ, քա՜ղցր որդեակ,
Ոտքերդ յոգնած պանդուխտի։»-

ԴԱՆԻԷԼ ՎԱՐՈՒԺԱՆ, Ցեղին Սիրտը, 1910, Կոստանդնուպոլիս

Esther Heboyan reading in Florida, March 14, 2018

Varujan Vosganian reading in New York

Diana Der-Hovanessian: SALT

There was no need long ago
to perspire. And salt
had not been discovered.
It took medieval pain
and pressure, the worry
over fate and free
will to make man sweat.
Then salt crystallized and those
who discovered it lived
in an Armenian village called Koghb.
Even before that day
the Greeks in books of alchemy
labeled salt, sal armenicum
in deference to the origins of
alum, malachite, and lazulite.
Along the river Vardamark,
along the Arax and Akhurian
through the valley Aghto
traders came, by oxcart
and caravan along Salt Road
to the mines
of Nakhijevan, Keghzvan
from the west
until the railroad’s time.
From the east another horde
decided there might be
a better way to speed
the supply
by making the Armenians
weep and weep.

II
But do not think salt came
from Armenia because
it was the land of tears.
Tears come from laughing too.
Salt is what is left
when the sea recedes,
when the flood subsides.
It is what is left
when passion is eased
to coat the face of calm.
The same salt that flavors
the table sweetens the breath,
causes the blood to rise, spoils
the pilaf and brightens the smile.
Salt that eats the heart
can erode the sun.
When you throw it over
your left shoulder to blind
the eye of Bad Luck
invite Good Luck to your table,
and say with the Armenian poets
“Hey, djan,
let us toast one another,
the dispersed;
but don’t let the salt
of longing close our throats
with thirst
Hey, djan,
our differences, like salt
flavor what we eat.
But let us not consume
more salt than meat.”

"Salt" first appeared in AGNI

Diana Der-Hovanessian: ANGEL IN SOMERVILLE

Once Sona gave me an angel. Or I should say
a drawing of one sprinkling stars
like snow, inscribing it, "Diana scattering
light."  Not mother, not mommy, not mom —
she used my name.  I taped it to the door
of her old room and there it stayed until

it came to life today.  Walking in Somerville
I saw a woman in an empty parking lot
scattering crumbs St. Francis style
to swarming pigeons at her feet,
Sona’s angel strewing stars, chatting as regent,
angel, queen, — bag lady no more, but mother
feeding her children, dispensing grace.

Diana Der-Hovanessian: May 21, 1934 – March 1, 2018

Diana Der-Hovanessian, poet, translator, and long-time member of a vibrant Armenian community, President of the New England Poetry Club, passed away on March 1st, 2018. 

She was twice a Fulbright professor of American Poetry and the author of more than 25 books of poetry and translations. She had awards from the National Endowment for the Arts, Poetry Society of America, PEN/Columbia Translation Center, National Writers Union, Armenian Writers Union, Paterson Poetry Center, Prairie Schooner, American Scholar, and the Armenian Ministry of Culture. Her poems appeared in Agni, American Poetry Review, Ararat, CSM, Poetry, Partisan, Prairie Schooner, Nation, etc., and in anthologies such as Against Forgetting, Women on War, On Prejudice, Finding Home, Leading Contemporary Poets, Orpheus and Company, Identity Lessons, Voices of Conscience, Two Worlds Walking, etc.

We will miss Diana's voice in our community. 

Աստուած Հոգին Լուսաւորէ։