Կարօ Կարապետեան։ Քեզի
Կողքի մը տակ կը դնեմ ինչ որ հրդեհն էր իմ մէջ,
Մութ մնացորդը ցաւին — ըսպիներուն Հիմա մեծ — ,
Զոր ես կնքել կը խորհիմ, գիշերին մէջ զերթ մատուռ,
Եւ ուզելով ոչ ոքի բանալ դռները անոր։
Կը թղթատեմ երբ մինակ , մէկ – մէկ էջերը Հիմա ,
Երեսներու վրայ մեռած, ես կը զգամ ցաւը նորէն։
Ցաւը կըրակ մ՚էր երէկ, այսօր արցունք է միայն ,
Կամ դառնութիւն մ'ահաւոր ուր կը խռիս լռելեայն։
Տողեր կիսատ կը ծածկեն մերթ մերկութիւնը սրտին .
Տեղ – տեղ կէտեր միմիայն ՝ երկար ու լուռ , կը խօսին .
Քեզմէ նեղուած , քեզ խաբել կտորներով ես կ'ուզեմ ։
Խաբելն հրճուանք մ'է կոտրած հոգիին մէջ զօրաւոր.
Ու դուն գիտեմ թէ կիրքով զիս վերլուծես պիտի խոր,
–Դուն առնելու , ես ՝ տալու – ագահներու մրցումին ։
Անել
No comments:
Post a Comment