Պետրոս Դուրեան։ Հայուհին
Աշնան մէջ էր, երեկոյ մը
Վերադարձիս յԻւսկիւտար,
Օդը պարզ էր, հողմը մեղմիկ,
Ծովուն ջուրերն ալ հանդարտիկ:
Շոգենաւին սարաւանդը
Նըստած անկիւն մ՚առանձնակի՝
Ուշադրութեամբ ես նոյն օրուան
Լըրագիրները կարդայի:
Մէկ մ՚ալ յանկարծ սանդուխէն
Վեր ելնելու ոտնաձայն մը
Շըփոթեց զիս եւ աչերս
Դարձուցի դէպ յայն կողմը:
Հայուհի մ՚էր վեր ելնողն,
Բարձրահասակ եւ գեղադէմ.
Անցաւ մօտէս նէ սիգաճեմ,
Նստաւ անկիւն մ՚ինձ դէմ առ դէմ:
Ո՜հ, կարծես թէ նէ երկնային
Զըւարթուն մ՚էր վար իջած՝
Լոյս սփռելու, սէր բուրելու,
Խըռովելու սրտերն այրած:
Այլ չըգիտեմ թէ ինչո՞ւ
Կրկին աչերըս յառած՝
Իմ թերթիկիս վըրայ միշտ՝
Սիրտս էր ամբողջ խըռոված:
Մինչեւ մէկ մ՚ալ նաւաստին
Խռպոտ ձայնով մը գալով մօտ,
Ըսաւ. «Հասանք յԻւսկիւտար,
Ալ ի՞նչ նստեր ես դու հոդ»:
Վեր վերցուցի աչերըս,
Ոչ ոք տեսի մէջ նաւին.
Մինակ էինք երկուքնիս,
Մէկ մ՚ես, մէկ մ՚ալ … նաւաստին:
Bedros Tourian: The Armenian woman
It was an autumn evening
As I returned to Uskudar
The air was clear,
the wind was gentle,
The sea waters too were calm.
Sitting alone in a corner
of the Steamship’s bow
I read the daily papers
with attention.
Suddenly footsteps
going up the stairs
caught my attention
and I turned my eyes
towards them.
It was an Armenian woman heading up,
tall and handsome who
assuredly walked by
and sat facing me
Oh, it was as if an angel had
descended from heaven
to shed light, to spread love,
To stir the hearts of the troubled.
But I do not know why
My heart already disturbed
I kept my eyes fixed
on my paper.
Until the sailor announced
with a loud voice,
"We have reached Uskudar.
Why are you sitting here?"
I lifted up my eyes,
and saw no one else on the ship.
We two were alone.
Me, and him, the sailor.
Translated by Lola Koundakjian
