ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Ես նորից հիշում եմ քեզ,
եւ պահը ունենում է խորհուրդ,
եւ օրը ունենում է արեւ,
եւ սիրտը ունենում է կարոտ,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Ես նորից ներում եմ քեզ,
եւ լույսը ունենում է աղջիկ,
եւ հույսը ունենում է ճամփա,
եւ միտքը մոտենում է ափին,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Ես նորից կանչում եմ քեզ,
եւ ճամփան ունենում է ետդարձ,
եւ խոտն ունենում է ծաղիկ,
եւ հավքն ունենում է երգեր,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

Դու հավերժ տանջում ես ինձ,
եւ ցավը ունենում է պսակ,
եւ հոգին ունենում է երազ,
եւ չի ունենում սերը սահմաններ,
եւ դու իմն ես դառնում ավելի:

ՎԱՐԴԱՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: ՁԳՎԱԾ ԱՂԵՂՆԵՐ

Գնաց անտառը, խրվեց ամպի մեջ,

խրխինջը ձիուն կորցրեց ձորում,

քունը գողացավ աչքը լուսնյակի,

օրվա մտքի մեջ խայտում է սուտը,

եւ հավքի ներսում երկինքն արնել է:

Գագաթն աստղերի զոհասեղան է,

խիղճը փնտրում է ու չի գտնում տեր,

ձիթենին Նոյի ձեռքն ուրանում է

լեռը շրջվել է մեջքով դեպ երկինք,

մգլահոտ փչեց փեշից Աստծո:

Քարտեզի վրա մի ծառս եղած ձի՝

Արցախ-դաժան սեր, վիրավոր անուն,

տունը փնտրում է աչքեր մայրական,

հայկյան աղեղը լարում է հոգու,

եւ օրերն անցնող՝ սլացող նետ են:

Ժամանակի դեմ, անմաշ ցավի դեմ,

հույսը համμույր է խաչքարի շուրթին,

վերադառնում է որդին դեպի տուն,

ճանապարհն իրեն կերտեց երազից,

տառապանքն ի վեր նավում է իղձը:

Զանգը արթնացավ արյան խորքերում,

զոհերը ելնում, միանում են մեզ,

անթիվ ձեռքերով գրկել է Քիրսը,

եւ լեռան փեշից մեռոն է թափվում,

ինչ էլ որ լինի՝ մենք լինելու ենք:

Վարդան Հակոբյան։ Երգը

Ծիծեռնակի բույնի նման
Սրտի դողով,
Հոգու շողով
Ու հողով է հյուսվում երգը,
Բայց նրա մեջ
Ծվարում է… տիեզերքը։




XX Դարի Հայ Պոէզիա, կացմեց Զավն Ավետիսյանը, ՀԳՄ Հրատ. (2005)