ՀԱՄԲԻԿ ՄԱՐՏԻՐՈՍԵԱՆ։ [Ախ, արդէ՞ն...]
Երազներն իմ կապոյտ, յուսավառ
Նրբերանգ թրթիռներ... յոյս են վառ...
Ի՜նչ անուշ ու քաղցր է տենչն անմար...
Արդէօք դո՞ւն...
Ո՞վ վառեց հրդեհն իմ ահալի,
Նոր բոցով ու կայծով կը վառի՝
Իմ հոգին ու սիրտը յիրաւի...
Ակամա՞յ...
Բայց ինչպէս դուն մտար հոգւոյս մէջ,
Ներէ զիս, անծանօթ քոյր անկեղծ՝
Իմ խռովքն ալեկոծ ծով է մեծ...
Առանց քե՞զ...
Իմ շուրջը ծաղիկներ բուրմանուշ,
Նազելի՛ս, ինչ չքնա՜ղ ես, անո՜ւշ
Ինձ համար դուն անանց... քաղցր յուշ...
Ամէն օ՞ր...
Կը փնտռեմ անհամμեր, յոյսով քեզ,
Նորայոյս ցանկութեամբ, սիրով հեզ,
Իրա՞ւ է այս երազն սիրակէզ...
Անո՞ւնդ...
Գրեցիր արցունքո՜վ... վիրաւո՜ր...
Նուրբ ու ջինջ անունդ այդ աղուոր
Իմ սրտի մատեանին մէջ այսօր...
