Արմեն Շեկոյան։ ԲԱՌԵՐ

Սեր։ Հույս։Երազ։ Դարձյալ բառեր`

արցունքոտ ու անարձագանք։

Բառեր, դուք ինձ շատ եք վառել,

վառել ու դեռ չեք դառել կյանք։

Կյանք ասացի։ Նույնպես բառ է`

չարչարված ու անգիտակից.

բառ է` հին ու չուտվող - դա˜ռը.

դեռ վառված եմ իր ապտակից։

Վառված ասի. շատ լավ բառ է,

եթե կողքին գրես` լույսեր։

Որ ճոխանա իմ բարբառը,

ավելացնեմ նաեւ` հույս, սեր։

Սե՞ր ասացի. ա˜յ թե բառ է.

հորինել ու քաշվել են կողմ.

իր համար կա – անմեղ գառ է`

քանի քեզ չի դարձըրել հող։

հող ասացի. կարճ – հեշտ բառ է,

քանի դեռ չեն քեզնից խըլել.

գայլ, բորենի. նույնպես բառ են,

կամ էլ, ասենք, թեկուզ խըլեզ։

Հանգ կապեցի. գործիս անունն

այս է. կապել բառերն իրար:

Դեռ կարգին չեմ գըլուխ հանում,

բայց դըրել եմ կյանքըս գըրավ։

Արմեն Շեկոյան։ ՀԱՅՐ ՄԵՐ

Մեր անձնական ու մեր հանուր,
մեր ընդերք ու մեր եթեր,
մեր խոշոր ու մեր մանըր,
մեր գերծանըր ու թեթեւ։

Մեր շնորհ ու մեր հունար,
մեր չափածո ու արձակ,
մեր միակ ելք ու հնար,
մեր ընտիր ու բացարձակ։

Մեր ապավեն հարեհաս,
մեր աստառ ու մեր երես,
մեր մտերիմ ու անհաս,
մեր գունատ ու վարդերես:

Մեր ձմեռ ու մեր գարուն,
մեր աշուն ու մեր ամառ,
պատկառելի ու սիրուն,
մեր անմեռ ու մեր անմար։

Կյանքի իմաստ, կյանքի բույր,
մեր հարգանք ու մեր պատիվ,
մեր միակ ու բազմաբյուր,
մեր միածին ու անթիվ։

Մեր բարեկիրթ ու մեր բիրտ,
մեր խստաշունչ ու փափուկ,
մեր հոգատար ու անսիրտ,
մեր ցրտաշունչ ու տաքուկ։

Մեր պատասխան ու մեր հարց,
մեր վարժություն ու խնդիր,
մեր հացադուլ ու մեր հաց,
մեր միակ ու ազգընտիր։

Մեր մակերես ու մեր խորք,
մեր վերամբարձ ու ինտիմ,
մեր ապավեն ու մեր կուռք,
մեր ընտրյա˜լ, մեր լեգիտի˜մ։

Դու` ամեն օր ու անվերջ,
Մեր հաշտություն ու մեր վեճ,
Դու` մեզնից դուրս ու մեր մեջ,
Դու` մեր սկիզբ ու մեր վերջ։

Արմեն Շեկոյան։ ԳՐՈՂՆԵՐԻ ՄԻՈՒԹՅՈՒՆ

Նրանք գալիս են անկախ ու սիրուն,

բայց եթե պետք է` իջնում են ծունկի։

Նրանց պատկերն են տպում թերթերում`

բութ մատը հենած մտազբաղ քունքին։

Նրանցից ոմանց գրքերն են ծախվել,

պատճառ չիք` լալու եւ կամ խնդալու։

Շատ հետաքրքիր եւ ուրույն խալխ են`

մի քիչ միամիտ, մի քիչ մազալու։

Մեկն ազնվազարմ ցեղից է սերում,

երկրորդն ազատ է` լիրբ ու սանձարձակ,

երրորդը կոկիկ հանդերձ է սիրում

եւ փողկապով է ներխուժել արձակ։

Արտիստ է մեկը. խոսքով է ընկել

ու չի մասնակցել մրցույթին Կաննի։

Մյուսն ազգի ձեռը կրակն է ընկել,

սակայն չի լըքի, հովվություն կանի։

Մեկին մերժել են. աչքերն են սառած.

ասել են` գնա մի ուրիշ ճամփով։

Մյուսն արդեն իսպառ դասական դառած`

հանգավորում է զուտ աչքաչափով։

Մեկին մի ուրիշ ձեւով են ջրել.

ասել են` չունես դու ինքնուրույն ձայն։

Մյուսն ինքն իր մասին հոդված է գրել

ու բացատրել է իր պոեզիան։

Մեկը մի երրորդ ձեւով է քաշվել

ու պետհրատում գցել է կըռիվ։

Մյուսն իր հոնորարն ուզում է հաշվել,

բայց հանրահաշվից բոբիկ է լըրիվ։

Մեկը ճախրում է անտեր ու անտուն

ու ներկայանում` իբրեւ խեղկատակ։

Մյուսը տենչում է մի պստիկ պաշտոն,

որ չընկնի ոտի կամ ատամի տակ։

Նրանց ճամփաներն այստեղ են խաչվել։

Հասել, նայում են խեղճ ու զարմացած։

Մեկն ամեն անգամ ուզում է խաչվել,

բայց համոզելով իջեցնում են ցած։

Այս տեսարանը շատ ծանոթ է ձեզ։

Ծանոթ է, սակայն միշտ խիստ ցնցող է։

Ես նրանց մեջ եմ ու գիտեմ, որ ես

ե՛ւ այս խաչվողն եմ, ե՛ւ իջեցնողը։

Մեզանից ոմանց գրքերն են ծախվել.

պատճառ չիք` լալու եւ կամ մըզզալու։

Շատ հետաքրքիր եւ ուրույն խալխ ենք`

մի քիչ միամիտ, մի քիչ մազալու։

                                         Երեւան, մ.թ.ա.