Showing posts with label Heranoush Arshagian. Show all posts
Showing posts with label Heranoush Arshagian. Show all posts

Friday, May 14, 2021

Հերանոյշ Արշակեան: Հին Երազներ

Օրերն արա՛գ միշտ կը սահին,
Անհետ կ՚ըլլան երազներն հին,
Քաղցրութիւնով օժտուած վերջին,
Ասուպներու պէս կը կորչին:

Մեն-մի թռչող երազին հետ,
Կաթիլ մ՚արիւն կ՚ըլլայ անհետ,
Յիշատակին հողակոյտէն՝
Կաթիլներն վէրք կը բուրեն...

Հին երազներն ա՛լ չեն յիշուիր,
Մոռցունքին գոգն կ՚իյնան նանիր,
Ծուէն-ծուէն ամպի նման՝
Հովէն ցիր ու ցան կ՚ըլլան:

Մեն-մի թռչող երազին հետ . . .



Vecchi sogni


Vanno veloci i giorni, scorrono sempre,
I vecchi sogni non lasciano traccia,
muniti d'un'ultima dolcezza,
come una stella cadente, se ne vanno.


Come un vago sogno
una goccia di sangue non lascia traccia,
dalla pila di memorie terrestri,
le gocce avranno l'odore delle cicatrici...


Nè i vecchi sogni saran ricordati
caduti nel vuoto grembo della dimenticanza,
come una nuvola cirro da cirro,
dispersi dal vento che soffia.


Come un vago sogno...

Monday, May 19, 2008

Հերանոյշ Արշակեան: Ըղձանք

Դաշնակ մը լոկ կ՚ուզէի, 

Եւ սրահ մը կէս մթին, 
Մատներըս՝
Այդ դաշնակը խօսեցընել գիտնային, 
Ի՜նչ կ՛ըլլար։ 
Թո՛ղ դաշնակը մատներուս տակ հեծկլտա՜ր․ 
Մթնշաղին մէջ մի քով, 
Պչրանքով, 
Բարակ շող մը արևի, 
Թելիկ մը ոսկի, 
Սըպըրդէր 
Պատէն վեր։ 
Դաշնակիս հետ իմ յոյզերս ալ խօսէին․ 
Ու անիկա թո՛ղ հեծէր, 
Դողդոջէին, կարկամէին իր մատներ, 
Թո՛ղ իմ ցաւէս անիկա ալ ազդուէր։ 

 Հերանոյշ  Արշակեան (1887-1905)