Անդրանիկ Պետրոսյան: [Տեսե՞լ եք արդյոք]

Տեսե՞լ եք արդյոք սևազգեստ կյանքի հեգնող ու անտաշ հայացքը անսեր,
Կամ էլ անկեդան շուրթերից նրա ելնող թունավոր շունչը մահաբեր,

Տեսե՞լ եք արդյոք կյանքի վիհերում անվերջ խարխափող մարդկանց արցունքոտ,
Կամ էլ վայելքի անեզր ծովում անհագ սավառնող մարդկանց գինեհոտ,

Տեսե՞լ եք արդյոք այս անհուր կյանքի հրում այրվող հոգիները մութ,
Կամ էլ եդեմի փթթող պարտեզում անմեղ , հրճվող հոգիները լուրթ,

Տեսե՞լ եք արդյոք կյանքից աքսորված, կյանքից մոռացված որբուկի աչքեր,
Կամ էլ ամեն տեղ իր մորը փնտրող փոքրիկ ու ճերմակ մանկական ձեռքեր,

Տեսե՞լ եք արդյոք հոր ձեռքում մեռնող ու շունչը փչող զավակի արյուն,
Կամ էլ նորածնի քաղցրիկ լացից անվերջ չքնող ծնողներ արթուն,

Տեսե՞լ եք արդյոք սիրուց տոչորվող ու սիրտը կոտրած ջահել պատանի,
Կամ էլ սիրային մեղրածոր խաղում իրար գուրգուրող ու կրքոտ զույգի:
 

Եվ թե չեք տեսել այս ամենը դուք ու չեք ճաշակել վայելք ու նողկանք,  

Թե չեք ստացել կյանքի շողոքորթ, բայց  ցավոտ խոցող ժպիտից  զզվանք,

Ու թե չեք շնչել օդը հեղձուցիչ հյուսված պայքարից սև ու սպիտակի,

Ուրեմն կյանքի ղեկավարը մեծ թողել է Ձեզ մահճում երազի:

                                                                                      2008 թ-ի օգոստոս

Անդրանիկ Պետրոսյան: [Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս]

Դու-դ ատում եմ, առավել Եսս,

Կեսս տենչում է միայն միության,

Իմ-ը տկար է, Քո-դ մենակ`

Անլույս, անթրթիռ, անհույզ, անճարակ:

Ինձ-ը գոռոզ է տիրաբար խոսող,

Իսկ Քեզ-ը կեղծիք է շատերին ասվող,

Կործանվող կեսեր խեղաթյուր եսից,

Ես ու դու -երի գծված սահմանից,

Անընդհատ ասվող եզակիներից,

Հյուսված միալար ինձ ու քեզ-երից,

Մենք-ին կարոտած, մենք-ին որոնած,

Հոգնակիության տոչորքից ցամքած,

Զրկված հաճույքից մի ամբողջության՝

Մարմնական խառնուրդ թրծված հոգեպես,

Կարծրակուռ դարձած լացի թացի մեջ:

Դու-դ ատում եմ , առավել եսս,

Ի՞նչ է կեսս առանց միության,

Ի՞ նչ եմ ես առանց գոյության,

Ինձ հզորացնող քո պինդ-թուլության:

Ես-ը ջնջում եմ բառերիս ցանկից,

Վերևից նետում  Ինձ-ը ծանրացած,

Ու զրոյացրած եսասիրության երախը անկուշտ

Նայում, թե ինչպես է փշրվում անդարձ.

Մեկը կիսվում է` դառնալով երկու,

Իսկ մեր երկուն  արդեն մեկ է, տե՛ս,

Դու -դ էլ չկա, չկա և եսս,

Կեսս դարձել է ամբողջական

Արդեն ուժեղ ենք, արդեն կատարյալ,

Լուսեղ, թրթռուն, հույզի նվիրյալ:

                                           2011թ. հունվար

Անդրանիկ Պետրոսյան: Երկու ժամ

Երկու ժամ , երկու համբույր, երկու գգվանք,

Երկու ժամ, երկու համբույր ու տառապանք,

երկու ժամ ու երկու սիրտ ու երկու երգ,

երկու ժամ ու երկու սիրտ ու երկու վերք,

Մատներ կպչող, վարսեր փախչող, ծիծաղ ու սեր,

Նրբին շոյանք, կարոտ, տենչանք ու լուռ խոսքեր,

Կյանքեր կպչող, բախտեր փախչող, սպասված աչքեր,

Ու բաժանում չկամեցող ոտնաքայլեր...

Երկու ժամ, երկու աչքեր ու մի պաշտող,

Երկու ժամ, մի ձմռան ցուրտ, ձեռքեր սառչող,

Ու շիկացող զգացմունքներ ու երակներ հրավառվող,

Երկու ժամ, երկու հոգի, մի հանդիպում խենթացնող...

                                                                                2011թ. Ձմեռ 

Անդրանիկ Պետրոսյան: [Քո թափանցիկ, քո թավշե, քո նուրբ]

Քո թափանցիկ, քո թավշե, քո նուրբ

Աչքերի կոպերն եմ ես ուզում լինել,

Որ առավոտվա արևի լույսից

Չուզենալով փորձեմ բաժանվել,

Որ գիշերվա օրորի ձայնից,

Երբ աչքերդ ուզենաս փակել,

Իմ կարոտած անբաժան զույգին

Քնի շղարշով նրբորեն ծածկեմ:

Աչքերիդ կոպերն եմ ես ուզում լինել,

Որ ամեն վայրկյան քեզ արագ հպվեմ,

Որ թարթելուց խոնավ համբուրեմ,

Որ բացվելուց քեզ աշխարհը տամ.

Թեք ու լուսեղ քեզ համառ նայող,

Որ փակվելուց երազներ քեզ տամ.

Երազներ գունեղ սիրով ողողվող,

Ճկվող ու գոցվող,

Շոյող  ու թրջող,

Անընդհատ թերթող,

Անընդհատ թերթվող,

Լույսից կկոցվող,

Արևից բացվող,

Թարթիչներն իրար մեղմորեն հպող

Աչքերիդ կոպերն եմ ես ուզում լինել:

                                                 2011թ., ձմեռ

Անդրանիկ Պետրոսյան: Գինեմոլ

Գինեմոլին գինի է պետք,

Թմրամոլին` հաշիշ, կոկային,

Բայց երկուսին էլ հաճույքի համար

Երեկվա չափից պետք է ավելին:

Պետք է ավելին,

Որպեսզի հասնեն իրենց զենիթին,

Երկնքին կպչեն մատների ծայրով,

Ատամներով կառչեն վերևից,

Ամպից, ցոլքերից, օդից, ոչնչից,

Իրենց երազի ազատ պատկերից,

Սեղմված գրկում երանելության

Կորչեն ծովերում երկնակամարի:

Ես նման եմ թմրամոլի.

Ամեն օր ուզում եմ կրկնապատկել

Իմ հաճույքի չափաբաժինը,

Ուզում եմ նորից այդ քաղցր թույնով

Խտղտացնել երակներս նեղ,

Ասեղը ուզում եմ ծակի մարմինս`

Ներս հոսեցնելով բույրը շուրթերիդ,

Թմրեցնի ուղեղս ու խենթահարի,

Ինձ վերև հանի ու շանթահարի,

Որ այդ հաճույքից ծնվեմ վերստին,

Որ այդ հաճույքից ծնկեմ ես գետնին,

Եվ ի՞նչ, թող ասեն թմրամոլ, կախյալ,

Բայց չէ՞ որ քո շունչն է իմ թմրանյութը,

Թող մարդկանցից ես դառնամ սովյալ,

Բայց չէ՞ որ քո խոսքն է իմ կյանքի նյութը,

Ուզում եմ ինձ բարձրացնես վերև,

Իսկ այնտեղից գցես ցնցման մեջ,

Որ գժվելու չափ հողը ճանկռեմ

Ու խելապատառ նորից պահանջեմ,

Ուզե՜մ և ուզե՜մ նորից կլանել

Ինձ երջանկացնող քո ներկայությունը,

Որի համար պետք է ավելին,

Ավելին քան երեկ, ավելին քան այսօր,

Որ վաղը ծաղրեմ երեկն ու այսօր,

Որ ամբողջությամբ զգամ քո հոգին,

Մի կողմ շպրտեմ շղարշդ գաղտնի,

Ու քեզնից ելնող հզոր ջերմությամբ

Կրկին սնուցեմ արյունս աղի:

Քո սիրո հաշիշն եմ ուզում թմրեցնի ուղեղս արթուն,

Քո սիրո համն եմ ուզում վայելի լեզուս օրնիբուն,

ԵՎ կանգուն ամեն ինչ խոնարհի իմ մեջ

Քո գերազանց գոյության առջև:

Գինեմոլին գինի է պետք

Թմրամոլին՝ հաշիշ, կոկային,

Ապրելու համար ինձ պետք ես դու

Երեկվանից առավել ուժգին:

                                             2011 թ. ապրիլ