Լեւոն Շանթ: ԱՆՏԱՌԻՆ ԵՐԳԸ
Մութին մեջ խոր պահվըտած
հովը կը սուրա
Հանկարծ քունեն արթընցած
անտառին վրա:
Ու կը խռնին ճյուղ ու ոստ
իրարու ուսին,
Հովի չափին տակ ընդոստ
կերգեն միասին:
Հոն թախիծին երկաթե
սուր ճիչերը կան,
որուն հույսը կը փաթթե
թել մը դուրեկան:
Մեղեդի մը տառապանք
հոն կը կարկաչեն,
ու վրեժը սանձարձակ
կորոտա մեջեն:
Մերթ հանդուգըն շեշտ մը սուր
ազատ ու վստահ,
մերթ կասկածի մը սարսուռ,
որ փախուստ կուտա:
Ծիծաղն անդին սուլելով
կատակ մը կերգե,
ծաղրը իր խոր բամբ ձայնով
քովեն կը հեգնե:
կը վազե մեկդի.
սիրո կանչ մըն է քնքուշ,
որ կը խլրտի:
Իսկույն խումբը բռընկած
զայրույթի մը պես
նույն կտորը դարձ ի դարձ
կը կրկնե պեսպես:
Մինչեւ դողդոջ, նվաղկոտ
վերջն է, կերկարի
հոգնած սրտի բոցն աղոտ
որ մեղմ կը մարի:
ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ, Երկեր, Սովետական Գրող 1989
No comments:
Post a Comment