Պետրոս Դուրեան։ Հայուհին

       Աշնան մէջ էր, երեկոյ մը 

Վերադարձիս յԻւսկիւտար, 

Օդը պարզ էր, հողմը մեղմիկ, 

Ծովուն ջուրերն ալ հանդարտիկ: 

       Շոգենաւին սարաւանդը 

Նըստած անկիւն մ՚առանձնակի՝ 

Ուշադրութեամբ ես նոյն օրուան 

Լըրագիրները կարդայի: 

       Մէկ մ՚ալ յանկարծ սանդուխէն 

Վեր ելնելու ոտնաձայն մը 

Շըփոթեց զիս եւ աչերս 

Դարձուցի դէպ յայն կողմը: 

       Հայուհի մ՚էր վեր ելնողն, 

Բարձրահասակ եւ գեղադէմ. 

Անցաւ մօտէս նէ սիգաճեմ, 

Նստաւ անկիւն մ՚ինձ դէմ առ դէմ: 

       Ո՜հ, կարծես թէ նէ երկնային 

Զըւարթուն մ՚էր վար իջած՝ 

Լոյս սփռելու, սէր բուրելու, 

Խըռովելու սրտերն այրած: 

       Այլ չըգիտեմ թէ ինչո՞ւ 

Կրկին աչերըս յառած՝ 

Իմ թերթիկիս վըրայ միշտ՝ 

Սիրտս էր ամբողջ խըռոված: 

       Մինչեւ մէկ մ՚ալ նաւաստին 

Խռպոտ ձայնով մը գալով մօտ, 

Ըսաւ. «Հասանք յԻւսկիւտար, 

Ալ ի՞նչ նստեր ես դու հոդ»: 

       Վեր վերցուցի աչերըս, 

Ոչ ոք տեսի մէջ նաւին. 

Մինակ էինք երկուքնիս, 

Մէկ մ՚ես, մէկ մ՚ալ … նաւաստին: 

Bedros Tourian: The Armenian woman

It was an autumn evening

As I returned to Uskudar

The air was clear, 

the wind was gentle,

The sea waters too were calm.

Sitting alone in a corner 

of the Steamship’s bow 

I read the daily papers 

with attention.

Suddenly footsteps 

going up the stairs 

caught my attention

and I turned my eyes 

towards them. 

It was an Armenian woman heading up, 

tall and handsome who 

assuredly walked by

and sat facing me 

Oh, it was as if an angel had 

descended from heaven 

to shed light, to spread love, 

To stir the hearts of the troubled. 

But I do not know why 

My heart already disturbed 

I kept my eyes fixed 

on my paper. 

Until the sailor announced 

with a loud voice, 

"We have reached Uskudar. 

Why are you sitting here?" 

I lifted up my eyes, 

and saw no one else on the ship.

We two were alone.

Me, and him, the sailor. 

Translated by Lola Koundakjian