Մարո Մարգարյան։ [խշշում է գետը]

Խշշում է գետը, թշշում է գետը,
Կռվում է ափի քարերի հետ։
Իսկ բանաստեղծը բառերի հետ է,
Հոգում ծանրացած քարերի հետ է,
Տառերի հետ է,
Դարերի հետ։




Մարո Մարգարյան « Լցված Լռուիւն» 

Հայաստան Հրատարակչութիւն, Երեվան 1972

Մարօ Մարգարեան: ԱՌԱՋԻՆ ՁԻՒՆԸ

Լուսաբաց էր մարմար,
Թափւոմ էր թեթեւ առաջին ձիւնը.
Հոգիս ուզեց յանկարծ
Այդ անդորր պահին
Տեսնել քո տունը:

Եւ անցայ ես խաղաղ,
Անցայ ես խաղաղ ձեր փողոցով.
Նիրհում էր աշխարհը պաղած
Լռում էր ճերմակ մի ծով:

Եւ քո տան մուտքի մօտ,
Հեռուից դեռ,
Տեսայ քո համաչափ քայլերը
Խառնուած ուրիշի
Քայլի հետ,
Իսկ շուրջը
Մաքուր ու անդորր էր:
Իսկ յետով աշխարհում այս,
Որ անհուն ու անծիր է,
Երբ տեսնում եմ ձիւնին
Քայլերի հետքեր կան,

Թւում է ամէն տեղ
Նրա հետ անցել ես,
Եւ աշխարհի սրտում
Սրտիս պէս
Վէրքեր կան:


Մարօ Մարգարեան
1952

FIRST SNOW

It was a dawn like marble

The first light snow was falling.

In that quiet moment

My soul suddenly wanted 

to see your home.

And I passed by serenely,

I passed peacefully by your street.

The world was dormant frozen

The white sea was silent.

And near the entrance of your house,

From afar,

I saw your symmetrical steps

Mixed with someone 

else’s steps

And around

It was clean and tranquil.

And after this world,

which is endless and infinite,

When I see human steps 

on snow

It seems that everywhere 

You passed by

in the heart of the world,

Like my heart,

There are wounds.

Maro Markarian

Translated by Lola Koundakjian

Մարո Մարգարյան։ ՈՒ ՄԻ ԲՈՒՌ...

Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ.
Դու սրտի պէս լայն,
Դու սրտի պէս խոր
Հայրենի իմ հող.

Ակունք բարիքի,
Բոյրի ու բերքի,
Խտացած իմ սէր,
Իմ հրաշք երկիր.
Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ:

YOU ARE A PALM, A HAND...

You are
A palm, a hand,
The size of a heart,
You are
Broad as a heart,
As a heart deep
My native land.
You are
Precious gems of good,
Of fragrance, of fertility
You are
My love concentrated,
My miracle-land
You are
The size of a heart
A palm, a hand.

(Translated by Aram Tolegian)

Մարո Մարգարյան։ Ամեն ինչ թողի

Ամեն ինչ թողի, թողի ես վաղվան,
Բայց ետեւից էլ վաղ չի մնացել.
Միշտ կարծում էի, թե սկիզբն է դեռ
Ու նոր պիտի գան երգերն իսկական.
Նայում եմ հոգուս հոգնած ու անսեր
Էլ թեթեւ տող ու տաղ չի մնացել.
Ամեն ինչ թողի, թողի ես վաղվան,
Բայց ետեւից էլ վաղ չի մնացել։      

Մարո Մարգարյան « Ձնհալից Հետո»- Հայաստան հրատակչութիւն, Երեվան, 1965      

I Left All Things…

I left everything, all for tomorrow,

Behind it now, I see no new morning.

I always believed all was just beginning

And the real songs were soon to follow.

 

I look deep inside, loveless and hollow,

There are no light lines or verses to sing.

I left all things for tomorrow’s spring,

Yet behind it, there’s no new morrow…

 

…………………………… Maro Margaryan

Translated by Tatul Sonentz                                                            

Մարո Մարգարյան։ հազիվ հազիվ կարողացա

Հազիվ հազիվ կարողացա,
Պահել փշուր կրակ անմար,
Եվ չըպաղել։
Հազիվ հազիվ կարողացա
Մորս տված պատկերն իմ պարզ
Զաղավաղել։
Այսքանով էլ պարտական եմ
Քեզ խոր իմ սեր,
Իմ լույս կարոտ։
Այսքանով էլ պարտական եմ
Քեզ, իմ անտես հզորություն,
Իմ նախատված,
Իմ անկարող։

Մարո Մարգարյան « Ձնհալից Հետո»- Հայաստան հրատակչութիւն, Երեվան, 1965

ՄԱՐՕ ՄԱՐԳԱՐԵԱՆ: [Ես տէր եմ հողին ու երկնին կապոյտ]

Ես տէր եմ հողին ու երկնին կապոյտ,
Իմն է աշխարհը ափից մինչեւ ափ,
Ես աշխարհն այս մեծ սիրով եմ չափում,
Սրտով ընկալում թռիչք ու տագնապ։

Ես օրէնսդիր եմ եւ ես դատաւոր,
Ես լսում եմ ինձ եւ ինձ հաւատում,
Ծածկում եմ սիրով անդունդները խոր,
Կիրճերը մթին ծաղկունքով պատում։

Ես յոգնած եմ շատ ու վաստակաμեկ
Եւ շատ μան գուցէ կը թողնեմ թերի,
Բայց հոգով երμեք չեմ ընթանայ թեք,
Չեմ դառնայ μնաւ ստուերի գերի։

Երազներն են ջինջ իմ ուղին պատել,
Իմ քոյրերն են եօթ գոյներն արեւի,
Ծիածաններն են իմ ճամμան հատել,
Ես կեանքի համար, աշխարհի, մարդու
Ինչ-որ մի լաւ μան կþանեմ երեւի։

Մարո Մարգարյան։ [Վեր կաց իմ անգին]

Վեր կաց իմ անգին ,
Եվ լուսաբացի կապույտ կոհակով
Երեսդ լվա:
Ափ- ափ հավաքիր շողերն առաջին,
Շաղախիր նրան մշուշը հոգուդ ՝
Հավերժ անհանգիստ ու ստեղծարար,
Առ կարոտների մի անհուն ծարավ
Ու դիր երգիդ մեջ...
Իմաստավորիր քո հաղորդումով
Այս մեծ պարգեվը
Բնության տված:
Վեր կաց իմ անգին ,
Եվ լուսաբացի կապույտ կոհակով
Երեսդ լվա

Մարո Մարգարյան։ [Խեղդվելու չափ պետք ունեմ ես]

Խեղդվելու չափ պետք ունեմ ես
Լավ ընկերոջ ու լավ մարդկանց.
Ոչ մի թավիշ շող ու շքեղ ,
Ոչ մի գունեղ մետաղ ու գանձ .
Ոչ մի թռիչք ՝ երկինք հասնող,
Փառքի կատար ամենախանձ,
Ու պարտադիր սուտ սերերի ,
Ոչ մի կպչուն սոսինձ ու սանձ:
Մաքուր, մաքուր ու լուսնատես,
Լուսաբացի ցուրտ օդի պես.
Ես հոգնել եմ, հոգնել եմ ես
Ձեվացնելով ու ձգելով,
Չեղած լավը սուտ փքելով,
Հույս տալով ինձ, սպասելով,
Ու մեղաներ ինձ ասելով:
Տարիները եկել դիզվել՝
Ծանրացել են թռիչք ու թափ,
Լավ սրտերի պետք ունեմ ես
Խեղդվելու չափ,
Խեղդվելու չափ:



Նորից մի անգամ ինձ ապտակեցին,
Հավատի համար իմ այս մանկամիտ,
Որ մնացել է դեռ նյարդերիս մեջ
Երազանքների այս հիմար քամին:
Եվ ծիծաղում են,
Ծիծաղում վրաս
Մարդիկ անարեվ,
Մարդիկ աներազ:
Որ դեռ լույսեր ու հույզեր են հորդում
Հոգուս հատակից,
Առանց կատակի.
Եվ ես սրտնեղաց ինձ հարց եմ տալիս…
Այս որ անգամն ես դեմ առնում պատին…

Այսօր անզիջում վերջ ու վերջակետ:
Անգին օրերի վատնումին իզուր ,
Խենթ քամիների մատնումին իզուր,
Այսօր անզիջում վերջ ու վերջակետ:
Խստախոս եղիր նախ ինքդ քեզ հետ,
Ջուրը մի թափի քիչ ունեցածդ.
Մի քանի քայլ է մնում քեզ հազիվ,
Անհուր, անիմաստ հատնումին իզուր՝
Այսօր անզիջում վերջ ու վերջակետ:

Մարո Մարգարյան: [Լուսամփոփը հանկարծ շոշաց]

Լուսամփոփը հանկարծ շոշաց
Եվ ես հանկարծ քեզ հիշեցի,
Ծառը խշշաց, ճյուղը դողաց,
Եվ ես հանկարծ քեզ հիշեցի,
Առուն փախավ խոխոջալով,
Եվ ես հանկարծ քեզ հիշեցի,
Ծածկվեց լուսնյակն ամպի շալով
Եվ ես հանկարծ քեզ հիշեցի:

Դու ինչու՞ ես լցվել այդպես
Աշխարհով մեկ,
Դու ինչու՞ ես այդպես անհուն
Ու անեզերք:

Մարո Մարգարյան 1957
«Լիրիկա» գրքէն, (Խոսք սիրո մասին բաժինէն)

Մարո Մարգարյան: [Կյանքն ու սեր բառը ինձ համար մեկ է]

Կյանքն ու սեր բառը ինձ համար մեկ է.
Թե սեր չկայ, ես չկամ աշխարհում.
Երկինքը կապույտ, արեւը շեկ է,
Արեւ չլինի, ո՞րտեղից գարուն:

Իմ սիրո համար երկմտանք չունեմ,
Անբավ սիրուց է իմ տառապանքը,
Միայն գիտենամ, որ սիրում են ինձ,
Որ ես աշխարհին մի բանով թանկ եմ:

Որ ժպտալով են անունն իմ հիշում,
Իմ իղձերն ամեն, ճիգերն ու ջանքը,
Որ տարիներն իմ չեն անցել իզուր,
Որ ինձմով մի բան շահել է կյանքը:


Մարո Մարգարյան 1952
«Լիրիկա» գրքէն, (Խոսք սիրո մասին բաժինէն)

Մարո Մարգարյան: Ձյուն, մի իջիր

Ձյուն, մի իջիր իր վարսերին,
Ա՜խ, ես այնքան ջահել եմ դեռ,
Մինչեւ հիմա կյանքի վերից
Երազներով սահել եմ դեռ:

Երեկ էր լոկ, որ ես ճերմակ
Զույգ ժապավեն էի կապում.
Իսկ դու այսօր պաղ ու ճերմակ
Սառուցներ ես դեմս կապում:

Եվ ինչու՞ ես դու շտապում,
Փաթիլներըդ վրաս թափում,
Մի տես որքան կայծ ու կրակ,
Կանաչ, կարմիր երազանքներ,
Մի տես որքան կարոտ ու սեր,
Հոգուս խորքում պահել եմ դեռ:


Մարո Մարգարյան 1956
«Լիրիկա» գրքէն

Մարո Մարգարյան: [Շողը ընկել է քարին]

Շողը ընկել է քարին,
Ուրախանամ
Ես ինչու՞,
Ի՞նչ եմ տվել աշխարհին,
Ուրախանամ
Ես ինչու՞:

Ձմռան օրը լուսացավ, --
Ոչ կսկիծ կա,
Ոչ ել ցավ,
Ո՞վ իմ սիրուց տաքացավ, --
Ուրախանամ
Ես ինչու՞...


Մարո Մարգարյան 1956
«Լիրիկա» գրքէն

Մարո Մարգարյան: [Առուն երգի, քնեմ ես]

Առուն երգի, քնեմ ես,
Գարուն երգի, քնեմ ես,
Մանկան անեղծ ու արդար
Շոյող ձեռքին քնեմ ես:

Առուն երգի, քնեմ ես,
Հովի հեւքին քնեմ ես,
Այգի շինեմ սար ու քար,
Թիկնած բերքին քնեմ ես:

Մարո Մարգարյան 1938
«Լիրիկա» գրքէն, (Խոսք սիրո մասին բաժինէն)