Նազենի Տէր Միքայէլեան։ ՎԱՐԴԵՆԻՍ
Վարդենի՛ս աղուոր, լեցուն վարդերով,
Շուքիդ տակ նստած՝ լուսնակ գիշերով՝
Երազ հիւսեցի արծաթ թելերով,
Արծաթ թելերով, ծաղկի բոյրերով։
Գարունը գնա՜ց, տիաւր ես հիմակ,
Կմախք մը չորցած, լո՜ւռ ու գլխահակ.
Ու տերեւդ դեղնած , թերթերըդ ցամքած,
Յոգնած կը նային՝ աչքերն ինծի բաց։
Հատ մը վարդերէդ՝ թերթերով թաւիշ,
Պահեր եմ գաղտնի , խորքը դարակիս.
Բիծերով նաշխուն, գիծերով թագուն.
Որոնք կր խօսին, ինծի օրն ի բուն։
Ձմեոը կ՚անցնի՜, կուգայ նոր գարուն,
Կը ժպտի՜ս նորէն , վարդենիս եւ դուն,
Ու մենք քով քովի կ՚երազենք նորէն,
Երագներ աղուոր, երագ նկարէն:
Քեգի նոր վարդեր, ինծի նոր իղձեր,
Նոր նոր տենջանքներ, նոր արշալոյսներ,
Երկինքներ կապոյտ, շողեր արեւի,
Հոգւոյս չափ անմեղ, սրտիս չափ բարի:
Nazénie Der Mikaélian
Née à Arapkir, ville d'Arménie, Mlle Der Mikaélian
est la plus jeune de nos poétesses. Comme une rose
de Chiraz, son âme délicate et nostalgique est toute
imprégnée des parfums d'Orient. Elle a publié en 1927,
à New-York, un beau recueil, « Les Lis », qui a été
favorablement accueilli par nos cercles littéraires.
A mon rosier
Mon beau rosier chargé de roses,
Assise sous ton ombre, à la nuit étoilée,
J'ai tissé des rêves par des fils d'argent,
Par des fils d'argent, aux parfums de fleurs.
Le printemps n'est plus. Comme un frêle squelette,
Tu parais courbé, triste, silencieux:
Et tes pétales fanés, tes feuilles desséchées
Me regardent, hélas ! mélancoliquement...
Mais je cache, discrète, au fond de mon tiroir,
Une seule de tes roses, avec ses feuilles de velours,
Avec ses taches vermeilles et ses lignes délicates,
Qui parle à mon cœur un secret charmant.
L'hiver va passer ; au nouveau printemps
Tu souriras bientôt, ô mon rosier !
Et nous allons faire encore côte à côte,
Des rêves caressants, des rêves délicieux.
Les nouvelles roses pour toi, les nouveaux désirs pour moi :
O tendresses liliales, aurores radieuses,
Ciels bleus et clairs, rayons du soleil,
Purs comme mon cœur, innocents comme mon âme !
