Գառնիկ Գալստեան։Ձօն
1.
Պատկերացնո՞ւմ էք, թէ ի՛նչ կը լինէր,
Թէ մարդ չլինէր այս տիեզերքում…
Ո՞ւմ համար Աստուած երգն իր յօրինէր
Հիւսուած աստղերի յանգով զրնգուն։
Լուսայգն ո՞ւմ համար քաղցր շեփորէր,
Ո՞ւմ հոգին լցնէր երազով տաքուկ.
Ո՞ւմ սրտում բանար խինդի խորաններ՝
Լոյսի սրնգի մեղեդին մաքուր…
Այդ ո՞վ անձրեւի ռիթմին կատաղի
Հրճուանքից հարբած ծառի պէս տրուէր,
Եւ ծիածանի ամեն մի տողի
Թարմութիւնից ո՞ւմ շունչը կտրուէր…
Ջրվէժի երգն ո՞ւմ լցնէր ափէափ,
Ծովի օրօրերգն ո՞վ լսէր անքուն,
Դիւթուէր իրիկուայ տաղի խորութեամբ,
Անրջէր ձիւնի շրշուն նուագուն։
Էլ ո՞ւմ աստղային համր խմբերգի
Մեղեդու փայլով հրճուէր ու թափծէր,
Եւ տիեզերքի համանուագին
Իր ապշած սրտի զարկով ձայնակցէր…
ԼԻՐ ԱՐՔԱՅ