ՆԱԹԵԼԼԱ ԼԱԼԱԲԵԿՅԱՆ։ ԲԱԺԱՆՈՒՄ

Հեռանում են սիրելիներն, ահա, դարձյալ

Եվ տանում են իղձեր անսուտ կամ թվացյալ,

Շուրջս՝ մշուշ կարոտների եւ անձկության,

Ես դառնացած՝ այդ օրերն եմ հիշում անցյալ:

Ի՞նչը մնաց, ի՞նչը մեռավ հոգու խորքում:

Հիշողությունն իմ ընկրկեց հոգնության դեմ:

Նվիրվեցի՝ առանց դույզն-ինչ փառքի հույսի:

Հրաբորբոք լավան ինձնով ես մարեցի,

Նվիրվեցի անմնացորդ եւ աննկուն

Եվ հագեցրի ծարավն ամեն հանդիպածի:

Նորից սուզվեմ ամայության խավարն անտակ,

Գուցե հառնեմ եւ՛ մեղավոր, եւ՛ գեղեցիկ:

Եվ հավաքեմ բեկորներս մեկիկ-մեկիկ,

Վերածնեմ փշրած շղթան օղակ-օղակ:

ՆԱԹԵԼԼԱ ԼԱԼԱԲԵԿՅԱՆ։ [Բախտս սփռված]

Բախտս սփռված ու
ցանուցիր է՝
Իբրեւ մոլորյալն
իմ մոլորակի,
Քարի պես ծանր բանաստեղծությամբ,
Առանց ինտերնետ կպչուն ոստայնի:
Եվ ցավ է համակ դարն այս անհավատ,
Թեթեւ Էրոսի դարն այս թանձրախիտ:
Ես վստահում եմ բառը լոկ գրչին,
Չեմ չափում հույզը մեգաբայթերով:
Կենդանի բառը նշանակում է
Ավարտել եւ կամ սկսել նորից:
Ողջ կյանքում գրված սիրո նամակն իմ
Գրվել է բախտիս ձեռագրով խրթին.
Իմ թեւավորը կփրկի՞ նրան՝
Անցնելով աշխարհն ու կյանքը անցյալ,
Ծրարի վրա կնիքը վարձն է՝
Այն անդառնալի քարերի դիմաց: