ԼԵՒՈՆ ԱՆԱՆՅԱՆ: ԻՄ ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ԱՆՏԱՌՈՒՄ

Կանգնած, դրախտի տեղ,

կալվածքներում փշի՝

Կարկատում եմ մռայլ

ծվենները հուշիս։

Իմ կուսական անտառ,

իմ կուսաթափ անտառ,

Ի՛նչ սեւ ձեռք է թողել

քեզ թլվատ ու անծառ։

Ի՛նչ սամում է անցել,

ի՛նչ կացնահար խորշակ,

Քանի՜ ճյուղ է զոհվել

անսիրտ սղոցի տակ։

Ոգիները կաղնու

թափառում են անճար,

Քաջքերը պար են բռնել

խենեշ ու մոլագար։

Թիթեռը ու՞ր իջնի, –

գոնե անկյուն մի զով, –

Առուն շունչն է փչում

օձի թունոտ լեզվով։

Բնությունը թոշնում,

լքում է մեզ հավետ,

Պոեզիան է մեռնում

վերջին լորենու հետ։

Փերեզակներ անկուշտ,

հերի՛ք լափեք դուք զեխ, –

Չորս տախտակն է ձերը,

ժանգոտ մի քանի մեխ։