Մարօ Մարգարեան: ԱՌԱՋԻՆ ՁԻՒՆԸ

Լուսաբաց էր մարմար,
Թափւոմ էր թեթեւ առաջին ձիւնը.
Հոգիս ուզեց յանկարծ
Այդ անդորր պահին
Տեսնել քո տունը:

Եւ անցայ ես խաղաղ,
Անցայ ես խաղաղ ձեր փողոցով.
Նիրհում էր աշխարհը պաղած
Լռում էր ճերմակ մի ծով:

Եւ քո տան մուտքի մօտ,
Հեռուից դեռ,
Տեսայ քո համաչափ քայլերը
Խառնուած ուրիշի
Քայլի հետ,
Իսկ շուրջը
Մաքուր ու անդորր էր:
Իսկ յետով աշխարհում այս,
Որ անհուն ու անծիր է,
Երբ տեսնում եմ ձիւնին
Քայլերի հետքեր կան,

Թւում է ամէն տեղ
Նրա հետ անցել ես,
Եւ աշխարհի սրտում
Սրտիս պէս
Վէրքեր կան:


Մարօ Մարգարեան
1952

FIRST SNOW

It was a dawn like marble

The first light snow was falling.

In that quiet moment

My soul suddenly wanted 

to see your home.

And I passed by serenely,

I passed peacefully by your street.

The world was dormant frozen

The white sea was silent.

And near the entrance of your house,

From afar,

I saw your symmetrical steps

Mixed with someone 

else’s steps

And around

It was clean and tranquil.

And after this world,

which is endless and infinite,

When I see human steps 

on snow

It seems that everywhere 

You passed by

in the heart of the world,

Like my heart,

There are wounds.

Maro Markarian

Translated by Lola Koundakjian