Կարօ Արմենեան։ Ճգնութիան 7

                                                         
վանկերն ակունքէն
սղուած են նորէն

դէմքերն են հիմա
աններկայ  ու բութ

ձայներ կերկերուն
հնչիւններ կթոտ

կ՚ուզեմ ըմբռնել
խոհն այս անըզգայ

կճել դառնագին
խոհերու լեզուն

կ՚ուզեմ քայլ նետել
դէպի առօրեան

բանալ նորզնոր
ակերը խցուած

կ՚ուզեմ ծունկերով
փնտռել ճամբադ

քամել անյագուրդ
կաթիլդ ժլատ

ուզես կամ չուզես
արթննաս պիտի

պատռտես տենդով
պատանքդ  յոռի

ուզես կամ չուզես
յառնես պիտի դուն

քաջութեամբ յառնես
ու կանգնիս տոկուն



Կարօ Արմենեան

Կարօ Արմենեան: [թաւջութակի լարեր]

թաւջութակի լարեր որոնք գիտեն լռել

      ու մորմոքներ բերել

                             մեր խնճոյքին

ձեր փէշերէն կախուած մեղեդիներ կան դեռ
         
     ու չլսուած բառեր

          ձեր դողացող շուրթին



խորքեր ունիք յղի
արգանդ ունիք հզօր
կոնքեր ունիք մսեղ
շրթներ ունիք աղու
կը գրկուիք դողով
կը բաբախէք տենդով
ձեր մկանուտ երգով
կը մղկտաք անզօր


թաւջութակի լարեր
աղեղն է որ հիմա
կը համբուրէ լալով
ձեր մթագնած լեզուն
կը փնտռեմ կրկին
սփոփանքի բառեր
երբ կը լռէք խոժոռ
թևերուս մէջ այսօր


կը մարմնանայ ոխով
ձեր ընդվզումն ահեղ
ես կը սիրեմ խանդով
ձեր ապստամբ լեզուն
կը զայրանայ նորէն
ձեր մայրական առուն
տապալելով բուներ
վարարելով անհուն


թաւջութակի լարեր
որոնք կ՚ըզգան թաքուն
վերջին ժամու խօսքին
աննպատակ լեզուն
որոնք կրնան խիզախ
թափահարել բաշեր
ու տրորել ամուր
ձեր տխրութեան հիւլէն
որոնք կրնան կանգնիլ
քառասմբակ վարգել
արհամարհել մաքուր
սրտակցութիւնն այս ձեր


Կարօ Արմենեան
Յունիս 30, 2013
Երևան

Կարօ Արմենեան: Ճգնութիւն 16

այս շիշին մէջ դեւեր բանտեց ուխտի եկած նախնին
դեւեր որոնք հում միս կ՚ուտեն
                 կը սնանին պորտէն


այս շիշին մէջ լեցուց քէներ բիրտ համեմներ սիրոյ
խունկեր լղիրճ ու դաւադիր
                  հազար թոյներ աղու


այս շիշին մէջ զիրար գրկող հակոտնեայ կեանքեր
որոնք կաշիդ կը ճանկռտեն
                  դուրս գալ կ՚ուզեն բանտէն


այս շիշին մէջ անհուն գորով անգթօրէն լռող
անյոյս կռիւ անպերճ մարդու
                  եւ վաշխառու կարօտ


այս շիշին մէջ տենչերն իր մութ տեղաւորեց նախնին
տենչեր որոնք չեն յագենար
                  կ՚ուզեն խմել արիւն


այս շիշին մէջ իրիկնային սակարկութեամբ նրբին
կէսն իր պոկեց դրաւ պահուստ
                   չուառական չարչին


չզարմանանք ու չանիծենք ու չարանենգ խանդով
չյօրինենք առասպելներ կասկածելի փառքով
չխարխափենք եւ յանուն հօր չհալածենք որդին
չփնտռենք այպանելին այս տան շեմէն անդին


պարտքէն փախող հին մաքսաւոր ու բերանխուփ նախնին
այս շիշին մէջ եսն իր խեղդեց
                   մոլեգնութեամբ ահով

թողած ետին մարմինն իր սին անօթեւան թափուր
ինք սրբացած մաքրամաքուր
                  անգայտացաւ յերկինս


Կարօ Արմենեան

Կարօ Արմենեան։ կոպերուդ տակ տխրութիւնն է

կոպերուդ տակ տխրութիւնն է

չկրկնուող անուրջներուն

շշունչն անոր որ կը յառնէ

մահաքունէդ քու հնօրեայ

որ կը հպի ու նոյնհետայն

կը չքանայ ու կ՚անհետի

թողլով ետին համն այս աղու

մարմինէդ ներս այս անըզգայ

լերան ետին երկինք մը կայ

գետէն անդին երկիր մը նոր

կարօտի թևն այս կ՚երկարի

դէպի ոստանն իր նախահօր

նախահայրերդ անհետացան

մոռցնելով յետին սպին

եկան մարդեր հիմ փորեցին

քու հողերուդ պորտին վրայ

քու ջուրերդ փոխեցին հուն

ու լեցուցին ձորերդ ամէն

վերջին մատուռն ընկղմեցաւ

որպէս անյոյզ անյայտ եղեռն

քու մարմինդ հիմա կ՚ապրի

իր դժնդակ ու նոր կեանքով

կ՚ապրի առանց նախազգալու

առանց վճիտ գիտակցութեան

անարգաւանդ ապրումն ես դուն

քու բնոյթէդ ընդմիշտ խլուած

քու խորհուրդէդ լքուած ընդմիշտ

քու էութեամբ անընտանի

ափերուդ մէջ գիծեր կան դեռ

հետքեր կեանքի խորհրդաւոր

քեզ կը կանչեն ձայներ մեծղի

քեզ կը տանջեն վէրքեր բոսոր

եւ դուն կ՚ապրիս դուն միշտ կ՚ապրիս

առանց երբեք ընկրկելու

առանց երբեք յագենալու

առանց երբեք կամենալու

կ՚ապրիս գողուն ու զոյգ կեանքով

պարտաւորուած ամէն մէկուն

ու Պետրոսէն գողցած լումադ

վճար տալով քու Պօղոսիդ

յետոյ նորէն փոխ առնելով

տասնապատիկ հատուցելով

կ՚ապրիս յաւերժ անարգ կեանքով

գրաւ դրած քու ցնցոտիդ

կոպերուդ տակ յոգնութիւնն է

քու աներազ գոյակարգիդ

քու յուշերուդ ամուլ շղթան

քու յոյսերուդ մութ փակուղին

հեռուներէն կանցնի ճամբան

մեծահանդէս գինարբուքին

լսողութիւնն այս խժալուր

քեզ կը ձգէ ամէն անգամ

կը հաւատաս արշալոյսին

կը կախարդէ քեզ լուսընկան

յետոյ նորէն կը կծկուիս

կը յանձնուիս մահաքունիդ

Կարօ Արմենեան

Օգոստոս 25, 2013

Մըքլէյն

Կարօ Արմենեան։ աւելի լոյս

աւելի լոյս

լոյս անխնայ

թող բոցկլտայ յետ միջօրէն

ականջ տուէք իր լուռ խանդին

թող մարմինն իր հրավառի

պարպէ կայծերն իր անօթէն

ծեր երեխան խօսի կրկին

կրակ ջամբէ իր խաւարէն

հրաբխի թող կուրծքերէն

խռովակոծ վերջին հիւլէն

դուն կ՚աղերսես ելքն անհնար

տիեզերքի խորթ ակօսէն

կ՚ուզես խլել յարդն ապիկար

հրդեհի տալ դաշտն այս մթար

հարթել ճամբադ հին քաոսէն

կոտորելով չափերն օտար

հանել ոտքի ազատորդին

ու սահմաններն այրել իսպառ

դուն կը տենչաս անցնիլ անդին

որմէ անդին չկայ եզերք

գտնել մէկ նոր ուրախութիւն

գոյութեան մէջ այս տանջահար

այս մերկ ու հում ու անկերպար

իրողութիւնն ընել սկիզբ

յետոյ կանգնիլ ու միս-մինակ

ճակատ պարզել քու ոսոխիդ

դուն կը կռուիս կեանքիդ համար

դուն կը մերժես տեղահանուիլ

դուն կը կերտես քաղաք մը նոր

հողին վրայ այս կամակոր

խաղատախտակն այս քստմնի

դուն շուռ կու տաս ամէն գիշեր

գրոհ կու տաս ամէն առտու

չարքերուն դէմ այս զեղծարար

աւելի լոյս

լոյս անուղղայ

յստականայ յետ միջօրէն

խաբէութիւնն այս փարատի

ապրինք անկուշտ առանց սուտի

ու շրթներով փարինք կեանքին

գրկենք խանդով մատաղատին

որ դուրս կու գայ քու արգանդէդ

արիւնլուայ ամէն անգամ

աւելի լոյս

ու դաժան լոյս

ու աններող ու խածան լոյս

թող խանձուի յետ միջօրէն

կրակ թափի իր երկնքէն

աստեղութիւնն ըլլայ դժոխք

բայց մաքրուի վերջին հիւլէն

Կարօ Արմենեան

Յունիս 28, 2013

Երևան

Կարօ Արմենեան: Յաճախանք

Աղբակոյտն է այս քաղաքին 

որ կը վառեն 

այսպէս անգութ 

ու անխնայ

թէժ հրդեհն է համատարած 

որ կը լափէ 

անասնօրէն 

հարստութիւնն այս մերժուած

բոցավառուող այս կիրակին 

իր հուրերով թող հրճուի 

զուարճանան թող անտարբեր 

հայր ու տղայ 

մայթին վրայ

գռիհներէն մարդ կը յորդի 

կը հեղեղուի մայր պողոտան 

ու բիրտ երգեր կը շառաչեն 

հարթակներէն անփութութեան 

քաղաքն այսպէս կ'ուրախանայ 

աղբ կը թափէ ինքնիր վրայ

մինչ կիրակին այսպէս կու լայ 

իր իւղերով կը տապկուի

Աղբակոյտն է որ կը վառեն 

ու կը ձգեն որ մոխրանայ 

յիշողութիւնն այս նողկալի 

որ կը դիզուի երկրիդ վրայ 

Կարօ Արմենեան: ԱՄԷՆ ԱՌՏՈՒ

Առտուան լոյսէն 

ընդոստ արթնցած 

օրուան ծաղրածուն 

կը ցատկէ տեղէն 

առաջին շողին 

ձօնելով սրտանց 

իր գլուխկոնծին 

կը կանգնի ձեր դէմ 

յարգալիր ու ջերմ 

կատակովն իր հում 

կը պնդէ որ իր 

բարևն ընդունիք 

առանց խոյս տալու 

Առտուն 

նոյն առտուն 

նոյն անհոգեշահ 

անհամ այցելուն 

զոր դռնէն երէկ 

քշեցիր կոպիտ 

ինք պատուհանէն 

ներս կու գայ այսօր 

կը ժպտի դէմքիդ 

յիմար ու հտպիտ 

առանց դոյզն իսկ 

տպաւորուելու 

առանց երբևէ 

ճանաչում տալու 

քու կոշտ վարմունքիդ 

ինչպէ՞ս բացատրել 

ինչպէ՞ս համոզել 

որ զզուած ես իր 

տխմար ելոյթէն 

իր անգիտակից 

աննրբանկատ 

արդէն զայրացնող 

անշրջահայեաց 

ու անժամանակ 

ուրախութենէն 

ինչպէ՞ս հասկցնել 

որ ունիս պարտքեր 

կոկորդդ խեղդող 

ժամանակ չունիս 

և սիրտ ալ չունիս 

քու այս տարիքիդ 

տեսիլքէն տարուող 

խաղամոլութեամբ 

սեղան բանալու 

մտահոգութեան 

պալարներ ունիս 

և դառնասնունդ 

անըստուգութեան 

խիթեր ամեհի 

և ոչ ոք գիտէ 

թէ ինչպէ՞ս կ'ապրիս 

երբ զիլ երկնքէն 

ճաճանչներ զեղուն 

կը լուսաւորեն 

ամէն դար ու փոս 

բացի ուղեղիդ 

այրերէն վհատ 

ինչպէ՞ս կը շտկես 

ողնայարդ թեք 

ինչպէ՞ս կը պարզես 

առագաստդ ձիգ 

և կը ժպրհիս 

դեռ ապրիլ այսպէս 

ծախսել անհաշիւ 

և որու՞ն հաշւոյն 

Եւ հիմա սրտով 

կը հերքես առտուն 

կը կանգնես պատեր 

անտարբերութեան 

մառախուղներով 

երկինք կը պատես 

փախուստ տալ կ'ուզես 

լոյսէն առտուան 

վարակել կ'ուզես 

ծաղրածուն շէնշող 

քու անբուժելի 

տխրութեամբդ խոր 

կ'ուզես արգիլել 

երգն իր կամակոր 

լռութեան մատնել 

քրքիջն իր այսօր 

Ելիր 

հայկազուն 

ու նայէ կեանքին 

սխրանքին եռուն 

հևքին պարմանի 

երգին շառաչուն 

կշռոյթին վայրի 

և ինչպէ՞ս է որ 

պարն այս դղրդուն 

կը քակէ ժայռեր 

լեռներ վիթխարի 

երկիրն այս ինչպէ՞ս 

ինքզինք կը ծնի 

արևներ նորէն 

ինչպէ՞ս կը փարին 

զուգաւորումի 

ինչպիսի՞ հանդէս 

ծիլերն այս հողէն 

կը պոռթկան ինչպէ՞ս 

և ինչպէ՞ս կու գան 

շրթունք շրթունքի 

անիմանալի 

բերկրութեան դողեր 

և ինչպէ՞ս կ'ըլլայ 

մարդն այս երջանիկ 

յոյսն իր կոփելով 

զրկանքին բովէն 

դուրս եկուր դժնի 

քու մահաքունէդ 

Ղազարոսն ես դուն 

որ կրնայ յառնել 

ծաղրածուն նորէն 

կրնայ քեզ գերել 

կրնայ քաշքշել 

կատակն իր հիւսել 

խաբել քեզ կրկին 

քաշել շուրջպարի 

գլխիվայր շրջել 

եզրերդ գաղտնի 

ելիր քաջութեամբ 

հաճութեամբ ելիր 

ողջոյն տուր նորէն 

սուրբ առեղծուածին 

արևն այս գիտէ 

տարփանքով սիրել 

զինել կրնայ քեզ 

վէրքերդ կիզել 

ափերէդ մինչև 

մատները ոտքիդ 

ներարկել կրնայ 

աւիւնն իր ոսկի

ծաղրածուն կրնայ 

կիրքով երազել 

կրնայ կոխկռտել 

ծէս ու առասպել 

բնազդով որսալ 

խոհեր զարտուղի 

համարձակօրէն 

մահդ երգիծել 

ծաղրածուն գիտէ 

թէ ու՞ր կը տանի 

պարն այս դարձդարձիկ 

հազարգլխանի 

ծաղրածուն կ'երկնէ 

տաղերն իր այսպէս 

արցունքն իր զսպած 

կատակաբանի 

ծաղրածուն կ'երգէ 

խաղերն իր այսպէս 

սիրտն իր բանալով 

սրտին ապօրէն 

ծաղրածուն հիմա 

կեցած է կողքիդ 

և պատրաստ է յար 

կեանքդ հեգնելու 

պատրաստ է ոտքով 

ոտքիդ կոխելու 

թռելու երկինք 

հոգւով տօնելու 

Առտուն 

այս առտուն 

այս հին այցելուն 

որ կու գայ այսպէս 

առանց խնդրանքի 

որ ներս կը մտնէ 

առանց խպնանքի 

կը փռուի այսպէս 

տախտակամածին 

մարմինն իր հիւթեղ 

բանալով կրկին 

ծալքերուն մթին 

քու բիրտ ուղեղիդ 

ոգելով երգեր 

խարդաւան ու մերկ 

ծորելով աստղեր 

երակներուդ մէջ 

կը լռէ խանդով 

կը շողայ բարի 

մինչև որ այսպէս 

գետին գլտորիք 

մինչև որ նորէն 

իր հին գթութեամբ 

իր մունջ կարօտով 

թաքուն տրտմութեամբ 

փորձառու կնոջ 

իր ծով բարութեամբ 

ներէ վերստին 

ու ներէ լայնսիրտ 

շնորհէ նորէն 

պարգևը կեանքիդ 

ու քեզ ետ բերէ 

քու ճանապարհէդ