Nazim Hikmet: A Spring Piece Left In The Middle

Taut, thick fingers punch
the teeth of my typewriter.
Three words are down on paper
in capitals:
SPRING
SPRING
SPRING...
And me -- poet, proofreader,
the man who's forced to read
two thousand bad lines
every day
for two liras--
why,
since spring
has come, am I
still sitting here
like a ragged
black chair?
My head puts on its cap by itself,
I fly out of the printer's,
I'm on the street.
The lead dirt of the composing room
on my face,
seventy-five cents in my pocket.
SPRING IN THE AIR...
In the barbershops
they're powdering
the sallow cheeks
of the pariah of Publishers Row.
And in the store windows
three-color bookcovers
flash like sunstruck mirrors.
But me,
I don't have even a book of ABC's
that lives on this street
and carries my name on its door!
But what the hell...
I don't look back,
the lead dirt of the composing room
on my face,
seventy-five cents in my pocket,
SPRING IN THE AIR...

*

The piece got left in the middle.
It rained and swamped the lines.
But oh! what I would have written...
The starving writer sitting on his three-thousand-page
three-volume manuscript
wouldn't stare at the window of the kebab joint
but with his shining eyes would take
the Armenian bookseller's dark plump daughter by storm...
The sea would start smelling sweet.
Spring would rear up
like a sweating red mare
and, leaping onto its bare back,
I'd ride it
into the water.
Then
my typewriter would follow me
every step of the way.
I'd say:
"Oh, don't do it!
Leave me alone for an hour..."
then
my head-my hair failing out--
would shout into the distance:
"I AM IN LOVE..."

*

I'm twenty-seven,
she's seventeen.
"Blind Cupid,
lame Cupid,
both blind and lame Cupid
said, Love this girl,"
I was going to write;
I couldn't say it
but still can!
But if
it rained,
if the lines I wrote got swamped,
if I have twenty-five cents left in my pocket,
what the hell...
Hey, spring is here spring is here spring
spring is here!
My blood is budding inside me!

20 and 21 April 1929
_____________________

Գարնանային Ընդմիջում

Հաստ, պրկուած մատներ կը հարուածեն
գրամեքենայիս ատամները։
Երեք բառեր թուղթի վրայ են արդէն,
գլխագի՛ր.-
ԳԱՐՈՒՆ
ԳԱՐՈՒՆ
ԳԱՐՈՒՆ...
եւ ես – քերթող, սրբագրիչ,
անձ մը՝ որ ստիպուած է կարդալ
երկու հազար անպէտք տողեր
ամէն օր
երկու լիրայի համար --
ինչու՞,
գարնան գալուստէն ի վեր
ես հոս դեռ
կը մնամ նստած՝՝
նման խարխլած
սեւ աթոռի մը։
Գլուխս ինքնին գտակը կը դնէ,
կը սլանամ դուրս տպարանէն,
փողոցն եմ արդէն։
Գրաշարատան կապարի փոշին
դէմքիս,
գրպանս՝ եօթանասոնըհինգ փարա։
ԳԱՐՆԱՆ ԲՈՅՐ ԿՈՒԳԱՅ...
Սափրիչները
բրնձափոշի կը սփռեն
Հրատարակչական Տուներու Պողոտային
թափթփուքներուն տժգոյն այտերուն։
Եւ խանութներու ցուցափեղկերէն
գիրքերու բազմերանգ կողքեր կը ցոլան
արեւահար հայելիներու նման։
Բայց ես,
չունիմ նոյն իսկ ԱԲԳ-ի գրքոյկ մը
որպէս բնակիչ այս փողոցին՝
որ իմ անունս ցուցադրէ դրան ճակտին։
Բայց, կրողը տանի...
Ետ չեմ նայիր,
գրաշարատան կապարի փոշին
դէմքիս,
գրպանս՝ եօթանասոնըհինգ փարա։
ԳԱՐՆԱՆ ԲՈՅՐ ԿՈՒԳԱՅ...
*
Կտորը կիսատ մնաց։
Անձրեւահար ողողուեցան տողերը։
Բայց, ա՜խ, ինչե՜ր կարող էի գրել...
Սովահար գրողը, նստած իր երեք հազար էջ,
Երեք հատոր ձեռագրին վրայ
աչքերը պիտի չյառէր խորովածի խանութին
պատուհանին
այլ իր կայծկլտուն աչքերով պիտի դիւթեր
հայ գրատան տիրոջ գիրուկ դուստրը...
Ծովը անուշ պիտի բուրեր։
Գարունը պիտի կանգներ
քրտնած կարմիր մատակի մը նման
եւ, ոստումով մը անոր մերկ մէջքին վրայ
պիտի հեծնէի ու տանէի զայն
դէպի ջուրերը։
Յետոյ,
գրամեքենաս պիտի հետեւեր
ամէն մէկ քայլիս։
Պիտի ըսէի։
«Դադար տու՛ր։
Ժամ մը առանձին ձգէ՛ զիս . . .»
Յետոյ,
գլուխս-վարսերս անոպայ --
պիտի ճչային աշխարհին..-
«ՍԻՐԱՀԱՐՈՒԱԾ ԵՄ...»
*
Քսանըեօթը տարեկան եմ,
աղջիկը տասնըեօթ։
«Կոյ՛ր Երոս,
անճարա՛կ Երոս,
կոյր ե՛ւ անճարակ Երոս--
ըսաւ, Սիրէ՛ այս աղջիկը,»
պիտի գրէի՝
չկարողացայ ըսել
բայց կարող եմ տակաւին։
Իսկ եթէ անձրեւեց,
եթէ գրած տողերս թռչուեցան,
եթէ գրպանս քսանըհինգ փարա է մնացած,
խերն անիծած . . .
Հէյ՛, գարուն է, գարուն է, գարու՛ն,
գարու՛ն է հասեր։
Արիւնս կը ծլի մարմնէս ներս։

……………………Նազիմ Հիքմէթ
20 եւ 21 ապրիլ 1929
Թարգմանեց  Թաթուլ Սոնենց