Յովհաննէս Ասպետ: ՀԱՅ ԶԻՆՈՒՈՐԻՆ ՆԱՄԱԿԸ

Սգաւոր այրին, իր փոքր երախան գրկին, 

սեւ զգեստներուն մէջ կու լար իր սիրականին, 

որ զոհաբերած էր իր կեանքը հայրենիքին։ 

Երախտապարտութիւն՝ ամեն մի հայի պարտքն է, 

պատերազմի դաշտին վրայ ինկող ամէն մի հայ զինուորին առջեւ։

Յովհաննէս Ասպետ

ՀԱՅ ԶԻՆՈՒՈՐԻՆ ՆԱՄԱԿԸ

Հայրենիքի զինուորին մաղթանքն էր.
Սիրելի՛ս մեր սիրոյ օճախը ջերմ պահէ,
Հպա՛րտ եղիր այս փաոաւոր օրերուն։
Մենք բերինք յաղթանակ ու փառք՝
Մեր կեանքի զոհաբերումով,

Մեր ազգի պատիւը փրկելով։
Կռուի դաշտին վրայ մենք ինկանք գետին 

Մահացու վէրքերով.
Մենք կամաւոր եկանք կռուելու,
Երկինք ինձ կանչեց իր մօտ՝ 

Դեռ չապրած նուիրեալ ապագաև։
Կենաց մահու պայքարին մէջ,
Նուիրեցինք մեր անձը՝ նահատակ,
Քեզի՝ մեր անմահ հայրենիք,
Մենք որ արհամարհեցինք մահը 

Վասն հայրենիքի սիրոյն,
Դո՛ւք, մեր ընկերներ, ամո՛ւր պահեցէք մեր դիրքերը։

Մնա՛ք բարով, սիրելի՛ք, մենք կ՛երթանք անդարձ,
Իսկ դուք ապրեցէ՛ք պանծալի կեանք։
Մեր արիւնոտ պատմութեան էջերուն,
Մեր ինկած ընկերներու անունները՝ 

Կրանիտէ քարի վրայ պիտի գրանցուին.
Մեր գոյատեւման պայքարին,
Մենք բերինք մեր բաժինը՝ յաղթապանծ.
Զմեզ միշտ պիտի ռգեկոչեն 

Սերունդներ շարունակ։
Ո՜վ իմ սգաւոր սիրելիս, մի տխրիր 

Առանձնութեան օրերուդ մէջ.
Մեր սիրոյ երախան պահէ՛ ջերմասուն.
Մեր հայերինքը թող ապրի դարէ դար,
Մեր փառք ու պատիւը պահէ յաղթահար։

Յովհաննէս Ասպետ

Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Կրակ ու Մոխիր-ի» գրկոյքի էջերէն

ԾԱՆՕԹԱՑՈՒՄ

Յարգելի Հ.Բ.Հ.-ի հետեւորդներ եւ հայրենակիցներ, սիրով կը ծանօթացնեմ ձեզ. Այս օր առաւել եւս հաճութիւն սրտի՝ Յովհաննէս Ասպետ իր գրիչի յօրինումով կու գայ ներկայացնել իր մշակած երգն ու տաղը, հայ գրասէր ընթերցողներուն ընձեռելով Կրակ ու Մոխիր-ի հատորը – հեղինակին երկար տարիներու մէջ հիւսած գրական արուեստին նոր ոստայնը:
Իսկոյն, ան հեղինակն է երեք քնարերգական գործերու: Իր անդրանիկ գործը՝ Սիրոյ Քնարը-ը 2005-ին իր ծննդավայր Պոլսոյ մէջ լոյս տեսած է, Անհետ Շաւիղներ-ը 2017-ին, եւ առաւել եւս անոնց կը հետեւի Կրակ Ու Մոխիր-ը: Իր բովանդակ գործերը այս երեք գրքոյկներուն մէջ կ՛ամփոփուին եւ անոնք մէկը միւսին բաղկացուցիչ ու լրացուցիչ հանգամանքը ունին, իրար շղթայուած են եւ անոնց ընդհանրական անուանումը կը կոչուի Սիրոյ Քնար:
Կրակ ու Մոխիր-ի գեղարուեստական յղացումի ենթահողերը, արմատները, տիրապետող ուժերը՝ տարիներու հոլովոյթին մէջ զտուած են: Անոնց մասին կրնանք ըսել որ արուեստագիտական նախասիրութիւններ են՝ որոնք ճոխացուցին իր տաղարանը սիրոյ երգերով: Իր քնարին քերթուածները՝ իմաստով խիտ ու խորհուրդով լի են, եւ հեղինակին ինքնութեան դրօշը կը կրեն:
Կրակ ու Մոխիր-ի քնարերգական գրկոյքը լոյս տեսած է 28 Փետրուար 2020-ին. Յովհաննէս Ասպետի գրիչի ստորագրութեան տակ։ Այս հաճելի առիթը՝ գրականասէր հասարակութեան գրական նորոյթ մը կ՛ընծերէ:




Ծանօթացման եւ տեղեկութեան համար դիմել իրեն՝ իր համացանցի հասցէին. jean.asadour@free.fr եւ կամ 06 30 16 75 12 հեռախօսային միջոցներով




Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ` ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ

19 Մարտ 2018

ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ 

Միտքս իր սիրոյ կանչերով հարբուն, 

Ո՜հ, եթերային յայտնութիւն. 

Շահարիկներ զարմանահրաշ

Ու գերարփուն, եկան ու ինձ տարին

Դուռը իր պարտէզին,

Մուտքը արքայական ծաղկաստանին. 

Գունեան փունջեր զարդարուն, 

Կլանումն անոնց հիւթը բուրումեան. 

Կանացի ցոլքերը աչքերուն

Կը թափանցեն ալիք առ ալիք

Իմ մթամած խորքերուն.

Բացի դռները իր գաղտնիքներուն,

Ու պատմեցի իր քմայքին հաճոյ,

Իշխանի հէքիաթները սիրոյ. 

Վառեցի աշտանակները իր մոմերուն, 

Խորհրդամած եւ հոգեսուն 

Սքանչելիքներ արձակող 

Գեղանի շլացքներուն.

Քաղեցի անձկանօք տենչանքին,

Միահամուռ համբոյրը յամրագին,

Խանդաղատանքին մէջ փափկասուն.

Ընդհատեցի խօլ վազքն

Երկարող ձանձրոյթին, 

Յանձնեցի հարաւի մեղմաջերմ հովերուն՝

Որ մարէր լոյսը լապտերին,

Ու տուի ողջոյնը՝ սրտաբաց կարօտին: 

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՆԶՈՒԳԱԿԱՆ ՔԵՐԹՈՂԸ

Մ. Մեծարենցի 64 - որդ մահուն յիշատակին.

ԱՆԶՈՒԳԱԿԱՆ ՔԵՐԹՈՂԸ

Կեանքդ ապրիմ մեռնիմ ծաղիկին նման էր.

Քու անհաս երազիդ խորքերէն մեղմահոս

Ծորան գուսանի երգեցիք սիրոյ տաղեր, 

Ծիածանի նրբագեղ ցոլքեր երկնահոս: 

Հոգեվառ քու նուագիդ յուզումն աղու, 

Անոր լարերը պիտի հնչէն առյաւէտ, 

Ո՜վ անկրկնելի հմուտ արուեստագէտ,

Դուն թարգմանը՝ զգայուն հոգիներու: 

Յովհաննէս Ասպետ

Սիրելի Լօլա, սիրով եւ հաճոյքով կը նուիրեմ Անզուգական Քերթողը բանաստեղծութիւնը Հ. Բ. Հ. -ին. 04 Յուլիս 2018-ին Մ. Մեծարենցի մահուն 110-որդ տարեդարձի կապակցութեամբ. Վերի բանաստեղծութիւնը Մ. Մեծարենցի անմահ յիշատակին ձօնած եմ 11/1972-ին. Կը յուսամ որ Հ. Բ. Հ. ի ընթերցողներուն գրական հաճոյք պիտի պատճառէ. Տողերուս գրողը՝ քեզ կը բարեւէ Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ ՄԵՐ ՆԱՀԱՏԱԿՆԵՐՈՒՆ

Ո՜վ Տէր Աստուած,
Մեր նահատակներու
Տառապանքին,
Պաղատանքին,
Ցաւին ու վէրքին,
Անոնց աղօթքի,
Վերջին յոյսին,
Տաժան մահուան,
Անյաղթ հաւատքին
Իրենց լաց ու կոցին մէջ,
Քու արիւնագամ
Խաչին բարձրացան,
Քու ցաւին միաձայն,
Իրենց վերջին շունչով,
Աղերսական կանչերով,
Աղաղակեցին քեզ.
Աստուա՜ծ իմ, Աստուա՜ծ իմ,
Ինչո՞ւ մեզ թողուցիր:

Յովհաննէս Ասպետ

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է Ֆրանսայի Բանբեր պարբերաթերթի Մարտ-Ապրիլ 2017 թիւին մէջ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՍՏՂԻ ՄԸ ՏԱԿ

Ձօնուած Ժօաննային

Յեղ իմ երբեմնի խոհերուս մէջ թախծոտ,
Մենաւոր կայներ կը խորհէի անձկանօք,
Յուշիկ դու եկար իմ մօտը՝ քու խանդոտ,
Սիրող սրտով սփոփելու սրտիս մորմոք:

Մենք աստղի մը տակ եկեր ենք գով գովի,
Անքակտելի սիրով մը սիրեր ենք զիրար,
Դուն ընծայեր ես ինձ քո՛ւ սիրտը կորովի,
Երկնային կայծ մը հրկիզեր է մեզ իրար,

Այն օրէն ի վեր մեր սիրտը ընդմիշտ կ՛այրի:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ԿԱՐԵԿՑՈՒԹՅՈՒՆ

Զօնված Ժօաննային 

Դ.

Այդ կորած հին օրերում,

Հոգիս պաշտում էր նրան,

Հիմի տարիներ անց,

Ես ողբում եմ իմ ցաւոտ սրտի վրա.

Հոգուս անմտահաս խոհերի մէջ,

Իմ անխոհեմ վարմունքով,

Վատնեցի մեր երջանկությունը բոլոր,

Ու հետզհետե իմ երանության աղբյուրները ցամքան:

Ա՜խ, ընդարմացած ու հափրաքին,

Էլ երբեք չեմ ցանկանում արթնանալ,

Իմ սիրո երազների ամենագեղեցիկից,

Քանի որ նա տեվում է հանգիստ ու անվերջ.

Ես այս աշխարհում կորսրի իմ սիրո ճամփան,

Բայց իմ երազներում նա ապրում է հարատեւ.

Թող երկինքի հողմերը գան ու գնան,

Ո՜ր որ ուզում են,

Թող տեղափոխեն օր ու ժամանակ,

Բայց ն՝ա ինձ համար նույն աղջիկն է անփոփոխ:

Ո՛չ, չեմ ուզում արթնանալ,

Իմ հո՜յակապ երազից,

Քանի որ նրա լուսեղեն երազը լի է,

Սքանչելիքներով անմար,

Նրանք լուսավորում են իմ հոգին,

Որ ես անհույս ու անվհատ չմեռնեմ:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ

Օ՜հ, սիրուած ամայի ճամբան աշունի,
Մոռացումի յուզումնաւոր երգ մը ունի.
Կեանքի դառնութիւնները ես հոն զգացի,
Երբ աշնան ծաղիկ մը նրբին ժպտած ինծի:

Մտերմօրէն աշնան ծաղիկը մռայլ,
Կ՛ուզէր ըսել ինծի բան մը շունչով տկար,
Մոռացումի աղտով տառապած ու յոյլ,
Յուսահատ արցունքներու մէջ անմխիթար:

Թէ կեանքը արեւին տակ վայելք չունի,
Բան մը մեր յոյսերը կը բերէ պարապի.
Քանի կու գայ եղանակը աշունի,
Արեւին տակ սիրողը՝ միշտ կը տառապի:

Յովհաննէս Ասպետ

27/10/1967


Վերի բանաստեղծութիւնը մաս կը կազմէ Յովհաննէս Ասպետի Սիրոյ Քնարի գրքոյկին մէջ:

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԿՈՒ ԽՈՍՔ

27/03/1967



Ասա՛ ի՜նչ որ ուզում ես ասել,
Արա՛ ի՜նչ որ պարտում ես անել,
Գնա՛ ո՜ւր որ ցանկանում ես գնալ,
Սիրի՛ր ո՜ւմ որ հաճում ես սիրել,
Պատկանի՛ր նրան որ ձգտում ես.
Ատի՛ր ինձ որքա՜ն որ ուզում ես,
Բայց լավ գիտցիր,
Որ դու ոչ՛ մեկինն ես:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ՁԵՌՔԵՐԸ

1968 Lamorlaye Fr. 

Ձնուած Ժօաննային

Տակաւին իր ձեռքերուն հետքերը,
Իրենց գողտրիկ կերպերուն մէջ հանգիստ,
Հիացիկ ակնարկներուս դէմ լուռ կը նային.
Վերջալոյսին մռայլ լոյսերուն տակ,
Իր սիրոյն ոգիացած պարփակումին մէջ,
Ես նորէն իմ սիրով,
Միայնութեան վիհին մէջ միս մինակ մնացի:

Լճացած առուակին մօտ կայնած,
Ինքնին կ՛երկարէր մտքիս մէջ,
Պահերն երջանիկ յիշատակին.
Անտառապատ բնութեան ծոցին մէջ,
Կու գար յուշիկ ձայն մը յստակ,
Ա՜խ, ինձ կը կանչեր իրե՜ն, իրե՜ն:

Վերջալոյսին ընկրկումին հետ,
Ահաւասիկ նորէն իմ լուռ սենեակիս մէջ,
Իր նկարը՝ ձեռքիս,
Իր թողած անհուն երազը՝ սրտիս,
Թեթեւ իր յուշքին հենած,
Ծնրադիր իմ սիրոյ աղօթքով աղաչագին:

Սիրուած անունը շրթունքներուս վրայ,
Անյապաղ կ՛ուզէի միանալ իրեն,
Ինձ կանչող այդ անյաղթահարելի՜ ձայնին.
Բայց, աւա՜ղ նա լուռ էր ամէնուրեք.
Ո՜հ, իր ձեռքերուն խնամքով տեղաւորուած,
Ամէն մի իր ու թաղար,
Հի՛մա նորէն երազկոտ ակնարկներով ինձ կը նային,
Յապա՜ղ իրենց ոգեցող սքանչելիքներով,
Ընդ միշտ ինձ մղելով իրե՜ն, իրե՜ն,
Ա՜հ, իմ անգին, ո՞ւր ես դուն,
Դուն որ ինձ ձօնեցիր
Քու առաջին համբոյրը սիրոյ:



Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ: ԿՐԱԿ ՈՒ ՄՈԽԻՐ

Այլեւս չեմ մտածում բեղումնավոր,
Քանի դեռ թանձրանում է սրտիս թախիծը.
Վա՜խ, անցել են տարիները ուղղեմոլոր,
Տանելով իրենց հետ իմ լուսե երազը:

Մ՛ի զղջում լռեցրել է իմ հոգին,
Տեսնում եմ որ հույլորեն անհետացել է,
Իր անփոխարինելի սերը՝ անգին,
Նրա երազը՝ ինձանից հեռացել է:

Արծաթափայլ հուշերի՝ ցոլքեր երբեմնի,
Տեղափոխում են իմ միտքը աղետալի,
Երբոր հոգուս կորովը՝ անհույս հատնի,
Փութով տանում են ինձ վայրեր սիրելի:

Երազը՝ մոլեգին այդ լույս օրերի,
Նրանց ջերմ շոյանքը՝ անցել են ինձանից.
Ա՜խ, վաղաժամ մարած մի կրակից,
Մնացել են մոխիրները երեկի:


Յովհաննէս Ասպետ, «Սիրոյ Քնար»
06/1973

Յովհաննէս Ասպետ։ ՑՈԼՔԵՐ

Մօտեցի՜ր կարօտովը հոծ ըղձանքներուդ,
Որ հասնիմ տենչանքներուս վարդենիքին.
Լեցուր տարփագին հուրքը՝ բաժակին,
Որ ըմպեմ արեւաշող թովչանքն ցոլքերուդ:

Շնչէ հոգւոյս մեղմահոս մեղեդին,
Որ ան ըլլայ գգուանք մը գորովագին.
Նորանոր սարսուռներ տուր հուրքերուս,
Որ գերերջանիկ շնչեմ օդը՝ թոքերուս:

Յովհաննէս Ասպետ

24/01/1998

ՑՈԼՔԵՐ բանաստեղծութիւնը երկար ժամանակի եւ աշխատանքի արդիւնք է, որու կառուցման համար հարկ էր գործի դնել հոգիի, սրտի, մտքի, արուեստի, գրչի ուժերը: Նոր ոճ եւ նոր բանաստեղծական ձեւաւորումը նորութիւն մըն է Հայ բանաստեղծութեան մէջ: Եթէ առիթը ունենանք ապագային պիտի ցուցաբերեմ բանաստեղծական նոր սերունդ մը՝ նոյն ոճի եւ ձեւաւորումի տակ ինչպէս Ցոլքեր բանաստեղծութիւնը: Ուրեմն սիրով եւ հաճոյքով կը նուիրեմ սոյն բանաստեղծութիւնը Հ. Բ. Հ. ին, թող ան ձօն ըլլայ մեր գործակցութեան իրազեկ վկան: Նոր տարուայ շեմին իմ խորին երախտապարտութիւնը եւ շնորհակալութիւնը կը յայտնեմ, յատկապէս քու իրագործած ջանքերուն, ես վստահ եմ որ օր մը դուն պիտի քաղես պտուղը՝ քու աշխատանքին: Այս պատեհ առիթէն օգտուելով կը շնորհաւորեմ երջանկաբեր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծնունդը եւ կը մաղթեմ բարգաւաճ եւ բեղուն Նոր Տարի մը: Իմ յարգանօք բարեւները՝

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԵՐԱՆԳ ՅՈՅՍԵՐ

Ա՜հ, այն ծաղիկ-յոյսերը՝ որոնք երանութեան մէկ պահին մէջ մտքիս աղբիւրներէն ցայտուն զիս պարուրեցին անհուն պերճանքներու մէջ խանդավառ:
Ես անոնց տուի իմ հոծ խանդաղատանքիս ծիածանը՝ ուր անձրեւէն վերջ կը թաւալի իմ բոլորտիքը ու ծաղիկներ ալ կը թօթափեն իրենց արցունքն արեւին ցոլքերուն տակ. Անոնց քաղցր բոյրերուն մէջ հոգիս ալ կարբենայ, երբ անուշ հովիկն կանցնի իմ մօտէն, անոնք կը սփռեն հոգւոյս նոր երանգներ տենդագին:
Բայց աւաղ, որ ամէն ծաղիկ աշուն մը ունի իր ետին ու խամրում մը ցաւագին, ի սպառ անոնց խամրումին հետ հոգիս ալ կիյնայ, աշնան հովերուն դէմ անզօր, կիյնան ձիւնի փաթիլներուն պէս հոգւոյս յատակը՝ ու շատ շուտ կը բերեն ցրտագին միայնութիւնը, դատարկելով այն ինչ որ իմ հարազատն էր: Անյապաղ խորհրդաւոր նոպաներու այլանդակ շարժուձեւերուն մէջ պահ մը կը նուաղիմ:
Ու յետոյ կսպասեմ անհամբեր նոր գարնան արեւին, որ լի բաղձանքներով պիտի ժպտի իմ դալկադէմ միայնութեանս վրայ: Այն ծաղիկները, որ սառած ինկան, հիմա՝ նորէն կը ժպտին արեւին պէս, անոր ջերմ կենդանութեանը տակ կարթննան ու կը ծաղկին, անոնք ցրտահար ինկած կսպասէին արեւին, որ հրաշքով մը արթնցներ իրենց վաղանցուկ քունէն:
Հանգոյն ես ալ ծաղիկներուն պէս մեղմացումի շիթ շիթ արցունքներէն վերջ, նոր գարուն մը կը բերէ զիս ծաղիկ-յոյսերու զարթօնքին, բայց ես կը վարանիմ անոնք քաղելու:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ

Սրբոց Թարգմանչաց Տօնին առթիւ Ձօն Հայոց Լեզուին

Հրաշածին ներշնչման մը մէջ վերին,
Քաղցրահնչիւն այբուբենը Մեսրոպեան,
Իջաւ հայոց երկիր լոյսն երկնածին,
Կերտելով վերելքն մեր ոսկեդարեան:

Գանձն երկնային ես դեռ մանուկ հասակին,
Հայոց լեզուի հնչումին մէջ սորվեր եմ,
Տառն իմ առաջին ու երգն իմ սրտին,
Ես իր աւիւնով յար ներշնչուեր եմ:

Թէեւ եղեր են անհեշտ ժամանակներ,
Ես արտասաներ եմ լեզուներ օտար,
Որ անոնք ինծի համար երբեք չեն եղեր,
Հեղ մը՝ հոգեհարազատ ու սրտավառ:

Դուն իմ քաղցրահնչիւն լեզու ոսկեղինիկ,
Դուն նուիրեալ հիասքանչ սուրբ մատեան,
Դեռ պատանի օրէն հարազատ ու բնիկ,
Մենք եղեր ենք մտերիմներ անբաժան:

Դուն մեր այգեստանը մշտադալար, բեղուն,
Դուն հազարումէկ բարբառներու լիաստան.
Մեղմաձայն շունչ մը ունի մեր հայոց լեզուն,
Երկնային լեզուներու համանման:


Յովհաննէս Ասպետ
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Սիրոյ Քնար» ի էջերէն

Յովհաննէս Ասպետ: ԳԵՐԵՐՋԱՆԿՈՒԹԻՒՆ

Յուլիսեան խաղաղ կէս գիշերին,
Լուսնին արծաթեայ լոյսին տակ,
Մենք ձեռք ձեռքի կը քալէինք ուղիներէն,
Հսկայ ծառերու կիսամութ ստուերներուն տակ,
Թմբիներու քաղցրածորան օծումին մէջ հարբա՜ծ,
Երբեմն ցանկապատին յենած կողք կողքի,
Մենք կը դիտէինք մեծ լուսնակին,
Կարծես թէ ան շատ մօտ էր մեզ:

Գիշերուան կախարդուած օդին մէջ,
Չնաշխարհիկ համակրանք մը կար, մտածում մը երջանիկ,
Որ մեր դրդում սիրտերը կը մտերմացներ իրար.
Ուշ գիշերին մէջ իր սրտագին նուիրումը՝
Ա՛լ աւելի խորհրդաւոր էր ու նշանակալից,
Որ իմ լլկուած, ընդարմացած յոյզերը կենսանորոգէր.
Ո՜հ, ես իր սիրոյ առաջին համբոյրին մէջ հրանուտ,
Իմ վաղեմի անկենդան սէրերը մոռացումի մատնեցի,
Իմ յուզումնահար ու տագնապալի յոյզերը խաղաղեց.
Այս իրիկուն իմ անդարման տակաւութիւնը հոգւոյս,
Իր սիրոյն հանդարտ ջուրերուն մէջ լուացի.
Իմ շղթայուած կաշկանդումներէս,
Լոյս րոպէին մէջ ինձ ազատ արձակեց,
Եւ մեղմաբար իմ հոգին անզուգական,
Քաղցրութեան մը մէջ թաթխեց,
Ու ոռոգեց իմ ծարաւի սիրտս:

Գիշերային աներեւակայուած երազ մըն էր ան,
Թէ երկնային հրեշտակի մը յայտնութիւնը՝
Իրօք մեր սերտ հաղորդումին մէջ կար սէր մը եզակի,
Սրտագին ծորում մը գերերջանիկ.
Ուստի նա իր արբշիռ հիացումէս թեւարկած,
Փարթամօրէն ինձ փոխադրեց իր սիրոյ արքայութեանը մէջ,
Եւ սոյն պահին ինձ այնպէս թուած,
Որ սկզբնաւորութիւնն էր մեր յաւերժասիրութեան.
Հոգիս իր քաղցրութիւններով թանձրացած,
Իրեն համար անվերապահ պաշտում ունէր:

Այս իրիկուն ես իմ անհուն հրճուանքէս մղուած,
Իր ձեռքը բռնած,
Ինք տարի իմ պարտէզը ծիրանի.
Ու հապա նա իմ հոգւոյս փարած ինձ տարաւ,
Մինչե՜ւ երանութեան աղբիւրները:

1968 Lamorlaye-France

Ձօնուած Ժօաննային Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ Գարնան Կանչ

Գարուն դու նորէն կը վերադառնաս,
Կեանք ու եռանդով.
Կը տոգորես դաշտ ու ձոր,
Բուրեան ծաղիկներով.
Վերստին զգալ կու տաս քու վայելչութիւնը՝
Մեր սրտերը ոգեւորելով։

Իմ կիսաթոյլ զգացումներս կ՛արծարծես,
Բոց ու կայծով.
Օհ, սիրուն գարուն տար իմ պանդուխտի ողջոյնը՝
Իմ հեռաւոր գիւղիս,
Ու իմ կարօտալի աղերսանքիս,
Պատասխան մը տուր։

Իմ բեկուած սիրտը՝ վերակենդանացուր
Սիրով մ՛ուժգի՝ն,
Որ սլանամ, հասնիմ անսպառ իմ սիրոյն
Տենդոտ համբոյրին.
Ա՜խ, յիշեցուր իրեն ալ, որ վերադառնայ
Իր տունը նախկին։

1964 Այնճար

Յովհաննէս Ասպետ։ՁԻՒՆԱՊԱՏՈՒՄ

Գիշերին մէջ ձիւնը իջեր է,
Համատարած դաշտաստանին վրան,
Ձիւնեղէն պատկերներ գծեր է,
Օ՜, սպիտակ առաւօտը ձմրան:

Ո՜հ, պատուհանս ալ ծածկեր է,
Իր ձիւնեղէն զարդարանքներով,
Եւ ինչ գեղեցկութեամբ հմայեր է,
Իմ պարտէզը ձիւնէ ծաղիկներով:

Կապոյտ երկինքին վրայ մեղմամաց
Արեւը՝ ոսկէ շողեր կ՛արձակէ,
Ու ոգեւորում մը աննախընթաց,
Ձիւնապատ սրտէս ներս կը խուժէ:

Օ՜, սպիտակ առաւօտը ձմրան,
Կը ծածկէ ահըն մռայլ հոգսերուս,
Ու իր հետ կը բերէ տօնական
Խայտանքն ոսկէյոյս տենչանքներուս:

                                                                                                

Յովհաննէս Ասպետ։ Սիրոյ Ցաւը

Ձօնուած է օրիորդ Մարի Գէշիշեանին

Յամրագին օրերը միապաղաղ անցնում են,
Ու քանի նրանք անյոյս ու անհետք կորում են,
Սիրտս անգոհ նրանց պէս լուռ դատարկվում է,
Իմ հոգում նրա ցաւը՝ անդարման աճում է։

Խամրում են սիրոյ ծաղիկները նրա հոգում,
Նրա սիրատենչիկ հայեացքների շուքին տակ,
Ու նրա վհատող հոգու անծիր խորքերում,
Ցամաքում է յոյսերով կուտակուած մի սիրուն ակ։

Հորիզոնում ինձ կանչում են հարազատ ձայներ,
Իսկ նրա թաքուն սէրը՝ օրէ օր հիւծում է,
Քանի ես տարտամ գնում եմ անյայտ հեռուներ,
Ա՜հ, նրա հոգու ցաւը՝ անդարման աճում է։

Յովհաննէս Ասպետ
20/05/1966 Այնճար, Լիբանան

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՅՑԵԼՈՒԹԻՒՆ

Փակուած խցիկիս մէջ մենաւոր,
Նստած մտորում էի քու վրայով,
Երբոր խորհուրդներ բիւրաւոր,
Անցան սրտիս ընդմէջէն,
Պատելով շուրջս մշուշ մը թոյլ,
Որուն տարտամանքին տակ,
Յանկարծ դուն մեղկ հեշտութեամբ,
Դիւթանքներով յայտնուեցար,
Եւ եկար մօտն իմ հոգւոյն։

Այնքա՝ն մեղմ, այնքա՜ն յուշիկ,
Բուրմունքներով շռայլ շռայլ,
Քու անհուն գգուանքով,
Մշտարծարծօրէն, խելահեղձօրէն,
Վայրկեանին մէջ քու համբոյրը ձօնելու։

Եւ յետոյ յանկարծ նորէն,
Մեղկ հեշտութեամբ,
Հոգւոյս իմ մօտէն,
Այնքա՝ն մեղմ, այնքա՜ն յուշիկ,
Դիւթանքներով փայփայուն,
Քու անհուն գգուանքով,
Մշտարծարծօրէն, խելահեղձօրէն,
Իմ մթագնած հոգւոյս մօտէն,
Լուսարագ վայրկեանին մէջ մեկնեցար։

Այս իրիկուն իմ կիսամութ խցիկիս մէջ,
Քու անցքէդ մարած լապտերիս ճրագը վառեցի,
Որուն փալփլուն լոյսին տակ,
Փնտռ՜եցի զքեզ մինչեւ լոյս արեգակ։

Յովհաննէս Ասպետ

Վերի բանաստեղծութիւնը «Սիրոյ Քնարի» ի մէջ մաս կը կազմէ.

Յովհաննէս Ասպետ։ ՅԱՍՄԻԿԸ

Հին ճամբուն մօտ յասմիկներ սիրական,
Դեռ մատղաշ ծիլերով կը ծաղկէին,
Սիրտ տուի իրենց բոյրին, նրբութեան,
Քաղեցի իմ ծաղիկը՝ սիրածին:

Ո՜հ, կուրծքիս վրայ դրի գգուանքով,
Ու համբուրեցի սիրտը՝ ծաղիկիս.
Քանի մ՛օր վերջ տեսայ աւաղելով,
Ըսի, հողմեր տարեր են սիրականիս

Բոյր ու հմայք.
Հիմա նա չոր ծաղիկն է
Յիշատակիս:


Յովհաննէս Ասպետ
18/06/1963
Պոլիս