Showing posts with label Vartan Hakopyan. Show all posts
Showing posts with label Vartan Hakopyan. Show all posts

Thursday, July 22, 2010

ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Ես նորից հիշում եմ քեզ,
եւ պահը ունենում է խորհուրդ,
եւ օրը ունենում է արեւ,
եւ սիրտը ունենում է կարոտ,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Ես նորից ներում եմ քեզ,
եւ լույսը ունենում է աղջիկ,
եւ հույսը ունենում է ճամփա,
եւ միտքը մոտենում է ափին,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Ես նորից կանչում եմ քեզ,
եւ ճամփան ունենում է ետդարձ,
եւ խոտն ունենում է ծաղիկ,
եւ հավքն ունենում է երգեր,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Դու հավերժ տանջում ես ինձ,
եւ ցավը ունենում է պսակ,
եւ հոգին ունենում է երազ,
եւ չի ունենում սերը սահմաններ,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Wednesday, July 21, 2010

ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: ՁԳՎԱԾ ԱՂԵՂՆԵՐ


Գնաց անտառը, խրվեց ամպի մեջ,
խրխինջը ձիուն կորցրեց ձորում,
քունը գողացավ աչքը լուսնյակի,
օրվա մտքի մեջ խայտում է սուտը,
եւ հավքի ներսում երկինքն արնել է:

Գագաթն աստղերի զոհասեղան է,
խիղճը փնտրում է ու չի գտնում տեր,
ձիթենին Նոյի ձեռքն ուրանում է
լեռը շրջվել է մեջքով դեպ երկինք,
մգլահոտ փչեց փեշից Աստծո:

Քարտեզի վրա մի ծառս եղած ձի՝
Արցախ-դաժան սեր, վիրավոր անուն,
տունը փնտրում է աչքեր մայրական,
հայկյան աղեղը լարում է հոգու,
եւ օրերն անցնող՝ սլացող նետ են:

Ժամանակի դեմ, անմաշ ցավի դեմ,
հույսը համμույր է խաչքարի շուրթին,
վերադառնում է որդին դեպի տուն,
ճանապարհն իրեն կերտեց երազից,
տառապանքն ի վեր նավում է իղձը:

Զանգը արթնացավ արյան խորքերում,
զոհերը ելնում, միանում են մեզ,
անթիվ ձեռքերով գրկել է Քիրսը,
եւ լեռան փեշից մեռոն է թափվում,
ինչ էլ որ լինի՝ մենք լինելու ենք:

Tuesday, March 30, 2010

Վարդան Հակոբյան։ Երգը

Ծիծեռնակի բույնի նման
Սրտի դողով,
Հոգու շողով
Ու հողով է հյուսվում երգը,
Բայց նրա մեջ
Ծվարում է… տիեզերքը։




XX Դարի Հայ Պոէզիա, կացմեց Զավն Ավետիսյանը, ՀԳՄ Հրատ. (2005)