Թադէոս Եսայեան։ Առուն

Ծործորին մէջ ոլորտաւիւն՝

Գլգլալով անցաւ առուն,

Կարծես թափին ծափ կար կանչող՝

Մանկութիւններ յիշեցնող...

Վերը գիւղին՝ աղբիւրին քով՝

Կարկաչելով անցաւ առուն,

Կարծես ալքին խայծ կար դիւթող՝

Թարմատիներ հրապուրող...

Վարը գիւղին՝ դաշտերու քով՝

Կաթնափրփուր անցաւ առուն,

Կարծես լանջին ծիծ կար թեւող՝

Ուրդ ու կորի դիեցնող...

Եւ ահա ջայլ...Սահանքն ի վար

Փշրուելով անցաւ առուն,

Բայց գայթին մէջ կարծես կայք կար՝

Բարձրութիւններ դրասանգող...

Հիմա հեռուն թաւուտքներուն՝

Ծանծաղելով կ'անցնի առուն...

Կարծես մէջքին լօռ է կապեր՝

Կանաչ օրեր յիշատակող...

Թադէոս Եսայեան։ Գարնանամուտ

Ես գարունիս ժպտեցայ

Պատշգամէս բացօթեայ,

Աշխարհ մ'ինկաւ ներսը լիք

Լուսամուտէս գեղեցիկ...

Ու ես շշմած խինդարբուն

Իջայ մայթերը սիրուն,

Աշխարհ մը կար ափերուս՝

Բիւրեղ աշխարհ մը պորփիւր..

Ու տեսնողներ ապշեցան...

Գարունը զառ որ տեսան՝

Ըսին Շիրա՜զն է...արքա՛ն...

Շիրազն ըսին այս անգամ

Մանիշակին իր սիրած

Ու վարդերուն հայրենի՝

Աշխարհ մ'արփով կլայ'կած

Որպէս թաղար կը տանի...

Թադէոս Եսայեան։ Հայ Աղջնակին Երքը

Այս սարերուն արեւանիստ՝

Իմ կանաչիս, ի՛մ ծաղկումիս,

Բլիթ դէմքիս, կանչող հետքիս,

Գեղգեղանքիս ու սոյր հեւքիս՝

Գե՛ղն է ինկեր...

Այս սարերուն՝ լսէ՜ք լեռներ՝

Այս սարերուն փիւնիկն եմ ես...

Ես ծաղիկն եմ այս սարերու

Հայրենադարձ գարուններուն...

Այս ջրերուն փրփուրազիստ՝

Իմ ծփանքիս ու խաղացքիս,

Անրջանքիս ու կապոյտիս,

Սոյզիս, սոյլիս ու մրմունջիս՝

Նա՛յն է ինկեր...

Այս ջրերուն՝ լսէ՜ք ծովեր՝

Այս ջրերուն նայադն եմ ես...

Ես կարապն եմ, պալերինա՜ն

Սեւանածէս նոր ջուրպարին...