Saturday, November 30, 2013

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՒԹԵԱՆ: ՁՄԵՌՆԱՅԻՆ


Ձիւնն է իջնում դրսում: Եւ ինչքան լա՜ւ է այս
Գիշերի մէջ ննջել ու անրջել,
Խորհիլ, որ կեանքը կայ, որ աշխարհում դու կաս,
Որ գարուն կայ պահուած հողի մէջ ջերմ:
Խորհիլ, որ մենք անցանք տառապանքի ուղին
Եւ խլեցինք բախտն այս մեր իսկ ձեռքով
Որ այդ ձիւնն է իջնում մեր խաղաղուած հողին,
Ու լոյսերն են թարթում քաղցր ու գոհ:
Որ դու իջնող ձիւնի լոյս երազը հագած
Այս գիշերով խաղաղ կարող ես տունն իմ գալ,
Ներշնչանքի նման սպասուած, եւ սակայն
Ներշնչանքի նման անակնկալ:
Որ կարող ենք քեզ հետ գիշերուայ մէջ շրջել
Այս ձիւնի տակ մաքուր, անապական,
Պատմել իրար սիրոյ հեքիաթը մեր շքեղ,
Եւ անրջել մեր բախտն ու ապագան:
Որ կարող է քո սեւ թարթիչներին իջած
Ձիւնափոշին հալուել իմ տաք շնչից,
Որ կարող ես դու ինձ գիշերի մէջ ժպտալ
Սիրոյ մաքուր, մաքուր, արտասուքի միջից…
… Ձիւնն է իջնում դրսում: Եւ ինչքան լաւ է այս
Գիշերի մէջ նստել ու անրջել,
Խորհիլ որ կեանքը կայ, որ աշխարհում դու կաս,
Որ գարուն կայ պահուած հողի մէջ ջերմ…:

Friday, November 29, 2013

Albert Kapikian: November

Earthworms exhaust themselves to inch
Below the frost. Frogs, turtles and turds
Stiffen in the grass. Above ground, bees flinch;
Only queens live through winter interred.

There is less food, less warmth, less light.
There isn't much you can do now
If you've wasted your soul. Hindsight
Cannot cajole the strict here and now.

Still, some roses grow hips. Acorns fall.
Persimmon and pawpaw drop fruit
Which eaten, digested, et al,
Scatter in the wind and find root.


This poem has appeared in the Summer 1999 issue of "The Ledge"

Monday, November 25, 2013

Աւետիք Իսահակեան: Բինկէօլ

Երբ բաց եղան գարնան կանաչ դռները,
Քնար դառան աղբիւրները Բինկէօլի,
Շարուեշարան անցան զուգուած ուղտերը,
Եարս էլ գնաց եայլաները Բինկէօլի։

Անգին եարիս լոյս երեսին կարօտ եմ,
Նազուկ մէջքին, ծով ծամերին կարօտ եմ,
Քաղցր լեզուին, անուշ հոտին կարօտ եմ,
Սեւ աչքերով էն եղնիկին Բինկէօլի։


Մոլորուել եմ, ճամբաներին ծանօթ չեմ,
Բիւր լիճերին, գետ ու քարին ծանօթ չեմ,
Ես պանդուխտ եմ, էս տեղերին ծանօթ չեմ,

Քուրիկ ասա, որն՞ է ճամբան Բինկէօլի։

Sunday, November 24, 2013

Nora Nadjarian's work on Lyrikline

Nora Nadjarian, a Cyprus based poet and a long time participant in the Armenian Poetry Project, has been included in the illustrious list of poets on the LYRIKLINE.org's website.

Congratulations, Nora!

Click here to see Nora's work and to hear the recordings.

Saturday, November 23, 2013

Վահագն Դաւթեան: Եւ կար ժամանակ

Եւ կար ժամանակ, որ իմ քաղաքի
Քնած մայթերով շրջում էինք մենք
Ու չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ...

Իբրև լոյս ու դող
Մատներդ ունէի ես իմ ձեռքի մէջ,
Եւ դու ունէիր
Կոպիցդ կախուած արցունքը քո ջինջ:

Եւ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ:

Հետոյ իմ ձեռքն էր
Քո ուսի վրայ այրվելով տխրում,
Տառապում իբրև չարձակուած մի ճիչ...

Ուսը, քո ուսն էր
Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորէն փխրում,
Ու ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ:

Եւ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ:
Վահագն Դաւթեան (1922-1996)

There Was a Time…
And there was a time when we rambled
on the drowsy sidewalks
Asking nothing from the world…
For radiance and tremor,
In my hand, I had your fingers
and your hand --
At your eyelid, a pure teardrop dangling.
And from the world, we asked nothing.
Then, it was my hand
On your flank, feeling sad, feverish,
Miffed like a muffled scream…
It was your shoulder,
Crumbling under my scorching hand
And your crystalline tear
turning heavier.
Yet, we asked nothing from the world.
…………………….Vahagn Davtyan
Translated by Tatul Sonentz

Monday, November 18, 2013

Michael E. Stone: Massis

On the peak of Massis,
Under snow, cloud-crowned,
since antiquity
sits a spirit of past-present,
guarding the gopher wood,
and pitch of the Ark.

Life savers, life givers
Noah and his unnamed wife,
Mother of Seed, to plant
at its foot, in Ararat plain.

Massis was clear this morning
Yesterday clouds garlanded it,

The poet speaks of a cart,
Sailing down from its peak
to Jerusalem, bearing
salvation.

Symbols well-worn
for good reason.
Revived life givers,
Always majesty.


September 2013

Thursday, November 14, 2013

«ԲԱԳԻՆ»Ի ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ



ՅԱԿՈԲ ԿԱՐԱՊԵՆՑ 
Սփիւռքի հայ գրականութեան վաւերական դէմքերէն
(Թաւրիզ՝ 1925- Պոսթոն՝ 1994)

Կը ներկայացնէ

Արուեստագիտութեան դոկտ. ԹԱՄԱՐ ՅՈՎՀԱՆՆԻՍԵԱՆ (ԵՐԵՒԱՆ)

Տեղի կ’ունենայ Չորեքշաբթի 27 Նոյեմբեր 2013-ին,
երեկոյեան ժամը ճիշդ 8-ին, «Բագին»ի խմբագրատունը, Շաղզոյեան շ
էնք
Ծանօթ. Նկատի ունենալով, որ բացառաբար
հանդիպման ժամը փոխուած է, կը խնդրենք որ ճշդապահ ըլլաք:
Կը խնդրուի նաեւ չխաչաձեւել:


Հրատարակուած երկեր. Վէպեր՝ ԿԱՐԹԱԳԵՆԻ ԴՈՒՍՏՐԸ (Պէյրութ, 1972), ԱԴԱՄԻ ԳԻՐՔԸ (Նիւ Եորք 1983): Պատմուածքներ՝ ԱՆԾԱՆՕԹ ՀՈԳԻՆԵՐ (Պէյրութ, 1970), ՆՈՐ ԱՇԽԱՐՀԻ ՀԻՆ ՍԵՐՄՆԱՑԱՆՆԵՐԸ (Պէյրութ, 1975), ՄԻՋՆԱՐԱՐ (Նիւ Եորք, 1981), ԱՄԵՐԻԿԵԱՆ ՇՈՒՐՋՊԱՐ (Նիւ Եորք, 1986), ԱՆԿԱՏԱՐ (Նիւ Եորք, 1987), ՄԻ ՄԱՐԴ ԵՒ ՄԻ ԵՐԿԻՐ ԵՒ ԱՅԼ ՊԱՏՄՈՒԱԾՔՆԵՐ (Ուոթըրթաուն, 1994): Այլ գործեր՝ ԵՐԿՈՒ ԱՇԽԱՐՀ (Ուոթըրթաուն, 1992), ՄՏՈՐՈՒՄՆԵՐ (Արլինկթըն, 2009):

Thursday, November 07, 2013

ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ: Ձմրան Պարզ Գիշեր


Համբոյրիդ, գիշե՜ր, պատուհանս է բաց,
Թո՛ղ որ լիառատ ծծեմ` հեշտագին
Կաթը մեղմահոս լոյսիդ տարփանքին`
Ու զով շաղերուդ կախարդանքը թաց:

Պարզ, լուսածածան, հրաշալի՜ գիշեր,
Հոսէ՛ սրտիս մէջ դիւթանքիդ ալիք,
Ճերմակ երազիդ ցայտքերէն մեղրիկ
Պուտ պուտ կաթեցո՛ւր հոգւոյս սիրաջեր:

Կ՛ուզեմ որ դադրին ձայներն այս պատիր,
Ու նեկտարիդ դողն ըմպեմ ես անյագ.
Կ՛ուզեմ որ մեռնի՜ն տիւ ու ժամանակ`
Ու դաբիրներուդ իյնամ ծնրադիր:

Ու դաբիրներո՜ւդ իյնամ ծնրադիր,
Այս պաղատագին շարժուձեւիս մէջ,
Ու մինչ կ՛ողողեն զիս ցոլքերդ անշէջ,
Աչքերս ալ մոռնան տակաւ այս նատիր:


Ցնորաբե՜ր գիշեր, ա՜հ, ընդունէ՜ զիս,
Ընդունէ՜, միստիք ո՜վ անդորրութիւն
Իմ աղերսակոծ շունչիս սօսաւիւն,
Եւ համբոյրն անանց՝ զոր կու տայ հոգիս։

Սենեակս է լեցուն յուշքերովն աղի
Երէկի հովին վայրագ տարփանքին.
Ու դեռ կը հծծեն խորշերն ողբագին
Վախը գրգանքին անոր կատաղի։

Նե՛րս խուժէ ուժգին, նե՜րս պատուհանէս,
Ու լեցո՛ւր խցիկս, մինչեւ կաթոգին
Քու սրբութիւնով իր խորշերն յորդին,
Եւ ես արթննամ վաղնջուց քունէս։

Համբոյրի՜դ, գիշե՜ր, պատուհանս է բաց,
Թո՛ղ որ լիառատ ծըծեմ՝ հեշտագին
Կաթը մեղմահոս լոյսիդ տարփանքին՝
Ու զով շաղերուդ կախարդանքը թաց։


PLAIN WINTER NIGHT

To your kiss, oh, night, my window is open,
Allow me to breathe in deeply, in dalliance,
The leisurely stream of your milk’s passion
And the moist magic of your cool radiance.

Oh, night so plain, yet aflame with brilliance,
Pour into my heart the waves of your charm,
From the honeyed bursts of your fair trance,
Nursing my love-seared soul a sip at a time.

I want all vacuous voices to fade in silence,
And my thirst to imbibe your nectar’s fever;
I want day and time to accept their demise,
As I kneel, begging at the base of your altar,

And as I kneel to beg at the foot of your altar,
In the throes of a lowly supplicant’s posture,
And drenched in your hot, seething shimmer,
Let my eyes eschew the vision of this nadir.

Oh, entrancing night, take me as your own,
Contain me, oh, you most mystical serenity,
And the whimpering of my pleading groan,
And from my soul, a kiss to last all eternity.

My room is bursting with tart remembrance
Of the fierce passion of yesterday’s squall,
And the nooks still weep in mournful moans
In dread and in fear of its ferocious arousal.

Force your way in -- in through my window,
And fill up my cell, until in affectionate ardor,
Its four corners with your holiness overflow,
And I am awakened from my olden slumber.

To your kiss, oh, night, my window is open,
Allow me to breathe in deeply, in dalliance,
The leisurely stream of your milk’s passion
And the moist magic of your cool radiance.
       
…………….…………... Missak Metzarents

Translated by Tatul Sonentz

Wednesday, November 06, 2013

ՄՈՒՇԵՂ ԻՇԽԱՆ: ՀԱՅ ՄԱՄԻԿԻՆ ԱՂՕԹՔԸ


Ալ կը բաւէ՛, Տէ՜ր Աստուած, մեր տունն ու տեղ դարձուր մեզ,
Թշնամիս իսկ մեզ նման ուրիշի դուռ չձգես:

Անասունին կու տաս որջ եւ թռչունին՝ տաքուկ բոյն,
Իսկ մարդոց ալ մեղաւոր՝ տո՜ւր ապաւէն մէկ անկիւն:

Թող պալատներ վայելեն մեծահարուստն ու արքան,
Մեզ արժանի ըրէ, Տէ՛ր, մեր խրճիթին աննշան:

Ո'չ հանգիստ կայ, ո՛չ ալ քուն ցուրտ յարկին տակ օտարին,
Ա՜խ, եօթն օրէն աւելի հիւր չպահես ո՛չ ոքին:

Քու օրհնութիւնդ իջնէ, Տէ՜ր, ամբարներուն մեր նորէն,
Եւ օտարներ կշտանան մեր լիառատ սեղանէն:

Մեր սրտերուն հետ կարօտ, հին աղօթքներն ալ չորցան,
Առանց տոհմիկ այն խունկին, որ կը ծխար քու անուան:

Ծիծաղն է լաց, երբ մարդուն չի տար իր տունն արձագանգ,
Եւ արցունքն ալ՝ դառն հեգնանք, երբ չկան երդ ու փականք:

Տո՜ւր որ, Աստուա՛ծ, ամէն սիրտ վառի իր սուրբ օճախէն,
Որ չմարի մոմի պէս կեանքի դաժան հովուն դէմ:

Տո՜ւր որ ամէն ուռճացող մատղաշ հասակ իր կարգին
Զգայ յանկարծ ուսերուն բեռն իր նուշ երդիքին:

Ծնող մանուկն առջի հեղ տեսնէ տնակն հայրական
Եւ ծերունին իր տան մէջ փակէ աչքերն յաւիտեան:

Monday, November 04, 2013

Ռուբէն Խաժակ։ Այս կողմից

Տարբեր ես դու այս կողմից,
Անհարազատ ու օտար.
Տգեղ ես դու այս կողմից,
Կոպիտ ու այլանդակ.
Տխուր ես դու այս կողմից,
Լքուած ու անտէր.
Իմն ես դու, թէկուզ այս կողմից,

Հզօ՛ր, անյա՛ղթ, անմե՛ռ…



Դարոյնք, Արեւմտահայաստան 31-10-2013

Sunday, November 03, 2013

ԵՂԻՇԷ ՉԱՐԵՆՑ: ՍՈՆԵՏ ԱՌԱՋԻՆ

«Դոֆինը նա[յ]իրական»

11. VII. 1936. «Բ-եր»

Նա պառկած էր նախկին սեղանատան միգում
Հին սեղանի վրայ երկայնքն ի վար դրած
Իր դագաղում դեղին,- եւ ճակատին նրա
Քստըմնելի՝ հանգչում էր ծաղիկների մի կոյտ։

Մագաղաթի նման ողորկ, ապակեգոյն՝
Կարծես մաքրել էր մի անագորոյն կրակ՝
Պսպղում էր դէմքի ալաμաստրը բարակ,-
Եւ ո՛չ մի խոհ դէմքին, իμրեւ պատգամ ոգու։-

Ո՛չ մի խորհուրդ, աւա՜ղ, կամ մտորում չնչին.
Բիլ ապակուց ձուլած բարակ մատներն անգամ՝
Անկամ՝ կառչել էին մոռացութեան տենչին։

Մի՞թէ «դոֆի՞նն» էր այդ,- վերջին նայիրական
Արքայա՞զնը՝ ննջած դափնիների ներքոյ-
Արնաշաղախ՝ քաղած իր սեփական ձեռքով...

29.VII. 1936

Saturday, November 02, 2013

ԵՂԻՇԷ ՉԱՐԵՆՑ: ՃԱՆԱՊԱՐՀ ԽԱՉԻ

(Իբրեւ տապանագիր)

Չե՞ն սահմանել սակայն - «Մահուամբ զմահ կոխեալ»-
Նոխազային պատգամն ՅաղթանակիՆ
այիրական պետե՛րը վաղվաղակի,
Որոնց ոգին տոկուն էր, որպէս պողպատ։

Յաղթանակի կանաչ դափնիները թողած
Հերոսներին զուարթ ժամանակի.-
Կոփելո՛ւ են ելել նայիրական ոգին,
Որ չըկոտրի ահից, - եւ ոչ՝ մահից՝ դողայ։

Հազարամեայ այդ նո՛յն խորհուրդը չէ՜ր արդեօք,
Որ քեզ հրեց անդունդը օրհասական,-
Օ, Աղասի, դոֆի՛ն մեր հերոսական...

Նո՛յնն է, սակայն սերունդը։ - Տե՛ս՝ վայրագ ու խանդով
Նախարարները նո՛յն նա[յ]իրական զարմի-
ա՛հդ են տօնում - հագած յաղթանակի՜ կարմիր...

4.XII. 1936
Երեւան