Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան։ Ասացուածք ծառ տնկելու մասին

Տէր, օրհնէ՛ ծառն այս մատղաշ։ Ես կը տնկեմ զայն ահա
Փխրուն եւ սեւ հողին մէջ ուր պապերըս կը պառկին.
Ես՝ անոնց թոռը հսկայ, այս հողին տէրն եմ կրկին,
Ու արեւուն տակ կ՚աճիմ՝ անունն իրենց շուրթիս վրայ…։


Պիտի բանայ ծառն այս մեծ իր բազուկներն ու հոգին,
Գրկած իր մէջ պապերուս արեւոտ շունչը անմահ.
Տէ՛ր, միսմինակ, նազելի, այս ծառն աղօթք մը ըլլա՜յ
Ու փաթթըւիլ իր մարմնոյն գան սիրողները գիւղին…։


Էրկաթագիր պատութիւնն այս մըտերիմ հողերուն
Աչքիս արցունք կը բերէ… Փառք ու մեռել շատ ունի
Երկիրն իմ հին, ալեւոր՝ որուն ես թոռն եմ վայրի,
Խոկումներով բեղմնաւոր, երազներով օրօրուն…:


…Մեռելներուս իբրեւ խաչ՝ ես այս ծառը տնկեցի…:



Լեւոն-Զաւէն Սիւրմելեան 1905-1995

Thoughts on Planting a Tree


By Levon Zaven Surmelian

Lord, bless this sapling. Look, I am planting it
In the crumbly and black soil where my ancestors lie;
I, their hulking descendent, possess this land again,
And grow and flourish under the sun, with their names on my lips.

This tree shall stretch open its great arms and soul,
Cradling the undying, sunlit breath of my forebearers;
Lord, let this lone, graceful tree be a prayer,
And let those, who hold their hamlet dear, come and hug its trunk.

The narrative of these cherished grounds, writ in ancient, majuscule script,
Brings a tear to my eye… This ancient, hoary land of mine
Has many dead and glory aplenty, and me as its wild offspring,
With fertile ponderings and swaying dreams.

As a cross for my dead departed, I planted this tree.




With many thanks to the Armenian Institute for providing the original text and translation.

Լեւոն-Զաւէն Սիւրմէլեան: Ծառ Մըն Եմ Ես

Ծառ մըն եմ ես
Արեւուն տակ Հայաստանի`
Կանաչագեղ ու լայն բացուած
Ոտներս ամուր`
Օձերու պէս
Կը պլլուին մեր սուրբ հողին
Խաչքարերուն,
Ու թերեւս բաց հովերուն`
Ես Յիսուսին պէս կը կանգնիմ
Լերան վրայ:

Վարը, հեռուն,
Ահաւասիկ արտերն անհուն ցորեններուն,
Եւ հնձաններ,
Որոնք հսկայ թռչուններու պէս կը քալեն
Արտերուն մէջ ցորեններուն:
Ու կը տեսնեմ
Լակոտներ քա՛ջ եւ ոգեւոր,
Խանձած խոտին վրայ բուրեան,
Գիւղ կը քշեն`
Աճած, գիրցած
Արջառն անթիւ,
Ակնարկին տակ
Լուսապսակ
Լուսաւորչին:

Ծառ մըն եմ ես
Արեւուն տակ Հայաստանի`
Կանաչագեղ ու լայն բացուած
Ու թերեւս բաց հովերուն`
Ես Յիսուսին պէս կը կանգնիմ
Լերան վրայ:

Լեւոն-Զաւէն Սիւրմէլեան: ՓԱՓԱՔ

Կ'ուզեմ որ ըլլա՜մ ցորենի արտին
Ծաղիկը կարմիր՝ գաւաթ արեւին,
Հասկերու բաշին մէջ պահուած ճըպուռ՝
Խըմե՜մ կէսօրուան լոյսը լիաբուռ:

Ըլլա՜մ գիւղի հին կամուրջ մը փայտէ...
Մամռապատ աղբիւր մ' որ հազիւ կ'երգէ.
Գեղջուկին կաւէ ամանը բարի՝
Որ քաղքի ծարաւն ալ մէջըս մարի...

Ըլլա՜մ կուրծքի զարդն աղջըկան բոպիկ,
Բակի տղէկ մը՝ նայո՜ղ հանդարտիկ,
Փուշի մը ներքեւ խոնարհիմ ու լամ՝
Որ քիչ մը գոնէ իմ ցաւըս մոռնամ...