ՆԱԹԵԼԼԱ ԼԱԼԱԲԵԿՅԱՆ։ ԲԱԺԱՆՈՒՄ
Եվ տանում են իղձեր անսուտ կամ թվացյալ,
Շուրջս՝ մշուշ կարոտների եւ անձկության,
Ես դառնացած՝ այդ օրերն եմ հիշում անցյալ:
Ի՞նչը մնաց, ի՞նչը մեռավ հոգու խորքում:
Հիշողությունն իմ ընկրկեց հոգնության դեմ:
Նվիրվեցի՝ առանց դույզն-ինչ փառքի հույսի:
Հրաբորբոք լավան ինձնով ես մարեցի,
Նվիրվեցի անմնացորդ եւ աննկուն
Եվ հագեցրի ծարավն ամեն հանդիպածի:
Նորից սուզվեմ ամայության խավարն անտակ,
Գուցե հառնեմ եւ՛ մեղավոր, եւ՛ գեղեցիկ:
Եվ հավաքեմ բեկորներս մեկիկ-մեկիկ,
Վերածնեմ փշրած շղթան օղակ-օղակ:
No comments:
Post a Comment