Thursday, November 30, 2006

ՎԱՐԱՆԴ: Ի՞ՆՉ ԱՆՈՒՆ ԴՆԵՄ...

Ի՞նչ անուն դնեմ քեզ վրայ հիմա,
Լուսա՞ստղ ու ծաղի՞կ, որ բացւեց կողքիս,
Թէ՞ տարիներիս անկումի վկայ,
Որ ինձ յետ տւեց՝ առնական ոգիս:

Ի՞նչ անուն դնեմ քեզ վրայ հիմա,
Սէ՞ր, անրջա՞նք, լո՞յս, կարօ՞տ ու ցնո՞րք,
Թէ՞ ատրուշանից առանձնացած ջահ,
Որ սառն տրոփը դարձնում է բորբոք:

Ի՜նչ անուն դնեմ քեզ վրայ, լաւս,
Որ ինձ յետ տւիր այն ամէնը, որ
Մի օր կորցրեցի ու դարձան ցաւս,
Իսկ արդ փայլում են հեւքով մեղմօրօր:

Ի՞նչ անուն դնեմ քեզ վրայ, սէ՛րս,
Կախարդա՞նք, հրա՞շք, հայելի՞, ակնաղբի՞ւր.
Սրբազան չարի՞ք թէ՞ մեղսոտ տէրս-
Բարիք բովանդակ, բալասան ու բոյր:

Ի՜նչ անուն դնեմ քեզ վրայ հիմա,
Արե՞ւ անսքող, որ բացւեց կրկին.
Լոկ գիտեմ, որ քեզ կը սիրեմ մինչ մահ,
Դու կեա՜նք, դու ծնո՜ւնդ, դու ցնո՜րք, դու կի՜ն:

Copyright Varand S. Koorkchian

Wednesday, November 29, 2006

ՎԱՐԱՆԴ: ՄԻՆՉԵՒ ՉԵՄ ԴԱՌԵԼ...

ՄԻՆՉԵՒ ՉԵՄ ԴԱՌԵԼ...


Մինչեւ չեմ դառել՝ խոտ, սէզ ու փոշի,
Մի քիչ սէր երգեմ, կարօտ ու թախիծ.
Մի քիչ լոյս երգեմ, որ լոյսն ինձ յիշի,
Որ մութը մի քիչ խուսափի ինձնից:

Երգեմ բողոքը որբացած լեռան,
Որին սեւ շղթան կալանեց՝ գերի.
Երգեմ կարօտը հեռաւոր իմ տան,
Որ թողի եզրում կեանքի ու մահի...

Երգեմ տաք սիրտը հին ընկերներիս,
Որոնց չհասցրի հրաժեշտ ասել.
Հարազատ տեսքը անգին գրքերիս,
Որոնք երկար են սնարս օծել...

Երգեմ օրհնանքը վաստակած հացի,
Որ սուրբ օջախը չլքեց երբեք-.
Տղերքս դարձան փարթամ, առնացի,
Աշխարհում մնաց ինձանից՝ հայ հետք:

Երգեմ թախիծը կորա՜ծ մի աչքի,
Որ կարծում եմ դեռ երկար ինձ յիշի.
Վերջապէս՝ վէրքը անեզերք կեանքի,
Մինչեւ չեմ դառել՝ խոտ, սէզ ու փոշի...


20.12.2003
ՎԱՐԱՆԴ

Varand (1953- ), aka Varand S. Koorkchian, is a poet, writer and translator. His poetry is influenced by both Eastern and Western Armenian cultural traditions. His poems reach out to the Armenian community with hopes to cure historical wounds.

Varand was honoured as Professor in Armenian Literature by the Grigor Loosavoritch University of Etchmiadzin, Armenia in 2001. He translates both Persian classic and modern poetry into the Armenian language.

Saturday, November 25, 2006

Tsovinar Chilingaryan: Anvernakir/Անվերնագիր

Click the link to hear Անվերնագիր, read by the author,Tsovinar Chilingaryan.

մի ականջով լսի ինձ
ու մի աչքով ինձ նայի
ինձ մի կոշիկ նվիրի
ու մի մազդ էլ քեզ պահի

ձվիդ թայն ինձ հերիք ա
ու մի ծակը շալվարիդ
ինձ իմ կյանքը հերիք ա
որ նստեմ ու այն կարեմ

ինձ մատնացույց արա մատով
որն ամենաքիչն ես սիրում
ու լցրու փսխուկի հոտով
իմ ուղեղի ծալքերը

մենակ ցավդ մի խնայի
շռայլ եղի սեր իմ
հոգուդ ճեղքը մի սվաղի
էդ իմ եդեմն ա


Copyright Tsovinar Chilingaryan

Introducing: Tsovinar Chilingaryan


Born in Yerevan in 1968. Graduated from the Yerevan State University, philology department, 1991.

Started to write at the age of 32, concentrating on poetry and prose.
Published in Bnagir and Inknagir literary journals.

Thursday, November 23, 2006

Charles Amirkhanian: Sound recordings

Fresno born Amirkhanian's work can be sampled by clicking on this link

It is very interesting to listen TO SEVERAL MP3s simultaneously. It's a TRIP!!!

Charles Amirkhanian is a composer, percussionist, sound poet, and radio producer. He is a leading practitioner and proponent of text-sound composition and has been instrumental in the dissemination of contemporary music. His recent work combines processed ambient and found sounds with text-sound and develops layers abstraction which interlock with representational or narrative constructs.

Sunday, November 19, 2006

Sharon Olds: Mrs. Krikorian

She saved me. When I arrived in 6th grade,
a known criminal, the new teacher
asked me to stay after school the first day, she said
I’ve heard about you. She was a tall woman,
with a deep crevice between her breasts,
and a large, calm nose. She said,
This is a special library pass.
As soon as you finish your hour’s work—
that hour’s work that took ten minutes
and then the devil glanced into the room
and found me empty, a house standing open—
you can go to the library. Every hour
I’d zip through the work in a dash and slip out of my
seat as if out of God’s side and sail
down to the library, solo through the empty
powerful halls, flash my pass
and stroll over to the dictionary
to look up the most interesting word
I knew, spank, dipping two fingers
into the jar of library paste to
suck that tart mucilage as I
came to the page with the cocker spaniel’s
silks curling up like the fine steam of the body.
After spank, and breast, I’d move on
to Abe Lincoln and Helen Keller,
safe in their goodness till the bell, thanks
to Mrs. Krikorian, amiable giantess
with the kind eyes. When she asked me to write
a play, and direct it, and it was a flop, and I
hid in the coat-closet, she brought me a candy-cane
as you lay a peppermint on the tongue, and the worm
will come up out of the bowel to get it.
And so I was emptied of Lucifer
and filled with school glue and eros and
Amelia Earhart, saved by Mrs. Krikorian.
And who had saved Mrs. Krikorian?
When the Turks came across Armenia, who
slid her into the belly of a quilt, who
locked her in a chest, who mailed her to America?
And that one, who saved her, and that one—
who saved her, to save the one
who saved Mrs. Krikorian, who was
standing there on the sill of 6th grade, a
wide-hipped angel, smokey hair
standing up weightless all around her head?
I end up owing my soul to so many,
to the Armenian nation, one more soul someone
jammed behind a stove, drove
deep into a crack in a wall,
shoved under a bed. I would wake
up, in the morning, under my bed—not
knowing how I had got there—and lie
in the dusk, the dustballs beside my face
round and ashen, shining slightly
with the eerie comfort of what is neither good nor evil.

Sharon Olds, “Mrs. Krikorian” from Strike Sparks: Selected Poems 1980-2002. Copyright © 2004 by Sharon Olds. Reprinted with the permission of Alfred A. Knopf, a division of Random House, Inc.

Raised in Berkeley, California, Sharon Olds’s (1942—) poetry often focuses on confessional or autobiographical themes. Her collection The Dead and the Living has sold over 50,000 copies. From 1998 to 2000 she was the New York State Poet Laureate. Olds currently resides in New York City, where she founded the Writing Program at Goldwater Hospital for the severely disabled.

Armenian Poets in Cortland Review (text and audio)

Two of the Armenian-American poets mentioned in this blog have been publishes in the Cortland Review. The website also has links to hear the authors reading their work. You may need to download REAL PLAYER or WINDOWS MEDIA PLAYER to hear the RAM.

Read and hear the poems at the Cortland Review.

Balakian, Peter
An Interview with Peter Balakian (Interview, Issue 22)
The Tree (Poetry, Issue 22)
Ellis Island (Poetry, Issue 22)
Rock 'n' Roll (Poetry, Issue 22)

Djanikian, Gregory
When I First Saw Snow (excerpt) (Poetry, 1998 Holiday Special)
At the End of the Day (Poetry, Issue 5)
You Just Don't Get It (Poetry, Issue 5)
Break Up (Poetry, Issue 5)
Years Later (Poetry, Issue 3)
Neither Here Nor There (Poetry, Issue 3)
The Man Who was Always Sad (Poetry, Issue 3)
Fable (Poetry, Issue 3)
Waiting for Her Again (Poetry, Issue 3)

Saturday, November 18, 2006

Վիոլետ Գրիգորյան/Violet Grigoryan: ՍԵՐ


Click the link to hear Love read by the author, Violet Grigoryan.

Ա.

Այս է մարմինը, որ հանձնված է... սիրուն։
Այս է արյունը, որ թռվռում է ժիր երակներում։
Աչքս լու՛յս, տոն է,
այս գիշեր տոն է, մարմնիս կիրակի,
եւ իգությունս, որ մթերել եմ թանկ հյուրի համար,
սփռել եմ ահա սիրեկանի դեմ։
Համեցիր, վերցրու, անուշ արա, դե,
նայիր, Խաչիկի աղջիկն է, ջանի՛կ, քեզ հյուրասիրում։
Համբուրիր ինձ ու...
Էլ չես ծերանա,
համբուրիր ինձ ու...
չես հիվանդանա,
համբուրիր ինձ ու...
չես մեռնի երբեք։
Չէ՞, բժշկվում են սիրո մահիճում,
կույրը տեսնում է կրքի խլիրտը,
համրը խոսում է թմբուկով սրտի,
կաղը ելնում ու քայլում է մարմնի արահետներով,
եւ մահվան քնից գեղեցկուհին է զարթնում համբույրով։

Համբուրիր ինձ ու...
Չեմ մեռնի ես էլ։

Տես, ցեցն ու ժանգը կերել են արդեն դիզած գանձերս՝
սիրուն շորերս, փայլուն զարդերս, խելոք գրքերս,
եւ գողը պատը ծակել է, տարել փողերս բոլոր,
բայց քո համբույրը չի ժանգի երբեք,
բայց քո համբույրը կծակի պատը չինական
թախծի...

Ես իմ բերանով քեզ կմոտենամ
եւ իմ շրթունքով կպատվեմ ես քեզ,
խուզարկու լեզվով ես կլրտեսեմ մարմինդ համակ
եւ կպրպտեմ եւ կկրկտեմ փեթակը մեղրի։
Ա՜խ, ինչ համով են, ինչ զգայնոտիկ շուրթերը յարոջ,
ինքնավար լեզուն ժիր նվագում է իմ ատամներին՝
վարժ, ինչպես ճերմակ ստեղնաշարի...

Ի՞նչ անեմ, մամա՛,
ընդառաջ գնա՞մ սիրո ներթաքույց միակ խոստումին,
հպվե՞մ մատների տաք թմբիկներով,
լեզվի փշփուշով խուտուտե՞մ տամուկ,
շոյեմ-փաղաքշե՞մ ցողունը վերձիգ
եւ հյուրընկալե՞մ սիրո ճամբարում...
Ձրի եմ առել, ձրի էլ կտամ մարմինն այս նվեր,
որ ինձ փայ հասավ, որ շահեցի հեշտ
այն վերաշխարհիկ վիճակախաղում,
(հափչի՛, էսքան ճի՞շտ)։
Դե, միջնամատով թակիր դուռը գոց շարժական գույքիս,
հանիր բառերի սեղմ հանդերձանքը,
մորեմերկ սրտով մտիր իմ կայքը
եւ խարիսխ նետիր ծովածոցիս մեջ...
Ես քեզ կողողեմ ներսիս ջրերով
եւ թեժ արգանդիս ծորուն մյուռոնով քեզ կմկրտեմ և
կնքված ես արդեն եւ դավանորդն իմ։

Աղվեսները, հա, որջեր ունեն միշտ,
երկնքի բոլոր թռչունները՝ բույն,
քո որջն ու բույնը ես եմ, մարմինս,
եկ ու բնակվիր իմ մեջ, սիրելիս,
քաղցր է քո լուծը, եւ բեռդ՝ թեթեւ։
Ելիր մահիճս, ասես ամբիոն,
եւ ճառիր Ճարտար մարմնի վանկերով,
մարմնի հոլովով,
մարմնի բառերով,
խոսքով մարմընի,
ասմունքիր ասքը սիրո եւ կրքի արշավանքների,
խնդրիր՝ կտրվի,
բախիր՝ կբացվի,
թեպետ նեղ դուռ է, անձուկ ճանապարհ,
բայց, հու՜շ, անկողնում կանչողի ձայնն է՝
պատրաստել եմ ես քո ճանապարհը
եւ հարթել բոլոր շավիղները քո...
Դե, վարիր կառքը մկանակառույց, կառա
վարիր ինձ,
բարակ, կաշվեհյուս, բարակ, նրբահյուս, բարակ մտրակով
ուղղորդիր խրտնած ընթացքը կրքի,
կոնքերիս դաջիր զոլ-զոլ նշանդ
եւ դրոշակդ ծածանիր վրաս։

Ես վայրի ջուր եմ,
ես խիտ ողկույզ եմ,
ես փուխր օդ եմ,
մտիր իմ հունը,
թաքնվիր իմ մեջ,
եւ ներշնչիր ինձ եւ արտաշնչիր
եւ ներշնչիր ինձ եւ արտաշնչիր
եւ ներշնչիր ինձ եւ արտաշնչիր,
խոր ներշնչիր ինձ, ա՜խ, արտաշնչիր,
ա՜խ, արտաշնչիր...
Ինչ հաճելի է քեզ ներընկալել, իմ սիրո մարզիչ, առույգ բարձընկեր,
չկա կանանցից ծնվածների մեջ լավը քեզանից...
Եվ երանի է իմ որովայնին, որ փշաքաղվեց լեզվիդ հպումից,
եւ երանի է իմ ստինքներին, որ ծառս են եղել լեզվիդ հպումից,
երանի է ինձ՝ տիրոջ աղախնիս, որ օրհնյալ եղա այսքան կանանց մեջ...

Մա՛մ, մի բարկանա,
տես, ինչ առողջ եմ,
տես, ոնց եմ կոփվել սիրո մարզանքում,
տես, սիրտս ուրախ, լեզուս ցնծուն է,
եւ իմ մարմինը հույսով է ապրում,
քանզի իմ անձը սիրո վայրում է...
Ով տեսնելու աչք ունի, թող նայի,
ինչ թովիչ նկար-
զույգ զոդ մարմինը՝ սավանին սփյուռ՝
հյուսված ծաղկեփունջ, ամեհի շուշան,
ոստրե բացուխուփ, տարուբեր ճոճան...
Ճոճիր մակույկս, իմ կայտառ քամի, զվարթ գործընկեր,
ճոճիր մակույկս, ընտիր թիավար, խելառ ծովահեն,
ճոճիր ինձ, մինչեւ իսպառ սպառվեմ,
մինչեւ վերջանամ ինքս ինձանից,
մինչեւ ինձանից ինքս դադարեմ,
ճոճիր ինձ այնքան, մինչեւ որ հասնեմ այնտեղ՝ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ-
ափ երանության...

Այդպես քայլ առ քայլ, այդպես բառ առ բառ,
դետալ առ դետալ, կանգառ առ կանգառ
ինձ քիփ ուղեկցիր իմ իսկ մարմընի լաբիրինթոսում
ու պաչիկ-պաչիկ, շարժում առ շարժում,
ու պաչիկ-պաչիկ, հնչյուն առ հնչյուն
ու պաչիկ-պաչիկ
ինձ տար անցկացրու իմ մարմնի շեմից,
ինձ տար հասցրու ուրախության տուն...
Ըհը, մի քայլ էլ, ըհը, մի շարժում և
Ճերմակ սավանին, ասես ճերմակ թուղթ,
երկու տող մարմնի շարահյուսությամբ գրված երկու խոսք՝

«Եվ կատարված է»։


LOVE
by Violet Grigoryan

translation by Shushan Avagyan


A.

This is the flesh, surrendered to love.
This is the blood, fervent in the veins.
Oh joy! I’m celebrating—
celebrating tonight this Sun-day of my body
and womanhood, saved for a noble guest,
that I’ve spread before my lover.
Be my guest, take it, savor everything,
I’ll be your hostess,
no one else but Khachik’s daughter,
kiss me and you won’t ever age,
kiss me and you won’t get sick,
kiss me and you will never die.
Surely, one can be cured in love’s bed,
the blind espies the throbbing of passion,
the dumb speaks in rhythms of the heart,
the limp gets up to walk the trails of flesh,
and the beauty awakens from her slumber
of death with a kiss.

Kiss me and I, too, won’t cease!

Look, the moth and rust have already consumed the hoards
of my treasures, my beautiful dresses, my sparkling gems, my smart books,
and the thief has broken in, gone with all my money,
but your kiss will never rust,
your kiss will break this wall of Chinese sadness.
With my mouth I will approach you
and wrap around you with my lips,
with my inspecting tongue I will hunt your body alone
and sweep away the contents of your honeycomb.

How delicious, how sensuous they are, the lips of my lover,
the tongue playing fervently on my teeth,
skillful, as if gliding over piano keys . . .


Should I, mother?
Should I submit to love’s secret promise,
should I touch with my burning fingertips,
should I tickle with my bristly tongue,
should I caress the sprouting stem
and be a guest in the camp of love?
This flesh was given to me for free,
and as a gift, I’ll give it away,
this flesh that I won with ease
in God’s game of chance.

Come, knock on the locked door
of my riches with your middle finger,
undress the tight layers of words,
enter my life with your naked heart
and throw your anchor in my bay.

I will splash you with my innate waters
and anoint you with my vulva’s myrrh,
for you are consecrated and I─your faith.


See the foxes, they all have their holes,
the birds of heaven have their own nests,
I am your hole and I am your nest,
come, dwell inside me, my love,
sweet is your burden, your weight is so light.
Rise to my bed as if to a lectern
and speak with the eloquent syllables of flesh,
in inflections of the body, words of flesh,
recite verses of love and conquests of passion.
Ask, and you will be given,
knock, and it will open,
and though the door is narrow, the path─not easy,
listen to the voice calling from the bed,
your path is already paved
and all your trails lead to me.
Go on, ride your mighty chariot, cum-
mand me with your delicate, leather-bound,
delicate, smooth, delicate whip,
tame the wild galloping of passion,
scorch my thighs with your mark
and wave your flag above me.

I am a wild river,
I am opulent vines,
I am fertile air,

enter my riverbed—hide inside,
inhale me, and exhale,
inhale me, and exhale,
inhale me, and exhale,
inhale me deeply, and oh exhale, exhale!
What pleasure it is to take you in, my trainer of love, my fervent mate,
none is equal to you of those born of women . . .

Blessed be my abdomen, that quivered from your tongue’s touch,
blessed be my breast, that curved from your tongue’s stroke,
blessed I am, my master’s servant, for being chosen of all women . . .

Don’t be cross, mother, look, how healthy I am,
look how robust I am from training in love,
how happy my heart is, my tongue so joyous,
and my flesh, living in hope,
for this Self is in the house of love . . .
Let them look at me, those who have eyes─
what a charming sight─
the conjoined bodies, spread on the sheets,
a woven bouquet, an agile lily, a knot
that tightens and loosens, a rocking swing . . .
Sway this raft, my buoyant wind, my joyful partner,
sway my raft, handsome captain, mad pirate,
sway me, until I cease,
until there is left nothing of me,
until I am no more,
sway me until I reach that place─NOTAPLACE,
the shores of bliss . . .

And so, step by step, word by word,
piece by piece, station by station,
guide me through my own labyrinths of flesh,
and kiss by kiss, move by move,
kiss by kiss, sound by sound,
take me past the gateway of my flesh,
take me to the house of joy . . .
One more step, yes, one more move,
and on the white sheets, as if on paper,
these words appear between two lines of flesh─

“It has happened.”


Բ.

Այս է մարմինը, որ հանձնված է... մահվան։
Այս է արյունը, որ կակազեց ու լռեց հավիտյան։
Ախ, ինչ տխուր տոն, ինչ ուրախ սուգ է,
եւ մեր սրտերն են ճմլվում մեր մեջ։
Մենք լաց ենք լինում,
որ հարսանիք է,
բայց փեսան, ավաղ, արդեն մեզ հետ չէ,
որ հարսանիք է,
հրավիրյալներն, ախ, արժանի չեն։
Եվ ծիծաղում ենք,
որ թեպետ մեռավ ցորենի հատիկն,
բայց բազում արդյունք պիտի ունենա։
Մեր հիվանդությունն իր վրա վերցրեց, մեր ցավը տարավ
այս Մարդու Որդին,
մեզ բուժեց մահից, եթե... Բայց ինքը
մարդու համբույրով մահվամբ վարակվեց։

Ա՜խ, հյուսնի որդի, Մարիամի տղա,
դու մարդու որսորդ էիր քեզ կարծում,
բայց, տես, որ մարդը քեզ որսաց մահով,
ախ, տես, որ մարդը քեզ որսաց մահով։
Եվ ահա ինքդ քեզնից վերջացար
ու դադարեցիր ինքդ քեզանից։
Եվ մեր սրտերն են ճմլվում մեր մեջ։

Գիտենք՝ ով սիրի երկնքի հորդ,
նա է քո մայրը, քույրն ու եղբայրը։
Եվ ահա մենք էլ մոր պես լալիս ենք, քրոջ պես ողբում
եւ եղբոր նման գլխահակ կանգնում։
Մերդ քոռանար՝ վիզդ դոշիդ ծուռ ընկած չտեսներ,
քուրդ չորանար՝ քեզ էդպես տանջված, զարկված չտեսներ,
եղբայրդ մեռներ՝ քեզ ծիծաղատեղ դառած չտեսներ...
Բայց մենք լալիս ենք նաեւ մեզ վրա,
մեր որդիների համար ենք լալիս ու աղաղակում,
հազա՜ր երանի չբեր կանանց ու այն արգանդներին, որ չծնեցին,
վա՜յ հղիներին, ստնտուներին,
ախ, հսկա լեռներ, ընկեք մեզ վրա,
կանաչ բլուրներ, շուտ ծածկեցեք մեզ,
թեպետ մենք քեզ պես քամին ու ծովը հնազանդեցրինք,
թեպետ ջրերի վրա քայլեցինք, կույրին բուժեցինք,
կաղին կանգնեցրինք,
թեպետեւ արդեն մեր պատկերով եւ մեր նմանությամբ
մարդ ենք պատճենում, շունչ փչում ռունգին,
բայց մեր սրտերը չեն ուրախանում,
մեր լեզուները չեն ցնծում, ավաղ,
եւ մեր մարմինը հույսով չի ապրում,
քանզի մեր անձը մահվան վայրում է,
եւ մենք զրկված ենք քո ներկայության ուրախությունից...

Մեռելների մեջ չենք փնտրում, չէ՛, քեզ՝ ամենաողջիդ,
բայց ո՜նց չտրտմենք ու լաց չլինենք այս մարմնի վրա,
որի մեջ ենք քեզ տեսել ու սիրել,
ո՜նց մխիթարվենք։
Վիրտուալ շուրթով, էհ, շատերն են մեզ հպվում, սփոփում,
բայց քո իսկական սփոփանքը չէ,
վիրտուալ ձեռքով, էհ, շատերն են մեզ շոյում, կարեկցում,
բայց քո իսկական կարեկցանքը չէ,
ա՜խ, մի օր նորից գայիր մարմընով, յուրայինի պես
եւ ընկերական
եւ շոշափեիր եւ հավատայիր մեր մարմիններին
եւ շոշափեիր մեր վերքերը բաց
եւ համբուրեիր,որ ցավը անցներ...
Էլ ո՜նց չտրտմենք ու լաց չլինենք այս մարմնի վրա,
որ դու էիր, դու՛, Ամենալավ Բան,
ախ, այս մազերը, որ մենք նարդոսի յուղով օծեցինք,
չորացած արյամբ կպել են իրար,
ախ, այս ձեռքերը, որ հաց ու ձուկը մեզ բաժանեցին
ու մեր ոտքերը լվացին խոնարհ,
մեխերով ծակված, խոցված են ահա,
եւ այս աչքերը, որ մխիթարում էին մեր սիրտը
եւ ուրախությամբ լցնում մեր հոգին,
պղտորված-սեւեռ նայում են դեպի այնտեղ՝
ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ...

Մահվան կապանքով շղթայված ես դու այս բանտախցում,
որ դիակ է սառ-
եռօրյա կանգառ...
Բայց շուտով կելնես ճաղերի միջից կողոսկրներիդ,
շուտով կազատվես,
մինչդեռ մենք այստեղ դատապարտված ենք մեր մարմիններին,
մեր մարմինների մեջ ենք ավարտվում։
Թեպետեւ մահը ամենաէժան մեր խաղալիքն է՝
տասդրամանոց սայր, մետրուկես պարան,
թեպետեւ մահը մենք սառեցրել ենք,
կյանքի պահածոն դրել սառնարան,
թեպետ ազատ ենք մահը ընտրելու,
բայց անժամկետ է մեր բանտարկությունն այս մարմնախցում,
որի ներքնակը ճիճուներն են գարշ,
որի վերմակը որդերն են փքուն։

Եվ մոտենում է երբ սայրն այդ էժան,
մենք կակազում ենք, մենք սփրթնում ենք, մենք սնկրտում ենք,
եւ մեր սրտերն են ճմլվում մեր մեջ,
եւ մեր մտքերն են շփոթվում մեր մեջ,
եւ մեր աղիքն է գալարվում մեր մեջ,
եւ մեր լեզուն է չորանում մեր մեջ,
եւ մենք վազում ենք մեր Սենյակները, դռները փակում,
թաքնվում մեր մեջ...
Նրա առաջ մենք բոբիկ ենք ու մերկ,
քամակներս բաց ու վիզներս ծուռ։
Նա կծիկի պես մեզ կծկելու է, կծիկ շինելու
եւ գնդակի պես շպրտելու է այնտեղ՝ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ...

Բայց դու քայլ առ քայլ, բայց դու բառ առ բառ,
դետալ առ դետալ, կանգառ առ կանգառ
գնացիր դեպի մահդ անծպտուն,
այդ նախաշեմը անցար ու մտար
սիրելի հոր տուն։

Ամենալա՛վ Բան,
մոր պես մեզ շոյիր, քրոջ պես հույս տուր
եւ եղբոր նման մեր ձեռքը բռնիր
ու տոտիկ-տոտիկ, շարժում առ շարժում
ու տոտիկ-տոտիկ, հնչյուն առ հնչյուն
ու տոտիկ-տոտիկ
մեզ դուրս հանիր շուտ մութ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂից,
մեզ տար անցկացրու այդ նախաշեմից,
մեզ տար հասցրու մեր պապայի տուն...
Ըհը, մի քայլ էլ, ըհը, մի շարժում -
վերջին կում օդն է վերջին հրումով
շուրթերի ճեղքից ինքն իրեն նետում
հավերժի ափսեն՝

«Եվ կատարված է»։




B.


This is flesh that surrendered to death.
This is blood that stuttered once, then was silenced forever.
Oh what tragic celebration, what joyful grieving,
and inside our hearts are warping.
We weep, for it’s a wedding,
but the groom, alas, is not with us,
for it’s a wedding,
but the guests are, oh, not worthy.
And we laugh,
for even though the seedling perished,
it will be fecund.
He took our ailments, he took our pain,
this Son of Man,
he cured us from death. But with man’s kiss
he was infected with death.


You thought you were hunter of men,
You—a carpenter’s boy, son of Mary,
but behold how men caught you with death,
oh behold how men caught you with death.
And here you are ceasing from yourself,
and here you are no more.
And inside our hearts are warping.

We know, those who love your heavenly father,
are like a mother, sister or brother to you.
And we, too, are weeping like a mother, grieving like a sister,
standing alone, lost like a brother.
Your mother should’ve gone blind,
not to have seen your head drop on your chest,
your sister should’ve gone dry,
not to have seen you so tortured, so beaten,
your brother should’ve died,
not to have seen you made a laughing stock . . .
But we are also weeping for our own fate,
for our sons we weep and wail,
blessed are those who are barren,
woe to those who are pregnant and feeding,
oh glorious mountains, fall on us now,
green hills, cover us soon,
and though we tamed the wind and sea,
though we treaded on waters, cured the blind,
made the limp walk,
and though now we clone man in our own image,
giving him breath, our hearts are not happy,
our tongues, alas, are not joyous,
and our flesh does not live in hope,
for we are in the house of death,
denied of the joy of your presence . . .

We refuse to seek you among the dead, not you—still living,
but how can we not grieve and weep over this flesh,
in which we have known you, in which we have loved you,
tell us how to find solace.
Many others touch us with their virtual lips to console,
but nothing compares to your consolation,
many others caress us with their virtual hands in compassion,
but nothing compares to your compassion,
oh return to us in flesh one day, as one of us, as friend,
touch us and accept our flesh,
touch our open wounds
and kiss us, to cure the pain . . .
How can we not grieve, how can we not weep for this flesh,
for you were, you were the Best Thing,
oh these tresses that we sprinkled with holy water
are now stiff with coagulated blood,
oh these hands that gave us bread and fish
and washed our feet humbly
are now nailed and covered in wounds,
these eyes that gave solace to our hearts
and joy to our souls
are now murky-dilated glaring into that place—NOTAPLACE . . .

In this dungeon you are bound with chains of death,
in this cold body, this three-day station . . .

But you’ll rise soon from the cages of your ribs,
you’ll be freed soon,
while we here are confined to our flesh,
we cease in this flesh—it’s where we end.
And though death is our cheapest game,
a blade worth a dime, a meter and half long rope,
though we’ve halted death,
and put our life preserve in the freezer,
though we’re free to choose death—
our prison is timeless in this body cell,
with a bed of swarming maggots,
with a blanket of bloated worms.

And when that cheap blade draws near,
we begin to stutter, we grow pale, we sob,
our hearts warp inside of us,
and our thoughts get lost,
our intestines twist and turn,
and our tongues stiffen in our mouths,
and we run to our Rooms, close the doors,
and hide inside of ourselves . . .

We are barefooted and naked in front of it,
our asses are uncovered and our necks are bent.
Like yarn, it will roll us into a bundle,
and cast us like a ball into that place─NOTAPLACE . . .

But you, step by step, word by word,
piece by piece, station by station,
faced your own death without complaint,
passed through that gateway and entered
your beloved father’s house.

Best Thing,
caress us like a mother, like a sister give us hope,
and hold our hand as a brother,
step by step, and move by move,
step by step, and sound by sound,
bring us out from this dark NOTAPLACE,
take us through that gateway,
take us to our father’s house . . .
One more step, yes, one more move,
the last gulp of breath pushes itself out
through the crack of lips onto the urn of eternity─

“It has happened.”




Copyright Violet Grigoryan.
This poem has previously appeared in Bnagir literary journal, published in Armenia.

Violet Grigoryan: Love (translation)

Love, by Violet Grigoryan

Translated by Margarit Tadevosyan Ordukhanyan

Here is the body surrendered to love,
here is the blood running through brazen
veins,
rejoice, it’s a holiday!
Tonight is a celebration, my body’s Sunday
I have spread my womanhood, saved for a
precious guest, for my lover.
Go ahead, take it, enjoy it already.
see, my darling, how my father’s daughter
treats you.
Kiss me and…
you’ll never grow old,
kiss me and…
you’ll never get sick,
kiss me and…
you’ll never die.
The love-bed cures everything, doesn’t it?
It makes the blind see the writhing of passion,
it makes the mute speak with the drum of his
heart,
the lame rises and walks the valleys of the
body,
and a kiss will awaken the beauty from her
sleep.
Kiss me and…
I’ll never die.
See how the moths and rust have gnawed at
the piles of my hidden treasures,
my lovely clothes, my sparkling jewellery, my
erudite books.
And the thieves have gotten in through the
wall and stolen my money.
But your kiss will never get rusty,
your kiss will break through the Chinese wall
of my anguish.
I’ll bring my mouth close to yours,
I’ll cover you with my lips,
And my inquisitive tongue will search your
entire body
to seek, find, and savor the beehive honey.
Oh, how luscious and sensual are the lips of
my love!
The tongue, with a mind of its own, plays a
tune on my teeth
adroitly, like on a piano’s white keys.
Mother, what should I do?
Should I surrender to love’s only innate promise?
Should I fondle it with my warm fingertips?
Should I tickle it with the moist roughness of
my tongue?
Should I stroke and caress the rigid stalk
and accept it into my love camp?
I got it for free and give it for free, this body of
mine
that fell to my lot, that I won
in an earthly lottery.
Unlock my property with your middle finger,
strip the words of their weightless clothes,
enter my boat with a naked heart, and
drop your anchor in the bay of my body…
I will rinse you with my inner waters
And bless you with the chrism of my hot
womb,
I’ve already baptized you into my following.
The foxes always have burrows,
all the birds of the sky – their nests,
my body and I are your burrow and nest
come live inside me, my love,
your body weighs light and sweet on me.
Climb on my bed, and, as if from a lectern,
orate with body syllables,
body conjugations,
body words,
body language,
recite the saga of love and passion’s campaigns,
ask, and you will receive
knock, and it will open;
the door may be narrow, the road may be hard
but, lo, the voice calls from the bed,
I’ve prepared this road for you
and smoothed out the paths…
So, drive your muscle-made carriage, govern
me,
with a thin, leathern, thin, fine, thin strap
guide the untamed course of our passion,
brand my hips with your stamp,
plant your flag in me.
I am a wild river,
I am a tight cluster,
I am fragile air
Enter my stream
hide there inside me,
and inhale and exhale me,
and inhale and exhale me,
and inhale and exhale me,
and deeply inhale me, ah, now exhale,
ah, exhale…
How sweet it is to take you inside me, my love
coach, my brazen pillow-mate,
nobody better has ever been born of a woman…
Blessed is my belly that has shivered from the
touch of your tongue,
blessed are my nipples that have hardened
from the touch of your tongue,
blessed am I, the servant of the Lord, for I was
blessed among women…
Mom, don’t be angry,
see how healthy I am,
see how fit I’ve become from the training of
love,
see, happy is my heart and jubilant my tongue,
my body lives with hope,
for I now dwell in the valley of love.
Whoever has eyes, let them see
this enchanting picture —
two intertwined bodies, prostrate on a sheet,
a woven bouquet, a lily in bloom,
an opening seashell, a sea-saw in swing.
Merry wind, my happy companion, rock my
boat,
my fearless sailor, my reckless adventurer,
rock my boat,
rock me, until I expire entirely,
until I finally run out on my own,
until I stop on my own,
rock me until I reach there — the NO PLACE
Oh, what ecstasy!
Guide me through the labyrinths of my body
like this, step by step, word by word,
detail by detail, pause by pause,
kisses and kisses, movement by movement,
kisses and kisses, sound by sound,
and kisses and kisses.
Take me and lead me over the threshold of my
body
take me to the house of rapture…
Like this, one more step, like this, one more
movement,
on a snow-white sheet, like snow-white paper,
the lines of two bodies spelling three words
“And it’s done!”
****
Here is the body surrendered to death.
Here is the blood that has faltered and stopped
forever.
Oh, what a desolate feast, what festive mourning,
and our hearts are aching inside us.
We cry,
because this is a wedding,
but the bridegroom is no longer with us
because this is a wedding,
but the guests are unworthy.
and we laugh,
for although the kernel has died,
it will grow millions of sprouts.
He took on our illnesses, drove away our
pains,
this Son of Man,
he raised us from the dead, ... but
he caught death through a human kiss.
Oh, carpenter’s child, oh, Mary’s son,
you thought yourself a catcher of humans,
but see how the humans have ensnared you in
death.
Oh, see how the humans have ensnared you in
death!
Until you ran yourself out,
Until you stopped yourself,
And now our hearts are burning within us.
We know that whoever does the will of your
heavenly father
is your brother and sister and mother.
And we weep here like mothers, mourn you
like sisters,
we bow our heads to our sorrows, like brothers.
woe is your mother, for she saw your head
hanging low on your chest,
woe is your sister, for she saw you tortured
and beaten,
woe is your brother, for he saw you mocked.
But we also mourn for ourselves.
We mourn and wail for our sons:
blessed are the barren mothers and wombs
that have never conceived,
woe to those pregnant and nursing.
smash us, tall cliffs,
green hills, cover us,
although, like you, we’ve tamed the wild winds
and high seas,
although, like you, we’ve walked on water,
cured the blind, made
the lame
walk,
and although we create human beings in our
image, in our likeness,
we give them the breath of life
our hearts still don’t rejoice,
our tongues don’t exult,
our bodies don’t fill with hope,
because we dwell in the valley of death,
and we are deprived of the joy of your presence…
No, we don’t look for you, the most living,
among the dead,
but how can we not mourn you and shed tears
over the body
in which we have seen you and loved you?
How can we comfort ourselves?
Many have touched and soothed us with a
virtual kiss,
but it is not the same as the comfort you offered;
Many have caressed and pitied us with a virtual
hand,
but it is not the same as the sympathy you gave
us.
Oh, if you could only return in flesh, as our
relative
and as our friend,
to touch and trust our bodies,
to touch our open wounds,
and kiss away the pain…
So how can we not mourn you and shed tears
over your body?
For you were the Savior!
oh, this head that was once anointed with the
ointment of nard
is now caked with dried blood,
these hands that once fed us fish and bread
and humbly washed our feet,
are pierced with nails,
And those eyes that once brought comfort to
our hearts and filled our souls with joy,
Are looking, blank, out there —
into the NO
PLACE…
The shackles of death have chained you to the
prison
of your cold body —
for a three-day repose…
But soon you’ll rise up out of your ribcage,
you’ll break free,
while we remain here, condemned to our bodies,
to end with our bodies.
Though death may be our cheapest toy —
a two-penny blade, a seven-foot rope,
though we have temporarily frozen death,
stored the preserve of life in the fridge,
though we’re free to choose death,
we remain imprisoned forever within
the prisons of our bodies,
with loathsome worms as our mattress
and plump vermin as our blanket.
And when we see the cheap blade approaching,
we stammer, we pale, we shiver,
and inside us, our hearts sink,
and inside us, our thoughts get blurry
and inside us, our stomachs turn,
and inside us, our mouths go dry.
We run to our room, lock the doors,
hide inside
ourselves…
Before the blade we are barefoot and naked,
our asses are bare and
our necks
are bowed.
It’ll knot us into a knot, make a knot of us,
and toss us, like balls, over there — the NO
PLACE…
But you — step by step, but you — word by
word,
detail by detail, pause by pause,
unflinchingly walked towards death,
stepped over the threshold and entered
the kingdom of your beloved father.
Our Savior!
Caress us like a mother, give us hope like a
sister,
and lead us by our hand, like a brother,
step-step, movement by movement,
step-step, sound by sound,
step-step,
quickly, pull us out of the dark NO PLACE,
take us over that threshold,
get us to our father’s safe haven…
Like this, one more step, like this, one more
movement.
The last breath of air in the last spasm
throws itself through the lips into the eternal
embrace:
“And it’s done!”

This translation has appeared in Emily Artinian’s artist’s book, “From Ararat to Angeltown”, 2005, offset lithography, edition of 250 copies.

This bilingual English/Armenian book contains newly translated works by six contemporary Armenian authors, all members of the avant garde literary group Bnagir, based in Yerevan, Armenia.

Introducing Violet Grigoryan/Վիոլետ Գրիգորյան

It is my distinct pleasure to introduce Violet Grigoyan to the pages of APP.



կենսագրություն

Ծնվել է Պարսկաստան, Թեհրան 1962թ.:
13 տարեկանում ընտանիքի հետ տեղափոխվում է Հայաստան: Ավարտել է Երեւանի մանկավարժական ինստիտուտի բանասիրական ֆակուլտետը: Թղթակցել է հայկական մամուլին, "Կենտրոն" հերուստատեսությունում վարել է հեղինակային "Ինքնագիր" հաղորդումը, համախմբագրությամբ հրատարակել է "Բնագիր" գրական հանդեսը: Հիմնադիրն ու խմբագիրն է "Ինքնագիր" գրական հանդեսի: Խմբագիրն է նաեւ Հայաստանի հելսինկյան կոմիտեի "Դիտորդ" իրավապաշտպան երկամսյա պարբերականի:

Բանաստեղծությունների գրքերը`
"Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում", 1991, Երեւան, "Նաիրի" հրատարակչություն, 1998, Լոս-Անջելոս
"Քաղաքը", 1998, Լոս-Անջելոս
"Այս ինչ դժվար ձմեռ է", 2000, հայերեն -ֆրանսերեն, Ֆրանսիա, ԴԻ
"Սեր", 2003, հայերեն-անգլերեն, Երեւան
"Սեր", 2006, հայերեն-ֆրանսերեն, Երեւան

Monday, November 13, 2006

Lola Koundakjian Աշուն/Fall

Աշուն

Արեւոտ, նոյեմբերեան
Շողեր սենեակիս մէջ։

Հեռաձայնի կապեր մօտ ու հեռու
Սիրոյ ու բարեկամութեան բարատօներ։

Դուրսը դեղնորակ տերեւներ
Կը կտրտուին քայլերու տակ։



Կը նստիմ métro
ու կ՛երթամ ու՞ր,

Ուր որ կամ ես՝ միւ՞ս կեանքիս մէջ.
Բայց ինչպէս ապրիմ հոս ԵՒ հոն։

Կը հասնիմ միւս կայարանը։
Վերջ երեւակայութեան։

Նոյ 12, 2006








Fall
(translated by the author)

Sunny, November
Rays in my room.

Phone calls from near and far
Love and Friendship parades.

Outside turning leaves
Break under my steps

I take the subway
to go to....

... that other life
But how can I live in both places,

I arrive to my destination.
End of day dreams.

November 12, 2006


Copyright 2006 Lola Koundakjian

Saturday, November 11, 2006

Shushanik Kurghinian: I am the one/Այդ ես եմ անհաղթ

Click here to hear the clip of Shushanik Kurghinian's
"I am the one"/Այդ ես եմ անհաղթ read by Shushan Avagyan

Այդ ես եմ անհաղթ
Շուշանիկ Կուրղինյան, 1908

Այդ ես եմ անհաղթ, հսկում ձեզ վրա երգով հոգեթով.
Այդ ես եմ անքուն ձեզ բախտ երազում մայրական գթով.
Ղողանջս վայրագ հնչում է արագ
Ձեզ համար կյանքի, ով խորթ զավակներ,
Որ ծախված օրով ապրուստ կը մուրաք
Ու չեն չորանում տանջանքիդ ակներ։
Ղողանջս հնչուն հնչում է արագ
Ձեր անփառք կյանքի հզոր շռինդով --
Միշտ ոլորտացող պայքարին պապակ
Անհագ վրեժի □ ոխի խինդով։
Այդ ես եմ կայտառ ու ըմբոստ հոգով՝ ձեզ հետ մնացի,
Այդ ես ձեր սիրուն թողի մեղեդիս նուրբ ու կանացի . . .


I am the One

by Shushanik Kurghinian, 1908

translation by S. Avagyan


I am the one, unconquered, watching over you with songs of allure,
I am the one, sleepless, dreaming your fortune with motherly care;
my fierce voice rings with alarm
for you, stepchildren of life, who
beg an existence toiling all day,
suffering won’t let your eyes grow dry.
My vibrant voice rings with alarm
resounding mightily for your dishonored lives,
always longing for resistance, a struggle,
waiting with unquenched vengeance, waiting for revolt..
I am the one, buoyant and rebellious, standing with you,
I am the one who for love of you left behind her feminine rhyme.

Wednesday, November 08, 2006

Lola Koundakjian: Life/Կեանք

Կեանք

Այս մէկը գործարանի մը մէջ մեռաւ 25 տարեկանին
Ուրիշ մը զինուոր, երրորդ մը կէթոյի մը մէջ նահատակ:
Կին մը շաբաթը եօթը օր կը սպասարկէ,
Քոյրը՝ ուրիշին զաւակները կը մեծցնէ:

Կեանքի հերոսներ՝
Ե՞րբ ձեր կարգին պիտ հանգչիք,
Ո՞վ ձեր զաւակները կը մեծցնէ.
Ո՞վ ո՞վ ձեր մահուն կու լայ:


November 2, 2006
Լօլա Գունտաքճեան
Copyright 2006 Lola Koundakjian

This poem has appeared in PAKIN Armenian literary journal in its September 2009 issue.

Lola Koundakjian: Life (English version)

LIFE

She dices the onions finely.
A construction worker, 25, falls to his death.

She adds the coriander, cloves and ginger.
A soldier, 21, walks over a roadside bomb.

She removes the meatballs from the fridge
A journalist, 43, gets shot thru the head.

She stirs the sauce over a low fire
and adds a few tears to the pot.


Copyright 2006, Lola Koundakjian

Monday, November 06, 2006

Պարույր Սևակ: ԴՈՒ

Էջը դեռ ավարտված չէ...

ԴՈՒ

Դ՛ու՝
երկու տա՜ռ,
Դ՛ու՝
հասարա՜կ մի դերանուն,
Եվ ընդամենն այդ քո երկու՛ հատիկ տառով
Այս բովանդակ աշխարհին ես տեր անում...

Դ՛ու՝
երկու տա՜ռ,
Ու ես գարնան հողի նման
Քո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելանում...

Դ՛ու՝
երկու տա՜ռ
Եվ ահա ես
Երջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,
Անջատումին ըմբերանում
Եվ թերանում եվ կատարել հրամանը տառապանքի...

Դ՛ու՝
երկու տա՜ռ,
Ու ես, անգի՛ն,
Ինձանից ինքս վերանում՝
Փոշիացած հերոսների
Դասակին եմ ընկերանում...

Դո՛ւ՝
երկու տա՜ռ,
Ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում՝
Լքվաց տան պես ճեղք եմ տալիս,
Ծեփը թափում, անտերանում,
Եվ կսկիծը, ցեցի նման,
Բույն է դնում իմ սյունի մեջ,
Ձեղունի մեջ ու գերանում...

Դ՛ու՝
երկու տա՜ռ,
Դ՛ու՝
հասարա՜կ մի դերանուն...


Alternate spellings of Baruyr Sevag are used for seach engine purposes only.

Sunday, November 05, 2006

Zara Gevorgyan: Untitled poem

I met Zara through Onnik Krikorian. She runs her own blog Life around me


( "................" )

Դատարկ սենյակ`
Լի իրերով,
Իսկ մեջտեղում մի մեծ ճամպրուկ,
Վրան ձեռնոց, գլխարկ
Ու հարազատ մի վերարկու,
Կողքին էլ թերթ է գունավոր,
Միևնույն է,պետք չի գալու:

Դուռ կիսաբաց,
Շրջահայաց,
Ու սառը օդ ներս թափանցող,
Դեռ կան բառեր` ասված-չասցած,
Ու լռությունն է հոգնեցնող:
Կես ակնթարթ միասնության,
Ու կես վայրկյան ափսոսանքի,
Ու ողջ րոպե հանուն «Ես»-ի:
Ու ճանապարհ` դատարկ, սպիտակ,
Ու ամբողջ կյանք առանց կյանքի:
Հանուն ինչի~…


Here's a translation offered by the author


An empty room-
With full of things,
And a suitcase in the middle,
Gloves, a hat
And a dear coat on it,
And a colorful paper on the side-
Anyways it won’t be needed.
An ajar door,
Survey,
And a cool air penetrating inside.
Yet there are words – said and unsaid,
And the silence is tiresome.
Half instant of unity,
And half a second of regret,
And a whole minute for the “ego”.
And a road – empty, white,
And a whole life without a life,
For the sake of what?…


Copyright 2006 by Zara Gevorgyan

Saturday, November 04, 2006

Artsvi Bakhchinyan: Yerevan/ԵՐԵՎԱՆ

Click to hear the audio clip Yerevan/ԵՐԵՎԱՆ read by the author.

Բարի,
քարի,
դիմաց սարի,
քաղաքը այս`
անմարմին գլուխ,
մեր մայրագյուղ:

Փոշոտ,
փշոտ
ու փիփիշոտ,
քաղաքը այս`
տուֆի մեծ կույտ,
տուֆե ձանձրույթ:

Թքով կպցրած,
դզած-փչած,
քաղաքը այս`
շեն ու ավեր,
եւ լույս, եւ ստվեր:

Եվ հուսահատ ու հուսավառ,
թե սիրելի, թե ատելի,
քաղաքը այս`
վանող անվերջ...
ձգող անվերջ...

Copyright 1994 by Artsvi Bakhchinyan
This poem has previously appeared in Bnagir Journal, number 7, published in Yerevan.