ՀԱՄԲԻԿ ՄԱՐՏԻՐՈՍԵԱՆ։ ԱՊՐԻԼ...

Խաչուած է իմ հոգին... Վաղո՜ւց...

Քարանձաւներու մէջ չղջիկները

կը պարեն...

Ամայութիւնը կ՛ոռնայ չորս դիս

Անո՞ւնը այս տխուր խաղին՝

Գա՜ղթ է... ջա՜րդ... Եղեռն սոսկալի...

Գետ ու լճակ արեան ծով են... հիմա...

Ձուկերը կարմիր են հագած... լո՜ւրթ...

Արիւն կը ծծէ հողը ծարաւէն,

Երկինք կ՛այրի... կը շիկնի ամօթէն

Գարուն է անունն այս եղանակին...

Ապրի՜լ...

Ծառերը ցամքեր են... Անտէ՜ր են...

Անձրեւը դարձած է մեղքի կարկուտ...

արցու՜նք...

Պարտիզպանը կախուած է

իր սիրած ծառէն...

«Չարիք» է անունը

այս բեմադրութեան...

Չարագո՞րծն... Ան կը ժպտի՜ անփոյթ...

Շուրջս մեռելներ են... Ո՜ղջ...

ու կը պարե՜ն...

Գերեզմաննո՜ց է

աշխարհն այս համայն...

Մարդիկ անտարբեր,

գինո՜վ են ցասումէն,

Զայրոյթը կը զարթնի թմբիրէն զգո՜յշ...

Խուլ աշխարհը

կը մռնչէ խելագարօրէն...

Մայրեր կու լան լուռ եւ անարցունք...

Սերունդներ կը վառեն յոյսի մոմեր...

Հոգեհանգիստ է պէտք

ապրողներուն համար...

Իսկ խունկ ու ծուխէն կը հոտի վրէ՜ժ...

Ու դարը կու լայ իր մեղքն ու մեղան...

Շրթունքներուս վրան երգ է եւ աղօ՜թք

Ու աղօթքէս կը վառի կամքս, հրդե՜հ...

Ոտքերս տատամսոտ...

կը կառչին հողին...

Սիրտս կ՛ուզէ գոռալ...

խուլ աշխարհին...

Ես, ես կը մերժեմ մահը...

վճռած եմ ապրիլ...