Շէն Մահ։ Նոճի

Վանքի բակին, մեկուսի, նոճի մըն է անիկա,
Երիտասարդ ու տժգոյն, ըսես դեռ նոր աբեղայ.
Մինչ ուրիշներ՝ քիչ անդին, բացուած ծիծա՜ղ՝ գորշ ու լայն,
Պարա՜րտ՝ բոլորքը իրենց, հողի՛ն տըւած միշտ բերան…։

Հպարտ՝ խորն իր մենութեան, արեւին հետ ու ցուրտին

Քիչ-քիչ հասակ ան կու տայ վանքի շուքին մէջ՝ դեղի՜ն…։

Զայն կը դիտեմ ես յաճախ, ու կ՛ըմբըռնեմ ալ կարծես.

--Կապո՜յտ, անձրե՛ւ, քաղցրութի՜ւն, գիշեր, թախիծ, սէ՜ր այնպէս:

Հովին խտղանքը լոյսե՜ր երբոր թափէ վերերէն,

Գիշերին մեջ, մեղմ ու խոր երգեր զայն մերթ կը ցողեն…։

Ցա՞ւ մը թաքուն թէ աղօթք՝ փաթթեր մարմինն են անոր...

Մինչ շուրջն իրեն մո՜ւթ ծառեր գլուխ կը նօճեն դառնօրօր,

Վանքի բակին բակին, մեկուսի, ըսես դեռ նոր աբեղայ,

Յաւերժութիւնը գրկած, լուռ , երազին ան կ'էրթայ…։

The Cypress

by Shen Mah (pen name of Archbishop, later Patriarch of Jerusalem, Torkom Manoogian, 1919-2012)

translated by Diana Der Hovanessian and Marzbed Margossian

In the monastery courtyard it stands aside,

young and pale like a new acolyte

while the other dark trees, arms flying wide,

nourished by earth, embrace the light.

Alone in the cold sun, but erect with pride

It grows slowly, lengthening in yellow shade,

while we watch as if it were a lesson, a guide

in climate, in aloofness, in blueness and jade.

In motions of wind, in degrees of light,

in gentle deep rhythms for the coming of night,

wrapped in the aura of prayers in this yard,

while the other trees darken with thickening boughs

in this monastery courtyard it stands apart

like a young acolyte who has just taken his vows.