Արփիար Տէր Մարգարեան։Ծաղկեպսակը

Կեանքէս անաստղ ու խուսափուկ

Փունջ մը ծաղիկ միայն մնաց

Իբր յիշատակ մը մշտայոյզ.

Վարդ մը կարմիր, որ ունի փուշ,
Կ՛արիւնի միշտ հոգիս խռոված,
Փերթերն անոր նուրբ ու քնքոյշ
Սպեղանի կ՛ըլլան հոգւոյս,
Ու կը ծածկեն վէրքս անբոյժ։


Ադամանդէ ցօղը փունջին,
Փովակերպուած արցունքէն իմ,
Կու տայ սնունդ, թարմ, անսպառ
Հոգեվար ու անարեւ  իմ ծեր սիրտին,
Որ յետ մահու կը վերապրի
Անմահութեան իղձովն առլի,
Որ կը ձգտի ու չի հասնիր,
Գահին թափուր, անթագակիր։


Յիշատակի փունջը կեանքիս,
Ծաղկեպսակն ըլլայ պիտի
Հանգչած մարմնոյս, մինչ իմ հոգիս
Տենդ մը ունի վաժ կարօտի։






Արփիար Տէր Մարգարեան, Արձագանգ եւ անցորդը, Ստանպուլ : Արաս , 2006

 




Արփիար Տէր Մարգարեան
(1889-1970)

Արփիար Տէր Մարգարեան։ Պատրանք

Ես ուզեցի մոռնալ հին,
Հին օրերու հին յոյզեր,
Նոր օրուան մը կարօտէն,
Նոր կեանքի մը կենսափեր.

Ես դիմեցի կախարդին,
Ես դիմեցի պատրանքին,
Ես միամիտ, սրտագին,
Սերտ փարեցայ մեծ լոյսին.

Արփիար Տէր Մարգարեան (1889-1970)
Արձագանգ եւ Անցորդը, Արաս Տպագրատուն, Պոլիս 2006



Illusion…

I wanted to forget the old,
The old days’ emotions all told,
With a yearning for new days
Of a new life, for always.

I saught wizards’ advice,
I saught illusion’s guidance,
I, naïve, heart worn on my sleeve,
I hugged the grand light to live.

Arpiar Der Marcarian (1889-1970)
Translated by Tatul Sonentz