Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՌՈՎՔ

Հերի՛ք այս ցաւը,
Այրող, հատնեցնողայս շաքարախտը,
Յոգնե՜լ եմ արդէն...
Ո՞վ լցրեց իմ մէջ
Երկար իր ճամբին պակսած, ծանրացած

Այս հին արիւնը,

Որ երակներս նրա խուլ բեռից նւուա՜ն անդադար, 

Ազատեցէ՛ք ինձ իմ իսկ արիւնից,
Ծանր արիւնը ծանր ջրից էլ դժուա՜ր է կրել...
Ո՞վ ինձ անիծեց ծնուել հենց այստեղ 

Այս եսակենտրոն Մասիսի հանդէպ,
Որ հոգիս անվերջ թպրտայ նրա ուղեծիրի մէջ 

Ու վերադառնայ նրան, միշտ նրա՜ն,
Յոգնե՜լ եմ նրա քար սառոյցներին գամուած մնալուց, - 

Արձակեցիք ինձ, ես Արտաւազդ չե՜մ...
Ես է լ եմ ուզում քիչ թեթե՜ւ ապրել.
Ես է լ եմ ուզում Եւայի նման 

Մանկօրէ՜ն, անխո՜հ 

Տրուել արգելուած պտղի հաճոյքին 

Եւ գէթ մի վայրկեան վտարել ինձնից 

Աստծուն պատասխան տալու երկիւղը...
Ես է՛լ եմ ուզում թռչունների պէս 

Միայն ի՛նձ համար, ի՛նձ համա՜ր երգել.
Երգել բերկրանքի՜ց,
Որ ամէն տողս` ջրհորի խոնաւ պարանի նման 

Անվերջ չսուզուի հայոց ղարերի խաւար յատակը 

Եւ երգիս դոյլը լցուած չլինի~ լաց ու արիւնով...
Հերի՛ք է, հերի՛ք.

Ուզում եմ միայն, միայն մaրդ լինել, պայծառ բանաստե՜ղծ, 

Ծիածանի պէս ժպտո՜ւն, անխտի՜ր
Գրկել տառապած իմ հողագունդը, -
Եւ, ո՛չ, չթեքել, երես չթեքե՜լ
Մարմարա ծովի շողում կապոյտից։
Անձրեւի նման տեղալ աշխարհի բոլոր դաշտերին,
Եւ չկսկծալ, որ Արտամեդի չոր խնձորենուն

Լաց իսկ ցօղելու իրաւունք չունե՜մ։
Շիտակ գոհութեամբ իմ սիրտն ու ձայնը 

ՏալՆիւրենբերգեան արդար ատեանին,
Եւ ծառս չլինել՝ այն աններելի ներմանը ի տես,
Որի շոյանքից ժանտերախ մահը դառնում է մահիկ, 

Որովայն պատռող վայրի եղջիւրը ղառնում լուսնեղջիւ՜ր... 

Ուզում եմ շոյող երաժշտութեան պէս 

Դիւթուել այլաբառ խօսքի քաղցրութեամբ,
Եւ չնեղսրտել, չխոցուել անվերջ, որ նոյն շուրթերը 

Հայրենի ազնիւ բարբառի հանղէպ 

Հա՜մր են, անհաղորդ։
Ուզում եմ մանկան զուլալ հաւատով,
Բուռն, անվերապահ
Բաց անել հոգիս այլազգի դրկից-բարեկամի ղէմ,
Ուրիշի լեզուից հասկանալ միայն բարի բառերը,
Եւ չպղտորուել, եւ չկարմրել ուրիշի տեղակ,
Երբ այդ նոյն պահին սնափառ մէկը 

Անմիտ մի ջանքով ու փոքրոգօրէն 

Ճգնում է խեղել ճշմարտի ղէմքը՝ 

Հաստուած դարերո՜վ,
Երկաթագրերով,
Փորագրածքարի՛ն, կնքածքարերո՛վ...
Ես էլ եմ ուզում

Զտուե՜լ, խաղաղուե՜լ,

Հասնել դաշնութեան,

Լայն մի կշռոյթով չափել տիեզերքի անհունութիւնը,

Եւ էլ չնայել հողին, քարտէզին, ուր սահմանները

Կտրում-հատում են

Կենդանի մարմնի նեարդն ու երակը։

Ես էլ եմ ուզում

Աստղագնացի հետքերով գնալ,

Լիաթոք ցնծալ գալիքի մարղու աստղային բախտով,

Եւ, ոչ, չյիշե՜լ,

Որ աստղերի պէս ցանուցի՜ր ենք մենք,

Որ միջաստղային ո՛չ մի երթուղի 

Մեզ չի՜միացնի,

Չի՜հաւաքի մեզ...

Հերիք է, հերիք, հերի՜ք այս ցաւը.

Ինքսինձնից պարպուել,

Ինքսինձնից փրկուել,

Հեռանա՛լ, գնա՛լ, մեկնե՜լ եմ ուզում...

... Ախ, այս քարերը,

Այս խեղճ քարե՜րը,

Որ լոմէն քայլիս ոտքիս են ղիպչում,

Լքուած որբի պէս կախւում փէշիցս, -

Եկէք սրբե՜մ ձեր խանձուած այտերի լացախառն փոշին...

Ա՜խ, այս գրե՜րը,

ժայռին, խաչքարին, մագաղաթներին, աւեր սիւնն ի վար Սրբօրէն խաչուած,

Անքէն գրե՜րը, -

Ես ծնուածօրից նրանց ծնրաղիր,

Իմ լուռ աղօթքը դեռ չե՜մ աւարտել...

Ա՛խ, այս ձայնե՜րը,
Գողթան լարերից ալիքներ առած
Եկած– ինձ հասած այս հին ձայնե՜րը.
Հացի համ ունեն,
Սիրոյ շող ու շաղ
Եւ խունկի բուրմունք.
Գալիս են, փռւում, շրջափակում ինձ,
Ցորեն արտի պէս բարձրանում-կանգնում,
Կտրում են ճամբաս, գգւում են ղէմքս, փարւում ականջիս՝
«Արի՛, եար, արի՜, ես քեզ ի՜նչ արի»...
Ա՛խ, այս կարօտը,
Հայի կարօտը, անթարգմանելի՜ն,
Ես ինչպէ՜ս ճեղքեմ այս թանձրութիւնը.
Ու թէ ճեղքեմ էլ՝
Նոյն այղ կարօտի անվերջ կարօտը
Ուրիշ ափերում, ուրիշ ունկերի, ուրիշ մի լեզուով
Ինչպէ՜ս մորմոքամ...
Եւ Երեւանը,
Այս Երեւա՜նը,
Ինձ կեանք պարգեւած,
Իմ կեանքը առած,
Իմ մա՛յրը, որդի ն, իմ ապաւէ՜նը։
Ուրիշ որտե՞ղ է
Յարութեան հրաշքն այսպէս նիւթացած,
Քար ու գոյն դարձած եւ կոթողացած
Յայտնուե՜լ մարդուն։
Ես՝ այղ հրաշքի խորքն ու բերկրանքը
Օղի պէս շնչող, -
Այդ հրաշքից դուրս՝
զԾուխ ծխանի եւ զառաւօտը Նաւասարդի
Ինձ ո՛վ, ո՜վ կտայ...
Եւ վերջապէս նա,
Ինքը՝ Մասի՜սը.
Թէ մէկ՝ բարձրացած,
Մի եօթն այդքա՛ն էլ գետնի խորքն իջած,
Բազմաշերտ, խրթին մեր էութի՜ւնը -
Յաւերժ Մասի՜սը։
Հարաւ-Հիւսիսից, ե՛ւ արեւելքից, ե՛ւ արեւմուտքից
Բոլո՜ր կողմերից իմ հանդէպ ծագող
Արշալոյս է նա,
Լոյսի աւազան,
Որ ամէն մի պահ, ամէն նայելիս
Մկրտում է ինձ իր կապոյտի մէջ,
Մաքրում, նորոգում...

Մեղայ՜ ձեզ, մեղայ,
Սրբազան իմ լեռ, իմ ծանր արիւն, իմ ճակատագիր,
Խռովքիս համար ու ընդվզումիս
Բիւր անգամ մեղայ՜...
Այն ո՞վ չգիտէ,
Եթէ ճչում են՝ ցաւից են ճչում,
Աչքը շրջում են՝ լոյսի ուժից վեր պայծառութիւնից,
Վանում են իրար հանղիպման թափի՛ց,
Փախչում են միայն անհուն, անհաշիւ, ղժուար սիրելուց,
Եւ ընդվզում են, երբ անհնա՜ր է լինում ւիախչելը,
Երբ անհնար է լինում միանա՜լ...

Երկիր Հայաստան,
Դու ղժուար իմ սէր, իմ սուրբ կապ ու գիր,
Թէ մէկ հեռանում՝
Հազար ճամբայով ետ եմ գալիս քեզ,
Թէ մի պահ պոկւում՝
Անկումի ահից հազար ձեռքերով քե՜զեմ պլլւում,
Թէ մի հեղ լռում՝
Հազար ճեդքերից նորից քո գովքն է
Դուրս ժայթքում թղթիս։
Երկի՛ր Հայաստան,
Քեզնից պարպուելը՝ առաւե՛լ է ծանր,
Քեզնից ազատուելն՝ անազատութի՛ւն...
Արդ ես վերստին
Իմ ծանր արեան բեռից խոնարհուած
Քո ծանր հողին,
Աչքերումս դեռ ընդվզումի պեծ, խռովքի ծուէն,
Մեղաւոր շուրթով մրմնջում եմ ես, -
- Ամէնի համար, ինչ տուել ես դու՝
Այս դժուար սիրուս, այս խռովքներիս, այս վէրքիս համար
Վերացումներիս, վեհացումներիս ու վառքիս համար,
Այս լիքը հոգուս՝ երգի չցամքող ակունքի՜ս համար,
Քեզ բիւ՛ր օրհնութիւն,
Միայն օրհնութի՜ւն...

ՈՍԿԻ ԵՐԱԿ, Քերթուածներու Հատընտիր, Կազմեց Սիլվա Եիւզպաշեան, Հալէպ, Բ. Տպագրութիւն, 2002

Սիլվա Կապուտիկյան։ Հայրեն

Ափսոս, ա՜խ, հազա՜ր ափսոս
Իմ կարոտ-կարոտ աչքերին,
Իմ արցունք-արցունք խոսքերին,
Ծով թափած իմ ծով-ծով սիրուն,
Ափսոս, ա՜խ, հազա՜ր ափսոս։

Իմ փշուր-փշուր ժողոված,
Իմ հատիկ-հատիկ կողոված,
Թանկ գտած՝ էժան կորցրած
Երազին՝ փշրվա՜ծ մի օրում
Ափսոս, ա՜խ, հազա՜ր ափսոս…


Սիլվա Կապուտիկյան, Դեպի խորքը լեռան, «Հայաստան» Հրատարակչություն, Երեվան, 1972

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: ԿԱՐՕՏԻ ՊԱՀԻՆ

Արի՜, արի՜, արի՜,

Թէկուզ վերջի՛ն անգամ,
Թէկուզ քայլով դժկամ,
Միայն արի՜, արի՛:

Թէկուզ բերես դու ինձ
Նոր բաժանման թախիծ,
Անդարձ գնաս նորից
Միայն արի՜, արի՛:

Թէկուզ անսէ՜ր, անսի՜րտ,
Թէկուզ հեգնող ու խիստ,
Թէկուզ խայթող ու բիրտ,
Միայն արի՜, արի՛:

Թէկուզ բերես դու ինձ
Մի նո՛ր դաւի կսկիծ,
Թէկուզ ուրի՜շ գրկից,
Միայն արի՜, արի՛:

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: ՍԻՐՈՅ ԵՐԳ

Թէ ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ:

Ինչո՞ւ է ձմեռն այսքան գարուն,
Ձմրան արեւը այսքան անհուն,
Եթէ ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ:

Եթէ դու չես սիրում, չես սիրում ինձ,
Հապա ինչո՞ւ են ձեր փողոցում
Այդքան սիրով ինձ ճամբայ բացում
Անցորդներ, տներ, մայթեր ու ձիւն,
Եթէ դուն չես սիրում, չես սիրում ինձ:

Ու եթէ չենք սիրում մենք իրարու,
Ինչո՞ւ են աստղերն այսքան անթիւ,
Այսքան գեղեցիկ գիշեր ու տիւ,
Աշխարհը այսքան հաշտ ու ազնիւ,
Եթէ չենք սիրում մենք իրարու:`

Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՕՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ (յատուած)

Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՕՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ

Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի, 
Այս թռչնակի, այս առուակի, 
Հետն այս երգի ու զարթօնքի 
Բացուեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի: 
Տե՛ս թոթովեց բառ մի անգին 
Հայկեան լեզուից մեր սրբազան, 
Ասես՝ մասո՜ւնք հաղորդութեան 
Դիպաւ մանկանս շրթունքին... 

- Լսի'ր, ո՛րդի, պատգամ որպէս 
Սիրող քո մօր խօ՜սքը սրտանց, 
Այսօրուանից յանձնում եմ քեզ 
Հայոց լեզուն հազարագանձ: 
Կտրել է նա, հանց աստղալոյս, 
Երկինքները ժամանակի, 
Շառաչել է խռովայոյզ 
Սլացքի հետ Հայկեան նետի.
Ու Մեսրոպի սուրբ հանճարով 
Դարձել է գիր ու մագաղաթ, 
Դարձել է յոյս, դարձել դրօշ, 
Պահել երթը մեր անաղարտ... 

Նրանո'վ է մրմրնջացել 
Հայ պանդուխտը վէրքն իր սրտի, 
Նրանո'վ է որոտացել 
Կռուի երգն իմ ժողովրդի, 
Նրանո'վ է մայրս ջահել 
Ինձ օրօրոց դրել մի օր, 
Հիմի եկել, քեզ է հասել 
Նրա կարկաչը դարաւոր... 

Բա'ց շուրթերդ, խօսի՜ր, անգի'ն, 
Ժիր դայլայլի՜ր, ի'մ սիրասուն, 
Թող մանկանայ քո շուրթերին 
Մեր ալեհեր հայոց լեզուն... 

Պահի'ր նրան բարձր ու վճիտ, 
Արարատի սուրբ ձիւնի պէս, 
Պահի'ր նրան սրտիդ մօտիկ, 
Քո պապերի աճիւնի պէս, 
Ու ոսոխի զարկիցը սև 
Դու պաշտպանի'ր կրծքով նրան, 
Ինչպես մօրդ կը պաշտպանես, 
Թէ սուր քաշեն մօրըդ վրան։ 

Ու տե'ս, որդիս, ո'ւր էլ լինես, 
Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս, 
Թէ մօրդ անգամ մտքից հանես, 
Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա'ս…

Message à mon fils

Avec ce printemps, cette floraison
Avec ces oisillons, ces ruisselets,

Avec ce chant et ce renouveau,

S'est déliée la langue de mon bébé,

Il a balbutié un mot inestimable

De notre langue sacrée de Hayk,

Comme une hostie de communion

Touchant la lèvre de mon petit…

Elle a traversé la voie lactée,

Les cieux du temps,

Elle a crié son trouble,

En un vol de flèches arméniennes

Et grâce au saint génie de Mesrob,
Est devenue écriture et parchemin;

Est devenue espoir, est devenue drapeau !

Et a gardé notre départ intact.

Avec elle a fredonné,
L'émigré arménien la plaie de son cœur.

Avec elle a retenti

Le chant de guerre de mon peuple;

Avec elle ma jeune mère
M'a mis un jour dans mon berceau.

Maintenant est venu jusqu'à toi

Son murmure séculaire…

Ouvre tes lèvres, parle mon trésor,
Gazouille bien fort, mon amour,

Que rajeunisse entre tes lèvres

Notre vieille langue arménienne…

Garde-la noble et pure
Comme la sainte neige de l'Ararat

Garde-la près de ton cœur,

Comme les cendres de tes aïeux,

Et du choc noir des ennemis,
Défends-toi avec son bouclier,

Comme tu défends ta mère,

Si l'on tire l'épée sur elle.

Et veille, mon fils, où que tu sois,
Ou que tu ailles sous cette lune,

Même si tu oublies ta mère,

A ne pas oublier ta langue maternelle.

Silva Gaboudikian

(Traduction Louise Kiffer)

Սիլվա Կապուտիկեան։ Իմ կեանքը

Անփոյթ ապրեցի ես կեանքս բոլոր՝
Մանուկի նման ու թագուհու պէս.
Գուցէ նրանից, որ թոյլ եմ իրօք,
Գուցէ նրանից, որ ուժեղ եմ ես:

Հեշտ հաւատացի, հաւատացրին ինձ
Ու երբ խաբուեցի, անէծքի տեղակ
Ինքս թաքցրի աչքս նրանից,
Որ հայեացքի մէջ չկարդամ մեղայ:

Չորոնեցի յամառ ոչ մէկին,
Եւ անհոգ եղայ գտածիս հանդէպ,
Երբեք չհաշուեց իմ հպարտ հոգին
Իր կորուստները անթիւ ու անտես:

Թէ փակել էր պէտք, ես դուռը բացի,
Թէ պահել էր պէտք, ասացի՝ «գնա»,
Թէ կանչել էր պէտք, լռեցի խոնարհ,
Թէ արցունք էր պէտք, ես ծիծաղեցի:

Գուցէ նրանից, որ թոյլ եմ իրօք,
Գուցէ նրանից, որ ուժեղ եմ ես…
Անփոյթ ապրեցի իմ կեանքս բոլոր՝
Մանուկի նման ու թագուհու պէս…

Սիլվա Կապուտիկյան: ԵՐԳ ՄԵՐ ՔԱՐԵՐԻ ՄԱՍԻՆ

Սև են եղել ու մութ մեր շենքերը դարեր:
Մեր վանքերը խոհուն, տաճարները համակ,
Օ՜, սևագո՜ւյն քարեր, օ՜ սևավո՜ր քարեր.
Սուգերով լի քարեր ու սևաքանդակ:
Ավերների միջին, արյունների միջին,
Երբ կերտել ենք համառ ու փնտրել ձեզ,
Դուք եք եղել թարգման մեր սևակնած սրտին.
Դուք եք եղել հարմար բախտին մեր սև:
Օ, խաչքարեր տխուր՝ շիրիմներին քաշված
Դուք ծնկաչոք հայի աղոթքներից մաշված,
Դուք մումերի մրից սև՜ կրկնակի:
Մինչ խորքերում հողի քարեր կային վառման,
Քարեր կային զվարթ, հազարագույն,
Մոզիրներում թաղված անթեղների նման,
Սրտերի մեջ փակված հույսի հանգույն...
Օ՜, ծիրանի՜ քարեր, է՛, վարդագո՜ւյն քարեր,
Յասքամանի՜ քարեր, ծաղիկների,
Դուք՝ խնդություն, պահված հողերի տակ դարեր,
Դուք՝ գետնի տակ սանձած կար՜տ կյանքի,
Դուրս եք հորդել հիմա մեր դարավոր սրտից,
ճեղքած մռայլը հին՝ եղել եք վեր,
Սյուն- սյուն շատրվանել հողի խորունկ շերտից.
Կամար- կամար շուքով ծիածանվել
Ծաղիկների՜ գույնի, ծաղիկների՜ նման,
Բարի ժպտում եք դուք լույսի՛ն, մարդո՛ւն,
Ո՞ր հողի տակ ուրիշ կյանք ու գույն կա այսքան
Դարերը հուն չգտած ուրախություն:
Հավատում եմ հոգով բախտին ժողովրդիս,
Նրա աստղը պիտի պայծառ փայլի այսպես,
Այնքան խորո՜ւնկ նա նրա խինդը հորդի,
Որ դուք իսպառ ելնեք արևերես:
Որ դուք ձեր քարակոփ հայերենով անմեռ,
Լլիվր ձայնո՛վ հաստեք հավերժը մեր կյանքի.
Օ՜, ցիրանի՜ քարեր, է՛, վարդագո՜ւյն քարեր,
Յասամանի քարեր, ձնծաղիկի...

Սիլվա Կապուտիկյան (1919-2006)

LA LAMENTATION DES PIERRES

Noires et sombres nos maisons pendant des siècles,
Tristes et pensives nos églises.
O pierres noires, O pierres noires
Pierres rongées par le deuil,
Vous étiez notre compagnie
Dans le désastre et dans le sang.
Et vous disiez tout bas ce que nos cœurs taisaient.
Seules amies au long d'un destin noir,
O croix de pierre sur les tombes,
Pierres des chapelles, pierres des temples,
Usées par les prières et les genoux des Arméniens
Pierres des cierges, noires, plus que noircies.
Dans la terre se cachaient des pierres de couleur
Pierres de joie, pierres de rire
Comme une braise de vermeil parmi la cendre
Comme l'espoir au creux des cœurs.
Pierre de pourpre et d'incarnat,
Pierres, O fleurs épanouies,
Apothéose ensevelie pendant des siècles,
O prisonnières de la terre,
Vous avez jailli du fond des cœurs anciens
Et vous resurgissez, déchirant l'ombre noire
Vous dressez nos colonnes
Vous vous changez en voûtes d'arc-en-ciel
Vous souriez, fleurs éternelles
Aux hommes et à la lumière.
Sur quelle terre existe-t-il autant de vie
Tant de couleurs et tant de joie
Enfouies dans la vieille prison des millénaires ?
J'ai foi dans l'avenir de mon peuple.

Sylva Kapoutikian, dans Poésie arménienne, Anthologie des origines à nos jours, réalisée sous la direction de Rouben Melik, Paris, Les Editeurs Français Réunis, 1973 (édition épuisée *).

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: Հայկական աչքեր

Click to hear Հայկական աչքեր read by Tamar Gasparyan-Chester.

Ու՛ր էլ լինենք, ինչ դեմքի վրա՝
Խորշոմած մի մոր, թե մանկան մի թուխ,
Հոգնած հարսների դեմքին արևհար,
Հայկական աչքեր, գեղեցիկ եք դուք:

Դուք, տեսած այդքան լաց ու արհավիրք,
Ինչպե՞ս կարեցաք դարերից այն հին
Մնալ այսքան մեղմ, այսքան գեղեցիկ,
Այսքան գեղեցիկ նայել աշխարհին:

Սիլվա Կապուտիկյան

Սիլվա Կապուտիկյան: ԱՍՈՒՄ ԵՆ, ԹԵ ՄՈՌԱՑԵԼ ԵՍ

Այնպես անփույթ,այնպես հանգիստ
Անցնում ես իմ տան մոտով,
Մինչ ես ուրիշ տներում իսկ
Քեզ եմ փնտրում կարոտով։

Ասում են,թե մոռացել ես,
չեմ հավատում,իմ անգին,
Պարզապես դու հեռացել ես,
մոտս թողել քո հոգին։

Ասում են,թե ինձ դավել ես,
չեմ հավատում,իմ անգին,
Պարզապես դու խռովել ես
ու տանջում ես իմ հոգին։

Անցնում ես դու ու չես նայում,
Մինչ ես կագնած, մոլորուն,
Քեզ աչքերիս մեջ եմ պահում
Ու տանում եմ հետս տուն:

Եվ այնպես հեշտ,այնպես խնդուն
Մատնում ես ինձ աշխարհին,
Մինչ դողում է որպես երդում
Անունդ իմ շուրթերին։

Ասում են,թե սերը սուտ է,
չեմ հավատում,իմ անգին,
Առանց սիրո տունս ցուրտ է,
արի շունչ տուր կրակին։


Սիլվա Կապուտիկյան

This poem is a widely recorded song. Click here to hear it.

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: ԻՆՔՆԱՀԵՌԱՑՈՒՄ

Կարօտում եմ.
Ինքս՝ իմ մէջ, ինձ հետ մնալ - կարօտում եմ:
Զարթնել՝ անհոգ,
Մանուկ օրուայ հետ մանկանալ - կարօտում եմ:
Դուրս գալ տնից ու անճանաչ գնա՜լ, գնա՜լ- կարօտում եմ:
Գտած մի նոր տողի համար
Աշխարհի՜ չափ ուրախանալ - կարօտում եմ:
Քո մի խօսքից առաւօտել,
Թաքուն բախտով ներսից հորդել,
Փխրել, տխրել ու կարօտել - կարօտում եմ:
Հազար տեսակ հոգս ու հարցում՝
Մէկը մէկից առաջ ընկած՝
Ինձ առել են իրենց տենդոտ հրմշտոցում,
Ինձ՝ ինձանից հեռացնո՜ւմ են, անջատո՜ւմ են.
Եվ զգում եմ մէկ էլ յանկարծ
Որ ինքս՝ ինձ կարօտո՜ւմ եմ…

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ։ՀՕՐՍ

Հա՛յր իմ, քեզ անվերջ խլել են ինձանից,
Մահն է քեզ խլել առաջին անգամ,
Հետո կրկնակի որբացրել են ինձ՝
Զրկելով ինձ քո անունի՛ց անգամ:

Խլել են ինձնից մահդ զգալու,
Մահդ սգալու պարտք ու իրավունք,
Ու ես բնազդով վանել եմ հեռու
Հայր չունենալու մորմոքը մանուկ:

Ու չի երկարել կյանքդ հետ մահու
Միակ զավակիդ արցունում աղի,
Չես ապրել իմ մեջ, որպես ցավ ու հուշ,
Դու ողջակիզված ցավով քո հողի:

Հայրենյաց սերս՝ քեզնից ժառանգած
Քո հիշատակը չի երկրպագել,
Ու ձիրքս, ձիրքս՝ քո հունդից եկած
Մի տողով անգամ քեզ չի ձոն երգել:

Մեզ անվերջ խլել խլել ե՛ն ինձանից,
Ես անվերջ զիջել, ա՛խ, զիջե՜լ են ինձնից,
Ուշ արցունքներով թախանձում եմ ես՝
Հա՛յր իմ, ների՜ր ինձ…


ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ

We remember Silva Kaputikian (1919-2006)

Armenian poet, orator, academician Silva Kaputikian passed away at the age of 87.

Born in Yerevan, January 20, 1919, she graduated from the YSU's Philological Department and then from Moscow's Gorki Literature Institute.

The first collection of her poems was published in 1945. Overall, Ms. Katoutikian has published 60 collections in Armenian, Russian and other languages.

Silva Kaputikian received many literary awards. In 1998, the Cambridge International Geographic Institute awarded her with the title of "Woman of the Year".

Bibliography courtesy of AIWA

Poetry Books
Oreri het [With the Days], 1945
On the Shores of the Ganges, 1947
Im harazatnere [My Intimates], 1953
Srtabats zruits [Candid Conversation], 1955
Bari yert [Bon Voyage], 1957
Mtorumner chanaparhi kesin [Midway Reflections], 1961
Yot kayaranner [Seven Stations], 1966
Im eje [My Page], 1968
Depi khorke leran [Toward the Mountain?s Depths], 1972
Lilit [Lilith], 1981
Dzmer e galis [Winter Is Arriving], 1983
Tagnap [Alarm], unpublished


Essays
Karavannere der kailum en [The Caravans Are Still Walking], 1964
Khchankar hogu yev kartezi guinerits [A Mosaic Made of the Soul and Atlas Colors], 1976
Im zhamanake [My Epoch], 1979
Ejer pak gzrotsnerits [Pages from Sealed Manuscripts], 1997
Im katsane ashkharhi chanaparhnerin [My Path Along the World?s Highways], 2002


Children's Literature
Pokrik Ara, akanj ara [Little Ara, Listen], 1950
Mer Lalike, sirunike [Our Pretty Lalik], 1955
Tane, bakum, poghotsum [At Home, In the Yard, In the Street], 1953
Mi tarov el metsatsank [Older By One More Year], 1958
Menk ognum enk mairikin [We?re Helping Mother], 1961
Tsaghkanots [Flower Garden], 1984
Partez [Garden], 2002