Showing posts with label Nora Baroudjian. Show all posts
Showing posts with label Nora Baroudjian. Show all posts

Monday, September 19, 2022

POETRY INTERNATIONAL - 25th Anniversary Edition



We are thrilled to share that the issue is out, containing a portfolio of contemporary Armenian poets from around the world.

We would love to encourage PI by asking that you purchase copies of this 25th anniversary issue for yourself and your family/Friends, the link is:
https://www.poetryinternationalonline.com/25th-anniversary-issue-table-of-contents/?fbclid=IwAR1thUOYvb0IZopy2Xzu0i5RDgHlBT-6pU4dfAhRBBvhkW80oXbLNOSLac8


Contemporary Poets of the Armenian Diaspora,
edited by ARTHUR KAYZAKIAN & LOLA KOUNDAKJIAN

VAHÉ GODEL, The Law of Numbers/La Loi Des Nombres
SONA VAN, Before the Magi Had Even Reached Bethlehem/ԵՐԲ ՄՈԳԵՐԸ ԴԵՌ ՉԷԻՆ ՀԱՍԵԼ ԲԵԹՂԵՀԵՄ
ANA ARZOUMANIAN, No Lyricism/Nada de Lirismo
ARAM SAROYAN, Saroyan & Minasian
GREGORY DJANIKIAN, Even for the Briefest Moment
ARMEN DAVOUDIAN, Exodus
NORA BAROUDJIAN, On Stage/ԲԵՄԻ ՎՐԱՅ
PETER BALAKIAN, What’s Up
NORA NADJARIAN, Carousel


Many thanks, 

Lola and Arthur (guest editors)

Tuesday, November 02, 2021

Նորա Պարութճեան։ ՉՀԱՍԿՑՈՒԱԾ ԼԵԶՈՒՆ



… ջնջուած բառեր …

օտարացան անդամներս իրարմէ

անջատուեցան մանկութեան դատաստանէն

զիս առինքնեց ճառագայթը երջանկութեան անմատոյց  

ու շոգիին մէջ շիթերուն 

լոգանք առի անկէ թափուող փոշիներով կայծկլտուն

իր հեթանոս ջերմութեան տակ թաւիշէ 

ձգուեցայ անպատմութեան կոյր յուշերուն մէջ անտաշ 

ու սուզուեցայ … սուզուեցայ

մինչեւ յետին մոռացում

զտում զատում ազատում

ու բռնկում երկնածին


նուաճումը գինիս լեցուց արեւով

հաշտուեցայ վերին հետ

ան զիս շատոնց կը սպասէր 

տարիքիս չափ գզգզուած համբերութեան մութ ծայրով

սրբեց անյուսութիւնն աչքերէն 

ու ծռեցաւ 

փսփսալու ականջիս 

պարարտահող քայքայումի մեղեդին 


անյիշաչար վանկարկումը իր երգին

ներելու գերմարդկային կարողութիւն ներարկեց

ես մեռայ միամտութենէս


դուն դիտեցիր զիս պատկերի պէս շարժական

ու հասկցար մարմնիս լեզուն

բայց իմ միտքս

մնաց խորհուրդ չհասկցուած



Monday, November 01, 2021

Նորա Պարութճեան։ ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ

 բոլորին վրայ  թքած ունիմ

ըսի երէկ

մէկէն ի մէկ նկատեցի

որ թուք ու մուր չէ մնացած բերնիս մէջ

չարացա՞ծ եմ այդքան արդեօք, տէր Աստուած,

ըսի միտքէս 

ու սկսայ մեղմիկ-մեղմիկ մրթմրթալ 

աղօթքիս շիթերը իմ կողմս շպրտելով

ինչո՞ւ քնքոյշ երազային ու մոռացկոտ խօսքերս 

անպէտքութեան զգացումէն տժգունած

կը ծուարին մարմինիս մէկ անկիւնը

մինչ բաց դաշտս անպաշտպան կը յանձնուի նենգութեան

որ բիրտ քամիի նման

հողիս վրայ ուռելով 

ընդյատակս մակերես կը քաշքշէ   

հոն կը գծուին ծուռ ու մուռ այլանդակ պատկերները բառերուս 

հոն կը փռուին ծուռ ու մուռ բզկտուած հանդերձները գիրերուս 

ոչ ոք կ’ուզէ մօտենալ համտեսելու դառնութիւնը 

պարարտութեան մուրացիկ

եւ ականջ տալ գաղտնարանիս այլասերած մրմունջին


մեռելատան հիւրասենեակ է թուղթս

կա՜մ կ’արձակեմ քաղցրաբոյր խունկ 

ու մեղեդի քաղցրալուր

շոյշոյելու հեկեկանքն ու զսպելու սուգը վիշտէն պոռթկալ չկրցողին, 

կա՜մ թոյլ կու տամ հեթանոս լացուկոծին

մաքրելու էջը թուղթիս  

ակնկալուած կեղծիքէն


դրանս վրայ՝

ԱՐԳԻԼՈՒԱԾ Է ՄՈՒՏՔԸ

ԽԱԲՈՒԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԵԿՈՂԻՆ  








Saturday, July 24, 2021

Նորա Պարութճեան։ ԼԱՒԱԳՈՅՆ ՊԱՀԸ ՊԱՏՄՈՒԹԵԱՆ



զիս մոռնալդ լաւագոյն պահն էր պատմութեան
արեւներէն կարմրած արագաստներ
մեկնումովս բացուեցան
դունուեսը երբ չկար
լսուեցան ձայներ անջրպետի
որքան հեռու նաւարկեցի
չկային մէջ անսահման
փրկութեան
ցանկութիւններ սպանուած
աստղերու պէս լուսարձակիլ սկսան
ու
միւս կողմը կատաղօրէն այգաբացուիլ սկսաւ


կատաղօրէն առասպելները մարեցան
ցեխադաշտը պարպուեցաւ եդեմէն
ցեղադաշտը մաքրուեցաւ ինքզինքէն
ու բացուեցաւ չսպասուածը
չեղածին մէջ կարծուած
արձագանգը խորքերէն
դանդաղօրէն մակերեւոյթ բարձրացաւ
ու մերկանդամ յայտնուեցաւ
վեհափառ
առեղծուածը խորհուրդին


ուրեմն այսպէս
մեռելները յար կենդանի կը մնան
իսկ կենդանին
փայլատակում երբ չունի
նողկալի
միսի կտոր մ’ն է որդնոտ
գեհեններու բանալի
բերանի խոռոչ գարշահոտ
սեռային բաց գործարան
ու սողունի փսփսուք
աղերսագին
մորթերու համանուագ


ուրեմն այսպէս
պաղատանքի հաճոյքով
կը շինուին սանդուխները
դունեւեսի վայրէջքին
ձախողութեան կտղուցքի մէջ
կը թփռտայ վերացումը
պզտիկ եսին կծկտած
որ չէ կրցած
ինքնամոռաց թռվռալ
դէպի
կատաղօրէն բացուող այգաբաց
ուրեմն այսպէս
է պատկերը այն կողմին
ուր ամէն բան հակառակէն կը դրուի


դուն զիս մոռցիր
ես այս կողմէն վայելեմ
լաւագոյն պահը կատաղօրէն այգաբացուող պատմութեան

Friday, July 23, 2021

Նորա Պարութճեան։ ԱՄԲԱՐՏԱՒԱՆ ՏԵՍԱՆՈՂ

սպառեցան բառերը
գրականութիւնը անյոյս է
ամբարտաւան տեսանողը
սովահար մարդուն փորոտիքը
իր Բաներով ծանրացուց
յագեցում խոստանալով
հիմա անոնց բեռան տակ
անշարժացած մարմինները հոգեւոր
ոչ ալ կրնան հոգեվարքի դաշտ մտնել
վերջին շունչի ի խնդիր


անբռնելի
անչափելի զօրութեան պէս ներկայացար
Տեսանո՜ղ
քեզ սիրեցինք
քեզ փնտռեցինք
արարեցինք քեզ նոյնիսկ
նոյնանալը քեզի հետ
հաշտեցուց մեզ ցեխին հետ
ուրկէ անհոգ քալեցինք
կտրուած մեր մոռախտաւոր ոտքերէն
եւ այսօր
կտրուած մեր բախտերէն
քու կացինէդ մազապուրծ
իմաստութեան վերջին հունտը կ’աղերսեմ


արդեօ՞ք
իմ լեռներէս կործանարար հատիկ մը միտք
թաւալգլոր պիտ’ արշաւէ
ցնցելու մեղկ ուղեղս
ուր հաշմանդամ արծիւները ծերացած
քեզ անէծքի են վերածած


իմ լեռներուս վերջին հունտն իմաստութեան
պիտի ներէ՞
հաշմ-հնազանդ արծիւներուս
յամառօրէն կեանքի կառչող ծերութեան

Saturday, May 08, 2021

Նորա Պարութճեան։ ՕՂԱԿՆԵՐ



նուրբ օղակներ ձեռագործ

կեդրոնը՝

փոքրիկ սկիզբ մ’ամրակուռ  

իրարու վրայ գուրգուրանքով փաթթուած 

գունդ նրբահիւս թելերու

ամէն մէկը շնորհքով մը աւելցած

աճեցնող աւետաբեր օրացոյցի մէկ թերթիկ 


ձեռագործի օղակներ

մէկը միւսի թեւին տակէն 

նոր աշխարհի մ’մուտքին կանգնած 

հիւրընկալող տանուտէր

մեծցող

մեծցող ու աւելի ցցուն դարձող 

գեղեցկութիւն

համբերութեան աննախադէպ հրճուանքի ծառ

որուն ճիւղերն հրաշքներու ծանրութենէն

ամէն գիշեր նոր պատումներ 

կը թփրտան

ամէն օղակ նախշի մը իր 

յատուկ կղպանքը ունի

որ կը բացուի իր առջեւ 

խոնարհողի ոտքերուն


կ’ընդլայնի օղակ-օղակ

ձեռագործը օրերուն

ու հմայուած մարդիկ 

անոր վրան կը մեծնան

ան չի ձգեր որ իյնան

թեթեւ- ճաշակ ու կոպիտ 

վայրկեաններու տափակութեան

փէշին տակ


օղակներու ներհիւսուածքը 

երանութեամբ իրարու մէջ արձակուած 

կ’ապահովէ երթը յուսացողին համարձակ 

վստահութեան ժանեակները

կը լզուըռտեն քայլերն անոնց հեզասահ

որ չըլլայ թէ հասկնան,

թէ կեդրոնի փոքրիկ կէտէն մինչեւ վսեմագոյն օղակը մեծ

ակնահմայ

միակ թելին կուտ կուտ ճամբուն հեշտաքանդ երազներէն են կախուած





Monday, February 17, 2020

Նորա Պարութճեան։ Մինակը

մինակը կը շարժի

սորվածին պէս

մինակը կը խօսի

սորվածին պէս

մինակը կը խորհի

սորվածին պէս



մարդանալ կ’ուզէ

սորվածը



բայց չի գիտեր

մարդանալու՝

սորվածը ամբողջ մոռնալ է պէտք

մինակը

ինք չէ սորված մոռնալը

մոռնալ սորվիլ

սորվիլ մոռնալ մինակը

կը տառապի դառնապէս

միս-մինակը

եւ այս անգամ պիտի սորվի

կանգուն մնալ թերեւս կէս-մինակը

պակասաւոր

անդամահատ

կիսատ-պռատ մինակը

ու պիտ’ մեկնի

թեւին տակ ինքզինք շալկած

սորվածին հետ

մինակը

Sunday, February 16, 2020

Նորա Պարութճեանէն նոր բանաստեղծութիւն մը

ՙԶԻ՞ՆՉ ԿԱՄԻՍ ԴՈՒ ԶԻ ԱՐԱՐԻՑ ՔԵԶ՚


- Կ'ուզեմ որ աչքերս բացուին
որ վեր նայիմ ծառի պէս
ափերս պարզ  կապոյտին
կանաչանամ ծառի պէս
անշարժ շարժում
կայծկլտուն
մանկամարմին ծառի պէս   
հողին պտուկը բերնիս
բոցով սնանիմ ծառի պէս

բացուիմ ճեղքուի կեղեւս
քեզ բռնել չկարենամ ու երկարիմ երկարիմ
երազներով խենթուխելառ ծառի պէս
հովը մէջս կարծելով դալարիմ
մէջս ինքզինք մը գտած
անհնազանդ ծառի պէս
ծլիմ աճիմ
դարձեալ աճիմ նորէն ծաղկիմ
արեւամոլ ծառի պէս
խորհիմ մսիմ դողդղամ
ճամբուն եզրը իրեն բաժին մը ինկած
ինքնագլուխ ծառի պէս
միս-մինակ
փխրուն կանգուն
չխօսկան
ու տիրական
ծառի պէս
իրական


Monday, December 30, 2019

Նորա Պարութճեան: ՄԵՐԺՈՒԱԾ ԵՍ


հմայուած եմ դիակիդ
դեկտեմբերեան ինքնապատուաստ օրերուն,
երբ գիրք ու Յիսուս միասնաբար ծնանելու մէջ կ’աճին
ու ծնելու փոխարէն
պտիկ մը միտք իբր արգասիք կը թքնեն

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես կեանքէն
ու մեկնիլը յանկարծակի թօթափուելով ինքզինքէդ
առանց ծունկի իջնելու
աղերսելու թէկուզ քեզ ստեղծող Աստուծմէն
որ անօթի աչքերդ յղփացնէ շռայլութեամբ մը վերջին
ու գիրի պէս քեզ քու խաչէդ օրօրէ
պիտի չընէ
դուն սովահար որբ մըն ես
անօթութեան մէջ ծնած
զոր գրպանը փշրանք պահած ամէն մարդ
 խոստումներով պատառ մը հացի
կը քաշքշէ ետեւէն

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես կիրքէն
ու մեկնիլը առանց հաշիւ գոցելու
բացին ձգուած ըմբոստ ու խենթ տուեալներ
պայթուցիկի ցանցառութեամբ պսպղուն
օդին մէջ պիտի ծփան տակաւին
տատանելով քիչ մըն ալ
մինչեւ ձանձրոյթն զգետնէ ամէն զայրոյթ ու համբոյր

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես մահէն
ու մեկնիլը չապրած կեանքդ կտակելով ուրիշին
որ պիտի քեզ այլանդակէ նոյնիսկ մեռնելէդ անդին
չհասկցուած դիակիդ չհասկցուող աղօթքներ մրմնջելով
քեզ խոցողը սէրերդ եղան
դուն փորձեցիր ուրիշ անուններ տալ անոնց
մորթդ փղձկաց  ուրիշ լեզու չգտաւ
լռութեան մտրակին տակ միայն  
դուն հասկցար թէ մերժուած ես ի սպառ

Tuesday, November 12, 2019

Նորա Պարութճեան։ ԿԸ ԼՌԵՆ



 ու կը լռեն ի վերջոյ 
չենք գիտեր ինչ ըսած էին մինչ այդ 
ինչ պատկերներ անոնց աչքը խոցած էր 
եւ ինչ հառաչ կիսատ ծուխի վերածուած 
անոնք կ’իյնան տերեւի պէս խշռտած 
եւ ուրիշներ հաճոյքով խենթ 
անխնայ կը կոխկռտեն 
ոչ ինկողը եւ ոչ քալողն զղջում կը զգայ ներսիդին 
քամին պատմութիւն մը կը պատմէ 
ամէն մարդու մէկ տեսակ 
ամէն պահու համեմատ 
բոլոր ցաւերն այլանդակուած կ’երեւնան 
հիւանդութիւն մը խուլ 
զանոնք ի սպառ կը ջնջէ 
կը մաքրուին 
հոգի լեզու միտք մարմին 
ու կը սկսին փառաբանել ամենակալ պատիժը 
որ ամէն տեղ հունտերէն 
փշեպսակ կը ծլի 
խեղճուկրակ եսերու աղբամանէն 
սեռագոյն կաթնաղբիւրներ կը հոսին 
ու կը փակեն մարդու առջեւ մարդ ըլլալու ապագան 
ձգախեժի թացութիւն մը 
այս բոլորը կը կապկպէ իրարու 
փունջ մը արեւու պէս գոյնառատ 
հովանիին տակ ճշմարտութիւնն կը խեղդէ 

դեռ ամէն բան կը սպասէ 

Monday, November 11, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՁԱՅՆԸ



 լսել ձայնին միջուկը 
ու խլանալ զարնուողի հաճոյքին 
փակուիլ իջնել կծկուիլ 
մուտք գործել կէտին մէջը բջիջին 
ուրկէ օր մը մենք ծնանիլ սկսանք 
ու բռնեցինք կորուստներու մեղկ ճամբան 
պատասխանին հիացումը ըմբոշխնել 
ու միշտ պահել պարոյկը 
շեշտ փորագիր 
քանի չկայ հաշտութիւն 
կատարեալին սահմանագիծն ծռմռել 
որ հաշմանդամ երակէն գեղեցկութիւնը բխի 
ու շունչ իյնայ երթալիքին մայթն ի վեր 
ուրկէ բռնած փնտռելու ելեր ենք 
ջերմութիւնը 
հազար անգամ հազար կտոր հազար մասով բզկտիչ 
սրտին խորը ներշնչումի բռնկումի ափերուն մէջ կը հալի 
ու կը խածնէ ականջը 
մեծ օրկանը սէրուսեռի 
Աստուծոյ 
ուրկէ ձայնը կը մտնէ 
ու կը մնայ 
նոյնիսկ մահուընէ անդին 

Sunday, November 10, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՀԱՅԿԱՆՈՅՇ


ան չներեց քեզի Աստուած 
չներեց 
ամէն առթիւ կը մօտենայ դռանդ 
ու կը պոռայ փակ պատուհանիդ ներքեւէն 
սիրահար մ’հպարտաղաչական 
բացատրութիւն չի պահանջեր 
գիտէ չկայ 
ներողութեան հայցդ կ’ուզէ 
եւ պատրաստ է ներելու 
բայց կը սպասէ որ խնդրես 
այո մարդէն ներողութիւն պիտ’ խնդրես 
դուն Աստուած 
քանի որ զինք լքեցիր 
երբ կը հաւատար ան քեզի 
աստուածութիւնդ ո՞ւր թողուցիր այն օրը 
որ կծիկը դրիր առանց ետիդ նայելու 
երբ եկան իր մեծ հայրը մորթելու 
իր մանկական սարսափազդու վախին տակ 
որմէ ոչ ոք սարսափեցաւ 
ոչ իսկ դուն 
ինչո՞ւ այսքան քաշքշեցիր հայցդ իրեն 
մանկութենէն ծերութիւն 
ու դեռ իրմէ խաղաղութիւն կը սպասես 
խաղա՞ղ է սիրտդ արդեօք 
որ նման բան կ’երազես 

ան կրնայ 
չԷ ան չէ ոչ 
իր փորէն դուրս ելածը 
քիչ մը անդին ծառի մը տակ քէֆի ատեն 
բաւարարուած յիշելու պէս զայն մոռնալ 
ու զայն թաղել իբրեւ հինցած պատմութիւն 
դո՞ւն հապա դո՞ւն 
ցաւէն վախը իր վրայէն շպրտած 
խոստումներդ պատառոտած 
քեզի դէմ ապստամբած հայհոյալից 
փոսի մը չափ բաց բերնին մէջ 
պիտի կրնա՞ս իր չթաղած մարմինները շպրտել 

դուն չես կրնար զայն անտեսել աւելի 
յաջորդ անգամ երբ մօտենայ դռանդ 
դիմաւորէ անձնապէս 
մեծաբար հրաւիրէ 
գահիդ ձախի մինչեւ հիմա գործ չտեսած առաքեալիդ ժամանակը անցած է 
աշխատելու պահն է հիմա 
ներողութիւն խնդրելու պէս 
զայն բազմեցուր անոր տեղ 
եւ սկսէ մտիկ ընել այլեւս։ 

Monday, April 29, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՅԵՐԻՒՐԱՆՔԻՆ ՏԱԿ

յերիւրանքին տակ լուսէ
թիւր բերկրանքով
ստուերներու շէկ դերձաններ կը մանէ 
ոչ երդիքը
ոչ ալ պատերն չորս բոլոր
սիլուէթին բախտին համար հոգ կ’ընեն
ճմռթկուած դրօշի պէս
կը շարժտկի ծածանելու հովերով
ատենօք փախուստ տալ կ’ուզէր
բարի կամք մը զինք պայտեց կարմրաւուն բառերով
հիմա վեր-վար
ոսկորներէն մէկէն միւսին
ցատկռտելով արիւնին մէջ չխեղդուիլ կը փորձէ
ու տակաւին չէ հասկցած որ
խայծը մարդուն բջիջին մէջ կը վերածուի կրակի
ինք յանցաւոր եղնիկի պէս     
գազանին դէմ կը փռուի   
իր մարմինին պատասխան մը գտնելու     
ու մորթին տակ հաւաքուածը
հոսեցնելով նուաղումի հալումին
դէպի ներքեւ դէպ’ խորխորատ կը սահի

ալ յոգնած է
ճեղք-ճեղք մատին ծայրերէն
վերջին փուշերն կը ցցէ
իր մնալը մեկնելէն ետք ձգելու

ան եղած էր նրբահիւս
լարերու վրայ պարելու պէս ապրելու
բայց լարերը
հիւանդացած ստամոքսի հիւսկէններ
այսուհետեւ նոր ախորժակ չեն շալկեր







Sunday, April 28, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՁԵՒ ՉՈՒՆԻՄ ԸՍԵԼՈՒ



երբ գաս վրաս գծելու
այն վայրկեանին որ մոմի պէս կը հալիմ
բռնած կ’ըլլաս յատակս
ու պէտք չըլլար ձեռքերուդ լոյս բռնելու
երկաթաշունչ մկաններս լեզուախաղի պէս ճարպիկ
կ’ելեւէջին պարապութեան մէջ խօսքին   
ու կը հանգչին ձեւին մէջ քու գիծերուդ
մորթերը կ’իյնան մէկիկ մէկիկ եւ արագ
վախէն անկրկնելի զօրութեան
որ ինկած տեղն երբ իր տեղը չգտնէ
փախուստի պէս անճար փոշի կը ձգէ

ես ձեւ չունիմ ըսելու
կարծրանալիք յուզիկութիւնը մաշկիս
կ’երթան պահերն անգութ ծլարձակման
երբ ըլլալուն մէջ յարատեւ մանուկ մը նոր
անարտօնեալ պարոյրին մէջ կը մտնէ
 մոռցուելու
ձեւ չունիմ զայն քեզի ըսելու

կը ջրիկնայ շիկացումը ժամերուն
ու երբ հանգին ժամերը
իբրեւ միւռոն կը ծորի ան դղրդալէն
պատերուս դէմ զարնուելու
փախուստ չունիմ ու
ձեւ չունիմ ըսելու


Friday, February 08, 2019

Նորա Պարութճեան։ ԿԷՏ Մ’ԻՍԿ ՎՐԱՆ ՉԵՄ ՈՒԶԵՐ



եկուր
մեռնելէդ առաջ
գերեզմանէն դուրս ելլենք
լեռները պատռենք    
նկատենք Չկան ու
գլտորինք անոր վարդեփուշին գիրկն քաղցրիկ
ծակծկինք
հոգեվարքի հառաչանքէն սպառած
պահ մը թէկուզ
մէկ երկվայրկեան
ես ըլլանք

ե՜ս գամ    
մեռնելէս առաջ
ետեւէս փակեմ գերեզմանիս դարպասը
բացուիմ  քեզի
ճիշդս բանամ
չխօսինք
փրփրինք թքած
մաս մաքուր
պարապ
անիրական 
մենք մեզի

լուսապահ մը
մեռնելէն առաջ
կործանինք
կարենանք փշրիկ մը մնալ      
տեւեցնել ցանկութիւնը իրարու       
բառերը մեր սրբացնելու
ուղարկելու առ Աստուած
մեռնելէն առաջ
Աստուծոյ  դուռը կայնելու

կէտ մ’իսկ վրան չեմ ուզեր




Thursday, February 07, 2019

Նորա Պարութճեան։ ԳՈՑՈՒԱԾ ԽՕՍՔ

փշրուած ազդր մը՝ մէկ կողմ
պայթած աչքի նայուածքին տակ
դեռ կ’երազէ որ վառելով
պիտի կրնայ հանգուցուիլ
միւս կողմ ինկած յոյսին հետ
(բայց) յօդերէն զրկուած
արմատներն իր լարերուն
ցիր նօթեր են տնանկ ձայնի
որոնց վրայ  երգի հոտ էր սրսկուած ատենին
ատենին սուտի մը չափ imposant էր իր կազմը
կը վայլէր անոր սիրոյն դաւաճանել ինքզինքին

տարտղնուած ոսկրագունդը ծունկերուն
տէր չի կանգնիր արցունքներուն զղջումի
որոնք վտարանդի
ծնրադրումի գութ կ’աղերսեն
որ թափուելով ըլլալու մէ՜ջ գլտորին
ու չներեն ինքզինքին

պատռուելով անջատուեցաւ կարկտնուած բաժինը
բախտի բերնին թուք արձակեց  
խպնեցուց միամիտ սրտիկը անոր                              
որ հաւատաց հինցած մորթին հակառակ
իր մանուկին
ու վերյիշած կաթին բոյրը մոռցուած
նոր ցանկութեամբ մը ճչաց
քակուած ինքզինքին դիմաց

ինքզինքին
գոցուած

Saturday, January 19, 2019

Նորա Պարութճեան։ ՆՈՒԷՐ



նուէր մըն է
բայց այնպիսին
որ փաթթուելով ծրարի մէջ փայլփլուն
կը ծառայէ տրուելու
բացուելէ ետք՝
չեսգիտերուրդնես մը տրորուած
ուրիշի մը համար
ուրիշ թուղթով պարուրուելու
անոյժ հաճոյք դառնալու
հոսհոնետուած առարկայ
նուէր մըն է
նուիրուելու պաշտօնով
մտմտուքէ մտմտուք
պահարանէ պահարան
ու ձեռքէ ձեռք կը շրջի
հանդիսաւոր պահը տալու՝
փրկելու

բացուելէ առաջ՝ թագուհի
ետքը՝ երեսչնայուելիք Յունուար երկու
զոր կ’աշխատին ամէն գնով թօթափել
քաշքշելով ոտքին կառչած բեռան պէս
եւ յուսալով որ պէտք կ’ըլլայ
եթէ ոչ վաղը գոնէ գալ տարի

նուէր մըն է անունը
բայց ամէն ոք
մտածումէն ջերմանալու փոխարէն
զերթ հրագունդ բամբասանքի
կը շպրտէ ուրիշի

նուէր մըն է սիրտը խոց
փախստական մաղթանքներու համր վկայ
լեղի լեզուն երբ դառնայ, եթէ դառնայ
պիտի պատմէ
թէ սրբելու իր երեսը սկրթած
քուն թէ արթուն
չնուէր մը կ’երազէ




















Friday, January 18, 2019

Նորա Պարութճեան։ ԱՍՏՈՒԱԾ ՔԵԶԻ ԱՅՑԵԼԵՑ



աստուած քեզի այցելեց
կատակեցիր անոր հետ
խաղի ելար ձայնին հետ
որ կաթեցուցած էր կուրծքիդ
իրմէ փախած հրեշտակին պատկերով
ծպտուեցար քարի պէս
ու քարի պէս քանդակուեցար
սրտիդ վերջին անկիւնը

ան վշտացաւ
իր ստեղծած հաւատքէն
չէր տեսած իր սխալը
քեզմէ ուզած էր մէկ բան                                   
որ բանէիր մի՜միայն
քու եւ իր միջեւ
հաղորդելի
ներսլացքը շեշտի                                  
ու դրած էր ձեռքերուդ մէջ իր կամքը
թելիկ- թելիկ հիւսելի

դուն ծաղրեցիր
ալիւրին մէջ նոր թաթխուած ձեռքերդ
ինչպէ՞ս կրցար անգոսնել                                    
մասունքը դեռ չշաղուած                                       
ու խոցոտել
ձեր միջեւի բանուածքը
ծլումին մէջ իր ճիչին

մանկասպանի մեղքն ահաւոր ուսերուդ
ատեն ատեն կ’ահագնանայ
ու կը սկսի խծբծել
տեսարանը պարոյկիդ
որ ինքնիր վրայ ոլորուելով
կը թնճուկէ երակը
քեզ ցանկացող աստուածային երազին

ան պարտուած է այժմ
չկրցաւ սլացքդ զսպել
իրմէ առաջ խոյացար
ձեռքին ջահը կոկորդիդ մէջ մարելու

հիմա մութ է ամէն կողմ