Showing posts with label Ardashes Haroutounian. Show all posts
Showing posts with label Ardashes Haroutounian. Show all posts

Wednesday, March 04, 2015

ԱՐՏԱՇԷՍ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ: ՍՈՒՐԲ ՄԵՍՐՈՊ


Երանելին մենակեաց մ՛էր նորատի,
Հոգին` ազատ անցաւորին պայմանէն,
Եւ անձնատուր Երազի մը տարօրէն,
Որ մենութեան անկիւնին մէջ կը փըթթի:

Տըւայտանք մը խոր, անըսփոփ կարօտի
Մենակեացին կը պրկէր սիրտն ուժգնօրէն.
Պիտի գըտնէ՜ր, երբ գար շընորհն հրեղէն,
Պայծառ բըխում աստուածային ոլորտի:

Եւ աղօթքի պահու մը մէջ վերասլաց,
Հոգւոյն վըճիտ ամենատես աչքը բա՜ց,
Տեսա՜ւ շարանն հըրաքանդակ տառերուն…

Ու դարեր վերջ, նոյնիսկ դըպիր մ՛աննշան
Այդ նիշերով թեւ կու տայ իր ներշնչման`
Սուրբին ձօնուած իր այս տաղովն անանուն:


Tuesday, March 03, 2015

Արտաշէս Յարութիւնեան։ ԺԱՅՌԵՐԸ

Սա ժայռերը որոնց վըրայ բազէները կը ճախրեն,
Ուր օձերը՝ գալարուն՝ կը սողան ու կը սուլեն,
Եւ մամուռներ փաթթըւած են անոնց խիզախ կողերուն,
Ատենօք,
Աւանդութիւն մը կ՛ըսէ,
Այդ ժայռերը մարդիկ էին մեզ պէս՝ միսէ: 

Անյիշատակ օրեր առաջ, օր մը, հո՛ն,
Խոպան ու չոր այդ ամայի վայրերէն,
Հպարտ ամբոխ մը կ՛անցնէր.
Հարսնեւորի խուժան մը՝ երկիրներէ հեռաւոր:
Եւ թմբուկին, դափին ձայնը յաղթական,
Երգողներուն, ծնծղաներուն հնչիւնն անուշ
Եւ շողիւններն ըզգեստներուն երփներանգ,
Դէպի հեռո՛ւն, կ՛երկննային դաշտին մէջ:

Հարսն ալ՝ քօղքին տակ ծածկըւած՝
Իր գեղն ամուր կը պահէր:
Յանկարծ, սակայն, անզուսպ փափաք մը՝ հարսին
Կ՛ուռեցընէ սիրտը՝ որ դէմքը բանայ,
Ու բարբարոս, վայրի սիրով մը ուժգին,
Այս անծանօթ, այս ամայի վայրերուն՝
Հանդիսադրէ գեղեցկութիւնն իր թրթռուն:
Ու նետելով իր քօղն անդին՝
Հոն ցոյց կու տայ կուսական չքնաղ դէմք մը՝ Արեւին:

Ալ բնութիւնը զայրացած
Ամբարտաւան գեղեցկութեան այս ցոյցէն,
Այդ ամբոխը կ՛անիծէ իր շանթերուն
Անէծքներովն անկարեկիր.
Ու բոլորն ալ քար կը դառնան, կը սառին՝
Գամուած, անշարժ ու լըռին:


Հիմակ, այնտեղ, ըսպասումով մըշտական,
Այդ ժայռերը - սառած մարդիկ - կը սպասեն:
Կը նշմարուին այնտեղ շփոթ, աւրըւած,
Ու խանգարուն դիմագիծեր բազմաթիւ
Մանուկներու, պարմաններու, պառաւի:
Վայրագ աչքեր կան, ահռելի սեւեռմամբ,
Ու մոլեգին կիրքով մը բաց մընացած,
Ու կծկըւած, խորշոմած երեւոյթներ դիւահար,
Որ կը թուէր պիտի լային՝ ու չեն լար՝
Ցաւ մը անհուն կը յայտնըւի համօրէն,
Որ այդ պահուն տանջեց զանոնք ուժգնօրէն: 

Wednesday, March 09, 2011

Արտաշէս Յարութիւնեան։ Կարօտներս

Հոգւոյս խորը կարօտներ կան՝
Որ կը քանդեն զիս օրէ օր,
Ինչպէս բոցին կարմիր լեզուն՝
Մոմին ճերմակ մարմինն աղուո՜ր։

Կարօտներ կան խորը մըտքիս,
Որ անդադար զայն կը փորեն.
Լա՛ւ, ի՞նչ է վերջն այս ցաւերուն,
Լուռ՝ կը խորհիմ ես ինքնիրեն։



Ու կը լայննա՜յ վէրքը տակաւ
Չըդարմանուած կարօտներուն.
Ո՛չ ո՛ք գիտէ զանոնք, - ի՜նչ փոյթ,
Ես դագաղն եմ այդ ցաւերուն։

Չընչի՞ն ցաւեր. է՜, ո՜վ գիտէ.
Խորհուրդներն են անոնք հոգւոյս.
Մեծ երազներ եւ իղձեր վառ՝
Կը մարին խորն այդ ցաւերուս։

Ու կարօտներն իմ մեծամոլ
Կը սպառեն զիս մինչեւ ցըմահ,
Ինչպէս բոցի կարմիր լեզուն՝
Մոմին մաքուր մարմի՜նն աղուոր։

«Նոր Քնար», 1912

Արտ. Յարութիւնեան
(1873-1915)