Ծովինար Չիլինգարյան: կբռնվեմ պայուսակիցս

կբռնվեմ պայուսակիցս
որ
չընկնեմ
կծամեմ շրթներկս
որ
սոված չմնամ
հայելիս կպահեմ
որ
հասկանամ`
ես ես եմ ոչ թե ուրիշը
կկպնեմ ծառին
որ
կարդան`
չի վաճառվում
չի փոխանակվում
վարձով չի տրվում
հեռախոսի համար չկա
դատարկ թերթիկներից
մեկը պոկած մարդն էլ
թող
չզանգի


Tsovinar Chilingaryan

This poem has previously appeared in Inknagir/Ինքնագիր Number 1 (2005)

Ծովինար Չիլինգարյան : ի՞նչ արժի թարմ կանաչին

երեկ հաշվում էի
ինչ արժի կյանքս
մի բաժակ սուրճ առավոտյան
500 դրամ տրանսպորտի փող
օրական
մի տուփ սիգարետ
օրը մի աման ճաշ
եթե հասցնեմ թե չէ
երկու հատ բուտերբրոդ
ամիսը 900 դրամ հեռախոսի վարձ
քանի դեռ արմենթելը չի թանկացրել
կյանքիս էդ հատվածը
իսկ լույսը
որ ամենաթանկն ա կյանքում
բոլոր առումներով
որ նույնիսկ փողով դժվար ա առնել
ու պարտքերս կուտակվում են
տարիներով
ինտերնետի՝ ամիսը
վեց հազարը
բայց հաստատ չեմ հաշվել
ինչքան ա իմ վրա նստում
բանաստեղծություն գրելը
ու մարդկանց հետ շփվելը
եթե բարեւում են ինձ
ու էդ ամեն ինչը իրականում
էժան ա
կարելի ա պարտքով մեկից վերցնել
ու վերադարձնել
Տիրոջը
կամ բաժանել աղքատներին
ու այդպես պրծնել
ապրելու
պարտականությունից


Tsovinar Chilingaryan

This poem has previously appeared in Inknagir/Ինքնագիր Number 1 (2005)

Tsovinar Chilingaryan: Րեժիմ/Schedule

Click the link to hear
Րեժիմ/Schedule read by the author, Tsovinar Chilingaryan.

առավոտյան արթնանալ այն երազից
որտեղ հերթական անգամ
մարդս եկել էր
էս անգամ շինելն էր ման գալիս
պալտոյի իմաստով
ու մի կողմում ինքն էր իր
բոյ-բուսաթ-հանգիստ
դեմքով
իսկ մյուս կողմում էլի ինքն էր
հողի տակից ոտքերն էին երևում
ոնց որ վերմակի տակից.
էն իր չսիրած վերմակների որ
ոտքերը բոյի պատճառով չէին
տեղավորվում:
երևի նրա համար
որ նախորդ օրը
րոպե չէր մնացել
որ չմտածեմ
ինչ դոզայով
քնաբեր խմեմ
որ ինձ
արթնացնող
չլինի:

նստել պլիտայի մոտ
կպցնել առաջին ծխախոտը
ու արցունքները աչքերիցս թափվելով
խնդրել Քրիստոսին
աղաչել Տեր աստծուն
որ էս անգամ էլ ների
“էլ չեմ անի” ասելով
ես գիտեմ որ սիրում ես ինձ
գիտեմ որ շատ ես սիրում
բայց ինչ անեմ չեմ դիմանում:

նստել դաշնամուրի առաջ
նվագել մարդուս սիրած
Շոպենի երկրորդ նոկտյուրնը
հիշել որ անգիր չեմ կարողանում
նվագել
բայց գոհանալ որ գոնե նոտաներով
կարողանում եմ
էնքան նվագել
որ մատներիս հիշողությունը
պահի նոտաները
ու հույսը դնելով դրա վրա
անցնել
Բախի
Ֆրանսիական սյուիտներին
ընտրել
հեշտ երեք բեմոլ-դիեզից
ավել չունեցող
մենուետներն
ու սրաբանդաները
մտածել որ էս
երեխեն էլ կնվագի որ վիզ դնի
ու նվագել, նվագել
հանել բախի
պրելյուդներ ու ֆուգաներ կապույտ
նոտաները
ու նվագել երկրորդ պրելյուդը
հատկապես ձախ ձեռը ինտենսիվ
պարապելով
որ սրտիս ծակոցները անցնեն
միացնել աջը
որ արյանս շրջանառությունը
կարգավորվի
մարմնիս կյանքը ընկնի ռիթմի մեջ:

նայել ժամացույցին
հագնվել
գնալ դասի:
մարշրուտնիում
մտածել ոնց ձևակերպոմ
պատմվածքը
աչքի ծերին դողացող արցունքի մասին
որ ուժ տա թափվի.
ինչքան թշվառություն կա
շուրջս նայելով
ավտոյի տակ ընկած սաղ մնացած
անպաշտպան կատվից սկսած
մինչև անփող ծեր կինը որ
տրանսպորտ ա նստում
փող չունի վարորդին ասում ա
ու արժանանում հայհոյանքի
ոնց որ թքեն երեսիս:

երեխուն դասից վերցնել
ուղարկել տուն
մթամ պտի դասագիրք առնեմ
գնալ հրապարակ ու բնագրի
քննարկումն էլ
Էդ կողմերում ա
մտածել որ ճակատագիր ա
չնայած չէի ուզում հենց
էս անգամ գնալ քննարկման
հիշել որ ավելի լավ
կակռազ հանգիստ առանց
մղկտացող սպասումի
կգնամ կնստեմ
մաս դառած կյանքի էդ անցուդարձին
Մարինե Պետրոսյանի
հոդվածի քննարկմանը:

մտնել ՆՓԱԿ-ի քննարկման սենյակ
տեսնել ահագին ժողովուրդ
ու ակտիվ քննարկում
սեղանի վրա արևմտյան
հայաստանի քարտեզ
որովհետև խոսքը հայ-թուրքական
բնական
հարաբերությունների
Մարինեի Թուրքիայում ունեցած
տպավորությունների
սովորական թուրքերի
անսովոր հայերի
կյանքի պրոգրեսի
ու ավանդականության
իրար հետ յոլա գնալու
հնարավորության
խանգարող բաները բացահայտելու
հաղթահարելու
մասին ա:

քննարկումը վերջացնելուց հետո
ոտքը կախ գցել
սպասելով որ երևի գնանք
կաֆե
շարունակվի
բայց մի քիչ հիվանդ եմ
չգիտեմ գնամ թե չգնամ.
գնամ
էդքան հիվանդ չեմ:

մտնել Փչակ կողքի կաֆեն
տեղավորվել համեմատաբար
մեծ սեղանի շուրջ
ծվարել մի քիչ հեռու մարդ չվարակեմ
պատրվակով
թեյ-թխվածք պատվիրել
ու ափս դեմքիս հենելով
լուռ մասնակցել աշխույժ զրույցին
ամեն ինչի մասին
ինչ խոսացվում ա:

Մարինեի հետ հասնել օպերայի
կանգառ
նստել մարշրուտնի
հասնել տուն
ու մտածել մենակ մի բանի մասին
որ էրեխեքս կյանքում ասեն
մամա
ասեմ
ներկա:

Copyright Tsovinar Chilingaryan. Used here by kind permission of the author.


to wake up from a dream
where once more my husband
looking for his
army coat
and there he was
with all his stature
and facial calmness
and there he was
under the cover of earth
with his feet sticking out
just like from under those blankets
which he didn’t like
because of their shortness
for he was too tall.

maybe it was because
on the day before
there was not a single moment
when i didn’t think of
how many sedatives
to take
so that nobody would be able to
wake me up ever.

to sit before the heater
and light the first cigarette
with tears shedding
asking Jesus Christ
pleading with Dear Lord
to forgive me once more
repeating
i shall behave
i know you love me
you love me so much
but what will you do
i can stand it any more.

to sit before the piano
and play my husband’s favorite
Chopin’s
second nocturne
and to remember
i am bad at playing from memory
but to be glad enough
to be able to play at all
at least with sheet notes
and play so much
that the memory of my fingers
will hold the notes.
relying on that
move on to
the French suites
of Bach
choosing the
minuets and sarabandes
with no more than
two flats-sharps
to think that these are easy
and can be played
even by a child
(if they try hard )
and play, and play.
to take out
the blue notes
of Bach’s preludes and fugues
and play the second prelude
practicing the left hand
especially intensively
to stop the pain in my heart
joining the right hand
to put my blood circulation
in order
and regulate the rhythm
of the life of my body.

to look at the watch
and put on something
to leave for class.
in a marshroutni
to think how to
formulate the story about
“how to force down
the trembling tear
edged on the eye”
how much misery i am surrounded with
from the unprotected cat
that survived
being run over by a car
to the old woman
that takes a transport
but has no money
to pay its cost
when asking the driver
deserves a curse
like somebody just spits
on my face.

to take my son
from school and send him home
on my way
to the republic square
as if i need to buy a text book
for my son
so what a coincidence
to go in the direction
of Bnagir’s discussion
which is on the way
to think it must be a fate
though i didn’t want
to be there this time
but to remember
that, well, it’s good
i shall go there
without expectations
and just sit around
that part of life
mainly the discussion
of Marine Petrossian’s
article.

to enter the NPAK’s discussion room
see a lot of people
and active discussion
a map of Western Armenia on the table
as it’s spoken
about
armenian-turkish
natural
relations
Marine’s journey
to Turkey
her impressions
about ordinary turks
unordinary armenians
about life’s progress
and remaining traditions
about possibility
of
getting on with each other
and the revelation
and overcoming
all disturbing matters.

after the discussion
to hang a little about
waiting maybe to continue
at the nearby café
but feeling a little sick
i don’t know yet whether
to go or
not.
to go.
i am not that sick.

to join at Pchak --
the nearest café --
and place myself
a little afar
pretending
not to infect people
and hand on chin
take part silently
in an active talk
about everything
that can be talked about.

to get to the opera -stop
in Marine’s company
take a marshroutni
and to get home
thinking about
only one thing on the way home
about
saying
present
when my children call out
ma.


Translated by Tsovinar Chilingaryan and Lola Koundakjian

Tsovinar Chilingaryan: լարից ընկած/tuneless

Click the link to hear
Tuneless read by the author, Tsovinar Chilingaryan.

ես խոսում եմ աշխարհի հետ
լարը փռթված հեռախոսով
ու համր մարմինս ձգում եմ
Երևանի փողոցներով
հայացքով հանդիպում եմ մարդկանց
ու պատասխան չեմ ստանում
թեև ուզում եմ գոնե աղմուկից
մի ձայն քամել
ոչինչ չի ստացվում:
ես կառնեի հաստատ
մի կարգին հեռախոս
մի լավ ապարատ
ինքնապատասխանիչ ձենով
ու ծայրահեղ դեպքում
ինքս ինձ կզանգեի
ափսոս որ ես էլ ինձ
ասելիք չունեմ
ու փող չունեմ
լավ ապարատի համար
ցանկալի զրույցի համար
պետք ա վճարել
իսկ իմ ցավերը
առաջ էլ գին չունեին
հիմա ընդհանրապես
ձրի են թափած
ու ավելի շատ են քան
ապրանքը շուկայում
ավելի էժան
քան կիսամաշ շորերը
Եվրոպայից բերած
տ~եր աստված
էս ինչքան եմ հնացել
ոչինչ որ դեմքիս
հնության OTK չկա տպած
զատո ՕԳԳ-ն հեռվից էրևում ա
ու հանկարծ մոտիկից պարզվում ա
շատ չի
կամ շատ ա էն ինչ վաղուց ՕԳԳ չի:
պետք չի ուրախանալ
ու ոչ էլ շատ լացել
ավելի լավ ա ապրել
միջին հանրահաշվականով
ու աչքերի փայլով
աչք չծակել
կամ աչք փայլացնելու ինչ տարիք ա
հիմա
ինչ կարիք կա զգացմունքներ ապրել
չէ որ ամեն ինչի համար
պետք ա վճարել
ես ամբողջ փողս
արյանս հետ եմ փոխել
իսկ արյանս գինը շատ ա
ընկել:
բայց ամեն դեպքում
պետք ա լինում գոնե
մեկին մի բան ասել
իսկ ինձ մնացել ա
փռթված լարը հեռախոսի
գոնե թեկուզ
լսելու համար
“լավ, հասկացանք
ամեն ինչ պարզ ա
հավես չկա
էլ մի սկսի”:

Tsovinar Chilingaryan

tuneless

i speak to the world
on a damaged phone
and stretch my dumb body
in the streets of Yerevan
meet people by sight
with no answer there
wish to get a sound
in the noise
no chance

i sure would buy
a normal phone
a very good one
with a self -responser
to call to myself
at least
alas nothing to say
and no money besides
for a good phone set

you should always pay
for a needed talk
my pains
had though low cost before
now they are spread free
and are even more than goods in a market
cheaper than clothes
in a cheapest second-hand

oh, how worn i am
though no stamps on my face
only signs of efficiency
when seen from afar
but getting closer found out
it's not much
or if something is much
not useful anymore

i shouldn't be happy
nor should i cry
better to chose an average arithmetical
and not strike with sparkles
sudden in my eyes
do i live an age
for brilliancy in eyes?

what's use of having feelings
you should pay for them
i have changed all the money
with the blood i have
the cost of my blood
had declined far before
still you need to say
sometimes
something to
somebody
and i have only a damaged phone
to talk
at least to hear sometimes
"all's known, all so clear"



Translated by the author.

This poem has appeared in the inaugural issue of INKNAGIR literary journal.

Tsovinar Chilingaryan: քո դիմացի մայթի աղջիկը/the girl on the opposite pavement

Click the link to hear
the girl on the opposite pavement read by the author, Tsovinar Chilingaryan.

քո դիմացի մայթի աղջիկը
քո կողքի սեղանի աղջիկը
քո բաժակ առ բաժակ աղջիկը
քո կաթիլ առ կաթիլ աղջիկը
քո անընդհատ նույն աղջիկը
քո միշտ ուրիշ աղջիկը
քո կյանքից բռնված աղջիկը
քո մահից բռնվող աղջիկը


Copyright Tsovinar Chilingaryan

the girl on the opposite pavement
the girl at the nearest table
the one you ingest bottle by bottle
the one you take in drop by drop
your girl-always the same
your girl-permanently different
the girl -caught hold of your life
the girl –caught hold of your death

Translation by the author

This poem has previously appeared in
Bnagir Literary Journal published in Armenia.

Tsovinar Chilingaryan: Untitled

Click the link to hear
Untitled, read by the author, Tsovinar Chilingaryan.

գիշերը`
երազում
կկանգնացնեմ
ավտոբուսը
կես-ճամփին
ու կիջնեմ

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

կհանգցնեմ
ծխախոտը
կողքի պատին
ու ծակից`
կնայեմ էս աշխարհի
անցուդարձին

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

մի ոտք կիջնի
գլխիս վրա
ու կանցնի
ուրախության
իմ սահմանը

ես չեմ թողնի որ դու մեռնես

Copyright Tsovinar Chilingaryan

in the dream
in the night
i shall stop the bus
halfway
and get out

i shall not let you die

i shall put out
the cigarette
on the nearby wall
and through the hole
look out
at what comes -and –goes
in the world

i shall not let you die

a foot will step
over my head
and pass the border of my joy

i shall not let you die.

Copyright Tsovinar Chilingaryan
Translation provided by the author

This poem has previously appeared in Bnagir Literary Journal, published in Armenia.

Tsovinar Chilingaryan: Anvernakir/Անվերնագիր

Click the link to hear Անվերնագիր, read by the author,Tsovinar Chilingaryan.

մի ականջով լսի ինձ
ու մի աչքով ինձ նայի
ինձ մի կոշիկ նվիրի
ու մի մազդ էլ քեզ պահի

ձվիդ թայն ինձ հերիք ա
ու մի ծակը շալվարիդ
ինձ իմ կյանքը հերիք ա
որ նստեմ ու այն կարեմ

ինձ մատնացույց արա մատով
որն ամենաքիչն ես սիրում
ու լցրու փսխուկի հոտով
իմ ուղեղի ծալքերը

մենակ ցավդ մի խնայի
շռայլ եղի սեր իմ
հոգուդ ճեղքը մի սվաղի
էդ իմ եդեմն ա


Copyright Tsovinar Chilingaryan

Introducing: Tsovinar Chilingaryan

Born in Yerevan in 1968. Graduated from the Yerevan State University, philology department, 1991.

Started to write at the age of 32, concentrating on poetry and prose.
Published in Bnagir and Inknagir literary journals.