Ջիւանի։ ԿՈԻ ԳԱՆ ՈԻ Կ՛ԵՐԹԱՆ
Ձախորդ օրերը ձմռան նման կու գան ու կ՛երթան
Վհատելու չէ՛, վերջ կ՛ունենան, կու գան ու կ՛երթան.
Դառըն ցաւերը մարդու վերայ չեն մնայ երկար,
Որպէս յաճախորդ շարուէ-շարան կու գան ու կ՛երթան։
Փորձանք, հալածանք և նեղութիւն ազգերի գլխից
Ինչպէս ճանապարհի քարավան՝ կու գան ու կ՛երթան,
Աշխարհը բուրաստան է յատուկ, մարդիկը՝ ծաղիկ,
Ո՜րքան մանուշակ, վարդ, բալասան կու գան ու կ՛երթան։
Ոչ ուժեղը թող պարծենայ, ոչ տկարը տխրի,
Փոփոխակի անցքեր զանազան կու գան ու կ՛երթան,
Արևը առանց վախենալու ցայտում է լոյսը,
Ամպերը դէպի աղօթարան կու գան ու կ՛երթան։
Երկիրը ուսյալ զաւակին է փայփայում մօր պէս,
Անկիրթ ցեղերը թափառական կու գան ու կ՛երթան.
Աշխարհը հիւրանոց է, Ջիւան, մարդիկը հիւր են,
Այսպես է կանոնը բնական, կու գան ու կ՛երթան։
1892
