Wednesday, April 30, 2014

We are celebrating ....

Pop the champagne cork: on April 30, 2014, The Armenian Poetry Project turns 8!

With over half a million hits, hundreds of daily visitors and over 2100 entries, we have reasons to celebrate.

I believe APP helped me achieve several goals: bringing Armenian poetry to an international audience; free access for all readers, including those who don't have Armenian books in their homes and public libraries; audio files in iTunes; audio archives in SoundCloud; translations by a committed group of authors and readers; discovery of new writers, and, exposure to forgotten authors.

APP runs the annual poetry competition, which for the last four years has been sponsored by the Armenian Students' Organization, Inc. in memory of Arthur Halvajian.

I invite you to contact me to receive: 

1. Resources to start your own DEAD ARMENIAN POETS SOCIETY. This was the core of what eventually became APP. You can get tips on how to run evenings dedicated to readings of works by late Armenian authors.

2. Resources for Armenian poetry workshops.

3. Support for cultural events and help in finding authors for reading series in the United States and Canada.

Thank you for being a reader and supporter,

Lola Koundakjian
Curator and Director, The Armenian Poetry Project


Literary quote for April 2014


Today if I write instead of building canals and power plants it is due to two things: the impact of meeting Yeghishe Charents, and second, the touch of ancient manuscripts at the Matenadaran library where I worked as a student and could read and hold the magnificent old manuscripts from the fifth through the eighteenth centuries.

Gevorg Emin (1918 – 1998)

Monday, April 28, 2014

Sotère Torregian: HANDLE WITH CARE

The Words “HANDLE WITH CARE" (apparaître tout d’un coup)
for Haroutiun Koundakjian and for Lola

ma saison pleine de saisons
René Char, Seuil

Appear before me out of Nowhere
which is to say
there is Nowhere there is Everywhere
Everywhere you have left your shadow
Where you have stepped across the globe
the instant
of your camera's shutter flicked like a snake's tongue
Sahara’s sands at your heels Africa’s vain glory

The dinner-plate left with unfinished food in Aleppo

The beauty of Woman your gaze gathered into itself
perhaps
having seen them only once before you had to move
on to another assignment

At this moment I pause
as I have lost count
sun moon meridian East West all can be captured in New York
reflected in a department store window as one passes by
As I lift my glass of wine in tribute here
To your converging lens and the rainbow cascaded there
on the painter’s palette of Arshile

as I too partout meet you
in this Everywhere


Sotère Torregian
13 April, dimanche des Rameaux, AD 2014



This poem is in memoriam to photojournalist Harry Koundakjian (1930-2014) whose baptismal name was Haroutioun, which is Armenian for Resurrection.

The poet’s father, Sami Torregian (1910-1992) was also a photographer.
Arshile Gorky (1904-1948) was an Armenian-American surrealist painter.

Friday, April 25, 2014

Albert Kapikian: April

the wind
picks up

the sun
is gone

you have
a few minutes

to gather up
your things

Thursday, April 24, 2014

Albert Kapikian: The Hunt

They sold the youngest and most 
handsome of every village where they 
passed the night,  and these girls have 
been trafficked in hundreds throughout 
the brothels of the Ottoman Empire.

Arnold Toynbee
Armenian Atrocities


i am haunted in my hunting
for you dear god hear
me

the leaves are already hurling through the 
wind
the trees are off

it's quarter to twelve and i thought you'd be
here by now
your slippers are

waiting



This poem has appeared in the Washington Review's December 1986-January 1987 issue. 

Wednesday, April 23, 2014

Դանիէլ Վարուժան։ Վարուժնակիս

Պէտք է կարդալ «Վարուժնակիս»ը զգալու համար,
թէ ինչ է հայր ըլլալը։

Յ. ՕՇԱԿԱՆ



Վարուժանի անդրանիկ դուստրը՝
Վերոնը





ՎԱՐՈՒԺՆԱԿԻՍ

Աղուո՜ր, աղուո՜ր, աղուո՜ր վարդն իմ Գարունիս՝
Որ սըրտիս վրայ μացուեցար,
Եւ քեզի հետ μացիր հոգիս վըշտահեղձ
Նոր երազի մը պայծառ։

Հին օրօրանն, որ, թաղարի պէս լըքուած,
Կþըլլար խըշտեակը սարդին,
Կենդանացա՜ւ ճըռուողիւնով, μոյնի պէս
Պաճուճուեցաւ վերըստին։

Արեւ մը նոր, շողերուն հետ աչքերուդ,
Շեմիս վըրայ ցաթեցաւ.
Եւ վանդակին մէջ կաքաւս իմ վիրաւոր
Կարկաջեց երգ մը անձկաւ։

Դուն սենեակէ սենեակ թըռար դեդեւուն
Բոյնէն ինկած ծիտի պէս.
Ձայնէդ դիւթուած՝ այցելեցին տընակիս
Սերոμէն լուսագէս։

Աղուո՜ր, աղուո՜ր, աղուո՜ր վարդն իմ Գարունիս՝
Եկուր նըստէ՛ ծունկերուս.
Թող լուսնակի պէս՝ մըռայլ ծոցս ողողեն
Ոսկի վարսերըդ սընդուս։

Շըղթայէ վիզս այդ թեւերովըդ քընքոյշ,
Նըման ծաղկէ մանեակի.
Ժըպտէ՛ ինծի, որ ցուրտ անդունդը սըրտիս
Արշալոյսո՛վ բըռընկի։

Խօսէ՝ ինծի, անծանօթ խօսքը, զոր դուն
Երկինքէն հետըդ բերիր,-
Կը բանայ շողը՝ վարդն, իսկ շուրթը մանկան՝
Աստուծոյ մատը կարմիր։

Նայէ՛ ինծի, լուսնակն ինչպէս կը նայի
Դամբանին խորը խաւար.-
Սէրըս մեռած՝ պիտի առնէ յարութիւն
Ու պիտ՝ ապրի քեզ համար։

Քեզի՜ համար, որուն միսն է գոյացած
Շուշաններու թերթերէն,
Միւռոնաբոյր շապիկն հիւսուած է թեւով
Թիթեռներու նըկարէն։

Քեզի՜ համար, ո՛վ իմ քերթուածըս անմահ՝
Զոր արիւնովս յըղացայ,
Զոր երգեցի՝ հպելով սըրտիս լարերուն
Լարն ամենէ՛ն դիւազգայ։

Քու ձե՛ռքըդ լոկ դեռ կը բըռնէ զիս կանգուն
Աւազներուն վրայ փառքիս.
Եւ մազիդ մէկ թելը բաւ է կապելու
Տիեզերքին հետ՝ հոգիս։

Վարուժնա՛կդ իմ, իմ փափկասո՛ւն Դիցուհիս,
Ո՛վ քընարէ, դու հոգեակ,
Թող որ արցունքս, որ այտերուդ վրայ կ՛իյնայ,
Ըլլայ ծիծաղ կամ սուտակ.

Բիբերըդ թող սըրսկեն աստղե՛րն երկընքին
Իմ խորշոմած ճակատիս՝
Որ իր վըրայ, թագի պէս, բա՛րձըր բըռնեց
Խոր ըսպիները սըրտիս։

Զի ես անդո՛ւնդն եմ՝ որ կ՛ըլլայ երջանիկ
Փոսուռայի մը լոյսով.
Անապա՛տն եմ, որ երկինքին կը ժըպտի
Իր ծըլարձակ մէ՛կ բոյսով։

ԴԱՆԻԷԼ ՎԱՐՈՒԺԱՆ

1912 Մայիս 15ին ուղարկուած է Թէոդիկին «Ամենուն Տարեցոյցը» տարեգրքին յաջորդ թիւին համար, որ լոյս տեսած է նոյն տարուան Դեկտեմբերին։ «Վարուժնակիս»ը նաև մաս կազմած է «Հեթանոս Երգեր» հատորին (Պոլիս, 1912)։




Belle, belle, belle, rose de mon Printemps,
Qui t’es ouverte sur mon cœur,
Et a déployé avec toi en mon âme affligée
Un nouveau rêve resplendissant.

Le vieux berceau qui, tel un vase abandonné,
Devenait une paillasse pour l’araignée,
A repris vie avec tes gazouillements, comme un nid
S’est enjolivé de nouveau.

Un soleil neuf, avec les rayons de tes yeux,
Sur mon seuil s’est éclos,
Et dans sa cage ma perdrix blessée,
A entonné un chant convoité.

Toi, de chambre en chambre tu t’es envolée légèrement
Comme un oisillon tombé du nid,
Enchantés par ta voix sont arrivés dans ma maisonnnette
Des séraphins lumineux.

Belle, belle, belle, rose de mon Printemps,
Viens t’asseoir sur mes genoux,
Qu’un doux clair de lune inonde ma poitrine
De tes soyeux cheveux dorés.

Enchaîne mon cou de tes bras délicats
Semblables à un collier de fleurs ;
Souris-moi, pour que le froid chaos de mon cœur,
S’embrase avec l’aurore.

Parle-moi, avec le langage inconnu, que toi
Tu as apporté du ciel avec toi,
La rose déploie son chatoiement, et la lèvre de l’enfant
Le rouge du doigt divin.

Vois comme le clair de lune me regarde
Au fond du sépulcre ténébreux ;
Mon amour mort va ressusciter
Et va vivre pour toi.

Pour toi, dont la chair est constituée
De pétales de lys,
Dont les manches de chemise embaumées d’huile sainte
Sont tissées selon l’image des papillons.

Pour toi, ô mon poème immortel
Que j’ai conçu avec mon sang,
Que j’ai chanté en pinçant les cordes de mon cœur,
La corde la plus sensible.

Seule ta main me fait tenir debout
Sur les sables de ma gloire
Et un seul de tes cheveux suffit à attacher
Mon âme à l’univers.

Ma petite Colombe, ma tendre déesse,
Qui…chante ta douce âme,
Laisse mes larmes qui coulent sur tes joues
Devenir des rires ou des rubis.

Que tes pupilles pulvérisent les astres du ciel
Sur mon front ridé !
Qui a tenu au-dessus de lui, comme une couronne
Les profondes blessures de mon cœur.

Car moi je suis le néant devenu heureux
A la lumière d’un ver luisant.
Je suis le désert, qui sourit au ciel,
Pour sa plante qui a germé.

Traduction Louise Kiffer 

Monday, April 21, 2014

ՇՈՒՇԱՆԻԿ ԿՈՒՐՂԻՆԵԱՆ: Ինձ Ի՞նչ Զատիկ Կարմիր-Կանաչ…


Ինձ ի՞նչ Զատիկ կարմիր-կանաչ
Ու խնդութեան մեծ տօնի,
Երբ եղբայրս հիւանդ, քաղցած,
Թափառական, տուն չունի:

Ինձ ի՞նչ բերկրանք, ուրախութիւն,
Քրիստոսի յարութեան,
Երբ տարագիր ստրկութիւն,
Կեանքն է մաշում յաւիտեան:

Իմ Զատիկը թշուառ աչքիս
Բարօրութիւն է միայն,
Այնժամ միայն մի ձու ձեռքս
Կ՛ասեմ տօն է յարութեան:

Մի խեղճ ազգի, որ դարերով
Իր մշտահոս ալ արեան
Անմեղ հոսած կաթիլներով
Ներկել է ողջ Հայաստան:

1906 թ.

Friday, April 18, 2014

Albert Kapikian: The Photoengraver


for Zareh Kapikian (1898-1989) and
in memory of Albert Zaven Kapikian (1930-2014)
The ferries weren't running
to the island, Ellis Island,

because of the wind. So turning
from the river

we were
finally granted

a glimpse
of the photoengraver

here–
The city

appeared as if in a negative
of a line drawing

before us. The overlapping
plates of shadows

cleansed the sensitive
to light

sensitized metal
of the skyscrapers

glinting against the copper
metal screen

of the sky. So
this is what he saw

you said
this is what your grandfather saw

when he arrived–
the slow, sweeping shadows

only the painstaking
could manage to see–



those shadows
those same shades

now moving alongside the office buildings
and disappearing

into the pressing
clouds


Albert Kapikian, our winner for the adult category, lives in Maryland.

Thursday, April 17, 2014

Riva Martin: The Armenian Journey

Unforeseen harvest of a nation
Once firm in holy ground
Weaned out in strategic rows
Trampled upon without sound

No warning or response, just deception
Persecutors ‘twould seem hell bound
Insensitive to pain and sorrows
Heard over unjust battlegrounds

Forced into a violent migration
No explanation—dumbfound
Floods of tears did echo
To those who yet had drowned

Fear and silenced devastation
Mourning the motionless mounds
Lead to invisible gallows
Driven, sun-leather browned

Robbed, ripped of earthly possession
The loss of men profound
Lives destroyed in desert meadows
For months ceased to surround

Children were no exception
Many thousands orphan-crowned
The loss of heritage would grow
Native tongue a foreign sound

Enemies fostered compassion
As did allies, some newfound
Both in times a hero
For new life would abound

Scattered by destruction
Seeds on foreign ground
To history it bestows
A story quite renowned


Riva Martin, our college age category winner, is from New Milford CT and attends Paul Smith's College. She writes "I wanted to thank you for hosting this poetry competition.  I had never even heard of the Armenian Genocide before now. It is a wonder that I was never taught about, or in the least, informed, of such a historical event in world history.  Inspiring it is. "


Wednesday, April 16, 2014

Serena Marguerite Hajjar: My Նէնէ

black սուրճ, fresh off the stove,
            sitting in tiny white ceramic cups,
their flowery designs more delicate, more fragile
than the china itself.
women sitting cross-legged on the weary green couch,
their bubbling chatter filling the room with gusto.
scenes from a Turkish soap opera
flickering endlessly on the screen,
keeping them company, feeding their gossip.
Նայիր, Սիրինա, այս աղջիկը քեզի կը նմանի
ձեռագործ laying under the glass of tables everywhere;
            more lace resting on her lap,
            silently waiting to be weaved
            by her seasoned fingers
into impossible patterns of diamonds and flowers.
thin, golden glasses balancing on the tip of her nose,
            the day’s edition of L’Orient le Jour sprawled before her,
            eyes scanning for the latest happenings.
պլղուր and բադադես, my favorite duet,
            simmering quietly in the tired kitchen,
            leftover manaeesh from this morning
            still exhaling its zesty aroma.

Հայտէ, Նէնէ-ին համար բան մը նուաքէ
loose, ivory keys rattling under my fingers,
            sighing a familiar -
if slightly off-key - melody,
perhaps an elegy by Babajanian,
maybe a dance by Khachaturian,
and she, harmonizing and humming along.  
a dollop of Armenian, a dash of broken French,
            a sprinkling of Arabic,
            a hint of Turkish,
            mixing with her unique intonation,
forging her personal dialect,
the voice of love,
            the voice of my Նէնէ.

Serena Marguerite Hajjar, our winner in the teen-ager category, lives in Lexington MA and attends Lexington High School

Winners of the 2013 Arthur Halvajian Poetry Competition

On behalf of the board of the Armenian Student's Association and the Armenian Poetry Project, congratulations to the winners of the 2014 Arthur Halvajian Poetry Competition.


Serena Marguerite Hajjar, Lexington, MA 
Riva Martin, New Milford, CT 
Albert K. Kapikian, Silver Spring, MD

Friday, April 11, 2014

Վահան Տէրեան։ Արեւածագ


Ես կանգնած եմ վայրի ժայռի կատարին, 
Բա՜րձր, բա՜րձր,— հեռաւոր ու մենաւոր. 
Այնտեղ, ցածում, դեռ նիրհում են դաշտ ու ձոր, 
Դեռ խաւար է այնտեղ՝ դաժան ու լռին։ 

Սակայն շուտով կատարներից հեռանիստ 
Արևն այնտեղ հուր կը թափէ և ոսկի, 
Եւ կը ցնծան դաշտերը՝ լուռ ու հանգիստ, 
Երկիրն անհուն կարօտ կեանքի և խօսքի։ 

Եւ դու կ՛երգես, զարթնած աշխարհ, իմ առաջ, 
Կ՛արձագանքես իմ ողջոյնին սիրառատ, 
Կը լսեմ ես դարձեալ աղմուկ ու շառաչ,
Ու կը սիրեմ հեքիաթային առօրեադ։ 

Լռութիւն է, մութ է այնտեղ, սակայն իմ 
Սրտում արդէն արշալոյս է՝ յարութի՜ւն.— 
Ողջո՜յն ձեզ մութ ուղիներում երկրային, 
Ւմ եղբայրնե՛ր, հեռուներում և բանտում... 

1912

Thursday, April 10, 2014

Զարեհ Թօփալեան: ԵՂԵՐԵՐԳ


Ապրիլեան նահատակներուն

Առաւօտ մ՚էր ցօղապաճոյճ,
Այսօրուան պէս խաղաղ, պայծառ,
Մատաղատունկ թուփերն վարդի,
Պէս պէս տունկեր առոյգ, վայրի,
Ոստ ու տերեւ պերճ ու փայլուն,
Մարգարտաշիթ ու սիրազարդ,
Օրն այդ շըքեղ, խոստմնալից,
Ծլվըլունով ծիծառներուն 
 Կ՚արշալուսնար գարնան ցայտքով 
Կենսաշողուն՝ շաղ առաւօտ։

Հանդ ու հովիտ կանաչազարդ,
Գեղատեսիլ, խանդաղակաթ,
Դալարազգեաց կախարդութիւ՜ն
Գարունն էր նստած հով դաշտերուն։
Զըւարթահոս գիւղի առուն՝
Ականակիտ ու փողփողուն,
Ուսած զմրուխտ իր ջուրերուն,
Առանցքներէն օձապըտոյտ
Գլգըլալով թափընթաց,
Գեղազուարճ սարերն ի վար 
գալարուն։ 

Երկինքը տաք ու շողշողուն։
Ծաղկած ծառերու ծամերուն
Ծիտերն ուրախ ու ճըռւողիւն։
Արտերն յուռթի ու գունագեղ
ծեքծեքանքով երերուն։
Հողմը օծուն մարմանդ բոյրով
Նորազուարճ ծաղիկներուն։
Արեւը գրկած կամարը հեռուն
Կապոյտը վըճիտ, ճերմակը անբիծ,
Շերտ շերտ բացուող նայուածքներուն.
Անհունութիւ՞ն
Թէ խորացող ունայնութիւն։

Այսպէս ծաղկուն ու դիւթահրաշ,  
Գարնանածիլ կեանքը դարուն,
Կը բացուէր լու՜ռ յաւերժալոյս
Բիւրակնեայ աստղերուն,
Ինչպէս երազն պարմաններուն։
Խորասուզուիլ կ՚ուզէր կարծես
Նախաստեղծի խոստումներուն,
Ու շօշափել ձեռքովն մաքուր
Նոր կտակն իր խաւարակուռ։

Իղձն էր հայուն քաջատոհմիկ,
Դառնալ տէրն իր ազատ կամքին, 
Ու բառնալ լուծն իր՝ դարեր պատած
ստրկութեան,
Ու հասնիլ հոն՝ մինչ անյայտին,
Աներեւոյթ երկինքներու 
Անդնդախոր անհունին,
Ու որոնել մէկիկ մէկիկ
ծլարձակուող
Ճակատագրի խորհուրդներուն,
Ու թափանցել հողակառոյց
Մարդոց սրտի գազանացած
ծալքերուն։

Ո՜հ, թէ ի՞նչպէս սիրտը մարդուն,
Անեղաշէն, անեզրական,
Որ սխրանքն էր հայր Աստըծուն՝
Համորովայն արարչական
բարիքներուն,
Անմատչելի իր խաւերուն
Կրցաւ խեղդել խաղաղ զարկը
Արեւաբաղձ երազներուն,
Ու վերածել այդ բաբախուն
Անմեկնելի սիրոյ ածուն,
Ծիծղուն որջը գազաններուն։

Ու պահել հոն՝մանուածապատ,
Խորն իր հրաշք երակներուն,
Ահագնագոչ բուքը գուժկան
Պատուհասիչ ղօղանջներուն։
Ազնուազարմ մեր մայրերուն
Ու քոյրերուն, վայելչակազմ
Ու կիսամերկ իրաններուն,
Պարտադրուած մարդախողխող
եաթաղանի
Անարձագանգ աղմուկներուն,
Անեղանակ երգը պարի,
Պարը մահուան ու կեանքի։

Եւ դեռ ինչպէ՜ս մոլեգնօրէն, 
Լուսանըշոյլ ու քնքշանոյշ
նայուածքներէն՝
Աղերսածոր ու կարկամած
Մեր մայրերուն ու քոյրերուն,
Անհետացան յաւերժօրէն,
Վայելչադէմ՝ գարնանային
Վառ տեսիլքներն կարկառուն։

Եւ դեռ ի՞նչպէս,
Ո՜վ մարդկային խղճմտանք,
Մարմիններէն արհաւրալից
Մեր մայրերուն ու քոյրերուն,
Շոգիացող վիշտն ու լլկանք
Կիրքերն գինով ներշնչեցին,
Որ շրթներով արիւնացայտք
Ըմբոշխնէին գազանացած՝
Բռնաբարուած բոյրը արեան
Հազար ու բիւր անմեղներու։

Եւ դեռ ի՞նչպէս եւ ինչու՞
Սիրտն աղուոր այդ բաբախուն,
Որ փունջ մըն էր գարնանայոյս
Բիւրակերպեան խոստումներու,
Արօտ մ՚ինչպէս դալարագեղ
Բազմագունեան ծաղիկներու՝
Հրաշակերտ ու սիրուն,
Ուր կեանքը սէր կը սփռէր,
Սէրը թովչանք կենսաբեր,
Դարձաւ մահիճ ոճիրներու
Ու մարդահոյլ զենարանի,
Գգուեց խորն իր ակօսներուն,
Զարհուրական հեւքը թուրքին։

Ի՞նչու յանկարծ մըրրկայոյզ
Ու բարձրաբերձ երկինքներէն,
Բարեհնչիւն հողմը լըռեց,
Ու չըտարաւ անշամանթաղ
Մեր աշխարհէն սուգ ու շիւան,
Բազմապատիր դաւադրանքն
Օրհասական նախճիրներու,
Որ հոն իշխէր խանդաղատանքն
Որպէս ցայգերգ հայրենաւանդ,
Եւ ցոլարձակ լոյսը դարձաւ,
Ընդհանրական պարտեալ պատրանք
Խաւարամած, անթափանց։

Ո՜վ իմացաւ թէ ի՜նչ ձեռքեր՝
Եղեեռնագործ, արիւնթաթախ,
Սաղմը բողբոջ խափանեցին,
Եւ ի՜նչ մտքեր ճարտարագիւտ
Մաքեաւելեան երկունքներու,
Աղիւս աղիւս որմնադրեցին 
Արիւնախանձ աշխարհ մը նոր,
Աշխարհ մը նոր ցնորական,
Արեւախանձ հայոց անուան
Ինչպէս դափնի «դանթէական»։

Օճախներէն խաղաղաբոյր,
Խորտակուեցան սրբութիւններ,
Ու տրտմահեղց անհետացան
 խինդ ու երազ տոհմական։
Անհետացան շունչ ու եռանդ,
Մատաղերամ պարմաններու
Մշմըշոցներըն խանդակաթ։
Ու հանգեցան պատրոյկներէն
Ճաճանչներն լուսարձակ,
Եւ վաղաժամ որձականչը
Երդիքներէն գեղջկական։

Ու  հանդերէն յաւէտ կորան 
Արտուորներն բահադուր։  
Կործանուեցան պալատներէն
Արտացոլքը բիւրեղացած 
արտօսր-ներու։
Անհետացան մռայլօրէն
Գիտակցութեան եւ կարեկցող
Նըշոյլներն ըզգաստութեան։

Մինչ՝

Արիւնահեղ մայրամուտին,
Վոհմակ վոհմակ գայլ գազաններ
Հեւ ի հեւ ու բանձրալուսիկ,
Կաղկանցելով հորիզոնին
Հաստատաքայլ մուտք գործեցին
Անապատի անպարագիծ՝
Համատարած ողբերգին,
Յօշոտելու լլկուած սրտերն
Մաքրամաքուր մեր կոյսերուն։

Ու սովահար՝ գազանացած
գայլերն անգամ,
Սարսափահար ու ոռնաձայն
Չափչըփեցին ուղղեկորոյս
Տափաստանն շղարշապատ
Ան-մահահոտ երկունքներու,
Դունչերն ուղղած դէպ մեղրակաթ
լուսնկան,
Բողոք կարծես վշտահարեալ,
Արիւնն անոնց գտան անհամ։

Ու փաղփաղփիւն ոսկեհատիկ
Արիւնաթոյր աւազներու
Անծայրածիր տարածքներուն,
Մղձաւանջն էր դահիճներուն
անագորոյն,
Բազմած այնտեղ կարմըրաւուն՝
Երկարաձիգ մահամատոյց
ըստուերներուն,
Ու բարձրաթիռ բազէներու
Զարհուրագոչ ճախրանքներուն,
Փոխան գարնան արտոյտներուն։

Անպարագիր տեսադաշտէն,
Բազուկներ բիւր կիսամբարձեալ
Անշարժացած դիակներէն,
Կախուած խաչի բեկ թեւերուն։
Եւ դեռ ձեռքեր փառած իրար
Աղօթքը ջերմ՝ սեղմ ափերուն,
Աղերս մ՚ինչպէս կիսաւարտ
Երկինք բարձած դէպի անխօս՝
Ամենատես միակ վըկան,
Գրկած երկիւղն եղեռնական։

Ի՞նչպէս գարնան բարեժըպիտ 
Օրն այդ պայծառ մթնակալած
Անդրդուելի խոր լռութեամբ,
Մարմաշին մէջ մայրամուտին
Քամահրանքով խաւարամած,
Կ՚անյայտանար յաւերժօրէն
հորիզոնէն ծիածանուած։
Կ՚անյայտանար նաեւ իր հետ
Լուսաողող բուրմունքներով 
Ջերմ արեւըն երեկուան,
Երկինքներէն քօղարկելով 
Ցասումներըն ցուրտ գիշերուան։

Ու կը տեսնեմ, դեռ ձեր արեան
Կաթկըթացող հրակարմիր
Կաթիլներու թարմ  հետքերով
Ուրուագըրուած դարն անցեալին,
Յիշատակի  ձեր մատեանէն
զայն խըլեցին անիծաբեր
բիծ մը ինչպէս,
Պատանդ որպէս վարձկաններու՝
Զայն յանձնեցին մոռացութեան, 
Ուրացութեան, սակարկութեան
 յորձանքներու,
Ու կերտեցին դար մ՚ամփոփող
Տարագրութեան  կնճիռներէն,
Հարթ քանդակն ձեր պատմութեան։ 

Ահա այսպէս տրտմաթախիծ, 
Ես տրուպս, կ՚անցնիմ բոկոտն
Ուխտեալ մ՚ինչպէս երկիւղած,
Խորհրդապատ ու խնկաբոյր
Յաւերժացած ոգիներու 
Խաղաղահեղ ձեր աշխարհէն,
Ո՜վ նահատակ եղբայրներ,
Բերելու ձեզ ընդվըզումիս
Դառնութեամբն շնչահեղձ,
Բուռ մը աղօթք թարմ ծաղկի մը
փոխարէն, 
Որպէս կամախ 
Անծայրածիր ձեր անթառամ՝ 
Սրբակառոյց շիրիմներուն։

Ու կը լըսեմ, 
դեռ կ՚առձայնեն անխոնջօրէն
Ձեզ ընկալող անհիւրընկալ 
Անապատի ընդերքներէն,
Տառապակոծ ձեր էութեան
Ու խորտակուած աճիւններու 
Մասունքներէն, 
Վեր բարձրացող բողոքը վսեմ։

Ու մ՜ինչ այսօր եւ միշտ անլուռ 
կ՚արձագանգէ
Սերունդներու ժառանգ մ՚ինչպէս,
Կըտակըն ձեր նըւիրական
Խորութեան մէջ վտարանդի
Արիւնաքամ մեր սրտերուն,
Ո՜վ ապրիլեան անմահներ։


Զարեհ Թօփալեան  
22 Օգոստոս 2009  

Քլամար Փարիզ 

Wednesday, April 09, 2014

NAJWAN DARWISH: A Moment of Silence

And what did the Armenians say?

An Umayyad monk
spins wheat and wool above us

Time is a scarecrow


That’s what the Armenians said



This poem was translated by KAREEM JAMES ABU-ZEID and was published in the April 2014 issue of Poetry 

Tuesday, April 08, 2014

Յովհաննէս Ասպետ: Կ Ա Ր Օ Տ Ը

Կ՝աղաչեմ  Ո՝վ  Տէ՜ր, տուր որ հասնիմ,
Կարօտալի իմ սիրոյ հանգրուանին.
Ամէն առաւօտ աղօթքս էր իմ,
Առմիշտ յանձնել իր՝են քու սիրոյ վերին:

Ձօնէիր ինձ իր սիրտը՝ երանագին,
Ցվերջ քու երկնային սիրով օծուն.
Տեսնէի լուսէ դէմքը՝ գորովագին,
Ու թօթափէի այս կարօտն անհուն:


                                                           
 Վերի բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Կրակ Ու Մոխիր » նոր քնարերգութիւններ գրքոյքի մէջէն.