Գէորգ Դոդոխեանց։ ԾԻԾԵՌՆԱԿ
Ծիծեռնա՜կ, ծիծեռնա՜կ,
Դու գարնան սիրուն թռչնակ,
Դէպի ո՞ւր ինձ ասա´,
Թռչում ես այդպէս արագ:
Ա՜խ, թռի՛ր ծիծեռնակ,
Ծնած տեղըս Աշտարակ,
Անդ շինիր քո բոյնը,
Հայրենի կտուրի տակ:
Անդ հեռու՝ ալեւոր
Հայր ունիմ սըգաւոր,
Որ միակ իւր որդուն
Սպասում է օրէ օր:
Երբ տեսնես դու նրան,
Ինձնից շատ բարեւ արա´,
Ասա´ թող նստի լայ՝
Իւր անբախտ որդու վրայ:
Դու պատմէ՛ թէ ինչպէս
Աստ անտէր ու խեղճ եմ ես,
Միշտ լալով ողբալով՝
Կեանքս մաշուել, եղել է կէս:
Ինձ համար՝ ցերեկը
Մութ է շրջում արեգը,
Գիշերը թաց աչքիս
Քունը մօտ չի գալիս:
Ասի՛ր, որ չը բացուած
Թառամեցայ միայնացած,
Ես, ծաղի՜կ գեղեցիկ,
Հայրենի հողից զրկուած։
Դէ՜հ, սիրո՛ւն ծիծեռնակ,
Հեռացի´ր, թռի´ր արագ՝
Դէպ՝ Հայոց երկիրը,
Ծընած տեղըս Աշտարակ:
Գէորգ Դոդոխեանց
(1830-1908)
Swallow
Swallow, swallow,
Fine bird of spring,
Tell me, where
Are you flying, so fast?
Ah swallow, fly
To Ashtarak, where I was born
Weave your nest there
Beneath your native roof.
There, far away, I have
An ageing father who mourns,
Who waits out the days
For his only son.
When you see him
Bring him all my love;
Tell him he must sit and weep
Over his luckless son.
Tell him that I'm
Bereft and miserable,
Always crying, always wretched,
My life worn down, half gone.
For me, the day
Passes in darkness,
And no sleep comforts
My eyes at night.
Tell him I am fading
Before I ever came to bloom,
A splendid small flower
Wrenched from its native ground.
Well, pretty swallow,
Be gone, fly away fast
To the land of Armenia,
To Ashtarak, where I was born.
