Celeste Snowber: an alphabet of longing

Migration, 2017                                                                         Marsha Nouritza Odabashian

an alphabet of longing

there is not enough letters

in the alphabet to define

the characteristics of longing

sketched into the Armenian soul

varied, complex and complicated

as the cuisine of food

the alphabet of longing

has aromas which sit

long after is recognized

even words don’t express

the inexpressible haunts

where yearning aches

in the dance of migration

Celeste Nazeli Snowber

Celeste Snowber: worried for love

Love in the ruins, 2016                                     Marsha Nouritza Odabashian

Do you have your hat on?
what was your mark on your test?
did you do better than her?
did you turn off the lights?
what about the heat?
   was it turned down?
did the bills get paid?
is the chicken defrosting?
was there enough color in
your cooking, or fabric, or paint on canvas
or your cloth cover on your book?

Did you remember – The Turks killed the Armenians?
Did you remember?

Remembering was a big VERB in my house growing up.
Did you remember?

My Armenian mother said, “You are my star
of miracles - I couldn’t have you
 I finally conceived and bore you”

We are all miracles -
here, when we might have been
forgotten, not born, killed or bled in survival

Do you remember I love you?

Worried for love


Celeste Nazeli Snowber

Նորա Պարութճեան։ ԿԸ ԼՌԵՆ

 ու կը լռեն ի վերջոյ 

չենք գիտեր ինչ ըսած էին մինչ այդ 

ինչ պատկերներ անոնց աչքը խոցած էր 

եւ ինչ հառաչ կիսատ ծուխի վերածուած 

անոնք կ’իյնան տերեւի պէս խշռտած 

եւ ուրիշներ հաճոյքով խենթ 

անխնայ կը կոխկռտեն 

ոչ ինկողը եւ ոչ քալողն զղջում կը զգայ ներսիդին 

քամին պատմութիւն մը կը պատմէ 

ամէն մարդու մէկ տեսակ 

ամէն պահու համեմատ 

բոլոր ցաւերն այլանդակուած կ’երեւնան 

հիւանդութիւն մը խուլ 

զանոնք ի սպառ կը ջնջէ 

կը մաքրուին 

հոգի լեզու միտք մարմին 

ու կը սկսին փառաբանել ամենակալ պատիժը 

որ ամէն տեղ հունտերէն 

փշեպսակ կը ծլի 

խեղճուկրակ եսերու աղբամանէն 

սեռագոյն կաթնաղբիւրներ կը հոսին 

ու կը փակեն մարդու առջեւ մարդ ըլլալու ապագան 

ձգախեժի թացութիւն մը 

այս բոլորը կը կապկպէ իրարու 

փունջ մը արեւու պէս գոյնառատ 

հովանիին տակ ճշմարտութիւնն կը խեղդէ 

դեռ ամէն բան կը սպասէ 

Նորա Պարութճեան։ ՁԱՅՆԸ

 լսել ձայնին միջուկը 

ու խլանալ զարնուողի հաճոյքին 

փակուիլ իջնել կծկուիլ 

մուտք գործել կէտին մէջը բջիջին 

ուրկէ օր մը մենք ծնանիլ սկսանք 

ու բռնեցինք կորուստներու մեղկ ճամբան 

պատասխանին հիացումը ըմբոշխնել 

ու միշտ պահել պարոյկը 

շեշտ փորագիր 

քանի չկայ հաշտութիւն 

կատարեալին սահմանագիծն ծռմռել 

որ հաշմանդամ երակէն գեղեցկութիւնը բխի 

ու շունչ իյնայ երթալիքին մայթն ի վեր 

ուրկէ բռնած փնտռելու ելեր ենք 

ջերմութիւնը 

հազար անգամ հազար կտոր հազար մասով բզկտիչ 

սրտին խորը ներշնչումի բռնկումի ափերուն մէջ կը հալի 

ու կը խածնէ ականջը 

մեծ օրկանը սէրուսեռի 

Աստուծոյ 

ուրկէ ձայնը կը մտնէ 

ու կը մնայ 

նոյնիսկ մահուընէ անդին 

Նորա Պարութճեան։ ՀԱՅԿԱՆՈՅՇ

ան չներեց քեզի Աստուած 

չներեց 

ամէն առթիւ կը մօտենայ դռանդ 

ու կը պոռայ փակ պատուհանիդ ներքեւէն 

սիրահար մ’հպարտաղաչական 

բացատրութիւն չի պահանջեր 

գիտէ չկայ 

ներողութեան հայցդ կ’ուզէ 

եւ պատրաստ է ներելու 

բայց կը սպասէ որ խնդրես 

այո մարդէն ներողութիւն պիտ’ խնդրես 

դուն Աստուած 

քանի որ զինք լքեցիր 

երբ կը հաւատար ան քեզի 

աստուածութիւնդ ո՞ւր թողուցիր այն օրը 

որ կծիկը դրիր առանց ետիդ նայելու 

երբ եկան իր մեծ հայրը մորթելու 

իր մանկական սարսափազդու վախին տակ 

որմէ ոչ ոք սարսափեցաւ 

ոչ իսկ դուն 

ինչո՞ւ այսքան քաշքշեցիր հայցդ իրեն 

մանկութենէն ծերութիւն 

ու դեռ իրմէ խաղաղութիւն կը սպասես 

խաղա՞ղ է սիրտդ արդեօք 

որ նման բան կ’երազես 

ան կրնայ 

չԷ ան չէ ոչ 

իր փորէն դուրս ելածը 

քիչ մը անդին ծառի մը տակ քէֆի ատեն 

բաւարարուած յիշելու պէս զայն մոռնալ 

ու զայն թաղել իբրեւ հինցած պատմութիւն 

դո՞ւն հապա դո՞ւն 

ցաւէն վախը իր վրայէն շպրտած 

խոստումներդ պատառոտած 

քեզի դէմ ապստամբած հայհոյալից 

փոսի մը չափ բաց բերնին մէջ 

պիտի կրնա՞ս իր չթաղած մարմինները շպրտել 

դուն չես կրնար զայն անտեսել աւելի 

յաջորդ անգամ երբ մօտենայ դռանդ 

դիմաւորէ անձնապէս 

մեծաբար հրաւիրէ 

գահիդ ձախի մինչեւ հիմա գործ չտեսած առաքեալիդ ժամանակը անցած է 

աշխատելու պահն է հիմա 

ներողութիւն խնդրելու պէս 

զայն բազմեցուր անոր տեղ 

եւ սկսէ մտիկ ընել այլեւս։ 

Albert Kapikian: Every madness has its miles

Mine was the walking on the rails, 

the head down walking on the rails

in the rain was mine.

If I was sad, I wasn’t broken,

when I went walking on the railroad tracks

where I went looking for the spokens, 

the ancient spokens

inside the depots and the dead ends 

where I found my family

and made my friends.

Every madness is its miles.

Mine was the walking on the rails, 

the head down walking on the rails 

in the rain was mine.






This poem appeared in "The Sligo Journal",  an online, campus- and community-based arts and letters journal which features the work of the Montgomery College-Takoma Park / Silver Spring campus and the Takoma Park / Silver Spring community in Maryland. 

Арсений Тарковский: Комитас

Ничего душа не хочет
И, не открывая глаз,
В небо смотрит и бормочет,
Как безумный Комитас.

Медленно идут светила
По спирали в вышине,
Будто их заговорила
Сила, спящая во мне.

Вся в крови моя рубаха,
Потому что и меня
Обдувает ветром страха
Стародавняя резня.

И опять Айя-Софии
Камень ходит подо мной,
И земля ступни босые
Обжигает мне золой.

Лазарь вышел из гробницы,
А ему и дела нет,
Что летит в его глазницы
Белый яблоневый цвет.

До утра в гортани воздух
Шелушится, как слюда,
И стоит в багровых звездах
Кривда Страшного суда.

1959

Diana's Diaspora: Diana Der Hovanessian's Influence on Armenian-American Writers