ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ: ԵՍ ՊԱՏՐԱՆՔԸ ՍԻՐԵՑԻ

Շուրջիս նիւթի ցամքած կեանքէն զայրացկոտ`

Կանչեցի ես իտէալըս կենսածին.
Բայց ետեւէս կըծու ծաղրով անամօթ
«Է՜, ան միայն գրքի մէջն է» պոռացին,
Ես ալ գիրքը ինծի ընկեր ընտրեցի…
Ես պատրանքը սիրեցի:

Երբ գեղեցիկ, թարմ աղջիկը ժըպտեցաւ,
Սիրտըս դողաց յուզումով  մը ներդաշնակ.
Սիրեցի ալ, միայն ոչ այն որ անցաւ,
Այլ անոր նուրբ, յափշտակիչ դէմքին տակ
Նո՛ր էակ մը որ մըտքէս հոն անցուցի.
Ես պատրանքը սիրեցի:

Հայրենիքի հուր կարօտը բընածին
Երբ բըռընկցուց յուզուած լանջըս տենդօրէն,
«Դուն հայրենիք, դուն հող չունիս» հըծծեցին,
Ես դառնացայ, բայց ա՛լ ուժգին այդ օրէն
Իմս չեղող Հայրենիքըս պաշտեցի.
Ես պատրանքը սիրեցի:

Ինծի համար այն ժամերը թանկ եղան,
Երբ ներշընչուած ստեղծեցի, միշտ անգոյ,
Բայց անձնուրաց, վեհ էակներ սիրեկան.
Երբ իրական աշխարհին մէջ միշտ դժգոհ
Իտէալի կեանքը երգել ուզեցի.
Ես պատրանքը սիրեցի:

Լեւոն Շանթ: ԱԼԻՔԸ

Տե'ս, ալիքը մերթ կուռի
կնոջ լանջի պես դողդոջ.
ժանյակով մը փրփուրի
նուրբ սքողված է ամբողջ.
մերթ ալ ողորկ կը գոգնա
ծոցին պես զույգ սրտինքի,
ուր կույս սիրտ մը կը խոկա
աղվոր բաները կյանքի:




ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական  Գրող 1989

Լեւոն Շանթ: ԱՆՏԱՌԻՆ ԵՐԳԸ

Մութին մեջ խոր պահվըտած 

հովը կը սուրա

Հանկարծ քունեն արթընցած 

անտառին վրա:

Ու կը խռնին ճյուղ ու ոստ 

իրարու ուսին,

Հովի չափին տակ ընդոստ 

կերգեն միասին:

Հոն թախիծին երկաթե 

սուր ճիչերը կան,

որուն հույսը կը փաթթե

թել մը դուրեկան:

Մեղեդի մը տառապանք 

հոն կը կարկաչեն,

ու վրեժը սանձարձակ 

կորոտա մեջեն:

Մերթ հանդուգըն շեշտ մը սուր 

ազատ ու վստահ,

մերթ կասկածի մը սարսուռ,

որ փախուստ կուտա:

Ծիծաղն անդին սուլելով 

կատակ մը կերգե,

ծաղրը իր խոր բամբ ձայնով 

քովեն կը հեգնե:

Հանկարծ կարոտ մը զգույշ 

կը վազե մեկդի.

սիրո կանչ մըն է քնքուշ,

որ կը խլրտի:

Իսկույն խումբը բռընկած 

զայրույթի մը պես

նույն կտորը դարձ ի դարձ 

կը կրկնե պեսպես:

Մինչեւ դողդոջ, նվաղկոտ 

վերջն է, կերկարի

հոգնած սրտի բոցն աղոտ 

որ մեղմ կը մարի:

ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական  Գրող 1989

Լեւոն Շանթ: ԱՆՈՒՇ ՀՈՎԻԿ

Ահա՜ ելավ լուսինն արծաթ մութ ամպերու ստվերեն, 

ահա՜ նավակն ալ գեղազարդմեր դրացի ժայռերեն:

Անու՛շ հովիկ,

փչե՛ հուշիկ

ու բե՛ր ինծի

բյուր ժիր ալիք։

Նավակը հեզ կը սպրդի ալիքներու ծուփին տակ.

աղջիկն անփույթ հենած մեկդի կերգե ձայնովն իր հստակ:

Անու՛շ հովիկ,

փչե՛ հուշիկ

ու բե'ր ինծի

երգն անուշիկ։

Երգն է կարոտ, սեր ու գգվանք,

ինքը հուզում ու սարսուռ.

ալ թո՛ղ, աղջի՛կ, երգդ ու նազանք,

բոց աչքերդ հո՛ս դարձուր։

Անու՛շ հովիկ,

փչե'՛հուշիկ

ու բե՛ր ինծի

Նավն ու աղջիկ։

ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական  Գրող 1989





Douce brise (barcarolle)

Voici levée la lune d’argent
A travers l’ombre des nuages noirs
Et voici la barque parée
Glissant hors des rochers

Douce brise, souffle légèrement
Et apporte vers moi des myriades de fortes vagues

Dans la barque ma belle
Allongée sous la lune insouciante
Accompagne sa guitare
D’une voix claire et puissante

Douce brise, souffle légèrement
Et apporte vers moi sa tendre chanson

De sa voix, elle chante l’amour et la caresse
Toute émotion et frisson
Et maintenant jeune fille, chant et musique
Tourne vers moi tes yeux de braise

Douce brise, souffle légèrement
Et apporte vers moi le chant et la jeune fille.


Levon CHANTH
traduit de l'arménien par Louise Kiffer

Լեւոն Շանթ: ԺԱՆԳԸ

Գզրոցիս մեջ գրիչս ինկած է հիմա

 գրած-ջնջած թղթերուս մեջ ցանուցիր.

 ժանգե պատանք մը աճած է իր վրա

 ու ալ հպարտ չառկայծիր:

 Մինչ նայվածքս այդ հին գրչին է հառած,

 մեջս միտք մը զիկզակ կուտա` մի՞ գուցե

անշարժ կյանքես զգացումներս ալ հանկարծ

ժանգի խավ մը գա գոցե:

ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական  Գրող 1989

Լեւոն Շանթ: Ուրվանկարներ

Ունիմ նկարչի տետրակ մը սիրուն, 

որ ժամանակի ձեռքեն խլելով

տարեր պահեր եմ աչքերե հեռուն

խորքը հուշերուս, խորշ մը ապահով:

Առաջին էջը իրարու փարած

Թերատ գծերու ցանց մըն է նրբին,

որոնք հոն մրոտ խառնուրդեն հանկարծ

այն չար աղջկան դենքը կը ծնին:

Ուրիշ կուսական դեմքեր շարունակ

կը գտնեմ այնտեղ հայացքիս գերի,

միայն բոլորն ալ անորոշ, խառնակ,

անփույթ վրձինի մարզանք են թերի:

Անդին երազուն եւ ընկեր դեմքեր

կը ժպտին ինծի անուշ կարոտով.

իրենց նայվածքի թարմ մութերն ի վեր

բոցեր կը ժայթքեն. ե'ւ կյանք, ե'ւ կորով:

Բանաստեղծական ֆանթազիներ ալ

պատկերներուս մեջ կան գծված հստակ.

Ոգեւորություն, Սեր ու Իտեալ,

եւ Գիտությունը` կին դիմակի տակ:

Ու խենթ իղձերու, սպասման, հուզման

եւ աշխատանքի, անհաս տենչանքի

հոն խառնափնթոր մարմնացումներ կան,

գծած ու ավրած, գծած կրկնակի:

Այո', նկարչի տետրակ մը սիրուն,

որ մոռացության ճանկեն խլելով

իբրեւ նվեր մը գալիք օրերուն

պահեր եմ մտքիս մեկ խորշն ապահով:

ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական  Գրող 1989