Սողոմոն Տարոնցի: Երգ Խնդութեան

Այս լաւ, այս լոյս օրերը կը շշնջեն սրտիս հետ

Ու կ՛ըսեն ինձ, երկի՛ր իմ, դուն միշտ կանաչ կը մընաս:

Իմ սրտիս մէջ` դու քաղցըր, գեղածիծաղ ու կայտառ,
Աղմկայոյզ, խայտացող ջուրի կարկաչ կը մնաս:

Ինծի պէս դո՛ւն ալ կ՛ապրիս գարնան օրերը պայծառ,
Երկի՛ր իմ, դու բոցագեղ, կարմիր կակաչ կը մընաս:

Արեւելքի թանձրախիտ, լուռ խաւարը բզըկտող,
Յորդաբուխ ու հըրեղէն լոյսի ճաճանչ կը մընաս:

Սիրտերէ սիրտ արձակուած, մեր մտածման, մեր բազկին
Ու մեր ձուլուած շարքերուն կապ ու պահանջ կը մընաս:

Քու խնդութիւնդ կ՛ըսէ, կ՛ըսէ քու կամքդ ալ արդար,
Թէ հին ուխտէդ, տենչերէդ դու աննահանջ կը մընաս:

Հպարտութեամբ ու խանդով կը բաբախէ սիրտդ հիմա,
Թող բոցկլտայ այդ սիրտը… դու միշտ կանաչ կը մընաս:

Սողոմոն Տարոնցի (1904-1971)

Սողոմոն Տարօնցի։ Սիամանթօ

Ո՜վ դու մրրկաշունչ, շանթալեզու գուսա՛ն,
Դու երգեցիր միայն արիւն եւ կոտորած,
Կռիւն աստուածուհի, եւ կռիւը՝ աստուած,
Կռիւն՝ ընդվզումի եւ քաջութեան յեսան։

Քո աչքերը՝ մեռնող մարդ-անտառներ տեսան,
Քաղաքում ու գիւղում, դաշտում համատարած.
Ճապաղիք ու նախճիր - անգթութեամբ վարած,
Սըւինահար սրտեր, - սահմռկած ու սասան։

Ռազմի կոչովդ ելան քաջ ու անօրինակ,
Ինքնամոռաց մարդիկ - սրտերով բոցկլտուն,
Բազուկներով երկաթ ու կրծքերով անագ…

Բայց եւ մէկ-մէկ ընկան երկար գօտեմարտում,
Ինչպէս որ դու ընկար այն խելայեղ օրին,
Բախուելով բռնութեան սուր տապարի՛ն, սրի՛ն։



Սողոմոն Տարօնցի, «Կրակէ քառուղիներով»