POETRY INTERNATIONAL - 25th Anniversary Edition

We are thrilled to share that the issue is out, containing a portfolio of contemporary Armenian poets from around the world.

We would love to encourage PI by asking that you purchase copies of this 25th anniversary issue for yourself and your family/Friends, the link is:
https://www.poetryinternationalonline.com/25th-anniversary-issue-table-of-contents/?fbclid=IwAR1thUOYvb0IZopy2Xzu0i5RDgHlBT-6pU4dfAhRBBvhkW80oXbLNOSLac8


Contemporary Poets of the Armenian Diaspora,
edited by ARTHUR KAYZAKIAN & LOLA KOUNDAKJIAN

VAHÉ GODEL, The Law of Numbers/La Loi Des Nombres
SONA VAN, Before the Magi Had Even Reached Bethlehem/ԵՐԲ ՄՈԳԵՐԸ ԴԵՌ ՉԷԻՆ ՀԱՍԵԼ ԲԵԹՂԵՀԵՄ
ANA ARZOUMANIAN, No Lyricism/Nada de Lirismo
ARAM SAROYAN, Saroyan & Minasian
GREGORY DJANIKIAN, Even for the Briefest Moment
ARMEN DAVOUDIAN, Exodus
NORA BAROUDJIAN, On Stage/ԲԵՄԻ ՎՐԱՅ
PETER BALAKIAN, What’s Up
NORA NADJARIAN, Carousel


Many thanks, 

Lola and Arthur (guest editors)

Սոնա Վան։ Մեկուսացման Երգ № 1

 (կամ փառաբանության երգ՝ լաբորատոր

պայմաններում ստացված փրկչին)

Կուրացա

մի ամբողջ կյանք ողբալով

սևազգեստ կանանց հետ ու մայրերի

արնեցի կրունկներս

քայլելով մղոններ ոտաբոբիկ

ընդդեմ պատերազմի բոլոր ցույցերի մեջ

հոգնեցրի մատներս-նզովելով

աղվամազի մոլի իշխաններին

պատռեցի կոկորդս- պահանջելով

համեստ իրավունքն իմ աստվածային

ԹԱՂՎԵԼ ՁԵՌՔԵՐՈՎ ԻՄ ԶԱՎԱԿԻ

ծիծաղեցին՝

 ․․․սպանելու բացիլը ի վերուստ է տրված

տղաներին

պատերազմը հավերժ է ինչպես Աստված

մինչև հայտնվեց ԿՈՐՈՆԱՎԻՐՈՒՍԸ

և ասաց

— Եղիցի գլոբալ զինադադար

ու եղավ զինադադար երկրի վրա

սա Կնոջ Աշխարհ է այսուհետ

ապրես փրկիչ

գաղտնաբառը՝ պսակ

ես քեզ անմիջապես ճանաչեցի

դու ՝ միակը աշխարհում

առանց դիմակ

միակ թագակիրը բոլորիս մեջ

որ մտար աննկատ

միանգամից

բոլոր դարպասներով մոլորակի

հայտնվեցիր բոլորի արյան մեջ

բոլոր շուկաներում ու տներում

շրջելով ամեն բան գլխի վրա

գիտեմ

շատ երկար ես մտածել

գալստյանդ ձևի մասին

երկրորդ անգամ

և սակայն ես ո՞վ եմ

որ քննարկեմ

հերթական ընտրությունդ անքննելի

Global զինադադար

սա երազ չէ՞

լռում են ռումբերն ու մայրերը

թռչունները երգում են տունդարձի երգ

կորոնա՜

բարի լու՞ր ես դու

կլոնված 

միևնույն գթասի՞րտը պսակով

որ նախընտրում էր թույլին ու տկարին

ու հաստատում կարգը երկրի վրա

Սարեր մի շարժիր

պարզապես բարձրացիր գագաթին

ու վանկարկիր

քո սիրած ածականը երբևիցե

եղիցի ՀԱ- ՎԵՐ- ԺԱ-ԿԱՆ զինադադար

ու

կավետեն ձիթենու ճյուղերով

անունը քո

միլիոնավոր կանայք

բոլոր կտուրներից մոլորակի

ՍՈՆԱ ՎԱՆ։ ՏԻԵԶԵՐՔԸ ՔՈ ՄԵՋ

Ուիթմենը տեսնում է տիեզերքը
խոտի տերևներում,
Բլեյքը՝ ավազի հատիկի մեջ,
Գինզբերգը՝ աչքերում սովորական մարդու
ու էրոսի...

Ես, որպես կին, տեսնում եմ
բոլորն այս պատուհանից հիմա,
և լվացք եմ փռում կիսաժպիտ...

Մահվան դեմքը անվերջ մեծանում է
կյանքիս ծիծաղելի հայելու մեջ,
կշռում եմ քաղաքն այս
փակ կոպերով.
քար է... օդ է... ու ժամանակ։

իսկ դու ամենուր ես խենթուկ օդի նման.
խոտի տերևներում, ավազի մեջ,
աստղերի մեջ ես դու, և աչքերում
տղաների այն սովորական...

ՍՈՆԱ ՎԱՆ

Sonia Van invited to the prestigious Festival Internacional de Poésia in Medellín, Colombia

Congratulations to Sona Van, invited to appear and read at the International Poetry Festival in Medellín, Colombia, June 29 to July 6, 2019.

https://www.festivaldepoesiademedellin.org/es/Festival/29/SonaVan/

Սոնա Վան։ Կենսագրություն

Պապս… 
քահանա էր


նա 
Աստծուն
հավատում էր
առավոտյան
ժամը իննից
մինչեւ
երեկոյան
ժամը վեցը


իսկ վեցից հետո՝
հանգստանում էր


հայրս…
ֆիզիկոս էր


նա
իննից վեցը հերքուն էր
Աստծուն
իսկ վեցից հետո
գաղտնի
հավատում


հորաքույրս
բոլոր
սիրային
նամակները իր
պահում էր
մաշված
Ավետարանում
հայտնությունների
հերթականությամբ
նա
ընթերցում էր
Աստծո խոսքը
եւ նամակները
դեմքի
միեւնույն
արտահայտությամբ
եւ
երկուսին էլ
նա
հավատում էր
միայն… կիսով չափ


հենվելով
նրա
ստեղծվածային
ժպիտի վրա
(բանալու անցքից)
դժվար էր ասել
թե
հորաքույրս
ու՞մ էր նախընտրում
փրկության
համար… այդ օրը


մայրս
(քիչ էր մնացել
որ մոռանայի)
ժամանակ չուներ
հավատալու
կամ
չհավատալու
նա միշտ զբաղված էր
ոչնչից
ինչ-որ բան
արարելով
մայրս միշտ լուռ էր
ես…


ժառանգել եմ պապիս
ցերեկհավատությունը
հորս իրիկնահավատությունը
հորաքրոջս ժպիտը
եւ մորս ձեռքերը


***


ֆիցիկոս հայրս
լուրջ հավատում էր
Քրիստոսի
փարախում ծնված լինելու
պատմությանը


հայրս ասում էր
որ
սովորաբար
ճիշտ են դուրս գալիս
անհեթեթ թվացող
պատմութիւնները
քանզի ոչ մեկը
(հայրս ասում էր)
իրեն թույլ չէր տա


այն հորինելու
կարեկցանքով էր
հայրս միշտ խոսում
Հովսեփի մասին
ֆիզիկոս հայրս
հրաշքների էր
հավատում նաեւ


մայրս
հրա՜շք էր




AUTOBIOGRAPHY

My grandfather 
was a minister,
He believed in 
God from 9 to 6.
At night he 
would rest.

My father was 
a physicist. From 
9 to 6 he ignored 
God. After 6 
he secretly believed.

My aunt kept all 
her love letters
in her Bible. And 
read them both with 
the same rapt look.
Watching her through 
the keyhole I couldn't 
tell which rememption 
she preferred.

I almost forgot 
to mention my mother.
She was too busy 
to believe or not.
She was too busy 
making things, baking 
all day long.

My father, the physicist 
believed in Christ's 
manger birth. He said 
most ridiculous stories 
were true because
no one would make up 
such stuff. He also 
believed in miracles,
For instance Mother.

Father always said 
she was a miracle and 
had made us all from dough.

by Sona Van
This excerpt translated by Diana Der-Hovanessian


Contemporary Armenian Poetry, Edited by Diana Der-Hovanessian. Published by The Writer's Union Publishing house, Yerevan 2006.

Սոնա Վան։ Երրորդ ցանկութիւն

Դժուարը… ասեմ
ոսկէ ձկնիկին
մի կերպ գտնելն էր


Ես ցանկացայ նախ
որ նա ինձ դարձնի
ան-տե-սա-նելի


ու դարձրեց


յետոյ ուզեցի
գտնուել անեզր
բաց տիեզերգում


ու յայտնուեցի՝ այստեղ եմ վաղուց


կ՛ուզէի՛ դուրս գալ
ու վերադառնալ
սակայն ինձ այստեղ
չի տեսնում ոչ ոք
հետեւաբար եւ
խիստ անհեթեթ է
թւում
«դուրս գալը»


ինչ արած՝ յաւերժ կը լինեմ այստեղ
թէպէտ արդարեւ
այդ չէր լինելու
երրորդ 
խդրանքս

ՍՈՆԱ ՎԱՆ: ԷԿԶՈՏԻԿ ԹՌՉՈՒՆ

Հիշո՞ւմ ես ձմեռվա
գիշերները կարճ
ու համբույրներդ
գիշերներից երկար

մարմինս… հիշո՞ւմ ես
հախճապակե տարա
լցված դեղնակարմիր
քաղցր հյութով
ու
քո լեզուն արագ
մաշկիս վրա թարթվող
ինչպես կոլիբրի՝
թռչունը էկզոտիկ

որ
թվում է անկշիռ
օդում կախված
փոշին երազներիս
մաշկիս վրա
եւ
ավելները թարթիչներիդ

ձմեռվա գիշերները կարճ
հիշո՞ւմ ես
եւ
ձեռքերդ
...գիշերներից երկար

Սոնա Վան։ ՊԱՐ ԱՎԱԶԻ ՎՐԱ

Պտտվում եմ ավազի վրա

շրջանակներ գծում փեշիս ծայրով

մռռում եմ մաշկո՛վս ասես μերանս փակ

«երեկ Հռոմն էր զեխ …այսօր էլ ես»

կես-կատու կես-կին եմ ես այս պահին

վայելչանքս ձեւ չէ այլ նպատակ

պարս վարժանք չէ սին այլ ճանապարհ

որ տանում է ինձ վեր՝ օղակ-օղակ

ինչպես ջահել մահվամբ ոգեւորվող ացտեկ

ես կկռվեմ՝ նետիս ծայրին փետուր μազմաերանգ

հազար տարի հետո գուցե փլվեմ ներսից

(ես էլ Հռոմի պես)

բայց չեմ պարտվի երբեք… մարտադաշտում

վայելչանքս ձեւ չէ… կանչն է նախնիներիս

դեմքիս դաջված կատու... վրեժ... բնազդ...

ծածկագրեր են գետնի օղակները μոլոր

բերված հեռու-անցյալ կորած վայրից

շրջանակը չունի ոչ սկիզբ եւ ոչ վախճան

հավերժություն՝ կախված փեշիս ծայրից

ինձ հաղթելը հեշտ չէ… թե ոչ անկարելի

ես պատկանում եմ ցեղին… պարողների