Անուշ Գրիգորեան։ ԱՍՏՂԵՐ ԴԱՐՁԱՆՔ

Չարէն զարկուած 

Ու հալածուած, 

Դարձանք թափառ 

Հողմահալած, 

Մեր սեփական

Հարազատ Մայրենի հողից 

Մենք անջատուած,

Դարձանք ցրօնք, Դարձանք ցրուած,

Աշնան թուփեր 

Երկրագունդի 

Չորս ծագերուն։ 

Մեր մտքերի 

Լոյսն ու տաղանդ՝ 

Մենք բաշխեցինք 

Օտարնհրուն: 

Մոռցանք լեզուն 

Մեր Մայրենի,

Բարբառեցինք 

Կարկտած լեզւով 

Օտարների։

Վատէն զարկուած 

Ու հալածուած 

Որպէս թուփեր 

Մեր Հայրենի 

Ծառէն պոկուած, 

Արնոտ ձեռքով 

Մեր թշնամու,

Մեր հայ ծառէն 

Մենք անջատուած, 

Դարձանք լոյսեր, 

Դարձանք աստղեր, 

Օտարի մութ 

Երկինքներու։

Անուշ Գրիգորեան, Վերջին Շողեր, Արտաշէս Հրատարակչատուն, 1992

Անուշ Գրիգորեան։ ՍԻՐՏ ՄԻՏՔ ՈԻ ՀՈԳԻ

Ո՞րն է արդեոք

Մեր այս կեանքը

Ղեկավարող։

Եւ մեր ճամբան 

Լուսաւորող։

Սի՞րտն է արդեօք,

Որ կը տրոփէ 

Մեր կրծքի տակ. 

Արդեօք հոգի՞ն է 

Անյատակ։

Թէ՜ միտքը մեր 

Մեզ ճանապարհ, 

Լուսաւորող 

Լուսաճրագ։

Ու չը գիտեմ 

Ես ո՞ր մէկին

Ապաւինիմ։

Սրտի՞ս, մտքի՞ս

Թէ թեւաւոր

Իմ հոգիի՞ս։

Անուշ Գրիգորեան, Վերջին Շողեր, Արտաշէս Հրատարակչատուն, 1992

Անուշ Գրիգորեան։Գիշեր

Գիշեր է լուռ, 

Գիշեր մթին, 

Արար աշխարհ

Քնած է խոր։ 

Իսկ իմ հոգին 

Միշտ մշտարթուն, 

Ու լուսաւոր։ 

Հոգիս երբէք 

Իր քունն չունի, 

Ոչ ցերեկի

Ոչ գիշերի։

Հագար թեւով

Հագար ու մի 

Խորհուրդներով

Հոգիս իր հետ

Անլսելի

Զրոյց ունի։ 

Գիշեր է մութ

Աշխարհն համայն 

Մէջ խոր քունի։ 

Բայց իմ հոգին, 

Յար մշտարթուն 

Իր քունն չունի։

Անուշ Գրիգորեան, Վերջին Շողեր, Արտաշէս Հրատարակչատուն, 1992

Անուշ Գրիգորեան։ ՔԱՆԻ ԴԵՌ ԿԱՅ

Քանի դեռ կայ 

Այս աշխարհի 

Սրտի վրայ, 

Այս հողածին,

Անմիտ մարդու

Սեւ գործերով 

Սրատում ու 

Խոշտանգում։ 

Արիւն, աւեր, 

Խաչելութիւն,

Անիրաւութիւն,

Անարդարութիւն,

Մարդու հոգիի 

Մէջ անթեղուած 

Սեւ ժանգ ու թոյն։

Այս աշխարհի

Սրտի վրայ,

Երբէք պիտի չըլլայ, 

Ո՛չ բարութիւն,

Ոչ արդարութիւն, 

Եւ ոչ ալ իսկ

Ազատութիւն։

Անուշ Գրիգորեան, Վերջին Շողեր, Արտաշէս Հրատարակչատուն, 1992

Ծանօթանանք ամերիկահայ բանաստեղծ Անուշ Գրիգորեանին (1903-2004)